Stjarnan - 01.04.1932, Side 4

52
STJARNAN
Sumarið, í Síberíu endar í lok júlí
mánaðar. AGð söknuðum þess ekki. Svala
ioftið í Ágúst var oss kærkomið því þá
hurfu óhræsis flugurnar.
1 þessum hluta Síberíu er kynkvísl
villimanna sem heitir Tungus. Siðmenn-
ingin hefir ekki náð til þeirra. Þeir eru
ennþá á sífeldu reiki fram og aftur um
skógana. Oft kveikja þeir eld til að
steikja bjarnarkjöt, eða aðra fæðu og
skilja svo við eldsglæðurnar þegar þeir
flytja sig. Þetta er oft byrjunin á skóg-
areldi sem eyðileggur stór svæði.
Mesti skaðinn sem þorpsbúar liðu við
þessa skógarelda var, að þeir brendu fræ
furutrjánna, en það er nær því hin eina
vara, sem þeir hafa til útflutnings. Skóg-
areldar þessir geysuðu oft alt sumarið, frá
því á vorin og þar til að snjór féll að
haustinu. Engin tilraun var gerð til að
reyna að koma i veg fyrir útbreiðslu
þeirra, nema ef eitthvert þorp var í
hættu.
í ágústmánuði kom upp skógareldur í
héraðinu þar sem við vorurn. Hann var
fagur en voðalegur. Svo langt sem aug-
aö eygði, var hálfdimt af reyk. f fleiri
daga gátu bátarnir ekki farið leiðar sinn-
ar á ánni. Fuglarnir flugu fram og aftur
og fundu hvorki fæði né skýli. Villi-
dýr skógarins syntu yfir til eyjarinnar
til að forðast eldinn. Hræðslan gerði
þau nærri því eins spök og alidýrin.
Reykurinn var svo ákaflega mikill að
hætta var á að vér myndum kafna, en
svo breyttist vindstaðan og reykinn lagði
í aðra átt. Hvílik blessun. Nú fengum
vér aftur að sjá ána, skóginn og heiðan
himininn.
f ágústmánuði féll annað myrkur yfir
mig, slíkt er eg hafði aldrei fyr séð eða
reynt. Eg var alinn upp á kristilegu
heimili þar sem mér voru kend öll undir-
stöðuatriði trúar vorrar, og í þrjú eða
f jögur ár hafði eg kent og prédikað fagn-
aðarerindið sem eg trúði af öllu hjarta.
En nú komu allskonar spurningar upp
í huga mínum. Hversvegna var eg dæmd-
ur í útlegð og varð að líða allar þær
hörmungar sem útlegðin hefir í för með
sér, þegar margt annað trúað fólk getur
hagað þannig framferði sínu, að það
leiðir ekki slík vandræði yfir sig? Hvers
vegna tók eg ekki upp eitthvert annaS
starf, til þess að kornast hjá ofsóknum
þeim er eg nú varð að líða, heldur en
að halda áfram að prédika? Var það
mögulegt að mótstöðumenn vorir hefðu
rétt fyrir sér, og að skilningur vor á
Ritningunum væri rangur?
Þótt eg kynni utanbókar mörg af þeim
Biblíuversum, sem vér byggjum trú vora
á, þá varð eg að lesa þau aftur og aftur
í bókinni sjálfri til að sannfæra mig um
að vér hefðum á réttu að standa. Mér
leið svo illa út af þessum efasemdum að
eg gat hvorki notið svefns né fæðu,
heldur faldi mig úti i skógi, og varði
tímanum þar til að lesa Guðs orð og
biðja.
Hvíldardagurinn hafði ávalt verið mér
gleðiefni, og við byrjun hans, eftir þessa
sorglegu viku, þá fyltist hjarta mitt slík-
um fögnuði og friði, sem eg ekki fæ með
orðum lýst. Þessi útlegðar-eyja virtist
dýrðlegur staður. Nálægð Drottins var
eins veruleg fyrir mig eins og eg hefði
séð hann meS mínurn likamlegu augum.
Aður en vér komurn á þessar stöðvar,
höfðum vér fengið bréf frá safnaðar-
presti vorum í Tomsk, og kvaðst hann
ætla að heimsækja okkur. En af því við
vorum fluttir lengra í burtu gat hann ekki
framkvæmt þetta áform sitt. Þetta voru
sár vonbrigði. Heimsókn frá einhverj-
um utan eyjarinnar var kærkomin til-
breyting.
Einn hvíldardags-morgun þegar við
vorum að lesa í Biblíunni, komum við
auga á tvo ókunnuga menn, sem gengu
framhjá. Þeir virtust svo ólíkir eyjar-
búum að við flýttum okkur út og buðurn
þeim inn. Menn þessir unnu fyrir stjórn-
ina um 20 mílur í burtu, þar sem hópur
manna var að höggva tré er nota átti til
að leggja undir járnbrautarteina.
(Framh. á bls. 55)