Morgunblaðið - 05.12.2018, Síða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. DESEMBER 2018
✝ Ferdinand Ró-bert Eiríksson
fæddist í Reykjavík
30. júní 1951. Hann
lést á Landspítalan-
um 19. nóvember
2018.
Foreldrar hans
voru Eiríkur Ró-
bert Ferdinandsson
sjúkraskósmiður, f.
í Reykjavík 14.6.
1924, d. 4.9. 2008,
og Steinunn Eiríksdóttir hús-
móðir, f. í Reykjavík 27.2. 1925,
d. 5.10. 2011. Systkini Róberts
voru Ármann verslunarmaður,
f. 9.10. 1946, d. 3.3. 2013, og Jó-
hanna Erla iðjuþjálfi, f. 20.7.
1957.
Árið 1972 giftist Róbert Höllu
Jóhannesdóttur hjúkrunarfræð-
var í Mela- og Hagaskóla þaðan
sem hann tók gagnfræðapróf.
Síðan lá leiðin í Iðnskólann í
Reykjavík þar sem hann nam
skósmíðaiðn. Róbert rak verk-
stæði á Langholtsvegi í skamm-
an tíma. Róbert og Halla fluttu
til Kaupmannahafnar 1971 þar
sem Róbert lærði sjúkra-
skósmíði við Orthopedisk ho-
spital og einnig við Teknisk
skole í Horsens á Jótlandi. Ró-
bert útskrifaðist með fyrstu ein-
kunn og fékk að launum silfur-
orðu frá Håndværker forening-
en í Kaupmannahöfn. Síðan
starfaði Róbert við sjúkra-
skósmíði við spítalann. 1976
fluttu þau heim með dætur sín-
ar tvær og Róbert rak
sjúkraskósmíðaverkstæði í
Hafnarfirði til 1983. Vegna al-
varlegra veikinda starfaði Ró-
bert takmarkað við iðn sína eft-
ir það.
Útför Róberts fer fram frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag,
5. desember 2018, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
ingi, f. 5.10. 1951.
Dætur Róberts og
Höllu eru: 1) Guð-
rún Mjöll, f. 1972,
gift Arnari Skúla-
syni. börn þeirra
eru Skúli, f. 1995,
Sif, f. 1996, Lovísa,
f. 2004, og Róbert
Gauti, f. 2010. 2)
Rakel, f. 1976, gift
Gísla Rúnari Sæv-
arssyni, f. 1975.
Börn þeirra eru Halla Katrín, f.
1997, Hólmfríður Rut, f. 1999,
Svava Lind, f. 2004, og Aron, f.
2011. Leiðir Róberts og Höllu
skildi 1984. Guðrún og Rakel
eiga hálfsystur sem heitir Krist-
ín Einarsdóttir Linnet, f. 1988.
Róbert ólst upp í vesturbæ
Reykjavíkur. Skólaganga hans
Elsku pabbi minn. Mikið er til-
veran skrýtin án þín. Á einu auga-
bragði er allt breytt. Veikindi þín
komu okkur öllum á óvart og tím-
inn var stuttur sem við höfðum til
þess að kveðja þig. Þú vart æðru-
laus og jákvæður þessa síðustu
daga eins og alla aðra daga og
tókst alltaf öllu með jafnaðargeði.
Ég var bara lítil stelpa sem sem
dýrkaði og dáði pabba sinn þegar
þú veiktist alvarlega, rétt rúmlega
þrítugur. Ég man margar góðar
stundir sem við áttum saman og
hef varðveitt þær með mér í gegn-
um árin. Þú varst alltaf svo kraft-
mikill, glaður, vinmargur og hrók-
ur alls fagnaðar hvar sem þú
varst. Þú rakst sjúkraskósmíða-
verkstæði á Reykjarvíkurvegi þar
sem alltaf var nóg að gera og mik-
ið um að vera. Það var svo gaman
að vera í hamaganginum þar og fá
að leika sér með leðurbúta, líma
og öðruvísi efnivið sem fæstir
höfðu aðgang að.
