Stjarnan - 01.09.1953, Side 3

STJARNAN
67
vil þú sért einlægur í einu sem ég ætla
að spyrja þig, og þá lofa ég þér því, að
ég skal vera vægur við þig í öllu öðru
sem þú ert sakaður um. Hinum megin
hafsins er Tyndal, Joye og fleiri af ykkar
flokki. Þeir geta ekki komist af hjálpar-
laust, það hljóta að vera einhverjir sem
sjá þeim fyrir fé, og þú sem ert einn af
þeim átt hlut í því og veist hver leggur
honum til peninga. Segðu mér hverjir
hjálpa honum með fjárstyrk.“
„Herra minn,“ svaraði Konstantine, „ég
skal segja þér sannleikann — það er bisk-
upinn í Lundúnaborg, sem hefir hjálpað
okkur, hann borgaði svo mikla peninga
fyrir Nýja Testamentið til að geta brent
það. Þetta hefir verið bezta hjálpin.“
„Hugsa sér það,“ sagði Thomas More.
„Ég er á sama máli og þú, því ég sagði
biskupinum þetta áður en hann keypti
upplagið.“
Skömmu seinna prédikaði biskupinn
við Páls Kross og mótmælti nýju þýð-
ingunni, að lokinni ræðu kastaði hann í
eldinn Nýja Testamentinu sem hann hélt
á í hendinni. Thomas More tók í sama
strenginn. Óvild hans sést bezt af lýsingu
hans á þýðingunni á Jónasar spádómsbók:
„Jónas, þýdd eftir Tyndal — þeir sem
hafa ánægju af að lesa þá bók standa í
meiri hættu en Jónas, þeir eiga á hættu
að djöfullinn gleypi þá, og þeir komi aldrei
út aftur.“
Reiði manna yfir bókinni á Englandi
var snúið á móti þýðandanum á megin-
landinu. Tyndal var svikinn af manni, sem
lést vera vinur hans, það var katólskur
maður að nafni Henry Phillips. Eftir 18
mánaða þjáningar var Tyndal kyrktur og
lík hans brent.
„Drottinn, opnaðu augu Englands kon-
ungs,“ voru síðustu orð hans. Og á seinni
árum voru augu Englands konungs opnuð,
auk þess hafa miljónir manna í öllum lönd-
um fundið líf, Ijós og kærleika Guðs ljóma
út frá hans blessuðu bók.
Enska útgáfa Biblíunnar ber nafn
James konungs. Fjöldi lærðra manna unnu
að þýðingunni, sem kom út 1611. En það
má í sannleika segja með tilhlýðilegri virð-
ingu fyrir þeim sem eftir hann komu og
á undan honum voru, að Biblían sem vér
höfum í dag og elskum fyrir málsnild og
fegurð hennar er að miklu leyti þýðing
William Tyndals.
—WARNER J. JOHNS
--------☆-------
Nærri kominn heim
Það var seint um eftirmiðdaginn. Lestin
var full af fólki. Hún staðnæmdist víða
milli San Francisco og San Jose. Farþeg-
arnir ráku sig hver á annan í flýtirnum
að komast af lestinni eða á hana. Eitt var
öllu fólkinu sameiginlegt og það var óskin
um að komast heim.
Ein kona á lestinni var svo upptekin
við að prjóna, að hún gaf sér ekki tíma
til að tála við neinn, þó sagði hún við
konuna, sem næst henni sat, að hún væri
að fara til Redwood, en það var langur
vegur þangað svo hún keptist við prjóna-
skapinn. Tíminn leið, lestin staðnæmdist
oft og konan prjónaði af kappi.
Svo beið hún dálítið og hélt upp því,
sem hún var að prjóna til að líta á það.
Lestin hafði staðnæmst líka. En rétt í því
hún fór á stað aftur spurði einn farþeg-
anna: „Mrs., heyrði ég þig ekki segja, að
þú færir til Redwood?“
Konan hrökk við, leit út um gluggann,
greip handtösku sína og hljóp til dyranna,
en þá sá hún að bandhnykillinn hafði
dottið á gólfið og bandið lá alla leið eftir
ganginum. Hún flýtti sér að vinda það
upp, en þegar því var lokið var lestin
komin á svo hraða ferð, að ekki var hægt
að komast út úr henni. Hið áríðandi augna-
blik hafði komið og farið, en hún var
óviðbúin. Auðvitað hafði hún kepst við að
prjóna, en komst nú að raun um, að annað
hefði verið nauðsynlegra.
Lestin hélt áfram. Einn farþeganna
hafði skilið eftir fréttablað í sæti sínu,
þegar -hann fór út. Annar maður, sem
hafði tekið eftir vandræðum konunnar,
sem misti af járnbrautarstöð sinni, tók
þetta blað og fór að lesa. Hann var svo
niðursokkinn í lesturinn, að hann gleymdi
öllu umhverfis sig. Loks leit hann út um
gluggann, þegar lestin var rétt að byrja
að hreyfast. Hvað sá hann? Það var hans
járnbrautarstöð. Hann rauk til dyranna
og stökk út. Hann var lánssamur að verða