Stjarnan - 01.08.1950, Síða 5

STJARNAN
61
Drengurinn svaraði: „Eg veit það eru
engar verulegar rósir þar nú. En mamma,
ég horfði á þær svo oft og lengi í sumar
að þær standa mér skýrt fyrir hugskot-
sjónum.“
„Eg geymi þín orð í hjarta mínu til
þess ég skuli eigi syndga gegn þér.“ Lát-
um hugann dvelja við hið háleita, göfuga
og góða, það útrýmir illum og óþörfum
hugsunum, en tengir oss við hið heilaga
og himneska þar tií vér náum fram til
aldurshæðar Krists fyllingar og mætum
honum með fögnuði þegar hann opinber-
ast í dýrð sinni. —H.G.H.
------------☆-----------
Hvað á ég að gjöra?
G. F. Wallance segir frá litlum atburði
sem átti sér stað þegar Shackleton, hinn
mikli landkönnunarmaður var að undir-
búa það sem varð seinasta landkönnunar-
ferð hans í Norður íshafinu. Hann sat á
skrifstofu sinni í Lundúnum og var að tala
við vin sinn, þá segir vinur hans: „Eg er
alveg hissa hvað mikið þú auglýsir fyrir-
ætlanir þínar. Það er ólíkt þér.“
Shackleton svaraði: „Það er viss á-
stæða fyrir því. Eg er að reyna að láta
íélaga minn, Mr. Wild vita um fyrirætlan-
ir mínar. Hann er lengst inn í Afríku og
ég hef ekki utanáskrift hans. En mér datt
í hug að auglýsa að ég væri að búa mig
til ferðar, það gæti ef til vill borist lengst
inn í Afríku, og ef Wild veit ég ætla að
fara þá kemur hann.“
Vinur hans leit á hann og sagði: „Mér
þykir leitt þú verðir fyrir vonbrigðum,
Shackleton. En Frank Wild var staddur á
þessari skrifstofu fyrir fjórum mánuðum.
Hann sagði mér hann hefði fengið nóg af
Norðurheimskauta ferðum, hann ætlaði
að leita hlýrya veðurlags. Hann var rétt
til búinn að fara til Afríku til að veiða
villidýr. Hann kvaðst verða burtu í þrjú
ár, og hirða ekkert um hvað fram færi í
heiminum, og ekkert gæti breytt þesíu
áformi hans.“
Shackleton svaraði: „Ef Wild veit ég
er að fara, þá kemur hann.“
Rétt í þessu opnuðust dyrnar og inn
kemur drengur með nafnspjald. Vinurinn
leit á það og sagði: „Wild er hér.“ Þeir
sneru sér nú báðir fram að dyrunum og
þar stóð Wild.
Það var hrífandi sjón að sjá þá heilsast.
Það var handaband trygðar og vináttu.
„Eg heyrði þú ætlaðir að fara. Fréttirnar
bárust mitt inn í Afríku,“ sagði Wild, „og
þegar ég vissi það þá slepti ég byssunni
tók lítilsháttar farangur með mér og sneri
strax heim. Hér er ég kominn. Hvað á
ég að gjöra?“
Værir þú fús til að gjöra það sama
fyrir Jesúm Krist? Værir þú viljugur að
fara fyrir hann þó það væri til yztu endi-
marka jarðar? Mundir þú hætta við það
sem þú ert að gjöra ef hann óskaði þess.
Vilt þú legga hönd þína í hönd Krists og
segja honum að hann geti reitt sig á þig?
-S.S.W.
■-----------------------
Allir hljótum vér að mæta.
Dómurinn hefir aldrei verið uppáhalds
málefni manna. Grikkir tóku ekki vel á
móti þeim boðskap þegar Páll postuli flutti
þeim hann. Nú á dögum er sjaldgæft að
sjá nokkuð um hinn síðasta dóm í ritum
guðfræðinganna. Páll postuli sagði: „Guð
heíur þá séð í gegn um fingur við tíðir
vanviskunnar, en nú boðar hann mönnun-
um að þeir skuli allir alstaðar gjöra iðrun,
með því hann hefir ákveði dag, á hverjum
hann mun láta mann, sem hann hefir fyr-
irhugað, dæma heimsbygðina með réttvísi,
og hefir hann veitt öllum fullvissu um það,
með því hann reisti hann frá dauðum.“
Posþ 17:30-31. Þetta er alvarlegt mál sem
ætti að leiða oss til að þjóna Guði trúlega
cg skilyrðislaust.
Peter Harvey var að tala um lífsferil
Daníels Webster og mintist þá á atvik í
lífi hans meðan hann var ríkisritari. Um
20 stjórnmálamenn sem höfðu háa stöðu
í Washington fóru til New York og höfðu
fund með sér í Astor höllinni. Þeir veittu
því eftirtekt að Webster tók mjög lítinn
þátt í samræðunum. Einn af þeim sem
viðstaddur var ætlaði að reyna að fá hann
til að tala, svo hann spurði: „Mr. Webster,
getur þú sagt mér hvað er hin mikilvæg-
asta hugsun, sem þú hefir nokkurn tíma
haft í huga.“
Mr. Webster strauk hendinni yfir enni
sitt og spurði í lágum málrómi: „Er nokk-
ur hér sem ekki þekkir mig?“