Morgunblaðið - 08.02.2019, Side 30

30 MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. FEBRÚAR 2019
var milli skipsins og bátsins og átti
hún að halda. Fljótlega kom þó að
því að hún hjóst í sundur og þá tók
bátinn samstundis að reka undan
veðurofsanum út á fjörðinn og
stefndi að Melrakkaey sem er ut-
arlega í honum. Á leiðinni bar bátinn
svo nærri vélbátnum Akraborg að
skipbrotsmennirnir sáu greinilega
tvo menn sem stóðu þar á dekki
stjórnborðsmegin, en þeir heyrðu
ekki neyðaróp þeirra fyrir veðurofs-
anum. Skömmu síðar rak nótabátinn
rétt hjá öðru skipinu, en þar var hið
sama upp á teningnum. Sá bátur
hafði kveikt á ljóskastara og fór
nótabáturinn í gegnum ljósgeislann.
Þótt reynt væri að hrópa og kalla
heyrðist ekki til þeirra.
Vél var í nótabátnum en hún var á
kafi í sjó og kom því ekki að notum.
Hins vegar voru engar árar í bátn-
um og því ekki mögulegt að hafa á
honum neina stjórn. Það eina sem
skipbrotsmennirnir gátu gert var að
reyna að ausa bátinn, en engin aust-
urstæki voru í honum. Gripu þeir til
alls þess sem mögulegt var að nota
og fóru þeir sem voru í stígvélum úr
þeim og notuðu þau við austurinn,
auk þess sem gripið var til sjóhatta
og jafnvel reynt að ausa með berum
höndunum.
Ekki var akkeri í bátnum og því
ekki hægt að draga úr rekhraða
hans. Hins vegar var um borð í hon-
um rúlla með snurpuvír sem var
njörvuð föst við eina þóftuna og
tókst einum mannanna að rífa rúll-
una lausa með berum höndunum.
Var vírnum síðan flækt um þóftu og
rúllunni kastað fyrir borð og notað
sem rekakkeri. Eftir þetta fór bát-
urinn betur á sjónum og tókst að
ausa hann að mestu. Þá var reynt að
koma vélinni í gang, en það heppn-
aðist ekki.
Erfið landtaka
Nóttin leið. Líðan mannanna var
mjög slæm í bátnum, enda voru þeir
allir illa klæddir og mjög kalt í veðri
og öðru hverju gaf yfir bátinn þann-
ig að allan tímann voru mennirnir
holdvotir. Í birtingu kom í ljós að
tveir þeirra höfðu látist um nóttina,
hásetarnir Stefán Guðnason og Al-
bert Sigurðsson. Þá var báturinn
staddur skammt út af Melrakkaey,
en um þetta leyti breyttist vindáttin
og varð vestanstæð. Rak bátinn yfir
Grundarfjörð og stefndi að landi.
Þar var mjög skerjótt og steytti
báturinn á skerjum og boðum en
brotnaði ekki. Þegar báturinn átti
eftir ófarna um 100 metra til lands
festist hann á skeri og engin tök
voru fyrir skipbrotsmennina að losa
hann. Stakk einn mannanna, Óskar
Vigfússon, sér fyrir borð og tókst
honum að synda til lands skammt
frá bænum Suður-Bár. Var þá mjög
af honum dregið. Eigi að síður ætl-
aði hann að reyna að komast til bæj-
ar og leita hjálpar fyrir félaga sína,
en þegar hann hafði skammt farið
hné hann niður og missti meðvit-
und.
Í fyrrnefndu viðtali segir Óskar
þannig frá:
„Mér gekk landtakan vel, komst
upp í mölina í fjörunni, en þar fyrir
ofan tók við mannhæðarhátt rofa-
barð og einhvern veginn tókst mér
að vega mig uppá það, en þegar ég
stend upp, þá er eins og fæturnir
hlaupi undan mér og ég stingst á
höfuðið. Fyrir ofan barðið tók við
mýri og þegar ég féll á grúfu lenti
ég með höfuðið á kafi ofan í mýr-
arpoll. Mér tókst að velta mér úr
honum og man það síðast til mín, að
mér þótti gripið í mig.“
Skerið sem báturinn festist á var
út af bænum Norður-Bár. Fóru
mennirnir út úr bátnum og höfðust
við á skerinu, sennilega í um tvær
klukkustundir. Reyndu þeir að vera
í skjóli við bátinn og verja sig þann-
ig fyrir veðri og vindi. Þegar falla
tók að tókst þeim að ná bátnum út
og upp undir fjöruna þar sem þeir
Guðjón Illugason skipstjóri og Guð-
mundur Ólafsson stukku fyrir borð
og lögðu af stað til bæjar til að
sækja hjálp. Á leiðinni að Suður-
Bár hittu þeir fyrir mann sem hljóp
þegar til að hjálpa mönnunum í
bátnum, en Guðjón og Guðmundur
héldu áfram til bæjar. Á bæj-
arhlaðinu hittu þeir fyrir tvo menn
Ljósmynd/Sigurgeir B. Halldórsson
Edda GK á síldveiðum. Sautján manna áhöfn var á skipinu þegar stormsveipurinn reið yfir. Fimmtán komust á kjöl og ellefu þeirra um borð í nótabát Eddu.