Stjarnan - 01.07.1947, Side 3

STJARNAN
59
f
°g ihonum var sagt hvað hann átti að
starfa. Eftir að Jesús birtist honum, skildi
hann að hann áður hafði fylgt rangri
stefnu. Tilgangur hans til Damaskus var
syndsamlegur. En hann vissi að Jesús fyr-
irgaf honum. Hann segir í I. Tím., 1:13: „Ég,
sem forðum var Jastari, ofsóknari og
smánari; en mér var miskunað sökum þess
að ég gjörði það óafvitandi í vantrú“.
Hann vissi hann hafði öðlast miskun, en
hann vissi líka að það sem maður sáir það
^iun hann og uppskera. Þótt hann hafi
óafvitandi gjört rangt, þá nam það ekki
ur gildi lögmálið um sáning og uppskeru.
Hann getur þess, hvernig hann ofsótti
kristna menn: „Því ég hneppti í myrkra-
stofu marga kristna . . . og í öllum sam-
kunduhúsum lét ég þeim þrásinnis refsa
°g neyddi þá til að ta'la illa um Jesúm. Já,
svo freklega æddi ég gegn þeim, og elti
þá til framandi borga“. Post. 26:10 II.
Páll leið miklar ofsóknir. Hann hafði of-
sótt aðra og mætti svo sömu meðferð sjálf-
ur. Þegar hann sat í innra fangelsinu með
fætur sínar í stökk, hefir hann að líkindum
uiinst þess, hversu hann dróg menn og kon-
ur í varðhald fyrrum, meðan hann ofsótti
hina kristnu. Hann sagði: „Þegar blóði
Stefáns, vitnis þíns var úthelt stóð ég
sjálfur hjá, samþykkur því, og geymdi föt
þeirra sem deyddu hann.‘, Þegar þeir
grýttu Pál í Lystra, hefir hann eflaust
rninst þessa atburðar.
Ef maður eins og Páll, hinn mikli starfs-
uiaður kristninnar, uppskar það sem hann
sáði, þó hann hefði slíkt undravert aftur-
hvarf, þá getum vér vissulega ekki um-
flúið þetta óumbreytanlega lögmál.
Það var gleðilegt að vita, að strax er
Páll sá synd sína fór hann að sá hinu góða
sæði. I stað þess að missa kjark og gremj-
ast er hann varð að uppskera það illa sem
hann hafði sáð, þá sneri hann við blaðinu
og sáði réttlæti og mannkærleika og upp-
skar þann fögnuð og frið sem yfirgengur
allan skilning. Hann varð einhver hinn
mesti mannvinur sem heimurinn hefir
átt. Þrettándi kapítuli Fyrsta Korintu-
hréfsins er svo fullur blómum náðar og
kærleika, að ekkert sem menn hafa ritað,
tökur honum fram.
Hann varð vinur allra sem ofsóttir voru
og skrifaði í 12. kapítula Rómverjabréfs-
ins: „Blessið þá sem ofsækja yður. Bless-
ið en bölvið ekki. Fagnið með fagnendum
og grátið með grátendum“. „Gjaldið eng-
um illa fyrir illt. ... Ef óvin þinn þess
vegna hungrar. þá gef honum að eta.
Lát ekki hið illa yfirbuga þig. heldur sigra
þú hið vonda með hinu góða“,
Páll bendir oss skýrt á að það borgar
sig að sá því góða sæði. „Látum oss ekki
þreytast að gjöra gott, því á sínum tíma
munum vér uppskera ef vér ekki letj-
umst“. C. T. Everson.
♦ ♦ ♦
XXIX.-- Himnaför Jesú
Jesús hafði fullkomnað endurlausnar-
verkið á jörðunni. Sá tími var kominn, er
hann skyldi fara aftur til sinna himnesku
heimkynna. Hann hafði sigrað og nú átti
hann aftur að setjast við hlið föðursins, í
hásæti ljóssins og dýrðarinnar.
Jesús valdi Olíufjallið, sem þann stað, er
hann fór frá til himins Hann lagði af stað
þangað með hinum ellefu lærisveinum sín-
um. Þeir vissu ekki, að þetta ætti að vera
þeirra síðustu samfundir við meistarann.
Á leiðinni veitti Jesú postulum sínum hina
síðustu fræðslu. Rétt áður en hann skildist
við þá, gaf hann þeim'hið dýrmæta fyrir-
heiti, sem sér hverjum lærisveini hans er
svo innilega kært:
„Sjá, ég er með yður alla daga, alt til
enda veraldarinnar“. — Matt 28, 20.
Þeir gengu yfir fjallið. þar til þeir komu
í nánd við Betaníu.
Þar staðnæmdust þeir, og lærisveinarn-
ir söfnuðust í bringum Drottinn. Hann
horfði ástúðlega á þá og himnesk birta
skein af ásjónu hans. Hin síðustu orð, er
hljómuðu í eyrum þeirra, frá vörum frels-
arans, vitnuðu um hina nákvæmlegustu
og innilegustu umhyggju hans fyrir þeim.
Með höndunum upplyftum, til blessun-
ar, sté hann hægt upp frá þeim. Þá er hann
fór þannig burt, urðu lærisveinarnir ótta-
slegnir, og störðu óaflátanlega til himins,
til þess að sjá hann, meðan mögulegt væri.
Ský nam hann frá augum þeirra. Og á
sama augnabliki hljómaði unaðslegur
söngur frá englaskaranum.
Meðan lærisveinarnir stóðu þannig og
störðu til himins, heyrðu þeir hljómfagra