Stjarnan - 01.11.1950, Qupperneq 1

STJARNAN
NÓVEMBER 1950 LUNDAR, MANITOBA
Bæn og trú
Ef vér ráðfærum oss við efa vorn og
ótta og leitumst við að gjörskilja sérhvað,
sem oss er ekki ljóst, áður en vér trúum,
þá munu erfiðleikarnir aðeins aukast við
það og vaxa. En ef vér komum til guðs
hjálparþurfar og ósjálfbjarga, eins og vér
erum í rauninni, og segjum honum frá því,
hvað oss vantar, með auðmjúku trúnaðar-
trausti, honum, sem hefur óendanlega
þekkingu, sér alla skapaða hluti og stýrir
öllu og stjórnar með orði sínu og vilja,
þá getur hann og vill hlýða á kall vort og
láta ljósið skína í hjörtu vor. Einlæg bæn
sameinar oss eilífum guði. Vera má að vér
höfum ekki einmitt þá neina sérstaka sönn-
un þess, að frelsari vor snúi augliti sínu
að oss í meðaumkun og kærleika, en vissu-
lega gjörir hann það samt. Að vísu verð-
um vér ekki varir við hann líkamlega, en
hönd hans hvílir samt á oss í kærleika og
innilegri meðaumkun.
Vér eigum að hafa kærleiksfullan anda
og hjarta, sem fúst er á að fyrirgefa öðr-
um, þegar vér komum til guðs og biðjum
um náð hans og blessun. Hvernig getum
vér beðið: „Fyrirgef oss vorar skuldir,
svo sem vér og fyrirgefum vorum skuldu-
nautum“, ef andi vor er ósáttgjarn? Ef
vér eigum að geta vænt þess, að bænir
sjálfra vor verði heyrðar, þá verðum vér
að fyrirgefa öðrum á sama hátt, og að
sama skapi, sem vér vonum að oss verði
fyrirgefið.
Þolgæði í bæninni er einnig skilyrði
fyrir bænheyrslu. Vér eigum ávallt að
biðja, ef vér viljum vaxa í trú og reynslu.
Vér eigum að vera „staðfastir í bæninni“.
„Verið stöðugir í bæninni og árvakrir í
henni með þakkargjörð“. Pétur postuli á-
minnir trúaða menn um að „hegða sér
skynsamlega og vera árvakrir til bæna“.
Páll postuli segir: „Látið í öllum hlutum
yðar óskir koma fyrir guð í bænaákalli
með þakkargjörð“. Júdas segir: „Elskan-
legir; . . . biðjið í heilögum anda. Varð-
veitið yður sjálfa í kærleika guðs“. Stöðug
bæn er óslitið samband milli sálarinnar og
guðs; lífið frá guði streymir inn í Vort líf
og hreinleiki og heilagleiki streymir aftur
til guðs frá lífi voru.
Það er nauðsynlegt að vera stöðugur í
bæninni. Kappkosta þú á allan hátt að
varðveita samfélagið milli Jesú og sálar
þinnar. Leita þú sérhvers tilefnis til þess
að safnast saman með öðrum til bæna.
Þeir, sem leita í raun og veru samfélags-
ins við guð, munu sækja bænamót og inna
af hendi skyldu sína með trúmennsku.
Þeir munu láta í ljósi alvarlega löngun
eftir því að öðlast alla þá blessun, sem þeir
geta. Þeir munu nota sérhvert tækifæri
til þess að komast á þann stað, að ljós-
geislar himinsins geti skinið á þá.
Vér eigum að biðja með heimilisfólki
voru, og um fram allt eigum vér að muna
eftir bæninni í einrúmi; því að sú bæn er
líf sálarinnar. Sálin getur alls eigi vaxið
í náðinni, ef bænin er vanrækt. Opinber
bæn eingöngu eða bæn á heimilinu er
ekki fullnægjandi. Menn verða að opna
hjarta sitt fyrir rannsakandi auga guðs
í einrúmi. Guð einn, sem bænheyrir, á að
heyra bæn vora í einrúmi. Ekkert forvitið
eyra á að fá að heyra þessar óskir. 1 ein-
rúmsbæn er sálin laus við áhrif og truflan-
ir utan að. Hún réttir út arma sína eftir
guði rólega og innilega. Himnesk varan-
leg áhrif munu koma frá honum, sem sér.
það, sem í leyni skeður, og hefur opið eyra
fyrir bænum þeim, sem stíga upp frá hjart-
anu. Sálin hefir samneyti við guð í kyr-
látri, innilegri trú, og safnar geislum frá
hinu guðdómlega ljósi, sem getur veitt
henni styrk og stoð í baráttu hennar gegn