Við fjölskyldan vorum á leið í frí
til Danmerkur þegar veikindi þín
bar að og allt var breytt. Pabbi
eins og hann var með öllum sínum
kostum og göllum var farinn og
nýr pabbi kominn í staðinn eftir
veikindin. Ég þurfti góðan tíma til
þess að kynnast þér upp á nýtt og
viðurkenna það að þú værir sami
pabbinn. En tíminn læknar öll sár
og með tímanum varst þú pabbi
minn og afi Robbi sem börnin mín
elskuðu svo mikið. Afi sem hafði
alltaf tíma fyrir barnabörnin, tíma
til þess að horfa á teiknimyndir,
spjalla, skoða bækur og klóra á
bakinu. Það kunnu þau að meta og
höfðu oft orð á því. Við erum öll
þakklát fyrir þann tíma sem þú
bjóst hjá Rakel og Gísla, þar sem
þú hafðir það svo gott. Þú naust
þess að vera í hamaganginum og
látunum með fullt af lífi í kringum
þig og ef þér þótti nóg um flúðir þú
bara niður í herbergi og komst svo
bara upp þegar allt fór að róast.
Elsku pabbi, ég er svo þakklát
fyrir að hafa fengið að hafa þig í lífi
mínu, þakklát fyrir nærveru þína
og umhyggju sem ég skynjaði allt-
af svo sterkt. Dásamlegi pabbi
minn er farinn í sumarlandið að
hitta foreldra sína og bróður. Við
eigum eftir að sakna þín.
Englar Guðs þér yfir vaki og verndi,
pabbi minn
vegir okkar skiljast núna, við sjáumst
ekki um sinn.
En minning þín hún lifir í hjörtum
okkar hér
því hamingjuna áttum við með þér.
Þökkum kærleika og elsku, þökkum
virðingu og trú
þökkum allt sem af þér gafstu, okkar
ástir áttir þú.
Því viðmót þitt svo glaðlegt var og góð-
leg var þín lund
og gaman var að koma á þinn fund.
Með englum Guðs nú leikur þú og lítur
okkar til
nú laus úr viðjum þjáninga, að fara það
ég skil.
Og þegar geislar sólar um gluggann
skína inn
þá gleður okkur minning þín,
elsku pabbi minn.
Vertu góðum Guði falinn er hverfur þú á
braut
gleði og gæfa okkur fylgdi með þig sem
förunaut.
Og ferðirnar sem fórum við um landið út
og inn
er fjársjóðurinn okkar pabbi minn.
(Guðrún Sigurbjörnsdóttir)
Elska þig alltaf. Þín
Guðrún Mjöll.
Nú er elsku pabbi minn farinn
frá okkur alltof fljótt, einhvern
veginn er þetta allt svo óraunveru-
legt því hann var svo stór hluti af
fjölskyldunni. Að pabbi sitji ekki
heima hjá mér með kaffibolla,
„sterkan, ekkert sull“, er mjög
skrítið að hugsa til. Nærvera
pabba var alveg einstök enda bar
hann sterkan persónuleika sem
hafði áhrif hvarvetna með sinni
hógværð og stóísku ró en á sama
tíma svo hlýjum og sterkum
straumum að maður upplifði sig
örugga. Hann var alla tíð jákvæð-
ur, mikill mannvinur og óeigin-
gjarn.
Það er mjög sterkt í minning-
unni frá því ég var lítil stelpa
hversu gaman það var að fá að
vera á verkstæðinu hjá pabba og
leika í búðarleik eða skera út í af-
skurð af leðri eða hvað sem manni
datt í hug, allt virtist vera í boði
hjá pabba. Pabbi var sjúkra-
skósmiður af guðs náð, hann var
ekki bara fær í sínu fagi heldur
átti hann einstaklega auðvelt með
að nálgast fólk og vinna með því
og sóttu margir í félagsskap hans.
