Stjarnan - 01.12.1946, Side 3

STJARNAN
91

w
i
XXIII.- Golgata
Nú var í skyndi • farið af Stað, með
Jesúm til Golgata, og alla leiðina varð
hann að 'hlusta á óp og háðsyrði lýðsins.
Hinn iþungi kross, sem ætlaður var Barra-
basi, var strax lagður á ihinar blóðugu
og sundurflakandi herðar hans. Það var
einnig lagður kross á ihina tvo ræningja,
sem áttu að deyja með Jesú.
Byrði frelsarans var altof þung fyrir
hann í hans veika ástandi, og hann hafði
ekki gengið langt, er hann féll meðvit-
undarlaus til jarðar-
Þegar hann kom itil sjálfs sín, var þó
krossinn aftur lagður á herðar hans. Hann
reikaði nokkur skref áfram, og féll svo
aftur meðvitundarlaus til jarðar. Óvinir
hans sáu nú, að það var ekki mögulegt
fyrir hann að 'bera byrði sína lengur, en
þeir vissu ekki hvað þeir áttu að gjöra,
því þeir bjuggust ekki við að fá neinn, sem
vildi bera þessa smánarlegu ibyrði.
Á sömu stundu mættu þeir Símoni frá
Kyrene. Þeir gripu hann og neyddu hann
til að bera krossinn til Golgata.
Synir Símonar, voru lærisveinar Jesú,
en sjálfur hafði hann aldrei opinberlega
játað sig vera lærisvein hans.
Eftir það, var hann ávalt mjög þakk-
látur fyrir, að hafa fengið þau forréttindi
að bera kross frelsarans. Þessi byrði, sem
hann var þannig neyddur til að bera, varð
tilefni til aftunhvarfs hans.
Viðlburðirnir á Golgata og framkoma
Jesú, kom Ihonum til að trúa því, að hann
væri guðs sonur.
Þá er koim að staðnum, þar sem kross
festingin átti að fara fram, voru hinir
dauðadæmdu bundnir við krossinn.
Hinir tveir ræningjar reyndu að slíta
sig af þeim, er bundu þá á krossinn, en
frelsarinn sýndi engan mótþróa.
Móðir Jesú hafði fylgt honum á þessari
sorgargöngu til Golgata. Hana langaði til
að geta Ihjálpað honum, þegar hann hné
niður undir krossinuim, en hún fékk ekki
að njóta þess réttar.
Við hvert spor á þessari erfiðu göngu,
hafði ihún vonast eftir því, að ihann notaði
guðdómskraft sinn, til þess að frelsa sig
frá morðingjunum. Og þegar nú augna-
blikið var komið og hún sá ræningjana
bundna við krossinn, hvílíka sálarangist
mátti hún þá ekki þola!
Ætlaði hann, sem hafði lífgað hina dauðu,
að leyfa að hann sjálfur væri líflátinn á
svo grimmilegan hátt? Átti hún að hætta
að trúa því, að hann væri Messias?
Hún sá ihendur hans réttar út á krossinn
— þessar hendur, sem svo mörg góðverk
höfðu gjört og ávalt flutt blessun til hinna
þjáðu- Hún sá að hamrarnir og naglarnir
voru teknir fram, og þegar naglarnir voru
reknir gegnum hið viðkvæma hold, urðu
hinir harmlþrungnu lærisveinar að bera
móður Jesú meðvitundarlausa burt frá
þessari óttalegu sjón.
Til Jesú heyrðist ekki eitt möglunarorð,
enginn kveinstafur.
Andlit Ihans var fölt og rólegt, en á
enni hans voru stórir svitadropar. Læri-
sveinar ihans flýðu burt frá þessum hrylli-
lega stað.
Hann tróð vínlagariþróna aleinn; eng-
inn af landsfólkinu var með honum. (Es.
63: 3).
Á meðan hermennirnir negldu frelsar-
ann á krossinn, sneri hann huganum frá
sínum eigin þjáningum og að hinni hræði-
legu ihefnd, er síðar mun koma yfir þá,
er ofsóttu hann.
Hann aumkvaðist yfir þá í blindni
þeirra og hað:
“Faðir, 'fyrirgef þeim, því þeir vita ekki
hvað þeir gjöra.”
Jesús vissi að hann átti nú þegar að
verða talsmaður mannanna hjá föðurnum.
Þessi bæn, sem hann bað fyrir óvinum
símum, nær itil allra í heiminum. Hún nær
til sérhvers syndara, sem hefir lifað eða
mun lifa, frá upphafi heimsins til enda-
loka hans.
' f hvert sinn, er vér syndgum, verður
Kristur særður af nýju. Vor vegna, kem-
ur Jesús fram fyrir hásæti föðursins, sýnir
honum hinar gegnumstungnu hendur sínar
og biður: “Fyrirgef þeiim, því þeir vita
ekki hvað þeir gjöra.”
Strax og búið var að negla Jesúm á
krossinn, var krossinn reistur iupp af sterk-
um mönnUm og hann rekinn af miklu afli
niður í jörðina, lí iholu, sem til þess var
gjörð-
Pílatus ritaði yfirskrift á latínu, grísku
og hebresku og festi á krossinn yfir höfði
f