Stjarnan - 01.11.1949, Page 5

STJARNAN
85
frá föður þínum. Hann bað mig afhenda
það sjálfur. Hér er það“.
Drengurinn tók á móti bréfinu og opn-
aði það. f því var ávísunin fullborguð og
kvittering frá bankanum fyrir borguninni.
Bréfið hljóðaði þannig:
„Elsku drengurinn minn. Skuldin er
borguð Landstjórinn hefir fyrirgefið þér,
og gamli faðir þinn hefir aldrei hætt að
elska þig og þrá að þú kæmir heim aftur.
Þú hefir fullkomna fyrirgefningu hans.
Komdu heim til mín“.
f nokkur augnablik starði pilturinn á
bréf föður síns, sem var fult af fyrirgefn-
ing og kærleika. Nú varð hjarta hans snort
ið af iðrun, svo hann grét eins og barn.
Hann rétti lögregluþjóninum hendina og
sagði: „Ég vil fara með þér. Taktu mig
heim til föður míns“.
Þannig er kærleikur vors himneska
föður til þeirra sem vilst hafa frá honum.
Hann biður: „Son minn gef mér hjarta
þitt“. „Snúið yður til mín“.
Ef þú hefir vilst af leið, viltu þá ekki
koma til hans í dag?
John W. Halliday
-----------*-----------
Stutta leiðin
Við endir steinsteypugötunnar komu
tvær brautir sem lágu sín í hverja áttina.
Önnur lá upp fjallið, krókótt, brött og
mjó. Sú sem lá til vinstri var alment þar
í nágrenninu kölluð „Stutta brautin“, hún
lá yfir slétta, mýrlenda velli og endaði við
skógivaxin gljúfur. Hin lá yfir fjöllin og
kom svo að aðalbrautinni niðri í dalnum
hinu megin við fjallið. Stutta brautin end-
aði snögglega við rústir gamallar myllu.
Svo árum skipti höfðu ókunnugir ferða
menn komið að þessum vegamótum, og án
þess að gefa gaum að vegamerkinu, snúið
inn á brautina til vinstri, sem þeim sýndist
greiðfarnari. Þeir héldu að báðar brautirn-
ar mundu liggja yfir fjallið.
Aldrei hafði gamli bóndinn sem bjó við
fjallsræturnar séð slíkt ferðafólk, eins og
háskólanemendurna sem komu í hlöðnum
bíl, þangað sem hann var að höggva staura
fyrir girðingar rétt hjá myllutjörninni.
Drengirnir voru svo unglegir, áhugasamir
og blátt áfram.
„Hvar erum við?“ spurðu þeir. „Hvert
liggur þessi braut?“
„Ég býst við þið sjáið hvar þið eruð“,
sagði bóndinn brosandi, er hann sá hvað
þeir voru alvörugefnir. „Ég hugsa þið sjáið
líka hvert hún liggur, lítið í kring um
ykkur“, sagði hann og veifaði með hend-
inni.
„Liggur ekki þessi braut yfir fjallið?“
Gamli maðurinn hristi höfuðið og
sagði: „Þið farið aldrei lengra á þessari
braut. Það er varla hægt að 'fara lengra
gangandi“.
„Hvers vegna er ekki sett girðing, eða
eitthvað til að vara mann við að þetta sé
röng braut?“
„Það er vegamerki þar sem brautirn-
ar skiptast“, sagði bóndinn. „Sástu það
ekki?“
Drengurinn sem keyrði brosti feimnis-
lega og sagði: „Jú—ú við sáum það, en við
vonuðum það væri rangt“.
Gamli bóndinn hló og hristi höfuðið.
Áður en hann gat nokkuð sagt hélt dreng-
urinn áfram: „Okkur sýndist þetta betri
vegur, ekki eins brattur, og fallegra út-
sýni. Við héldum ef til vill hann lægi líka
yfir fjallið“.
Mörgum sinnum á dag komum við
þangað sem brautir skiptast. Frammi fyr-
ir oss liggur braut til hægri handar, og
önnur sem beygir til vinstri handar, og
þó ótrúlegt sé þá finnum vér erfitt að
ákveða hverri brautinni vér viljum fylgja.
Æ að mínir vegir mættu þar að sveigj-
ast að halda þín réttindi, þá þarf ég eigi
að sneypast er ég gef gaum að öllum þín-
um boðum“. Sálm. 119:5.—6.
Eitt af því sorglega við nútímann er
að fjöldinn tekur ranga stefnu, án þess
að athuga hvert brautin leiðir. Þeir sjá
aðeins að fyrsta mílan er slétt og greið-
fær.
Vinur minn, hvaða leið hefir þú valið á
liðnum árum? Á hvaða braut ert þú í dag?
S. T. Whitman
______________*_______________
Ein af bestu kúm heimsins er 16 ára
gömul holstein kýr í Pennsylvaníu. Hún
hefir framleitt 236,325 pund af mjólk, og
smjörfitan í þeirri mjólk var 7466 pund til
1. apríl 1949.