Danmörk og Danir áttu alltaf
stað hjá pabba (enda lærði hann
sitt fag þar) og hann elskaði allt
sem danskt var, en best var þó að
fá „kellerkold“ öl sem fékk hárin
til að rísa.
Við fjölskyldan vorum svo
heppin að fá að búa með honum í
mörg ár þar sem börnin okkar
fengu fulla athygli. Afa, sem alltaf
átti tíma, hvort sem það var að
sitja og lesa fyrir barnabörnin,
fara í leiki eins og „hver er undir
teppinu“, einstakur bakklórari, að
ógleymdri þeirri þolinmæði og
virðingu sem hann sýndi þeim.
Pabbi var afi með stóru A-i og
það voru fleiri börn en bara barna-
börnin sem kölluðu hann afa
Robba. Pabbi er ein af stóru fyr-
irmyndunum í mínu lífi; jákvæðni
og umhyggju fyrir náunganum
hafði hann alltaf að leiðarljósi.
Minningar um einstakan mann
og pabba munu lifa í hjarta mínu
um alla framtíð. Takk fyrir allt
elsku pabbi minn, ég mun ávallt
elska þig.
Þín
Rakel.
Elsku afi, þú varst alltaf svo já-
kvæður og skemmtilegur. Við
sáum þig aldrei reiðan eða í vondu
skapi. Þú hreyfðir þig alltaf svo
skemmtilega, ég vildi að við gæt-
um lýst því í orðum. Það var eitt-
hvað svo sérstakt við það, engum
öðrum líkur. Uppáhaldssetningin
þín var þegar þér var boðið meira
að borða: „Augun segja já, maginn
segir nei.“ Held ég hafi heyrt
þessa setningu milljón sinnum.
Þykir svo vænt um hana því hún
minnir mig bara svo mikið á þig.
Þín
Sif.
Nú sefur þú í kyrrð og værð
og hjá englunum þú nú ert.
Umönnun og hlýju þú færð
og veit ég að ánægður þú sért.
Ég kvaddi þig í hinsta sinn
Ég kveð þig nú í hinsta sinn.
Blessun drottins munt þú fá
og fá að standa honum nær.
Annan stað þú ferð nú á
sem ávallt verður þér kær.
Ég kvaddi þig í hinsta sinn
Ég kveð þig nú í hinsta sinn.
Við munum hitta þig á ný
áður en langt um líður.
Sú stund verður ánægjuleg og hlý
og eftir henni sérhvert okkar bíður.
Við kveðjum þig í hinsta sinn
Við kvöddum þig í hinsta sinn.
(Þursi 1981)
Afi minn, Ferdinand Róbert
Eiríksson, ein af mínum helstu
fyrirmyndum, hefur nú kvatt
þennan heim.
Afi Robbi var maður sem ég gat
alltaf treyst á, en ég var svo hepp-
in að fá að búa og alast upp með
honum meiri hluta æsku minnar.
Afi hafði endalausa þolinmæði og
var alltaf til í að leika með mér og
systur minni Fríðu þegar við vor-
um litlar, sama hvort það var í
dúkkuleik, mömmó eða bara að
horfa með okkur á barnatímann
og klóra okkur á bakið. Seinna
meir eyddi ég meiri tíma í að
spjalla við afa og hlusta á allar
sögurnar hans. Til dæmis um þeg-
ar hann var lítill prakkari sem bjó
í Vesturbænum, eða þegar hann
lærði sjúkraskósmíði í Danmörku
og fékk silfurmedalíu frá Margréti
Danadrottningu fyrir sveinsprófið
sitt.
Afi var alltaf alveg einstaklega
jákvæður sama hvað gekk á og
með frábæran húmor, og með því
hugarfari kenndi hann mér svo
ótrúlega margt.
