Stjarnan - 01.03.1944, Page 1

“Hvað hafa þeir
Hér er hrífandi en alvarleg saga frá liðn-
Uni tíma sem Páll segir um að “sé rituð
Uss til viðvörunar, sem endir aldanna er
^ominn yfir.” IKor. 10:11. Sagan er um
§°ðan mann, sem vanrækti ágætt tæki-
jæri sem hann fékk til að “láta ljós sitt
jýsa fyrir öðrum mönnum”. Maðurinn var
f'Sekía konungur. Hann gat í einlægni sagt
jkaan sinni við Guð: “Æ Drottinn, minstu
Pess að eg hef gengið fyrir þér með trú-
JPensku og með einlægu hjarta, og gjört
Pað sem þér vel líkaði.” 2Kor. 20:3.
Esekía konungur varð veikur og spámað-
Ur Drottins hafði sagt honum að ráðstafa
smu húsi því hann mundi devja. Hversu
Uliklu betra hefði það verið fyrir Esekía
að vera ánægður með Guðs ákvörðun, en
hann langaði til að lifa. Svo alvarleg og
emlæg var bæn hans að Guð sendi spá-
^raiinn til hans aftur með þessa orðsend-
lngu: “Eg hef heyrt þína bæn, séð þín tár,
eg vil láta þér batna. Á þriðja degi skaltu
§anga í Drottins hús.” 5. vers.
Guð lofaði að bæta 15 árum við aldur
hans, svo bað konungur um tákn upp á
þetta loforð. Guð gjörði kraftaverk fyrir
hann og lét skuggann ganga 10 fet aftur á
bak á sólskífunni. Þrem dögum seinna var
Esekía heilbrigður og fór á guðsþjónustu í
musterinu. Skömmu seinna bárust þessar
fréttir til Babýlonar að Guð ísraelsmanna
hefði látið sólina ganga 10 stig aftur á
bak til að fullvissa Esekía um að Guð vildi
lengja líf hans. Konungur Babýlonar, Beró-
dak Baladan varð hrifinn mjög af þessari
frétt. Hann vildi heyra meira um þennan
Guð, sem var svo náðugur, almáttugur og
fús til að uppfylla bænir dýrkenda sinna.
Hann sendi menn til Esekía til að sam-
fagna honum, að hann hefði fengið heilsu
seö í þmu husi?
aftur, en aðal tilgangurinn var þó að fá
nánari þekking á þeim Guði sem fram-
kvæmdi slík kraftaverk.
Hvílíkt tækifæri Esekía hafði hér til að
veita þessum háttstandandi sendimönnum
heiðins konungs þekkinguna á hinum lif-
andi sanna Guði, hinum volduga skapara
allra hluta, sem öllu stjórnaði með orði
síns máttar. Vissulega mundi hann segja
frá hversu Guð hefði oft svarað bænum
hans, og skýrt fyrir þeim frelsunar áform
Guðs, og hvernig musteris þjónustan var
skuggamynd hins fyrirheitna fórnarlambs,
Guðs Sonar, “þess slátraða alt í frá sköp-
un heimsins.” Op. 13:8.
Hefði Esekía gjört þetta, hversu gagn-
gjörða breytingu hefði það ekki getað or-
sakað. Það hefði getað breytt mannkyns-
sögunni hefði hann leitt þessa menn til að
viðurkenna og trúa á hinn sanna Guð. Þeir
hefðu getað komið heim til Babýlon og’
sagt: “Guð Esekía er upp frá þessu einnig
vor Guð.” En Esekía brást skyldu sinni.
Hann varð upp með sér af heimsókn þess-
ara tignu sendiboða. Hann fagnaði þeim
vel og talaði við þá, ekki um Guð sinn
heldur um auð sinn og upphefð. “Hann
sýndi þeim alt sitt féhirsluhús, silfrið og
gullið og llmjurtirnar, og hið dýra við-
smjör og alt sitt vopnabúr, og alt það sem
var í féhirslum hans. Það var ekkert til
sem Esekía ekki sýndi í öllu hans húsi og
öllu hans veldi.” 2Kor. 20:13.
En hin dýrmæta perla var ekki sýnd.
Það var ekkert minst á auðsuppsprettu
sannrar þekkingar og lifandi trúar. Þegar
sendiherrarnir sneru heim aftur fluttu þeir
aðeins með sér ágirnd, löngunina til að ná
yfirráðum yfir öllum þeim auðæfum sem
þeir höfðu séð. Esekía vanrækti að vitna