Stjarnan - 01.07.1946, Blaðsíða 1

• --.T-.-r -- —■T.-r-:, = = = j =jj
S1 JÚLÍ 1946 rj < I RNAN LUNDAR, MAN.
Aðvörun Guðs til vor
Vér líkjumst hver öðrum meir eða
minna í því, að vér viljum ekki láta ónáða
oss. Vér viljum helzt hafa það rólegt og
ekki vera truflaðir. En boðskapur Guðs
og verk hans hafa oft truflað og ónáðað
mennina.
Nói truflaði fólkið með aðvörun sinni
fyrir flóðið. 1 Mós. 6: 5-22. Hann sagði
að flóð mundi koma og eyðileggja jörðina,
það yrði að snúa sér og búa sig undir. En á
þeim dögum hafði fólkið aldrei séð rign-
ingu, og að telja þeim trú um að vatn
kæmi niður úr heiðbláum himninum, það
skoðuðu þeir vísindalega ómögulegt. Þessi
óvelkomni boðskapur truflaði bæði fram-
sóknarmennina og afturhaldsflokkinn. En
flóðið kom.
Jesús gefur oss þessa viðvörun: “Eins
og menn fyrir flóðið héldu sig vel að mat
og drykk, karlar og konur giftust alt til
þess dags er Nói gekk í örkina, og vissu
ekki fyr af en flóðið kom og tók þá alla.
Eins mun verða tilkoma mannsins sonar.”
Matt. 24:38, 39.
Nói var réttlætis prédikari og það lík-
aði mönnum því ver. Óguðlegir menn
vilja ógjarnan hlusta á réttlætisprédikara.
En aðvörunin sem Guð gaf Nóa var
ekki árangurslaus. “Trúin gjörði það að
verkum að þá Nói var af Guði aðvaraður
um það sem ennþá ekki sást, óttaðist hann
Guð og smíðaði örkina til frelsis sínu húsi.
Með trúnni fordæmdi hann heiminn, og
varð hluttakandi þeirrar réttlætingar
sem fæst fyrir trúna.” Hebr. 11:7. Að
hafna aðvörunarboðskapmun leiddi til
eyðileggingar, en fyrir að trúa og hlýða
varð Nói erfingi trúar réttlætisins. “En
eins og dagar Nóa voru, eins mun tilkoma
mannsins sonar verða.” Matt 24: 37.
í 1 Mós. 19: 1-28 lesum vér að guð að-
varaði íbúa Sódómu og Gómorru. Hann
sendi tvo engla þangað með aðvörunar-
boðskapinn. Þessar borgir voru svo spilt-
ar og guðlausar að til verndar mannkyn-
inu annarstaðar á jörðunni þá brendi hann
þessar borgir. En hann gaf aðvörun fyrst,
og þeir sem gáfu gaum að henni frelsuð-
ust frá eldinum sem eyðilagði þessar
borgir.
Jónas spámaður flutti aðvörunar boð-
skap Guðs til borgarinnar Ninive, sem var
höfuðborg voldugs ríkis á þeim tíma. I
þetta eina skifti iðruðust allir og snéru
sér til Guðs, alt frá konunginum til hins
aumasta beiningamanns. Það er einhver
stærsta vakning sem sagan getur um og
það meinti frelsun fyrir fólkið frá eyði-
leggingu þeirri sem því var hótuð. Jónas
boðaði þeim að borgin yrði eyðilögð inn-
an 40 daga. Guð lagði þessi orð í munn
honum. En borgin var ekki eyðilögð
eftir 40 eða 50 eða 100 daga, ekki eftir 100
ár. Hvers vegna ekki? Af því fólkið iðr-
aðist og snéri sér til Guðs; þess vegna
fyrirgaf hann syndir þess.
Þegar Guð aðvarar einstaklinga eða
þjóð þá er það til að hvetja menn til aftur-
hvarfs frá syndinni. Synd leiðir til sorgar
og þjáninga fyr eða seinna. Syndarinn
líður fyrir synd sína, en aðrir líða líka
með honum og vegna hans. En ef hann
iðrast þá breytist afstaða hans gagnvart
Guði, því vér lesum í Ez. 18: 21, “En
hverfi hinn óguðlegi frá öllum sínum
syndum, sem hann hefir gjört, og haldi