Eins og hann sagði við mig:
„Fýlupúkar mega bara fara í rass
og rófu.“
Elsku afi Robbi, orð fá því ekki
lýst hvað ég sakna þín.
Þín
Halla Katrín.
Þann 19. nóvember kvaddi ég
elsku yndislega afa minn. Hann
hefur ávallt verið mér mjög kær,
ekki síst vegna þess að hann bjó
með okkur alla mína barnæsku.
Það er margt sem kemur upp í
hugann þegar ég hugsa til baka,
allar þær góðu stundir sem við átt-
um saman. Hann var alltaf til í að
gera allt fyrir mig, hvort sem það
var að klóra mér á bakið, lesa sög-
ur eða fara með mér í leiki eins og
„hver er undir teppinu“, feluleik,
„mömmó“ (sem fólst oft í því að
hann átti að liggja í dúkkurúminu
mínu), einnig fékk ég oft að greiða
honum og setja fínar spennur og
teygjur í hárið hans og ekki fannst
mér það nú leiðinlegt.
Hann gaf sér alltaf tíma fyrir
mig, enda fannst mér ekkert betra
en að setjast hjá honum og spjalla
við hann, þar gat hann sagt mér
margar sögur frá sinni æsku sem
ég er svo þakklát fyrir að hafa
fengið að heyra en einnig var hann
mjög góður hlustandi og sýndi því
alltaf mikinn áhuga sem ég hafði
að segja.
Elsku afi, það sem það er sárt
að kveðja þig en ég veit að amma
Steina, afi Eiki og Ármann frændi
taka vel á móti þér. Ég mun alltaf
sakna þín.
Þín
Fríða.
Robbi, elskulegur bróðir minn,
er farinn til himna.
Hann var unglingurinn sem
gömlu frænkurnar dásömuðu fyr-
ir prúðmennsku. Og litlu börnin
hændust að honum og alltaf var
minnst á að hann yrði góður pabbi.
Og hann varð góður pabbi, afi og
frændi.
Ég litla gerpið, eins og hann oft
kallaði mig, leit upp til hans. Flott-
ur var hann á bítlatímabilinu með
síðan topp, í svörtum svampjakka
og með lakkrísbindi, ég hélt varla
vatni af stolti.
Robbi var bestur, hann kenndi
mér að hjóla í gegnum stöng á
hjóli sínu. Hann byggði stærstu og
flottustu snjóhúsin í hverfinu
handa mér.
Robbi nennti stundum að leika
við mig. Hann bauð mér að koma í
fótboltaspil, ég tryllt af ánægju.
Hann skoraði hvert markið af
öðru, boltinn hjá mér komst aldrei
inn í markið. Prakkarinn var bú-
inn að líma teip fyrir markið sitt.
Já, Robbi var ekki bara engill,
bara venjulegur strákur.
Eitt sinn gerði hann tilraun
með að troða leir í hlaupið á loft-
riffli og skjóta mig í bossann. Ég
brjálaðist, mamma fékk sjokk.
Hefði ég verið hæna, hefði þarna
orðið fjarðafok.
En Robbi var samt sem áður
prúður, hann kláraði sig mjög vel í
skóla og var mikill lestrarhestur,
las sem unglingur Laxness af
miklum áhuga.
Þegar ég var læs fékk ég bók í
jólagjöf, það var Rummungur
ræningi. Þar áður gaf hann mér
dúkku sem var svört og hann
sagði að hún héti Silla Black.
Það lá fyrir að Róbert færi í
bóklegt framhaldsnám. Hann
komst ekki inn í þá fáu skóla sem
voru í boði á hanns unglingsárum.
Robbi venti sínu kvæði í kross
og sagðist ætla að verða skósmið-
ur. Hann varð sjúkraskósmiður
frá Danmörku, var fyrsti og ein-
asti Íslendingingurinn til að taka
við silfri af Margréti Danadrottn-
ingu. Hann stofnaði fyrirtæki á Ís-
landi eftir menntun og réð pabba
okkar til sín.
