Stjarnan - 01.05.1955, Blaðsíða 5

STJARNAN
37
„Nei, alls ekki, það er alt skýrt og
skiljanlegt. Ef nokkuð er, þá er það of
skýrt; það eru vandræðin. Ég veit hvað
Biblían segir. En það, sem plágar mig er,
hvort það nær til mín, og ef það er hvernig
í ósköpunum get ég hlýtt því?“
„Ég skil ekki hvað þú átt við, er þú
spyr hvort það eígi við þig eða nái til þín.“
„Ég meina, hvort þetta geti átt við
nokkurn í mínum kringumstæðum. Er
heimtað af mér að gjöra það, sem er
ómögulegt?“
„Auðvitað Miss Clansy —“.
„Bíddu augnáblik. Svaraðu ekki fyr en
þú hefir heyrt alla söguna. Þú þekkir
ekki kringumstæður mínar, ég vil ógjarn-
an segja þér frá þeim, en þú getur ekki
svarað mér nema þú þekkir þær, svo áður
en þú gefur mér ráð, þá hlusta þú á sögu
mína, og segðu mér svo hvort þú heldur
að Guð krefjist þess af mér að ég borgi
tíund.“
„Ég skal hlusta á þig Miss Clansy.“
„Ég er einstæðingur og á enga ættingja
hér í álfu nema eina systurdóttur, sem er
gift og býr með manni sínum í Bridgeport,
Connecticut. Hann er alls ekki skyldugur
að sjá um mig, en hann gjörir það engu
að síður. Það sem hann sendir mér á viku
hverri er alt sem ég hef og það virðist
kraftaverki næst hvernig ég kemst af
með það.“
„Viltu segja mér hvað mikið hann
sendir þér?“
„Til þess kom ég að sjá þig. Hann sendir
mér 6 dollara á viku.“
„Hvernig getur þú komist af með það?“
„Hvernig get ég komist af? Ég veit það
ekki sjálf. En minn himneski faðir blessar
mig svo að það mætir öllum þörfum
mínum. Vegsamað sé hans nafn.“
„Hvar áttu heima?“
„Ég leigi herbergi á ... . Avenue. Ég
flutti þangað, þegar húsaleigan var lág,
og blessaður húseigandinn hefir aldrei
hækkað leiguna við mig, þó hann hafi í
fleiri skifti hækkað hana við aðra leigj-
endur. Ég býst við hann kenni í brjósti
um mig. Að minsta kosti borga ég sömu
húsaleiguna og ég borgaði fyrir 10 árum.“
„Hvað er húsaleigan yfir vikuna?“
„Hún er 4 dollarar og 50 cent.“
„Meinar þú, að alt sem þú hefir fyrir
fæði, klæði og aðrar nauðsynjar séu aðeins
hálfur annar dollar á viku?“
„Vissulega, það er alt, sem ég hef.“
„En það er ómögulegt."
„Víst er það mögulegt. Ég kemst vel af
með það. En nú kemur þú og segir mér
að borga tíund af þessum 6 dollurum. Sér
þú hvað ég hef þá eftir.“
„Það er ekki ég, sem sagði þér að borga
tíund, heldur Guð, sem hefir annast þig
öll þessi ár, hann bauð þér það.“
„Ég veit það. En hvað mig snertir þá
vil ég fá að vita, hvort hann heimtar af
mér að borga tíund.“
„Hvers vegna heldur þú hann veiti þér
undanþágu?“
„Sér þú ekki, prestur minn, hve ómögu-
legt þetta er? Tíundin og húsaleigan yrði
5 dollarar og 10 cent, þá eru aðeins eftir
90 cent, sem eiga að endast í heila viku.
Nú þekkir þú kringumstæðurnar. Heldur
þú að Guð ætlist til að ég borgi tíund?“
Það fyrsta, sem mér datt í hug, var að
hún væri afsökuð frá að borga tíund, Guð
gæti haldið uppi starfinu, þó hún legði
ekki til sín 60 cent. Mér kom til hugar
hvort ég gæti ekki hjálpað henni svolítið
til að gjöra henni hægra fyrir.
En ég sagði þetta ekki. Svo datt mér í
hug: „Hver er ég að ég skuli mótmæla
skipun Guðs? Hver gaf mér rétt til að
lítilsvirða boð hans? Gættu þín að ráð-
leggja ekki það, sem er gagnstætt Guðs
orði.“
Svo sagði ég: „Miss Clansy, það fyrsta,
sem mér datt í hug, var að Guð þyrfti
ekki 60 cent á viku frá þér, og heimtar
ekki af þér að þú borgir það. En Guð sýndi
mér, að það væri rangt að gefa þér slíkt
ráð. Alt sem ég gjöri er að benda þér á
Guðs orð og hans dýrmæta loforð og
hvetja þig til að gjöra það, sem hann
býður og treysta honum til að gjöra það
ómögulega mögulegt. Ég ræð þér til að
gjöra það, sem Guð býður og fara strax
að borga tíund.“
Nú brosti Miss Clansy og sagði glaðlega:
„Ég skal fylgja þínum ráðum, prestur
minn. Ég kom að leita ráða hjá þér, og þú
hefir leiðbeint mér. Ég held það sé góð
ráðlegging. Það er ekki í fyrsta skifti, sem
ég hef treyst Guði. Ef hann bregst mér,