Stjarnan - 01.07.1947, Blaðsíða 4

60
STJARNAN
rödd er ávarpaði þá. Þeir sneru sér við og
sáu tvo engla, er sögðu við þá:
„Galíleumenn, því standið þér og horfið
til himins? Þessi Jesú, sem var upp num-
inn frá yður, til himins, mun koma á sama
hátt og þér sáuð hann fara til himins“. —
Postulas. 1, 11.
Þessir englar voru úr hópnum, sem kom
til að fylgja Jesú til hinna himnesku heim
kynna hans. Af meðaumkun og kærleika
komu þeir til þess að hugga og hughreysta
þá, sem syrgðu hann, og láta þá vita að
þessi aðskilnaður yrði ekki ævarandi.
Þegar postularnir komu aftur til Jerúsa-
lem, leit fólk undrandi á þá. Það hafði
ímyndað sér að eftir dauða meistara þeirra,
mundu þeir vera með hryggum huga.
Óvinir þeirra höfðu vonast eftir að sjá
mest bera á sorg og þrekleysi hjá þeim.
En í þess stað báru þeir merki sigurs og
gleði. Andlit þeirra ljómuðu af frið og
hamingju, sem beimurinn getur ekki veitt.
Þeir syrgðu ekki sviknar vonir, en fyltust
lofgjörð og þakklæti til guðs.
Með miklum fögnuði kunngjörðu þeir
hina dýrðlegu upprisu Krists og himnaför
og margir trúðu vitnisburði þeirra.
Postularnir voru ekki lengur í óvissu,
viðvíkjandi framtíðinni. Þeir vissu, að
Jesús var á himnum, og að hann bar um-
hyggju fyrir þeim. Þeir vissu, að hann bar
fórnarblóð sirtt fram fyrir Guð Hann sýndi
föðurnum hinar særðu hendur og fætur,
sem merki þess, hvað hann hefði goldið
fyrir sína endurleystu. Þeir vissu, að hann
mundi kóma aftur og allir hinir heilögu
englar með honum, og þeir hugsuðu, með
miklum fö'gnuði og innilegri þrá til þess
viðburðar.
Þegar Jesús hvarf lærisveinunum, á
Olíufjallinu, komu himneskir herskarar á
móti honum, og fylgdu honum upp með
gleði og sigursöng.
Við borgarhlið guðsríkis er mikill engla-
skari, er bíður komu hans. Þegar Kristur
nálgast hliðið, hrópa englarnir, sem með
honum eru í fagnandi róm til englanna við
hliðin:
Þér hlið, lyftið höfðum yðar.
hefjið yður, þér öldnu dyr,
að konungur dýrðarinnar megi ganga inn.
Englarnir við hliðin spyrja:
Hver er þessi konungur dýrðarinnar?
Þetta segja þeir ekki, af því að þeir viti
ekki, hver hann er, heldur af því að þeir
vilja heyra hið sigrihrósandi svar:
Drottinn, hin volduga hetja,
drottinn, bardagahetjan.
Þér hlið, lyftið höfðum yðar,
hefjið yður, þér öldnu dyr
að konungur dýrðarinnar megi ganga inn.
Aftur spyrja englarnir við hliðin: Hver
er þessi konungur dýrðarinnar?
Hinir englarnir svara í fagnaðarróm:
Drottinn hersveitanna
hann er konungur dýrðarinnar.
Dav. sálm. 24,7—10.
Þá opnast borgarhliðin, og englaher-
sveitin fer inn um þau við unaðsfagran
söng.
Allir herskarar himinsins umtoringja
höfðingja sinn og hann sest í hásæti föður
síns. En hann getur enn ekki tekið á móti
kórónu eða konunglegum skrúða.
Hann verður að frambera bænir fyrir
föðurinn, viðvíkjandi sínum útvöldu á
jörðunni.
Hann getur ekki tekið á móti heiðrinum,
fyr en söfnuður ihans stendur frammi fyrir
hinum himneska alheimi, réttlættur og
viðurkendur. Hann biður um. að fólk hans
fái að koma þangað, sem hann er.
Ef að hann á að hljóta heiður, þá verður
það að fá hlutdeild í honum með honum.
Þeir, sem líða með honum á jörðunni,
munu ríkja með honum á himnum. Það
er um þetta, sem Kristur biður fyrir söfn-
uð sinn.
Hann vill, að hann sjálfur og söfnuður-
inn hafi sameiginleg áhugamál, og með
langlundargeði og kærleika, sem er sterk-
ari en dauðinn, framber hann þann rétt,
er söfnuður hans hefir öðlast fyrir þján-
ingar hans og dauða.
Svar föðurins upp á þessa innilegu bæn,
felst í þessari tilkynningu:
„Allir englar Guðs, skulu tilbiðja hann“.
— Hebr.. 1, 6.
Allir foringjar hinna himnesku herskara,
tilbiðja með fögnuði endurlausnarann.
Hinar mörgu þúsundir engla falla fram