Það var alltaf fjör á verkstæð-
inu hjá Robba, hann var svo hress
og skemmtilegur, algjör
brandarakarl. Erla mágkona
sagði oft: „Ef maður er í lélegu
skapi fer maður upp á verkstæði
til Robba og fær nokkra brandara
og deginum er reddað.“
Robbi var á fyrri árum frábær
húmoristi og fyndinn. Tala nú ekki
um ef hann og bróðir okkar, Ár-
mann, voru saman komnir. Þó
Robbi missti tök á því að segja
brandarana, þá missti hann aldrei
húmorinn.
Robbi var 32 ára gamall þegar
þruma kom úr heiðskíru lofti.
Hjartað í honum hætti að slá.
Honum var reddað og við tók nýtt
og mjög breytt líf sem Robbi hef-
ur alltaf hefur tekið með æðru-
leysi.
Þrátt fyrir að hann ætti í raun-
inni ömurlega framtíð fyrir sér, þá
er Robbi minn búinn að lifa frá-
bæru lífi. Síðustu árin bjó hann
hjá Rakel dóttur sinni og Gísla.
Þau hafa séð um að Robbi átti gott
líf. Hann hefur verið í mjög nánu
sambandi við báðar dæturnar
sínar.
Robbi hefur dvalið heilmikið á
Vorsbæ á Skeiðum, þar sem hann
var unglingur í sveit og gat stund-
að áhugamál sitt, hestamennsku,
og eignaðist sinn hest.
Robbi er búinn að vera hér hjá
okkur í Danmörku í lengri tíma í
senn, börnin okkar elskuðu hann.
Og ekkert var betra en að koma úr
skólanum og smyrja danskt
„smörrebröd“ með tilheyrandi öll-
ara handa Robba frænda.
Já, það er leitun að jákvæðari
manni, blessuð sé minning elsku-
legs bróður míns.
Jóhanna Erla Eiríksdóttir,
systir, Herlev, Danmörku.
Jæja, Robbi minn kæri frændi,
mikið er nú skrýtin tilfinning að
skrifa minningargrein um þig. En
svona er lífið, því fylgir dauðinn.
Robba frænda minnist ég með
stakri hlýju. Ein af mínum fyrstu
minningum um hann er frá því
þegar ég var 5 ára og hann var að
koma í heimsókn frá Danmörku.
Ég var svo spenntur. Sat á litla
hjólinu mínu fyrir utan húsið við
Arnarhraun þegar þeir pabbi
komu og Robbi heilsaði mér
kumpánlega og spurði svo: Má ég
prófa hjólið þitt? Hvort hann
mátti og þar hjólaði hann af stað
með sígarettuna í munnvikinu og
hnén sitt hvorum megin við höf-
uðið því hjólið var svo lítið og ég
stóð á stéttinni uppfullur af stolti.
Hann var alltaf í uppáhaldi, gaf sig
að manni og sýndi áhuga. Hann
var alltaf léttur í lund og hafði góð-
an frásagnareiginleika, enda
kunni hann mikið af sögum,
veisluhæfum sem og sögur sem
hentuðu kannski örlítið þrengri
hópum.
Vitna myndir úr veislum vel um
hans frásagnarmáta þar sem hann
situr og er greinilega að skemmta
viðstöddum. Þannig myndir eru til
þó nokkrar. Ég hélt alltaf mikið
upp á Robba og leit upp til hans og
vildi sem oftast vera í hans návist,
hann var töffari.
Þegar pabbi var einhverju sinni
að skamma mig sagði Robbi:
Blessaður vertu ekki að hlusta á
kallinn! Robba fylgdu ákveðnir
taktar og orðfæri sem ég fór svo
að tileinka mér þegar ég fékk
vinnu hjá honum á Skóvinnustof-
unni. Þannig að mamma sá
ástæðu til að segja: Enga Robba-
stæla við mig, takk fyrir! En þá
hafði ég svarað henni af einhverri
léttúð sem sjálfsagt hefur byrjað á
„hva“!
