Stjarnan - 01.02.1941, Blaðsíða 5

13
STJARNAN
helgaði þá. og var þeirra Guð, þá er auð-
sætt að það er ennþá vilji hans gagnvart
fólki hans. Hann segir: “Þvi að >eg,
f'rottinn, hefi ekki breytt mér . . . Snúið
yður til mín þá mun eg snúa mér til yðar,
segir Drottinn hersveitanna.” Mal. 3:6.
Sem sönnun fyrir því, að hann hefir
ekki breyzt hvað hvíldardeginum viðvíkur
lesum vér: “Því eins og hinn nýi himinn
og hin nýja jörð sem eg skapa munu
standa stöðug fyrir mínu augliti, segir
Drottinn, eins mun afsprengi yðar og nafn
standa stöðugt. Og á mánuði hverjum
tunglkomudaginn og á viku hverri hvíldar-
daginn skal alt hold koma og tilbiðja
frammi fyrir mér, segir Drottinn.” Jes.
66:22; 23.
Þegar syndin og afleiðingar hennar
verða fullkomlega afmáðar og frumefnin
bráðna af hita og jörðin og alt sem á henni
er upp brennur, þá mun Guð skapa nýjan
himin og nýja jörð þar sem réttlætið mun
búa. 2. Pét. 3:13. Þar verður fullkomin
hlýðni við öll Guðs boðorð.
Á hinni nýju jörð verður borgin helga,
hin nýja Jesúsalem, höfuðborgin. Þar
verður lífsins tré sem ber ávöxt tólf sinn-
um á ári, og blöð þess til lækningar þjóð-
anna. Þeir, sem hafa þvegið skikkjur sin-
ar og hvítfágað þær í blóði lambsins, þeir
sem hafa meðtekið kraft Krists til frels-
unar frá synd og eru í fullkomnu samræmi
við Guðs heilaga vilja, munu hafa aðgang
að lífsins tré.
Látum oss hafa hugann og augun fest
á þessu dýrðlega heimkynni. óttumst Guð
og höldum hans boðorð, því það á hver
maður að gjöra. Það er skylda vor og
vilji vors elskandi föður á himnum.
R. L. B.
“Hlýðni er betri en fórn”
Það er alvarlegur og sorglegur atburð-
ur, sem sagt er frá í 3. Mósebók, 10. kap.
Nadab og' Abíhú, synir Arons, voru prest-
ar Drottins, sem gegndu þjónustu í helgi-
dóminum. Þeim höfðu verið gefnar ná-
kvæmar reglur viðvíkjandi starfi sínu.
Kvöld og morgna áttu þeir að taka hið
gullna reykelsisker og brenna reykelsi
frammi fyrir Drotni, það átti að fyrir-
mynda fórn og milligöngu Krists mönnum
til frelsunar. Hans fullkomna réttlæti,
sem gjörir guðræknisiðkanir manna hon-
um velþóknanlegar. Við þetta tækifæri
kom presturinn beinlínis i nálægð Guðs og
nær honum heldur en við nokkur önnur
störf í helgidóminum.
Sérstök áhei’zla var lögð á hvaða eld
skyldi nota við reykelsisfórnina. “Eldur-
inn skal sífelt brenna á altarinu og aldrei
slokna.” 3. Mós. 16:13. Þetta var bein
skipun Guðs. Hann hafði líka framleitt
þennan eld með kraftaverki. “Og eldur
geklc út frá Drotni og eyddi brennifórn-
inni og mörnum á altarinu. En er allur
lýðurinn sá þetta hófu þeir upp fagnaðar-
óp og féllu fram á ásjónur sínar.” Eldur
til helgrar þjónustu tekinn annarsstaðar
en frá altarinu var kallaður annarlegur,
eða “óvígður eldur.”
Nadab og Abíhú, sem voru vígðir
prestar Drottins tóku einu sinni óvígðan
eld til að brenna reylcelsið. “Gekk þá
eldur út frá Drotni og eyddi þeim, og þeir
dóu frammi fyrir Drotni.” Þessi slcelfing
dundi yfir þá í augsýn mannfjöldans þegar
alt fólkið hafði safnast saman til guðs-
þjónustu.
Guðfræðingar nútímans hefðu sjálf-
sagt furðað sig á að Guð skyldi hegna svo
harðlega því, sem leit út fyrir að vera svo
lítilfjörlegt brot. Voru ekki þessir prestar
að hlýða skipun Guðs í því að brenna
reykelsi? “Eldur er eldur,” býst eg við
að einhver segi. Var ekki reykelsið aðal
atriðið, fremur en hvaðan eldurinn var
tekinn til að brenna það? Slíkum spurn-
ingum er létt að svara. Þeir tóku óvígðan
eld til að brenna reykelsið í stað þess elds,
sem Guð.sjálfur hafði kveikt og skipað
þeim að nota. Af því þeir brutu Guðs
hoðorð gekk eldur út frá Drotni og eyði-
lagði þá meðan þeir voru við þjónustuna.
Þessi -vísvitandi óhlýðni, sem mætti svo
skjótri og strangri hegningu átti að vera
stöðug og ævarandi aðvörun bæði fyrir
prestana og alþýðuna, og allar komandi
kynslóðir.
Guð er ekki ánægður með að honum