Morgunblaðið - 27.02.2019, Side 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 27. FEBRÚAR 2019
Vorið ’70 fór
ég á nýjar slóð-
ir, norður í
Grímshús í Aðaldal þar sem bú-
ið var að munstra mig sem
barnfóstru. Halldóra breiddi
faðminn á móti mér en hún og
mamma voru bekkjarsystur úr
Kennaraskólanum. Guðmundur
bóndi heilsaði, hönd mín nánast
hvarf í hans þétta handtak og
brosið, það yljaði. Aðrir heim-
ilismenn voru móðir bónda,
Kristjana, og eldri bróðir Guð-
mundar, Eysteinn, og síðast en
ekki síst Anna Gerður, níu mán-
aða.
Þarna var einnig vinnumað-
ur, Gunnar Þór, á mínu reki og
titlaði Guðmundur hann rektor.
Guðmundur
Hallgrímsson
✝ GuðmundurHallgríms-
son fæddist 26.
september 1938.
Hann lést 7.
febrúar 2019.
Útför Guð-
mundar fór fram
15. febrúar 2019.
Brátt skundaði ég
með Önnu Gerði um
óþekkta vegaslóða í
einmuna veðurblíðu
sem mér var ókunn.
Dóra og Gummi voru
skemmtilegir hús-
bændur, á milli þeirra
var gagnkvæm virðing
og ég dáðist að þeim
báðum. Þau voru
óþreytandi við að
kynna mig fyrir um-
hverfinu og staðháttum, ekki
leið á löngu þar til ég vissi öll
bæjarnöfn og hverjir bjuggu á
hvaða bæ, frá Hólkoti og að Ár-
nesi. Mér fannst þetta gríðar-
stór sveit þessi dalur. Og sum-
arið kom með Elly og Vilhjálmi.
Íþróttakappinn Guðmundur
kenndi okkur Gunnari að kasta
spjóti, kringlu og kúlu og hvatti
okkur áfram, hann var auðvitað
á heimavelli. Ég hafði verið í
sveit hjá ömmu minni á Rang-
árvöllum og lá á að komast í
mjaltir, atast í mjólkurhúsi og
bisa við mjólkurbrúsa. Brátt
skokkaði ég á eftir Gumma út í
fjós, hann búinn að setja upp
derhúfuna, kominn í gúmmí-
skóna og var að klæða sig í
mjaltasloppinn. Jamm, sagði
bóndi.
Þetta voru góðar stundir, við
hlustuðum á útvarpið, ræddum
málin og Guðmundur leyfði mér
að syngja að vild, sagði það gott
fyrir kýrnar. Ég lærði margt
varðandi mjaltir og skepnuhirð-
ingu, búfræðingurinn var þol-
inmóður kennari. Þegar leið á
sumarið var hann óþreytandi
við að brýna okkur Gunnar og
hló þessi ósköp þegar við slóg-
umst eins og hundar. Aðhláturs-
efni húsbóndans var það að
barnfóstran var nokkuð hávaxn-
ari en vinnumaðurinn en hann
lygilega snöggur og sprettharð-
ur. Bóndi sagðist þess fullviss, á
milli hlátursroka, að við ættum
örugglega eftir að verða hjón.
„Sjáið þið til.“ Og stundum átti
hann það til að klukka okkur og
skjótast svo inn fóðurganginn.
Reiðhestur Gumma, Blesi,
var fallegur, rauður gæðingur
og mig langaði reglulega til að
fara á bak honum en það var
ekki við það komandi, Guð-
mundur sagði hann alls ekki
fyrir reynslulitla knapa og
yngra fólk. Húsbóndinn gerði
sér líklega enga grein fyrir
hæfni minni í hestamennsku, ég
reigði mig ögn og taldi ekki
ólíklegt að einhvern tíma myndi
ég laumast á bak þegar hann
væri ekki heima. Svarið sem
fylgdi var eftirminnilegt, bóndi
sagði einfaldlega að hann vissi
að ég væri svo skynsöm að það
myndi ég aldrei gera, ég færi
ekki að gera einhverja vitleysu
sem gæti farið illa og myndi
jafnvel skaða mig. Svona fór
Guðmundur að fólki, hann leið-
beindi og lempaði um leið.
Fyrir neðan Grímshús er
Alviðran, hraunið og Laxá sem
liðast áfram í átt til sjávar og
Kinnarfjöllin ramma inn lands-
lagið meðfram Skjálfandaflóa,
fallegra verður útsýni tæpast.
Ég kom aftur, varð kaupakona
og fór nokkur haust í réttir.
Dóra og Gummi urðu vinir
mínir. Sumarið ’88 skrifaði ég
frá Bretlandi, hugði á flutning
enn sunnar og nefndi að mig
hefði dreymt mjaltir í Gríms-
húsum. Boð komu frá Guð-
mundi: „Ertu með heimþrá,
heillin?“
Þeim fækkar höfðingjunum
nyrðra. Móðir mín Dagbjört
þakkar langa og trygga vináttu.
Við sendum samúðarkveðjur til
Dóru og ættingja.
