Stjarnan - 01.07.1947, Qupperneq 1

1 1"™—-■ l
S1 JÚLÍ1947 rj A1 RNAN LUNDAR, MAN.
Vér uppskerum það sem vér sáum
, Eitt ihinna alkunnustu fangelsa 1 Banda-
^kjunum eru „Grafirnar" í borginni New
York. Margir nafnfcunnir fangar hafa lifað
gleðisnauða daga bak við múra þess.
Hátt standandi félagskona ein í New
York sneri sér til Krists og fékk þá löng-
Un til að vinna kristilegt starf fyrir fang-
aria í ,,gröfunum“. Hún ásetti sér að heim-
s®kja alla ifangana þar á hverjum sunnu-
dagsmorgni og gefa þeim hverjum fyrir
si§ ilrnandi blóm. Hún vonaði að blómin
g®tu mýkt hjörtu þeirra þó orð hefðu eng-
an árangur.
_ Eitt skiftið er hún hafði lokið heimsókn
Slnni átti hún eftir lítinn bló'mvönd. Hún
spurði.ifangavörðinn hvont ékki væri neinn
fangi ennþá, sem hún g^eti gefið þessi
blóm. Hann sagði henni þa að það væri
einn kvennfangi sem hún hefði aldrei séð,
en svo bætti hann við: „Eg ræð þér til að
kalda þér burt frá hennar klefa. Hún er
yersti fanginn sem við höfum haft síðan
eg kom hingað fyrir nokkrum árum. Hún
uiun formæla þér með óttalegu orðalagi.“
Þetta latti ekki kristnu konuna. Hún
svaraði íákveðið: „Eg má til að sjá þessa
konu.“
Pangavörðurinn vísaði henni á klefann
°g opnaði litla loku á jámhurðinni fyrir
klefanum. Rífca konan rétti hendina gegn
um opnuna á járnhurðinni, veifaði blóm-
unum og sagði: „Eg hef nokkur blóm handa
þér, ég gef þér þau með ósk um blessun
Guðs.“ Hún fann alt í einu að hönd hrifs-
a«i blómin af henni, en ekki heyrði hún
hið minsta hljóð bak við járnhurðina.
Konan fór heim og hugsaði alvarlega um
hvað við hefði borið. Hún gat ennþá fund-
ið hendina sem snerti hana og hrifsaði
blómin sem hún rétti henni. Hún gat ekki
annað en beðið fyrir fanganum sem eng-
inn virtist hafa meðaumkun með, og var
álitin verst af öllum.
Fanginn tróð efcki blómin undir fótum
sér eins og vænta mátti, en hún sat á litla
stólnum í klefa sínum og hélt á blómun-
um ,í hendinni. Þegar hún horfði á blómin,
vaknaði tilfinning í hjarta hennar sem
eitthvað líktist heimþrá. Þetta voru sams-
konar blóm og vaxið höfðu fyrir framan
dyrnar á heimili föður hennar. Hún hafði
oft leikið sér þar og notið ilms blómanna,
meðan hún var saklaust barn.
Meðan hún sat þarna og horfði á blóm-
in, þá bráðnaði eini viðkvæmi punktur-
inn, sem sagt er að finnist jafnvel 1 hinu
harðasta hjarta. Endurminning heimilis-
ins og hinna hamingjusömu, saklausu
æsfcudaga, þréngdi sér dýpra og dýpra inn
í hjairta hennar, þar til hún fékk löngun
til þess að verða aftur hrein og sáklaus.
Hún mintist þess þegar hún, falleg, ung
stúlka fór til New York, hvernig hún var
dregin á tálar, og hversu fljótt undiralda
spillingarinnar hafði hrifið hana með sér.
Hún mintist þess eitt fcvöld meðan hún
var að syngja á vínsöluhúsi nokkru, að
drukkinn maður kastaði flösku að félaga
sínum og hitti hann ekki, en flaskan lenti
á veggnum sfcamt þaðan, sem hún stóð,
og brot úr henni meiddi hana stórkostlega
í aðra kinnina og eyðilagði þannig fegurð
hennar. Eftir að fegurð hennar var horfin
féll hún æ dýpra og dýpra. Það gekk svo
langt að hún framdi hvern glæpinn eftir
annan til að afla nauðsynja sinna. Loks
var hún dæmd til fangavistar í „Gröfun-
um“.