Stjarnan - 01.03.1947, Blaðsíða 1

STJARNAN
MARZ 1947 • * LUNDAR, MAN.
Hinn voldugasti kraftur í heimi
Einu sinni koxn fcona í lyfsölufoúðina úti
í skóginum í Burma. Hún foeið róleg þar til
eg foafði afgreitt þá, sem á undan henni
voru. Svo foað foún mig að láta sig fá sterk
meðul.
“Eiga þau að ivera við hitaiveiki?” spurði
eg- “Nei, nei, alt annað. vel sterk meðul,”
sagði hún kjökrandi.
“Er það fyrir hringorm eða sár augu?”
spurði eg aftur.
“Nei, kennari, ekkert þess háttar. Mað-
urinn minn er hættur að elska mig. Eg
þarf sterk meðul til að hræra saiman við
'matinn hans til þess foann fari að elska mig
aftur.”
Auðvitað hafði eg engin meðul við
sfoku, svo vesalings konan fór burtu niður-
briotin af siorg. En eg hefi aldrei getað
gleymt þessu atviki.
Vaeri e!kki indælt að hafa slík meðul,
s!em létu oss elska hvern annan og aldrei
rífast eða vera óhlýðin, meðul, sem hefðu
svo mikinn kraft í sér, að vér gætum ætíð
sigrað freibtingarnar og forðast alla synd.
£>að er til fcraftur, sem getur veitt oss
sigur yfir synd og freistingum. Hann fæst
elkki í flöskum í lyfjabúðum, en hann fæst.
Eátækir, engu síður en ríkir geta eignast
foann. Það ier kraftur Guðs heilaga Anda.
Jesús kallar hann Huggarann, og sagði
hann rnundi sannfæira heiminn um synd,
réttlæti og dóm.” “Hann mun leiða yður í
allan sannleika.” Hann kom til Eiíasar eins
og “folíður vindfoiær,” I. Kron. 19:12.
Jesajas heyrði foann eins og orð töluð að
baki foans. Það er guðdómskraftur Drott-
ins alsherjair. Zak. 4:6. Þess vegna er það
eins o’g Jesús segir: “Það sem er ómögu-
legt fyrir mönnum er mögulegt fyrir Guði.”
Það er indæl saga sem Willard Price
ságði fyrir nokkrum árum um skósmið einn
sem þessi Guðs kraftur leiddi til Krists.
Bókasölumaður Bifoláiufélagsins bjó út vagn
og hlóð á foann kössum fyltum með ýmis-
konar ávöxtum, Biblíum, Nýja Testament-
um og einstökum bófoum úr Nýja Testa-
mentinu. Hann gékk um strætin og foróp-
aði: “Epli, Biblíur, perur, plóimur, Nýja
Testamenti, vínber, Guðspjöll. Ávextir
fyrir daginn í dag og ávextir til eilífs lífs.”
Það var engin furða þó foörnin eltu hann
um göturnar. Litli driengurinn skósmiðsins
hljóp inn til föður siíns dróg hann með sér
út á strætið og foað: “Ó, pafofoi, kauptu mér
Biblíu, pabbi.”
En faðir hans var ekki trúaður maður.
Hann vildi ekki hafa Biblíu í foúsinu og
sagði: “Þúhefir efckext að gjöra mieð Bifolíu,
sonur, eg skal kaupa brjóstsykur fyrir þig.”
“Nei, pabbi, irnig langar til að fá Biblíu,”
svo faðir hans keypti Guðspjall fyrir 5
cent. Hegar foeim kom bað drengurinn föð-
u*r sinn: “Ó, pabbi, lestu mér sögu úr bók-
inni.”
Faðir ihans las, en foonum geðjaðist ekki
að því, sem hann las. Það var eins og raust
talaði til hans úr foókinni og segði honum
að hann væri syndari. Hann vildi ekki
heyra sliíkt, svo hann faldi bókina. En
drengurinn fann hana svo alt fór á sörnu
ieið. Svo í vandræðium sínum fór hann nú
og faldi foókina niðri á botni í kofforti, sem
var uppi á h'áalofti. Drengurinn leitaði svo
mánuðium skifti án þess að finna bókina,
en io’ksins fann foann hana þegar móðir
hans fór að ná í eitthvað upp úr koffortinu.
“Pafofoi, pafobi, eg hefi fundið bókina,