Morgunblaðið - 05.12.2018, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. DESEMBER 2018
✝ Þórður AlbertGuðmundsson
fæddist 5. septem-
ber 1978. Hann
lést á Landspítal-
anum 24. nóvem-
ber 2018.
Foreldrar
Þórðar Alberts
eru Þórdís
Þórðardóttir, f. 2.
maí 1951, og Guð-
mundur Jón Al-
bertsson, f. 13. október 1951.
Dætur Þórdísar og fóstur-
dætur Guðmundar eru Ragn-
hildur Sigurðardóttir, f. 20.
október 1969, gift Hermanni
Jónssyni, f. 7. ágúst 1969, son-
ur þeirra er Kolbeinn Mikael,
f. 27. apríl 2013, og Guðrún
Helga Magnúsdóttir, f. 19. des-
ember 1974, gift Steinari Þór
Þorfinnssyni, f. 16.
júlí 1974, þeirra
börn eru Þór Jök-
ull, f. 19. febrúar
2007, Þórdís Tinna,
f. 13. febrúar 2010,
og Sigþór Máni, f.
5. nóvember 2013.
Eiginkona Guð-
mundar er Áslaug
Traustadóttir, f.
31. desember 1958.
Þórður lauk
flugvirkjanámi frá Spartan
College of Aeronautics and
Technology í Tulsa Oklahoma
í Bandaríkjunum árið 2002 og
starfaði sem yfirflugvirki hjá
Icelandair.
Útför Þórðar Alberts fer
fram frá Dómkirkjunni í
Reykjavík í dag, 5. desember
2018, klukkan 13.
Elsku Alli minn. Mikið glöddu
þau mig skilaboðin sem ég fékk
frá þér í vor. Við hringdumst á og
ætluðum að hittast. Og við mætt-
um. Báðir. Það var góð stund.
Vakti von um betri tíð, meiri sam-
vistir. Þú komst í brúðkaupið okk-
ar og vottaðir það. Kvaddir svo
með innilegu faðmlagi. Við ætluð-
um að hittast aftur.
En svo var hringt út. Þetta varð
síðasti tíminn. Hérna megin.
Hvort hringt verður inn annars
staðar veit víst enginn. En ný-
vöknuð vonin situr eftir. Von um
eitthvað annað, eitthvað nýtt,
mildara, hlýrra en var, nokkuð
sem lá í loftinu í lokatímanum.
Við héldum undir kistuhornið
hennar ömmu þinnar í febrúar
síðastliðnum og nú verður haldið
undir þitt í dag. Það átti ekki að
verða.
Spáin er þokkaleg og það verð-
ur flogið. Þú skilar kveðju til afa
og ömmu. Þeim þótti betra að
taka á móti en kveðja.
Pabbi.
Elsku bróðir, þann 4. október
síðastliðinn fékk ég verstu fréttir
sem hægt er að hugsa sér. Líf þitt
hékk á bláþræði og þú á gjör-
gæslu Landspítalans. Við tók
langt og strangt ferli þar sem þú
sýndir ótrúlegt hugrekki og
seiglu, en allt kom fyrir ekki og
líkami þinn gafst loks upp 24. nóv-
ember eftir 52 daga baráttu við að
komast aftur til okkar.
Þú varst ótrúlega margslung-
inn einstaklingur. Vinir þínir
segja að þú hafir verið goðsögn í
lifanda lífi, ótrúlega fyndinn og
orðheppinn maður, kærleiksríkur
vinur og bróðir. Þær eru ótal
margar sögurnar af þér og þú
hafðir sterkar skoðanir og
skemmtileg sjónarhorn á öllum
hlutum. Bestu sögurnar voru af
einhverju sem þú lentir í, eða öllu
heldur komst þér í vegna eigin
vandræðagangs. Fæstar af þeim
passa í minningargrein en verður
haldið til haga á öðrum vettvangi.
