Alþýðublaðið - 03.03.1925, Blaðsíða 3

E <kl er lifelegt, að sá ein yrðl
raunin á. Varla mynda >tækin<
verða til iengdar sxarsköít ein.
Menn órar fyrlr því, «em á eftlr
feæmi. Mun nofefeur Islendlngur
ganga þess dulinn, að þetta yrðl
ekki til að tryggja frlðinn í l»nd-
inu? Sagan feennir oas, að á
meðan vopnaburður var algengur
hér á landl, var mörgum iand«
manna laus höndin, Efeki myndi
það heldar bæta úr sfeák, að
gnægðlr ern >Spánarvfna< a. m.
k., svo að ekkl er ólfklegt, að
eitthvað myndi fremur skorta en
stríðsölið.
Það er sins og stjórnina hafi
órað fyrir, að ekkl værl að vita,
hvort ýmslr þsirra. sem reknir
yrðu ttl vopnaburðarlns, myndu
snúa vopnunum þangað, sem til
værl ætlaat. Þá er griplð til
eið >ins. Efekert á lengur að vera
frlðheilagt, jatnvel ekki eiðfrelsið
lölkið á að sverja það, sem því
er slcipað. Nú eru þó tveirmein-
bugir, sem Iý«a verður á þeirri
ráðibreytni. Hvernig samrýmist
það anda lýðfrelsisins, sem svo
oft er gumað at og almennu
hngsanafrelsi, — sbr, 68. gr.
stjórnarskrárlonar, sem prent-
freisið er reist á, — að neyða
menn til eiða? Þetta á þó sjálf-
sagt ekki að verða almenn
kensia ( meinsæri. Hinn ®r ann-
ar, að nauðungareiður hefir ekki
sama gildí og frjáls eiður, Ein-
hvers mun þó fraistað, grunar
mlg, áður en dngandi menn iáta
kúga sig tli að viona eiða að
því að bsra vopn á hvern, sem
þeim er skipað.
Nú er það voa mín og tr, ust,
að meiri hluti þingmanna reyniat
nægiiega sannsýnn eg dugandi
til að fella þetta endemisfrum-
varp. Hitt mun þó fintnings-
mönnum þess og stuðningsmönn-
um reynast ofurefli að þvo af
sér það brennimark, sem þeir
haía þar látlð stimplast með. Sú
stjórn, sem hefir bitið á þann
öagul að beltast tyrir herskyldu
gagn viljr alþjóðar, hefir nnnið
sér til óhelgi nm aldnr og æfi.
Svo lengi, sem saga Idendlnga
verður lesin, mun giapræðis henn
ar minst að makiegleikum.
Bæði mér og sjálfaagt fiestum
öðrum, sem eins I ta á þetta mál
er persónnlaga ekkert HU' við
þá mmn, s«m rtkisatjórnina skipa.
ALl»¥BfcÍLAÖIÖ
Þ*ð akal hér með »ýnt með því.
að benda henni á þá einu leið,
sem kann að vera fær til að
bjarga einhvorju af valdstjórnar-
álitl hsnnar. Leiðin er sú, að
hún vinni héðan i frá að rétti
fátæklinga og lítilmagna þjóð-
félagsins og beiti sér af alhug
fyrlr honum það, sem eftir er
æfinnar. Það er sú leið, sem
>hylur fjölda sytida«. Einn þáttur
þess starfs yrði þá sá að torða
íslendingum frá herskyldukvöð-
um og vopnabnrði.
Taki hún hlns vegar ekkl
þann kostinn, sem btztur er, er
annar næstur og þó margfalt
verri. Hann er sá. þegar þingið
hefir hryg(rbrotið hana og kveðið
nlðnr herskyidudrauginn að aigla
sem fljótast af landi burt og
láta aldrei þaðan í frá sjá slg
innan fsienzkrar landheigi.
Á herfilagan hátt sannast þá,
að >tómlátur er mörlandlnn<, ef
íslenzka þjóðin man ekki her-
skyláuþvingunarfrumvarplð við
næstu alþingiskoaningar og við
allar kosningar héðan f frá, svo
lengi, aem nokkur sá, sem greiðlr
þvi atkvæðl, dirfist að bjóða sig
fram tU þingmcnsku.
Að óreynda ætia ég fsienzk-
um kjósendum ekki svo ferlegt
minnlsleysi.
Ouðm. E. Ólafsson
úr Grindavik,
„Orn einejgði?
Mannskepnan er makalaus;
meira’ en litiö rogginn
þessi einsýnn arnarhaus
enn þá brýnir gogginn.
Furöa er, hvað þú fávís ert,
fæstra vlnnur hylli.
Pér hæflr, aÖ þú hýddur sért
hæls og hnakka milli.
Btejartnaður.
—- Þjóðartekjur Breta árið
1923 hafa verið áætlaðar 3800
mitljónir sterling»punda, en fyrir
atríð 2200 mi íjónlr steriings-
puada.
s
Ríkislðgreglan
og
„ðrn eineygði"
(Ingvar Sigurösson.)
“ (Frh.)
Ég hefi nú sýnt með rökum,
hver áhrif herstofnun myndi hafa
á friðinn og róttlætið gagnvart
verkalýðnum í Reykiavík, og má
auðvitað segja hið sama um alla
aðra kaupstaði, þar sem her yrði
hafður, en eftir er að benda á alt
annað ilt, er af þessu myndi
leiða. Þar sem á margt af því
hefir áður verið minst hér í blað-
inu, mun ég fátt eitt nefna, sem
rótt er að minnast frekara á við
þann sjónhalta.
Það atriði, sem >Örn< (= Ingvar)
lengst heflr jóðlað á í skrifum
sínum, er hlutleysi væntanlegrar
ríkislögreglu, því að hún yrði
eiðsvarin(I), og só því engin hætta
á, að henni yrði beint að sór-
stökum stóttum. Hór er ekki svo
auðvelt, sem skyldi, að skýra, aí
hverju manntötrið ber slík rök
sem þetta á borð fyrir almenning,
— hvort það er af takmarkalaus-
um barnaBkap og þekkingarleysi á
lífinu og mönnunum eða af því,
að hann heldur einfeldni og fáráð-
lingshátt almennings svo mikinn,
að hann trúi því, að höfundi sé
einlæg alvara, og skrif hans séu
því ekki fram komin í slæmum
tilgangi, en hvort sem hér ræður
hjá >Erni« (= Ingvari) heimska
eða undirferli, þá er það víst, að
engum skynbærum manni dettur
í hug að taka mark á þessu hjali
hans, því að reynslan sýnír alt
annað, og skulu hér tilfærð nokkur
dæmi. sem >Örn< (= Ingvar)
getur æft sig á að athuga.
Hafa ekki þingmenn unnið eið
að stjórnarskránni? Heldur >örn«
(= Ingvar), að allir þingmenn
noti ætíð atkvæði sín hlutdrægnis-
lauat og án áhrifa? Heldur hann,
að þar ráði ætíð eiðsvarið hlut-
leysi? Og eí svo væri, heldur hann
þá, að við byggjum enn við þá
skattalöggjöf, sem við höfum, og
þá fátækralöggjöf, sem engum
góðum dreng er samboðið að
starfa eftir? Heldur >örn< (=
Ingvar), að þeir menn, sem teknir
yrðu í ríkislögreglu, verði yfirleitt