Stjarnan - 01.11.1934, Side 5

STJARNAN
námið vel, hann var ástundunarsamur og not-
aði mikinn tíma til lesturs.
Don kom á skólann samtímis Lynn. Hann
var iðinn og áreiðanlegur, ætíð reiðubúinn að
hjálpa hverjum sem var og hvenær sem var, ef
honum var það mögulegt. Hann hafði verið
góður við Lynn og gjört alt sem hann gat til
þess Lynn gæti kunnað betur við sig. Hann
hafði oft átalið skólabræður sína fyrir fram-
komu þeirra við Lynn þegar þeir voru að glett-
ast við hann.
“Walter Powell, sem var einn af félögun-
um í tjaldinu var eins og sjálfkjörinn formað-
ur skólabræðra sinna. Hann hafði oít lient
garnan að Lynn og skemt sér á hans kostnað.
Gljásvarta, slétta hárið hans og laglega and-
litiö var svo ólíkt rauða, hrokkna hárinu og
freknótta and'itinu á Lynn. Þeir virtust í öll-
um greinum gagnstæðir hvor öðrum.
Nokkrir drengjanna, þar á meðal Don og
Walter höfðu fengið leyfi foreldra sinna til
að sjá sig um og hafast við á f jöllunum í tvær
vikur eítir að skólinn væri úti, áður en þeir
kæmu heim. Tjaldsvæðið höfðu þeir kosið
sér skamt þaðan sem Lynn átti heima, og sam-
kvæmt tilmælum Dons var Lynn oft með þeirn
á ferðum þeirra gegn um skóginn. Þarna þekti
hann hvern krók og kima svo nú var hann alveg
ófeiminn og skemti scr frábærlega vel. Kvöld-
ið áður en hér segir frá hafði hann látið að
orðum Dons og verið hjá þeim um nóttina,
og nú var hann að hjálpa þeim við matreiðsl-
una.
”Við skulum fara og skoða okkur um í
dag,” sagði Jack, þegar þeir höfðu séð fyrir
endann á pönnukökunum og jarðarberjunum.
Allir tóku því vel og eftir að þeir höfðu sett
aít i lag í tjaldinu og drepið eldsglæðurnar,
lögðu þeir af stað með Lynn og Don í broddi
fylkingar. Allir höfðu vasa sína fulla af nesti.
Á hverjum degi þegar Lynn var með þeim
álitu félagar hans, allir, nema Walter, að hann
væri að sjálfsögðu leiðtogi þeirra. Lynn tók
því vel, hann fann sig færan til þess, því hér
var hann eins og heima hjá sér. Walter fylgd-
ist með heldur en vera einn eítir, en vel mátti
sjá og heyra að honum líkaði miður.
Þeir þræddu stígana á fjallinu, staðnæmd-
ust við og við. til að skoða fallegan runn, eða
til að horfa á hið fagra útsýni yfir dalinn
fyrir neðan þá. Um miðdagsleytið nam Lynn
staðar og kveikti upp eld, svo neyttu þeir matar
ii 7
og hvíldu sig svo stundarkorn áður en þeir
sneru heim á leið aftur.
Nú stakk Walter upp á að fara heim aðra
leið. Lynn hikaði við að samþykkja það. Að
vísu kannaðist hann við að annar stígur væri
til, en hann væri mjög hættulegur.
“Eg er ekkert hræddur við það,” svaraði
Walter, sem var sár yfir því að “sveita-græn-
inginn” skyldi alt af ráða íerÖLim þeirra, eins
og hann væri betur fær til þess heldur en allir
hinir. “Farðu á undan, við skulum koma á
eftir,” svöruðu þeir.
Þótt stigurinn væri verri og brattari en
þeir höfðu búist viö, þá klifruðust þeir hver
eftir annan án þess að kvarta, yfir stórgrýtið
milli trjánna.
Loks staðnæmdist Lynn, sneri sér að þeim
sem á eftir voru og sagði: “Það er aðeins
þessi eina gjá, sem við eigum eftir að fara
vfir, á næstu hæð stendur tjaldið. En þessi
gjá er klettótt, stígurinn mjög brattur og slæm
fótfesta, það er svo mikið lausagrjót, svo það
þarf að fara gætilega.”
Þeir fóru líka svo gætilega að þeir voru
nærri komnir yfir hinn ógreiðfæra veg, en þá
steig Walter á lausan stein, og valt niður brekk-
una, hann lenti svo sem io fetum fyrir neðan
stíginn; þar lá hann.
Don og Lynn klifmðust niður til hans og
ætluðu að reisa hann á fætur, en hann var fót-
brotinn á vinstra fæti og gat ekki staðið. Lynn
batt utan um hann. fvrir neðan handleggina,
kaðli, sem hann hafði tekið með sér til vara.
Þannig lánaðist þeim að draga hann upp. Svo
bjuggu þeir út einskonar burðarstól og báru
hinn slasaða félaga sinn heim að tjaldinu.
Nli ráðguðust þeir um hvað gjöra skyldi.
Walter varð að fá hjálp strax.
“PIveL-nig getum við flutt hann þéðan?
Hvað er langt til næsta læknis ? Það tók okkur
tvo daga að komast hingað,” sagði Don og and-
varpaði.
“Við verðum að fá hjálp,” svaraði Lynn
rólega. “Það er skógarvörður 8 mílur héðan,
eg ætla að fara þangað og síma eftir hestum
og lækni.”
“En þú getur ekki farið gegnum skóginn
að nóttu til,” svaraði Don, “þú manst við sá-
um bjarndýrstraðk í dag og svo er nóg af öðr-
um villidýrum líka.”
“Eg er ekki hræddur,’' svaraði Lynn og
bætti við með lotningu: “Guð mun verða með
mér.”