Frá því að þú fæddist fyrir
rúmum fjörutíu árum hef ég hald-
ið í höndina á þér. Ég, þú og Guð-
rún systir brölluðum svo margt
saman. Þú varst litli bróðirinn
sem við fórum stundum með eins
og lifandi dúkku, klæddum þig í,
gáfum að borða og sinntum af al-
úð, þó að það væri ekki alltaf að
þínum óskum. Ég kenndi þér að
reima skóna og fór með þig í
kirkju á sunnudögum af því að þú
varst svo hrifinn af kirkjum og því
hvernig presturinn tónaði, lék við
ykkur systkinin og passaði eftir
bestu getu.
Eftir því sem við eltumst
breyttist sambandið og þroskað-
ist, leikir í fjörunni á Stokkseyri
urðu að skemmtilegum samræð-
um, leikhúsferðum og tónleikum.
Þau eru ófá kvöldin þar sem við
töluðum saman fram á nótt um
heima og geima og hlustuðum á
skrítna tónlist eða horfðum á bíó-
myndir sem enginn annar hafði
smekk fyrir. Þegar þú varst á
ferðalagi hingað og þangað um
veröldina, annaðhvort að vinna
eða skemmta þér, hringdirðu eða
skrifaðir nær daglega. Þegar
heim var komið droppaðir þú við í
kaffi á Skeggjanum eða hringdir í
mig og sagðir: „Ragnhildur, ég
bauð vinum mínum í matarboð
heim til þín.“ Komst svo yfir og
eldaðir eitthvað gott, gúllas eða
purusteik.
Þegar við bjuggum fyrir vestan
komstu svo oft í heimsókn og
ævintýrin sem við áttum þar, allur
hláturinn, fíflagangurinn og sam-
veran eru nú ómetanlegar minn-
ingar. Ég sem hélt að við hefðum
allan heimsins tíma til að bæta við
í minningabankann.
Elsku bróðir, fyrir mér varstu
svo margt, það sem við áttum
saman í gegnum árin er svo dýr-
mætt og tengslin á milli okkar svo
ólík öllum öðrum. Þú varst
skemmtilegur og góður bróðir,
vinur og félagi og órjúfanlegur
hluti af mér og mínu lífi.
Takk fyrir sorgir og gleði, takk
fyrir að vera litli bróðir sem dáði
stóru systur sína, takk fyrir að
þurfa á mér að halda, vera sjálfur
til staðar og umfram allt takk fyrir
tímann, hláturinn, grátinn og allt
þar á milli.
Svo kveður að sinni þín systir,
Ragnhildur.
Þann 4. október 2018 kl. 23 fékk
ég símtal um að litli bróðir minn
væri á gjörgæsludeild Landspít-
alans og ekki vitað hvort hann
myndi halda lífi. Þetta símtal hef-
ur breytt svo miklu en þú lést lífið
eftir 52 daga baráttu. Núna erum
við ekki þrjú systkinin. Ég er svo
sorgmædd að ég er að springa.
Þegar ég rifja upp stundirnar með
þér síðustu 40 árin eru margar
minningar til. Þegar við vorum lít-
il lékum við okkur mjög oft með
stóru systur okkar, við smíðuðum
flugvélar, bjuggum til leikvelli,
smíðuðum kofa og lékum okkur
úti í fjöru, óðum út í sjóinn og tínd-
um krabba og lásum bækur og þar
sem þú varst litli bróðir eltir þú
mig oft og vildir alltaf fá að vera
með mér og gera allt sem ég gerði.
Þegar við urðum eldri hjálpaði
ég þér að kaupa föt og snyrti-
vörur. Ekki að þú hafir endilega
þurft hjálp við þetta, en þú vildir
félagsskapinn og fá álit á því sem
þú ætlaðir að kaupa þér. Þegar ég
eignaðist mitt fyrsta barn þá
komst þú nokkrum sinnum að
passa drenginn, þá varstu stoltur
og sagðir mér að þú hefðir sungið
„Ó Jesú bróðir besti“ fyrir hann.