Ingibjörg Ingadóttir.
„Komdu nú sæl“
hljómaði hljómríkri
röddu á hinum enda
línunnar er Rann-
veig, kær vinkona mín, hafði sam-
band.
Það var einmitt röddin hennar
og söngurinn sem leiddi okkur
saman fyrir u.þ.b. 20 árum í Nýja
söngskólanum, þar sem ég
kenndi söng á þeim tíma. Hún
söng þá í Kvennakór Reykjavíkur
þar sem hún var og stofnfélagi.
Rannveigu var mikið í mun að
sinna sínum hlutverkum sem
best, hvort sem var á áhugasviði
eða öðrum.
Því hóf hún fullt nám í söng og
sem tónlistarunnandi hafði hún
visst forskot þegar kom að tón-
listarsögu.
Rannveig hlustaði mikið á tón-
list, sótti reglulega tónleika og á
ferðum erlendis, jafnt vinnu-
tengdum sem fríum, keypti hún
gjarnan söngnótur þar sem ekki
var um auðugan garð að gresja í
þeim efnum hér heima.
Hún kom því oft með eigin nót-
ur til að vinna í skólanum, sér í
lagi skandinavískt efni, sem var
alltaf með í lagalistum hennar.
Það kom einnig fyrir að hún
Rannveig
Pálsdóttir
✝ Rannveig Páls-dóttir fæddist
16. mars 1952. Hún
lést 16. janúar
2019.
Útför Rann-
veigar fór fram 1.
febrúar 2019.
útvegaði nótur fyrir
aðra nemendur.
Rannveig hafði sér-
lega djúpt raddsvið
og hljómríka rödd
og söng annan alt í
Kvennakórnum.
Hún færði sig
síðar yfir í Óperu-
kórinn í Reykjavík,
þar sem hún tók
virkan þátt og söng
með kórnum við
mörg tækifæri hér heima og er-
lendis.
Hún tók einnig þátt í óperu-
uppfærslum.
Rannveig fylgdist vel með
dagskrá Norðurlandastöðvanna í
sjónvarpi og átti til að láta mig
vita af spennandi þáttum og tón-
listaruppfærslum sem ég hefði
ekki viljað missa af og eru sumar
ógleymanlegar.
Fyrir u.þ.b. 10 árum greindist
Rannveig með þann vágest sem
hún barðist við af ótrúlegri
þrautseigju og hetjuskap uns yfir
lauk.
Hún tók þá ákvörðun að halda
sinni lífsgöngu eins óbreyttri og
framast var unnt. Við Rannveig
fórum mikið saman á tónleika og
sungum saman hin síðari ár í
Óperukórnum, nú síðast í desem-
ber sl.
Ég kveð Rannveigu með sökn-
uði og þakklæti í huga. Móður
hennar, systkinum og þeirra fjöl-
skyldum votta ég innilega samúð.
Matthildur Ósk
Matthíasdóttir.
Guðmundur H.
Gíslason, eða bara
Diddi eins og ég
kallaði hann alltaf,
var stór hluti af
mínu lífi eins og hans góða kona
Eyja, móðursystir mín.
Þau eignuðust tvo syni, þá
Viggó og Gunnar, en ég var
alltaf platdóttir þeirra og ekki
að ástæðulausu að ég kalla þau
platmömmu og platpabba. Sam-
band okkar hefur alltaf verið
mjög sterkt og væntumþykja
mikil.
Eyja og Diddi ásamt strák-
unum voru mikið hjá ömmu og
afa í Hlíðardal og bjó ég í næsta
húsi. Samgangur milli heimila
þeirra systra hefur alltaf verið
mikill og ýmislegt brallað sam-
an gegnum tíðina. Ferðalög
sumar eftir sumar, hring eftir
hring um fallega landið okkar.
Fyrst í tjöldum, síðar á eins
húsbílum.
Þær minningar eru ógleym-
anlegar eða þegar ég fékk að
fara ein með þeim í ferðalög,
t.d. með Félagi húsbílaeigenda,
þau voru meðal stofnenda, og
þá var jafnvel Ísak móðurbróðir
Guðmundur H.
Gíslason
✝ Guðmundur H.Gíslason fædd-
ist 16. júlí 1930.
Hann lést 16. febr-
úar 2019.
Útförin fór fram
22. febrúar 2019.
með í þeim ferðum
á sínum húsbíl, síð-
ar bættist Viggó í
þann hóp með sinn
húsbíl. Og síðar er
ég var sjálf komin
með fjölskyldu og
húsbíl þá var gam-
an að ferðast með
Eyju og Didda,
enda hafa þau
reynst mínum
börnum sem amma
og afi.
Eldsnemma að morgni ferm-
ingardags míns var það Diddi
sem keyrði mig í hárgreiðslu og
til ljósmyndara. Þessi maður
var algjör demantur, sama
hvað, alltaf var hann tilbúinn að
koma og hjálpa.
Minning um að fara með
pabba vegna hans vinnu til
Keflavíkur og kíkja í heimsókn
til Didda á skrifstofuna á vell-
inum, þá gaf hann mér m&m og
coca-cola í dós sem var ekki til
á Íslandi þá svo að þetta var
mjög spennandi.