Hemmi bróðir sótti um vinnu
hjá honum sjö ára. Mig vantar
ekki mann akkúrat núna, Hemmi
minn, en talaðu við mig endilega
eftir svona 10 ár. Hemmi alsæll
enda ekki fengið nei frá Robba.
Eins og fyrr sagði fékk ég
vinnu hjá honum með skóla og var
ég ægilega stoltur við afgreiðslu
og að gera ýmislegt sem hann
treysti manni fyrir. En ekki síst
fólst lukkan í samneyti við Robba
frænda. Vinsælasti maður í heimi,
fannst mér, miðað við allan gesta-
ganginn á verkstæðinu enda var
Robbi þess háttar maður sem fólk
vildi umgangast.
Svo var það nú þannig einn
bjartan dag að hann stóð úti á
miðju gólfi með límpensilinn í ann-
arri og skó í hinni, sígarettan
brann á hillunni og hann að segja
okkur Eyrúnu, sem starfaði hjá
honum, eina af sínum skemmti-
legu sögum þegar hann fyrir aug-
um okkar hné niður. Hjartað hafði
gefið sig. Þarna horfðum við upp á
umskipti sem höfðu mikil áhrif á
líf hans þar á eftir og okkar hinna
sem stóðum honum nálægt.
Eftir þetta áfall stóð upp dáldið
öðruvísi Robbi en við höfðum áður
þekkt en alls ekki verri Robbi.
Allir sem þekkja og hafa þekkt
Robba minnast hans með hlýju, ég
tel mig geta fullyrt það. Ég fetaði í
hans fótspor og starfa við
sjúkraskósmíði og er að smíða
m.a. á nokkra af hans gömlu við-
skiptavinum sem allir minnast
samskipta við hann með mikilli
hlýju.
Jæja, Robbi minn, þið þessir
stólpar sem umluktuð mann í
æsku og virtust ódauðlegir, eruð
þó að týna tölunni og nú kemur
eitt nafnið enn á legstein. Minn-
ingarnar lifa. Farðu og hvíl í friði,
kæri frændi, kannski með viskí-
dreitil. Ég mun aldrei gleyma þér.
Jón Gestur Ármannsson.
Vonsæll, glettinn, velviljaður,
viðmót manna bætir,
nú er genginn góður maður,
á Guðs síns fund hann mætir.
Æðruleysi einkenndi
allt hans fas og hætti,
hann þreyði raun af þolgæði,
þrautum sínum mætti.
Hann var ætíð hress og kátur,
harma sína geymdi,
einskis var hann eftirbátur,
um aðra tíma dreymdi:
„Brandí-sjússinn sakar vart,
sæll ég verð og glaður,
ef viskísjúss og sígar spart
ég sýp og reyki, maður.“
Lítið hirti um hjómið eitt
og hismi jarðarblóma,
en himnavistin væri ei neitt
með viskíglasið tóma.
Glaður skyldi gumi hver
og gera daginn betri,
forðast jarm og japlið ber,
jafnt á sumri og vetri.
Nú er lundin létt og frjáls,
líður um á sveimi
sálin tekur sæl til máls
í sæluríkis geimi.
(EÞ)
Egill Þórðarson.
Í dag kveðjum við kæran fjöl-
skylduvin, hann Robba. Afi Robbi,
eins og börnin okkar kölluðu hann,
var einstakur maður, hann laðaði
að sér unga sem aldna og var alltaf
gott að fá hlýtt og þétt handtak og
faðmlag frá honum. Robbi sat oft
löngum stundum með krökkunum
og lék við þau eða horfði með þeim
á teiknimyndir, hlýr, glaður, þol-
inmóður og áhugasamur um allt
sem þau gerðu. Við huggum okkur
Ferdinand Róbert
Eiríksson
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017