Þú varst guðfaðir hans og hafðir
áhyggjur af því að koma þessu
hlutverki og því sem því fylgdi til
skila. Þegar ég les samskipti okk-
ar á facebook sé ég að þú varst
fyndnasti maðurinn, ótrúlega orð-
heppinn og klár og sást hlutina í
öðru samhengi en ég og það
kenndi mér svo margt. Margar
sögur af þér eru sögur eins og úr
bókum, það sem þú gerðir og lent-
ir í var oft með þinni lýsingu eins
og úr skáldsögu. Þegar þú sagðir
mér svo glaður frá því að þú gætir
kennt öðrum og værir að gera það
í vinnunni þinni þá var ég svo glöð
fyrir þína hönd. Þú varst mjög
stoltur af því að vera flugvirki og
varst mjög stoltur af vinnunni
þinni hjá Icelandair.
Bostonferðin okkar 2010 var
æðisleg, við fórum saman og
keyptum mjög falleg föt. Þú sagð-
ir að ég hefði platað þig til að
kaupa dýrustu föt sem þú hafðir
keypt á ævinni. En þú elskaðir
merkjavörur og glæsileg föt svo
við vorum mjög glöð með þessa
ferð. Núna 19. desember 2018 eig-
um við 20 ára stúdentsafmæli. Við
fögnum því saman einhvers staðar
annars staðar á öðrum tíma. Mér
þótti vænt um hversu góðir vinir
þú og Steini maðurinn minn vor-
uð, þú trúðir Steina fyrir mörgu
og þið skilduð hvor annan mjög
vel. Þið deilduð saman tækja-
áhugamálum, enda báðir miklir
tækjamenn og höfðuð mikin
áhuga á tækni. Þú talaði líka alltaf
opinskátt um líf þitt við okkur
Steina, þú sagðir okkur frá öllum
þeim vandræðum sem þú komst
þér gjarnan í og þá byrjaði setn-
ingin alltaf á „nú er ég búinn að
koma mér í vandræði“ og þá viss-
um við alltaf hvað klukkan sló, þú
hafðir lent í einhverju sem enginn
annar lendir í. Þú lifðir spennandi
lífi sem þú varst svo sáttur við,
eignaðist vini út um allan heim þar
sem þú ferðaðist mikið vegna
vinnunnar þinnar. Allir segja það
sama um þig að þú hafir verið frá-
bær maður, einstaklega orðhepp-
inn, hjálpsamur og góður. Lífið
verður aldrei samt en við lærum
að lifa því á ný án þín, elsku bróð-
ir, það mun taka tíma og verður
erfiður lærdómur.
Sjáumst síðar fallegi drengur,
Guðrún Helga Magnúsdóttir.
Elsku systursonur minn, Þórð-
ur Albert Guðmundsson, sem
stundum var kallaður Alli, kvaddi
þennan heim á lungnadeild Land-
spítalans 24. nóvember aðeins
nokkrum vikum eftir 40 ára af-
mælisdaginn. Fjölskyldan er
harmi slegin og það er ekki hægt
að yfirfæra í orð hversu mikið við
söknum hans. Minningin um góð-
an dreng mun ávallt lifa í hjörtum
okkar.
Fallegar ljúfar minningar frá
fæðingardegi Þórðar fá mig til að
brosa í gegnum tárin. Ég gleymi
aldrei fyrstu orðunum, krúttlega
hlýja brosinu og fallegu bláu aug-
unum sem tóku á móti mér þegar
ég kom að passa hann á Hellu
fyrsta veturinn sem fjölskyldan
bjó á Geitarsandinum. Ég er svo
þakklát fyrir allar skemmtilegu
samverustundirnar og hversu ná-
in við vorum einnig árin sem ég
bjó á bernskuheimili hans tíma-
bundið um nokkurra ára skeið. Ég
trúi því varla að elsku fallegi ljúfi
og góði frændi minn sem var mér
svo kær sé farinn.
