Stjarnan - 01.07.1920, Síða 8

104
STJARNAN
í söfnuði sínum. J)iað var alt. Og' livar
fann hann þig?”
Yinur, eru bænasamkomurnar í bæn-
um þar sem jþú átt heima í að nokkru
leyti líkar hinni ofannefmlu ? Ef svo sé,
hvað þýðir það? pað segir oss að vér
höfum komið til þess tíma, viðvíkjandi
hverjum postulinn ritaði, að menn
myndu hafa yfirskin guðhræðslunn-
ar en afneita hennar krafti; með öðr-
um orðum, vér lifum á hinum síðustu
tímum.
Og segðu mér hvers vegna svo marg-
ir af oss vanrækja bænina. og sækja
ekki bænasamkomur þegar vér höfum
fyrirheit eins og hin eftirfarandi:
‘‘Biðjið, þá mun yður gefast; leitið, þá
munuð þér finna; knýið á, og þá mun
fyrir yður upp lokið verða. því hver
sem bi'ður, hann öðlast; hver er leitar
hann finnur; og hver er knýr, fyrir
honum mun upp lokið verða.” Matt.
7:7, 8
‘‘J)ví alt það, hvers þér trúaröruggir
beiðizt, mun yður veitt verða.” Matt.
21:22.
ígrundið þessa ritningarstaði. Hvaða
meiri uppörfun getur Drottinn gefið
css til að biðja? Ekikert er Guði um
megn. Bænir haía komið miklu til leið-
ar í fortíðinni og árangur þeirra eru
víðtækar enn í dag. Vér biðjum hinn
sama Guð og hinir andlegu forfeður
vorir tilbáðu og vér höfum sömu fyrir-
heit um hjálp og þeir höfðu.
Ilérna er önnur blessuð fullvissa,
sem Drottinn hefir gefið þeim, er leita
hans auglits bæninni: ‘‘Hvers sem þér
biðjið í mínu nafni, það mun eg veita,
svo að Faðirinn vegsamist fyrir Son-
inn” Jóh. 14:13. Vér finnum ekkert
dýrðlegra fyrirheit í allri Guðs bók en
þessi orð Meistarans: “Hvers sem þér
bilðjið það mun eg veita.” þar
uppi á “loftsalnum”,þegar hann vissi
að hann varð að ganga igegnum Get-
semane, igaf liann lærisveinum sínum
oig gegnum þá öllum mönnum hið' dýrð
legasta fyrirheit sem hægt er að finna
í allri ritningunni. “Hvers sem þér
biðjið” hefir engin takmörk, það felur
í sér alt sem Guð liefir.
Hvað það þýðir að biðja í Je:;ú nafni
mun svo lítil saga frá dögum þræla-
stríðsins í Bandaríkjunum útskýra fyr-
ir oss. það var hinn nafnkunni J. Wil-
bur Chapman, sein nú er látinn, er
sagði þessa sögu um ungan mann, sem
var á fcrð yfir vígvöllinn og þar á með
al hinna særðu sá hann limlestaðan
vin. það var auðséð að vinurinn átti
skamt ólifað. Ungi maðurinn beygði
sig yfir honum og réttl út hina særðu
limi. Hann tók vatnsflösku hans og gaf
honum að drekka og þar næst þurkaði
hann blóðið í burt af andliti hans. Að
því búnu hvíslaði hann í eyra honum:
“Charlie, er þalð nokkuð meira, sem eg
get gert fyrir þig?”
Hinn særði drengur vissi að dauðinn
var í nánd og hann hugsaði um þá
sem hann elskaði, um for.eldra sína.
“Já, það er,” sagði hann. “Ef þú hef-
ir bréfsnepil í vasanum, viltu þá gera
svo vel að skrifa föður mínum bréf
fyrir mig, því eg hugsa að eg geti skrif
að nafn mitt undir sjálfur. Faðir minn
er nafnkunnur dómari í einu norður-
ríkinu, oig ef þú getur fært honum
þetta bréf, mun hann hjálpa þér.” *
þetta var bréfið: “Kæri faðir: Eg cr
að deyja á vígvellinum og einn af vin-
um mínum hjúkrar mér. Ef hann nokk-
urn tírna skyldi koma til þín, þá gertðu
honum gott fyrir siakir Charlie.”
þar næst með stirnandi fingrum