Stjarnan - 01.03.1926, Side 7

STJARNAN
39
ið til tals. Vér höfum ákveðinn boöskap
til allra 'þjóSa heims.ins, og ætlum oss
aldrei að yfirgefa neinn stað, þar til GuS
fullvissar oss um aS starf vort sé unnið.”
Sigurafl bœnarmnar.
Einn af vorum trúföstu verkamönn-
um hafði nokkru áður talað við einn em-
bættismann stjórnarinnar, sem sagöi við
hann: “Hvað ætliS þér Adventistar yS-
ur að gera? Þcr seljið bækur og mynd-
ið söfnuöi. Vér ætlum að eyöileggja
kenningu yöar. Vér ætlum aö útrýma
henni úr landinu.”
Þessi ungi maður svaraði rólega: “Þér
getið ekki eyöilagt kenningu vora, því
hún er andleg. Hún er í hjörtum mann-
anna. Þér getið dregiS oss í fangelsi, ef
yður sýnist svo, þá getiS þér hengt eöa
skotið hvern einasta meðlim vorn, en
samt hafiö þér kenninguna.”
“Er hún innfædd í þessu landi?”
spurði emibættismaöurinn.
“Já, hún er innfædd i hverju einasta
landi, því hún er verk Drottins i hjörtum
mannanna á vorum dögum.”
Eg tek ekki tíma til þess, að segja frá
allri viöureign vorri viö stjórnina. Það
gekk alt vel. Guð hafði bænheyrt oss.
Eftir nokkrar vikur gátum vér opnaS
prentsmiSju vora aftur. Stjórnin í Jugo-
Slavíu er ung og á við marga erfiðleika
að stríða. Hún reynir aS vernda um lög
og rétt, og vér vonum að njóta þar bráð-
lega allra réttinda og frjálsræðis. Marg-
ir embættismenn stjórnarinnar eru frjáls-
lyndir menn. En áhrif margra þröng-
sýnna presta, sem eru mjög sterk, eru á
móti öllum umbótum og frjálsræöi. Vér
væntum þess samt, að stjórn þessa lands
muni veita þegnum sinum þau sömu rétt-
indi, sem allar aðrar mentaþjóSir gera.
Áhrifin, sem ein af bókum Mrs. G. B.
Wliite hafði.
Þegar vér töluðum við embættismenn
stjórnarinnar, var þar biskup nokkur,
sem kom fram okkur til bies'sunar. Hann
er hlyntur starfi voru. Fyrir skömmu
bauS hann einum -bræðra vorra, aS koma
á samkomu, þar sem margir prestar voru
saman komnir. Þessi bróðir vor vissi ekki
hvað fyrir honum lá, en þegar á staðinn
kom, var hann kvaddur til þes's aS pré-
dika hálfa stundu: Hann fann sig knúð-
an til þess að tala um þetta: “Þú skalt
elska náungann eins og sjálfan þig.” Og
án þess aS minnast mikiS á trúfrelsi, tal-
aðij hann mest um hve fagurt það væri,
að elska sinn næsta og gera honum gott.
Andi Drottins talaði til þeirra, sem viö-
staddir voru, svq allir gerðu góðan róm
aS máli hans.
Þegar hann var búinn, kallaöi biskup-
inn á hann og sagði:
“Mig langar til að tala við þig. Eg
veit um erfiðleika þá, sem Adventistarn-
ir verða að mæta, og eg er sjálfur mót-
fallinn ákærum þeim, sem bornar eru
fram gegn þeim. Mér finst þeir verÖ-
skuldi fullkomiS frelsi. Eg veit, aö þeir
eru friðsamar, löghlýðnar, kristnar
manneskjur..
“Fyrir mörgum árum var eg á ferÖa-
lagi í Ameríku ásamt móöur minni, sem
nú er dáin. Við fórum alla leiS til Cali-
forníu. Það var eitthvaö, sem ónáSaði
móður mína þannig, að hún gat engan
friö fundið sálu sinni, og þótt eg væri
sonur hennar og biskup, þá gat eg ekkert
fyrir hana gert.
“Vér heimsóttum þá heilsuhæli Ad-
ventistanna i Californíu. Þar fann móð-
ir mín konu, sem skrifaði bækur. Hún
hét White. Vér könnuöumst ekkert við
hana áður, en móðir mín hlustaði á pré-
dikun hennar, og sótti um aö fá að tala
viö hana, og í samtali við konu þessa fann
móöir mín sálu sinni friS. Hún kom, til
min og sagÖi: “Sonur sæll, þú ert bisk-
up og kirkja vor ér hin eina sanna kirkja,
samt hefi eg nú átt tal við konu, sem
meira veit um himneska hluti en nokk-
ur manneskja, sem eg áður hefi fyrir-