Þórður Albert fór í flugvirkja-
nám til Bandaríkjanna en á þeim
árum hittumst við aðeins um jól
og áramót. Þórður ferðaðist mikið
um allan heim. Hann dvaldi lengi
erlendis, meðal annars í Madríd
og í Moskvu. Ég var ekki í miklu
sambandi við hann síðustu árin en
eftir standa ljúfar minningar um
yndislegan mann sem ég mun
aldrei gleyma en ávallt geyma í
hjarta mér.
Elsku Dísa, Gummi og fjöl-
skylda. Megi fallegar minningar
um Alla ylja ykkur um hjartaræt-
ur og gefa ykkur styrk og kraft á
þessum sorgarstundum.
Elsku Alli, megir þú hvíla í
friði, ég sakna þín sárt og vil óska
þér alls hins besta í því verkefni
sem þér verður falið á æðri stöð-
um.
Ég kveð þig með lagi og texta
eftir Bubba Morthens:
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Inga Hildur Þórðardóttir.
Bróðursonur minn, Þórður Al-
bert, fékk nöfn afa sinna beggja
og þannig var hann ætíð nefndur
Þórður í móðurættinni en Albert í
föðurættinni. Hann var raunar
fyrsta barnabarn föðurforeldra
sinna sem tóku strax miklu ást-
fóstri við barnabarnið og vildu
styðja hann í einu og öllu. Þegar
afi hans, Albert, var ekki lengur
fær um að keyra, kom ekkert ann-
að til greina en að nafni hans fengi
bílinn, sem dugði í allmörg ár.
Við urðum strax miklir vinir
allt frá því að hann var barn þó svo
að fyrstu árin væri langt á milli
okkar en foreldrar hans bjuggu þá
á Hellu þar sem þau störfuðu sem
kennarar.
Á unglingsárunum kom Alli til
okkar í Flatey á Breiðafirði og var
gaman að sjá hvað hann átti auð-
velt með að tengjast lífinu þar.
Hann var fljótur að læra að fara til
fiskjar og til fuglaveiða og lið-
tækur til allra verka. M.a. lagði
hann stétt úr fjörugrjóti við húsið
hjá okkur og stendur hún enn.
Þórður Albert fór til Banda-
ríkjanna og lauk flugvirkjanámi í
Oklahoma 2002. Atvinnuhorfur
fyrir flugvirkja gjörbreyttust eftir
atburðina 11. september 2001 og
fyrstu árin var litla vinnu að fá í
því fagi. Þórður Albert var alltaf
maður hinna stóru véla – og eftir
heimkomuna fékk hann vinnu við
að grafa fyrir ljósleiðurum víða
um landið. Síðar var hann hjá
Flytjanda og ók flutningabílum
milli Reykjavíkur og Akureyrar.
Hann komst svo á enn stærri vél-
ar, gröfur og jarðýtur, hjá Suður-
verki sem m.a. sá um ýmsar fram-
kvæmdir við Kárahnjúka.
Þegar hagur flugsins glæddist
aftur byrjaði Þórður Albert að
starfa sem flugvirki hjá Flugleið-
um sem nú heita Icelandair. Hon-
um var þar vel tekið og var sein-
ustu árin í stöðu yfirflugvirkja.
Einnig var hann kosinn til trún-
aðarstarfa fyrir sitt stéttarfélag
og skipaður af samgönguráðu-
neyti í prófanefnd vegna flug-
virkjanáms þegar slíkt nám hófst
á Íslandi.
Það er þyngra en tárum taki að
þurfa að kveðja kæran frænda
sem féll frá rétt fertugur að aldri.
Ég og mitt fólk færum foreldrum
hans, systrum og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Sigurmar Albertsson.
