Stjarnan - 01.11.1934, Side 4

STJARNAN
116
Yfirátandancli tímabil
Vér lifum á hinu alvarlegasta tímabili í sögu
heimsins. Innan skamms verður úrskurður
gefinn um hin eilífu kjör allra manna. Bæði
vor eigin hamingja og frelsun annara er undir
því komin hvernig vér notum náðartímann.
Vér verðum að láta leiðast af sannleikans anda.
Sérhver lærisveinn Krists ætti að spyrja:
“Herra, hvað vilt þú að eg skuli gjöra?” Vér
þurfum að auðmýkja oss fyrir Guði með bæn
og föstu, og hafa orð hans sífelt í huga vorum,
einkum það er stendur í sambandi við dóminn.
Vér þurfum að öðlast verulega trúarreynslu,
gegn um þekking og hlýðni við Guðs orð. Vér
megum engan tíma missa. Áríðandi atburðir
eiga sér stað alt umhverfis oss í heiminum.
Það er eins og hún sé heilluð jörðin, sem vér
stöndum á. Sofið því ekki, varðmenn Drott-
ins, heldur vakið og standið á verði. Óvinur-
inn situr um yður reiðubúinn að gjöra áhlaup
og taka yður sem herfang sitt, ef þér eruð
syfjaðir og skeytinarlausir.
Margir misskilja hina sönnu afstöðu sína
gagnvart Guði, þeir hrósa sjálfum sér fyrir að
þeir gjöri ekkert ilt, en gleyma því, að Guð
heimtar af þeim góða og trúa þjónustu. Það
er ekki nóg að vera tré í aldingarði Guðs. Þeir
verða einnig að bera ávöxt, það er sem Guð
heimtar af þeim. Þeir verða að gjöra honum
reikningsskap fyrir þau góðverk sem þeir hefðu
getað gjört með hans hjálp, en sem þeir hafa 4
vanrækt. Hver sem hefir vit á gott að gjöra,
en gjörir það ekki, honum er það synd. I bók-
um himinsins verða slíkir menn skráðir meðal
þeirra, sem spilla jörðunni.
Ástand þeirra er þó ekki vonlaust. Kærleiki
Guðs og þolinmæði bíður ennþá eftir þeim, sem
hafa snúið sér frá honum, og talar til þeirra:
“Vakna þú, sem sefur og rís upp frá dauðum,
þá mun Kristur lýsa þér. Gætið því varúðar
í hegðun yðar, ekki sem fávísír, heldur sem
vísir. Hagnýtið tímann, því nú eru hættulegir
tímar.”
Þegar þrengingartíminn kemur mun það
koma í ljós hverjir hafa valið Guð og hans orð
fyrir sitt hlutskifti. Að sumrinu er ekki ákaf-
lega mikill munur á sígrænu trjánum og öðrum *
trjátegundum, en þegar veturinn kemtir þá
standa sigrænu trén óbreytt, en hin missa alt
laufskúðið. Þanntg getur vel venð að lítill
munur sjáist nú milli hinna sannkristnu og
nafnkristnu, en sá tími er í nánd að mismun-
urinn kemur í ljós. Þegar trúmálaofstæki,
umburðarleysi og ofsóknir komast aftur til
valda, þá mun hræsnarinn og hinn hálfvolgi
kasta trú sinni, en hinn sannkristni mun standa
eins og klettur, með sterkari trú og bjartari von
en á meðlætisdögunum. E. G. W.
Hugrekki
“Við höfum fengið nóg fyrir morgunmat,”
kallaði Don. “Við skulum fara að kveikja upp
eldinn og hræra deigið í pönnukökurnar áður
en drengirnir vakna.”
Dónald Simms og Lynn Gorton voru tveir
af drengjunum, sem höfðu tjaldað uppi á
fjallinu. Þeir höfðu læðst út kl. 5 til að tína
Jarðarber, svo þeir gætu gefið félögum sín-
um óvæntan uppáhaldsrétt til aö gæða sér á.
I.ynn rétti Don berjakörfuna, og fór að
týna saman smælki til að kveikja upp eldinn.
Það gekk nú alt vel. Svo fór hann að hræra
deigið í pónnukökurnar meSan Don hreins-
aði berin. Þeir, sem í tjaldinu voru vöknuðu
við hávaðann og klæddu sig í flýti, svo þeir
voru tilbúnir að borða morgunmatinn þegar
fyrstu pönnukökurnar voru orönar bakaðar.
Lynn hafði alist upp á f jalllendinu og elsk-
aði náttúruna.. Hann hafði haft lítið tæki-
íæri til að hafa félagsskap við annað fólk, því
heimili hans var margar mílur frá næsta þorpi.
Dýrin, blómin og trén höfðu verið félagar hans.
Hann hafði lokið námi við barnaskólann árið
áður, en þessa seinustu 9' mánuði hafði hann i
fyrsta skifti á æfi sinni verið meðal ókunnugra,
það voru skólafélagar hans á heimavistarskóla.
Vegna óvana kunni hann illa við sig i fjöl-
menni. Sumir skólabræður hans notuðu
feimni hans til að gera spaug að honum og
köíluðu han.n “sveita-græningja.” Þetta gjörði
hann ennþá einræningslegri. En honum líkaði