Stjarnan - 01.10.1953, Síða 5

STJARNAN
77
Guði geta menn ekki dulið ásigkomulag
hjartans og hugarfarsins. Loforð á stjórn-
málasviðinu sýnast oft vera gefin í hagn-
aðarskyni, eða til að tryggja sér stöðu,
Milli þjóða eins og milli einstaklinga
lítur út eins og menn jafnvel búizt við að
samningar verði rofnir.
En minnumst þess, að þó loforð manna
séu óáreiðanleg, þá stendur Guð ávalt við
orð sín. Enginn getur bent á eitt einasta
atvik, þar sem Guðs loforð hafa brugðist.
„Himinn og jörð munu líða undir' lok, en
orð mín munu alls ekki undir lok líða.“
Mark. 13:31.
„Hann mintist síns heilaga heits við
Abraham þjón sinn.“ Sálm. 105:42.
Þegar Guðs útvalda þjóð var í þræl-
dómi á Egyptalandi þá uppfylti Guð loforð
sitt til þeirra. Hann frelsaði þá úr þræla-
húsinu og leiddi þá inn 1 fyrirheitna landið.
í bæn sinni við musterisvígsluna, sagði
Salómon:
„Lofaður sé Drottinn, sem veitt hefir
hvíld lýð sínum ísrael eins og hann hefir
heitið; ekkert af öllum hans dýrðlegu fyrir- /
heitum, sem hann gaf fyrir þjón sinn
Móse, hefir brugðist.“ 1 King. 8:56.
Guðs loforð bregðast ekki. „Trúr er sá,
sem fyrirheitið hefir gefið.“ Hebr. 10:23.
Vér þurfum aldrei að efast um loforð
Guðs að hann sjái oss fyrir líkamlegum
nauðsynjum. Jesús bendir á fuglana og
blómin: „Gætið að hröfnunum, þeir sá
ekki né uppskera og ekki hafa þeir forða-
búr né hlöðu, og Guð fæðir þá, hve miklu
eruð þér fremri fuglunum .... Gætið að
liljunum hversu þær vaxa, þær vinna ekki
og spinna ekki heldur, en ég segi yður, að
jafnvel Salómon í allri dýrð sinni var ekki
svo vel búin sem ein þeirra. Fyrst Guð nú
skrýðir svo grasið á vellinum .... hversu
miklu fremur mun hann þá klæða yður,
þér lítiltrúaðir.“ Lúk. 12:24.-28.
Vér getum verið fullvissir um, að Guð
stendur við orð sín, er hann segir: „Ef vér
játum syndir vorar, þá er hann trúr og
réttlátur, svo að hann fyrirgefur oss synd-
irnar og hreinsar oss af öllu ranglæti.“
1 Jóh. 1:9.
Vér megum reiða oss á, að frelsari vor
efnir loforðið, sem hann gaf: „í húsi föður
míns eru mörg híbýli . . . . ég fer burt að
húa yður stað og þegar ég er farinn burt
og hefi búið yður stað, kem ég aftur og
mun taka yður til mín, svo þér séuð þar
sem ég er.“ Jóh. 14:2.—3.
„En vér væntum eftir fyrirheiti hans
nýs himins og nýrrar jarðar þar sem rétt-
læti býr.“ 2 Pét. 3:13.'
Já, vér getum reitt oss á, að Guð fram-
kvæmir alt, sem hann hefir lofað. Vér,
börn hans, ættum einnig að vera áreiðan-
leg í loforðum vorum bæði til Guðs og
meðbræðra vorra, svo vér lendum ekki í
flokki hinna „óhaldinorðu“.
-—F. A. SOPER
--------☆--------
Sigur yfir ótta og kvíða
„Hvers vegna staðnæmast hér?“ spurði
ég keyrslumanninn, sem var næst á undan
mér; fleiri bílar stóðu þar í röð. „Allir eru
hræddir við ísinn á hæðinni framundan
okkur,“ svaraði hann. „En þú ert æfður
keyrslumaður, því fer þú ekki kring um
þá?“ spurði ég. „Ég skal koma á eftir þér.“
„Svo heimskur er ég nú ekki,“ svaraði
hann. „Ég er líka hræddur við ísinn. Einn
bíll hefir þegar runnið út af veginum og
ég vil ekki verða fyrir því.“
Þessi æfði keyrslumaður vissi, að hætta
var á veginum. Margra ára reynsla hafði
kent honum hvað var að óttast, og þessi
hræðsla við hættuna leiddi hann til að
vera gætinn.
Hræðsla getur verið gagnleg. Hræðsla
við slys hjálpar keyrslumanni til að vera
varkár. Verzlunarmaðurinn fer gætilega
með fé sitt af því hann óttast gjaldþrot.
Ótti fyrir að verða athlægi annara leiðir
mann til að fylgja almennum siðferðis-
reglum. Hræðsla við sjúkdóm minnir fólk
á að fylgja heilbrigðisreglunum. Fullkom-
lega að útrýma öllum ótta væri jafn
heimskulegt eins og fyrir járnbrautar-
félög að hætta að nota rauðu ljósin mönn-
um til aðvörunar.
Sum hræðsla er bygð á hjátrú, til
dæmis þegar menn eru hræddir við töluna
13, ímynda sér það sé óhappatala, hvort
heldur það er mánaðardagur eða annað,
sem bundið er við þá tölu. Sumir eru
hræddir við óvissu framtíðarinnar. Gift
fólk óttast fyrir ábyrgðinni við uppeldi
barnanna. Miðaldra maðurinn óttast ein-
veru og annmarka ellinnar. Hræðsla og
kvíði fyrir hverju sem er veiklar tauga-