Það er sárt að minnast samveru
við fertugan vin sinn sem horfinna
tíma en það er engu að síður raun-
in. Þó mér finnist við hafa þekkst
heila eilífð eru það þó sennilega
ekki nema rúm 15 ár síðan ég sat
með kollu á Grand Rokk og skim-
aði öðru hvoru á útidyrnar, í von
um að nýr kunningi minn myndi
mæta því ég vissi að hann gat snú-
ið hversdagslegu dægurjarmi upp
í hátíðarsamkomu. Þessi rúmlega
tvítugi maður vann á gröfu lengst
uppi í sveit fjarri mannabyggðum
og plægði fyrir ljósleiðara. Hann
kunni vel við sig í svona úthöldum
og stytti sér stundir á milli með
bóklestri og tónlist. Hann var
bæði víðlesinn og vel lesinn og
hikaði ekki við að nota bókmál til
að skreyta samræðurnar. Það
ríkti oft karnívalísk samræðu-
skemmtun þegar hann náði sér á
flug.
Í tónlistinni hélt hann upp á
bandaríska sveitatónlist og ís-
lenska tóna frá sjötta áratugnum.
Þórður Albert var nefnilega róm-
antískur og í huganum stendur
hann með viskíglas í annarri og
sígarettu í hinni og syngur: „Ég
vil fara upp í sveit“ með áherslu á
lækinn sem hlustar einn. Okkur
varð fljótlega vel til vina og deild-
um í nokkur ár saman húsnæði.
Fyrst leigði hann hjá mér og svo
nokkrum árum síðar leigði ég hjá
honum. Alltaf fór vel á með okkur
og mikið var spjallað yfir kaffiboll-
um eða eðal viskídrykkjum með
Hauk eða Elly á fóninum. Plötu-
spilarann gáfum við honum
nokkrir í þrítugsafmælisgjöf og
það gladdi hann mjög að geta þá
aftur farið að spila plötur. Fyrsta
platan sem var spiluð var í miklu
uppáhaldi hjá honum: Guðrún Á.
Símonar og Karlakór Reykja-
víkur. Svo fylgdu plötur eins og
„Ljúfþýtt lag“ með Jóni Kr. Ólafs-
syni. Síðan kom kannski Dylan,
Megas eða Patsy Cline.
Þórður var glæsilegur maður,
fastur fyrir og fylginn sér, stoltur
og mikill prinsippmaður, allt
eiginleikar sem eru heillandi og
hefðu svo vel getað nýst til að
koma honum á þann stað sem
hugur hans stóð til í lífinu. Því
miður fór ekki saman gæfa hans
og gjörvileiki. Það var alltaf undir-
liggjandi óyndi sem plagaði hann,
en manni fannst að það myndi
enda þegar hann næði að sættast
við sjálfan sig og byggja framtíð
sína á þeim frábæru eiginleikum
sem hann var gæddur. Það var
samt stundum eins og hann væri
flóttamaður undan sjálfum sér á
vegferð angurs og óhamingju.
Þórður var ekki maður sem bar
raunir sínar á torg eða leitaði
ásjár í hugarangri sínu, hann hélt
fast um taumana og hleypti fólki
passlega nálægt sér, eða réttara
að segja, frá sér.
Undanfarin ár hittumst við
með stopulli hætti en áður en allt-
af fylgdi því sama tilhlökkunin um
það hvert samræður og sögur
hans bæru okkur í hvert skipti.
Vitanlega var hann misjafnlega
fyrirkallaður eins og gengur og
gerist með fólk, en aldrei renndi
ég í grun að hann stefndi í öng-
stræti með líf sitt.
Ég kveð hér kæran vin og votta
foreldrum hans og systrum og
fjölskyldum þeirra innilega
samúð.
Jón Benjamín Einarsson.
