Stjarnan - 01.05.1933, Síða 9

STJARNA'-N
73
skyldi. Jaínvel þar var eg ekki óhultur,
því hermenn gat boriÓ J>ar að garÖi.
Eg liafði ekkert um aíS velja nema aÖ
halda áfram og þaÖ gjörði eg. Þegar eg
kom að járnbrautinni voru tveir menn
þar á verði, annar þeirra var í einkennis-
búningi og spurði hann mig hvað eg væri
að fara.
Mér datt strax í hug að láta sem eg
skildi þá ekki, en vera óhræddur. Nv'i
bauð hann félaga sínum að endurtaka
sömu spurninguna á þýzku. Eg svaraði
engu að heldur, svo spurðu þeir hins
sarna á bjagaðri ensku, og sagði eg þeim
þá að eg væri kristniboði, eg hefði verið
að heimsækja trúboðsstöð og væri nú á
leið til næsta þorps. Þetta var satt, þó
það væri aðeins brot af sannleikanum.
Eg hugsa að túlkurinn hafi ekki skilið
ensku nógu vel til að vita hvað eg sagði,
en hafi ógjarnan vilja ljósta upp fáfræði
sinni, svo hann bjó til sögu og sagði yfir-
manni sínum á rússnesku, að eg væri
nokkurskonar eftirlitsmaður stjórnarinn-
ar og væri hér á rannsóknarferð.
Hugur rninn var svo upptekinn við að
hlusta á söguna og sjá vandræðasvipinn
á yfirmanninum, að eg nærri því gleymdi
hættu þeirri, sem eg var staddur í. Rósemi
mín hefir sjálfsagt hjálpað til að sann-
færa vörðinn um að eg liefði fullan rétt
til ferða minna. Eg hlýt þó fremur að
hafa líkst förumanni heldur en eftirlits-
manni í þarfir stjórnarinnar.
Eg var ekki krafinn sannana, og ekki
beðinn um að sýna vegabréf mitt. Eftir
áugnabliks umhugsun var mér leyft að
halda áfrarn ferð rninni, og eg lét ekki
segja mér það tvisvar.
Aðrir geta litið á þetta sem skemtilegt
æfintýri, en það var meira fyrir mig.
Frelsi mitt og líf var í veði, og þegar þetta
atvik var hjáliðið og eg athugaði hve mik-
ið lá við varð eg svo óstyrkur að eg gat
varla staðið.
Þegar eg fór í gegnum næsta þorp
kallaði veitingamaður til mín og sagði að
það væri komið fast að sólarlagi. Eg hélt
áfram engu að síður. Hundaþyrping kom
á eftir mér, svo eg átti fult í fangi að
verjast þeim með stafnum mínum.
Það blæddi úr fótum mér, og gangan
olli mér miklum þjáningum. Eg vissi eg
gæti ekki haldið áfram þannig mikið leng-
ur. En ég var ákveðinn í að staðnæmast
ekki fyr en eg væri kominn framhjá
Kwanchengtze, það var endinn á rúss-
nesku járnbrautinni, sem ég vissi að hlaut
að vera hættulegur staður, því þar var
haldinn svo sterkur vörður. Nokkrar míl-
ur þaSan var Changchun þar sem jap-
anska járnbrautin byrjaði.
Nóttin var yndislega fögur. Eg tapaði
götunni alveg en hélt stefnunni sem bezt
eg gat eftir stjörnunum.
Gegn um gljúfur, yfir mýrar og skóg-
arrunna hélt eg ferð minni áfram. Eg
heyrði skot og hunda gelt, hvaðan þessi
hljóð komu eða hvort þau voru nokkuð
mér viðkomandi vissi eg ekki. Aðeins
ein hugsun vakti fyrir mér, það var að
ná Changchun. Eg hafði ekki krafta til
að hugsa um neitt annað.
Um miðnæturskeið kom eg upp á há-
lendi nokkurt, þar var loftið kaldara,
stjörnurnar sáust ekki lengur, og kafalds
slitringur var kominn. Eg vissi ekki hvert
halda skyldi, en eg sá lestamenn á leið-
inni yfir snjóbreiSuna, sem stefndu í átt-
ina til mín svo eg beið þeirra og spurði
hvert þeir væru að fara. Mér til mikill-
ar gleði skildi eg að við áttum samleið.
Eg fylgdi þeim eftir langan veg. En þeg-
ar ljósin sáust á endastöð rússnesku
járnbrautarinnár, þá sneru þeir inn á aðra
braut en eg hélt áfram til stöðvanna.
Eg nærri því hélt niðri í mér andan-
um þegar eg gekk fram hjá járnbrautar-
stöð þessari, því á hverju augnabliki mátti
búast við að varðrnaður kæmi út úr
skugganum, en eg varð einkis var, og. í
dögun náði eg Changchun, fyrstu járn-
brautarstöðinni, sem tilheyrði Japönum.
Eg vissi að bandalag var milli Rússa
og Japana, svo eg forðaðist þann hluta
bæjarins, þar sem Japanar bjuggu, þótt