Stjarnan - 01.03.1947, Blaðsíða 4

28
STJARNAN
um sér, -en nú hafði ihann hana handa Jesú.
Enda þótt Gyðingum hefði nú tekist
að fá því framgengt að Jesús væri líflátinn,
voru þeir þó engan veginn rólegir; því þeir
þektu mótt hans.
iSumir af þeim höfðu staðið við gröf
Lazarusar og verið vitni að því, að Jesús
uppvakti hann frá dauðum, og nú voru
þeir skjálfandi af ótta, fyrir því að hann
mundi sjálfur rísa upp og opinberast þeim.
Þeir höfðu heyrt hann segja við fólkið,
að hann hefði vald til að láta líf sitt, og
vald til að taka það aftur.
Þeir mintust þess einnig, að hann hafði
sagt: “Brjótið þetta musteri, og á þrem
dögum mun eg reisa það.” (Jóh. 2, 19), og
þeir vissu að hann talaði um líkama sinn.
1 Júdas hafði sagt þeim, hvað Jesús sagði
'við lærisveinana á leiðinni til Jerúsalem:
“Sjiá, vé:r förum upp til Jerúsalem, og
mannsins sonur mun framseldur verða
æðstu prestunum og fræðimönnunum, og
þeir munu dæma hann til dauða og fram-
selja hann heiðingjum, til þess að hæða
hann, húðstrýkja og krossfesta; og á þriðja
degi mun hann upprísa.” (Matt. 20, 18, 19).
Þeir mundu nú margt af því, sem Jesús
hafði sagt viðvíkjandi upprisu sinni. Og
þeir gátu efcki gleymt öllu þessu., hvað
fegnir sem þeir vildu. Eins og faðir þeirra,
djöfullinn, trúðu þeir og skelfdust.
Allir Wlutir urðu til þess að benda á,
að Jesús væri guðs son. Gyðingar gátu
elkki soífið fyrir friðleysi. Þeir óttuðust
Jesúrn, enn meira nú, en meðan hann lifði.
Þeir vildu gjöra alt, til þess að halda
honum í gröfinni, og þeir báðu því R'lat-us
að innsigla gröfina, og láta gæta hennar
alt til hins þriðja dags. Pílatus gjörði svo
og sagði: “Hér hafið þér varðmennina,
farið, haldið vörð, svo sem þér best hafið
vit á. En þeir fór-u burt. innsigluðu stein-
inn og gættu grafarinnar ásamt varðmönn-
unum.” (Matt. 27, 65. 66).
♦ + +
Það er alment álitið að hjartveiki finn-
ist hellzt hjó fólki sem er 40 ára að aldri eða
þar yfir, en nýlega hefir amerískur læ-knir
sagt frá, að hann hafi rannsakað 443 sjúkl-
inga, sem allir dó-u úr hjartveiki í ameríska
hernum, og meðal þeirra voru 110 á aldr-
inum milli 18 og 30 ára.
Ver viðbúinn að mæta
Guði þínum
“Allir hljótum vér að birtast fyrir Krists
dómstóli.” Já, við vitum það. Við höfum
allir heyrt það. Það er gott, svo langt sem
það nær. En erum vér viðbúnir að mæta
ef vér værum kallaðir í dag? Að mæta
fyri’r -dómstóli meinar réttarhald. Breytni
þeirra, sem mæta fyrir réttinum er borin
saiman við lög landsins. Þegar menn mæta
frammi fyrir Kris-ts dóimstóli þá er það
Guðs eilífa, óumbreytanlega lögmál, sem
Hf þeirra verður borið saiman við. En allir
hafa syndgað og skortir þá hrósun, sem
fyrir Guði gildir, og “laun S'yndarinnar er
dauði,” sVo vér eruim illa staddir. En vér
vituim af málafænslumanni, sem býður
fram þjónustu sína, og það sem meira er,
hann ábyrgist að fá os:s sýknaða, ef vér
aðeins viljum fela honum málefni vort og
fylgja ráðium hans. Jesús, Guðs sonur er
þessi málafærslumaður, seim bæði viill og
getur freilsað oss frá sjmdinni og áfleið-
ingu syndarinnar, eilífri glötun. En vér
verðum að komá til hans og leita hjálpar
hjá honum NÚ, það er o-f seint að balla
hann þegar vér mætum fyrir réttinum.
“NÚ er sú æskilega tSð, NÚ er dagur hjálp-
ræðisins.” Guð gaf otokur soninn “til þess
að hver sem á hann trúir ekki glatist, held-
ur ihafi eilíft líf. Jóh. 3:16.
Ef vér í sannleika trúum á Jesú, þá
munum vér stöðugt og fcostgæfilega lesa
orð hans og ilaga iíf vort eftir hans full-
fcomnu fyrirmynd. Vér munum þá snúa
báki við glysi og sfcemtunum heimsins, en
njóta ánægju í félagssfcap Guðs barna, þá
munum vér á allan mögulegan hátt styðja
að eflingu Guðs rífcis á jörðunni. Þá mun-
um vér með gleði Ihalda öll Guðs boðorð og
hafa aðeins eitt áhugamál, að vera Jesú
sameinaðir hvern dag og hverja stund lífs-
ins, og þannig vænta og ibíða komu hans,
og meðan vér bíðum, gjöra alt, sem í voru
valdi stendur til að hjiálpa öðrum að vera
reiðubúnir að mæta honum. “Verið þvá við-
búnir, mannsins sonur kemur þegar þér
sízt ætlið”. Þetta verð'um vér stöðugt að
hafa hugfast, stöðugt vaka og biðja. Hafa
hugalm á því himneska en ekki á því jarð-
neska. Vér, sem liíum á þessum síðustu