Á köldu og snjóþungu vetrar-
kvöldi fyrir hartnær 24 árum rölti
hópur af ungu fólki um Þingholtin,
aftast í hópnum var ungur lagleg-
ur maður, ljós yfirlitum í bláum
ullarfrakka með rússneska loð-
húfu á höfðinu og bar sig valds-
mannslega. Þegar komið var á
Ara í Ögri fékk ungi maðurinn sér
sæti, tróð í pípu og bað um tvö-
faldan vodka í klaka, Þórður Al-
bert var mættur í framhaldsskóla.
Mig grunaði ekki, frekar en
aðra í hópnum, að sá sem gerði
vodkanum skil eins og hann hefði
aldrei gert annað væri rétt 16 ára
gamall en þannig voru oft kynni
samferðamanna af Þórði. Hann
kom þeim á óvart. Það má segja
að Þórður hafi ekki alltaf verið
maður hinna fyrstu kynna; gat
verið eilítið hrokafullur og gefið
lítið af sér. Hins vegar féll sú
gríma niður eftir stutta viðkynn-
ingu og við tók gáfaður og sam-
ræðugóður maður, sem hafði
skoðanir á mönnum og málefnum
og fór ekki í grafgötur með þær.
Við urðum strax góðir vinir og
eins og Meistarinn orti „bísuðum
gjarnan saman tveir … tróðum
glapstigu og margan gæfulausan
veg“. En það var Þórður sem fyrst
kynnti Megas fyrir mér eins og
hann kynnti mér svo margt og
verð ég honum ævarandi þakklát-
ur fyrir það.
Þórður var á margan hátt „sér-
lundaður“ en hann var mikill
smekkmaður og bar sig oft höfð-
inglega. Árin sem við vorum sam-
tíða í Fjölbrautaskólanum við Ár-
múla eru í minningunni sveipuð
goðsagnarblæ. Kannski er það
þannig um framhaldsskólaár
flestra. Margar voru kvöldstund-
irnar sem við eyddum saman á
Norðurstígnum, með vodka í
Brazza í glösunum og Dean Mart-
in á fóninum. Þórður kunni betur
við sig á öldurhúsum borgarinnar
en margur, „félagsheimilin“ urðu
þegar á leið nokkur. Hann átti sér
góðan samastað á Gamla Grand
Rokk og á Kaffibarinn kíkti hann
oft í bjór og skot og naut sín best í
góðra vina hópi.
Hann tók sér nokkurn tíma í að
átta sig á styrkleikum sínum þeg-
ar hann komst á fullorðinsár. Var
ágætur á bókina enda bókhneigð-
ur og kom það mér satt best að
segja á óvart þegar hann brá sér
bæjarleið til Tulsa í Oklahoma og
rúllaði upp flugvirkjun eins og
hann hefði aldrei gert annað.
Flugvirkjastarfið hafði þann
kost fyrir Þórð umfram aðra at-
vinnu að það útheimti ferðalög.
Þórður Albert
Guðmundsson
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
HAUKUR BJÖRN BJÖRNSSON,
áður Safamýri 75, Reykjavík,
andaðist í Brákarhlíð, Borgarnesi,
sunnudaginn 2. desember.
Útför hans fer fram frá Borgarneskirkju
föstudaginn 7. desember klukkan 13.
Edda Björk Hauksdóttir
Ómar Bjarki Hauksson Erla Jóna Guðjónsdóttir
afa- og langafabörn
Ástkær eiginmaður, faðir, tengdafaðir
og afi,
GUÐLAUGUR SÆMUNDSSON,
Lundi 86, Kópavogi,
andaðist í Skógarbæ föstudaginn
23. nóvember.
Útför hans hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Aðstandendur þakka auðsýnda samúð. Starfsfólki í Maríuhúsi
og Skógarbæ er þökkuð frábær alúð og umönnun.
Ragnhildur Guðmundsdóttir
Reynir A. Guðlaugsson Þórunn Sigþórsdóttir
Gerður R. Guðlaugsdóttir Ágúst Orri Sigurðsson
og barnabörn