Hermenn út um allt og eitt-
hvað eins og að koma til út-
landa fyrir mig barnið.
Samverustundir voru margar
og góðar, sama hvað var gert,
flatkökubakstur, sumarbústaða-
ferðir, veiðiferðir, dagsferðir
eða bara skutl til læknis, í
klippingu, búð eða bara út að
keyra. Ferð með Viggó fyrir
nokkrum árum til Þingvalla og
yfir Kaldadal. Svona dagar
gleymast ekki, mikið var gam-
an. Eyja og Diddi, ég og Viggó
sem er mér sem stóri bróðir og
enduðum við svo í mat hjá dótt-
ur minni í Húsafelli.
Dagsferð um Suðurnesin var
síðasta dagsferðin sem við fór-
um saman í. Mikið var gaman
þó ellin og heilsan væru farin að
segja til sín en okkur tókst það
enda nokkuð gott teymi þar á
ferð, Eyja, Diddi, mamma mín
og ég. Á hverju vori síðustu ár-
in höfðum við farið saman og
hugsað um leiði foreldra, systur
og ömmu Didda.
Lofaði ég honum því í haust í
síðustu ferð okkar í kirkjugarð-
inn að ég muni hugsa um leiðin
hjá fjölskyldu hans, það mun ég
sko gera.
Nú hefur minn kæri Diddi
lagt upp í sitt síðasta ferðalag.
Það var mér ákaflega dýrmætt
að hafa verið síðustu stundir
hans hjá honum og kvatt hann
aðeins nokkrum mínútum áður,
en ég var að keyra heim þegar
Gunni frændi hringdi og sagði
mér að pabbi hans væri dáinn.
Það er með miklu þakklæti sem
ég kveð minn kæra Didda.
Þakklæti fyrir að hafa verið svo
lánsöm að Eyja móðursystir
mín giftist svona góðum manni
fyrir að verða 64 árum, manni
sem alla mína ævi hefur verið
mér mikils virði og fært mér og
fjölskyldu minni allri mikla
gleði og góðvild.
Þín platdóttir,
Ragnheiður Ólafsdóttir.
Við systkinin og Diddi vorum
afar heppin með að hafa kynnst
systrunum Eyju og Fríðu.
Fríða er móðuramma okkar og
Eyja systir hennar kona Didda.
Það var lán okkar systkina að
eiga ömmu og afa okkar en
heppin að fá Eyju og Didda sem
bónusömmu og -afa.
Mamma kallar þau alltaf
platforeldra sína og voru þau
því sjálfkrafa platamma og plat-
afi okkar og voru þau okkur
sem amma og afi, þó svo að við
kölluðum þau alltaf Eyju og
Didda.
Þrátt fyrir að við systkinin
séum komin á fullorðinsaldur er
alltaf erfitt að kveðja ástvin og
sérstaklega náinn ástvin.
Diddi var alltaf ótrúlega góð-
ur við okkur systkinin og þótti
okkur ofboðslega vænt um hann
og honum um okkur. Hann
kvaddi okkur alltaf með kossi á
kinn, faðmlagi og hvíslaði alltaf
að okkur einhverjum spak-
mælum.
Diddi sagði að maður ætti
alltaf að kveðja vel því að mað-
ur veit aldrei hvenær það verði
í síðasta sinn.
Við systkinin kvöddum hann í
síðasta sinn tveimur til þremur
klukkutímum áður en hann lést
og vissum þá að það væri í síð-
asta sinn.
Þó svo að það sé erfitt að
kveðja Didda verður gott að
vita að hann verði alltaf í hjört-
um og hugum okkar og passar
upp á okkur, þá sérstaklega
Eyju sína og fjölskyldu.
Við vitum samt að Didda
mun líða miklu betur á himnum.
Þín platbarnabörn,
Guðmundur Ragnar,
Vigdís Lilja og Guðjón
Guðmundarbörn.
Elsku besti
uppáhaldsfrændi
minn hann Stebbi
er látinn. Mikið á
ég eftir að sakna hans. Oft hef
ég óskað að fjarlægðin á milli
okkar hefði verið minni svo við
hefðum getað eytt meiri tíma
saman.
Stebbi tók alltaf á móti mér
með þéttu faðmlagi og knúsi og
Stefán Bjarnason
✝ Stefán Bjarna-son fæddist 17.
ágúst 1964. Hann
lést 8. febrúar
2019.
Útför Stefáns fór
fram 22. febrúar
2019.
við vorum miklir
vinir.
Þegar Maggi,
maðurinn minn,
kom fyrst með mér
austur á Eskifjörð
kom vel í ljós
hversu vel Stebbi
passaði upp á
frænku sína. Það
tók Magga þó ekki
langan tíma að
vinna Stebba á sitt
band enda báðir miklir Liver-
pool-menn.
Þegar við Stebbi vorum
yngri var skíðað, farið út á fót-
boltavöll og kíkt á Knelluna og
alls staðar átti Stebbi vini.
Stebbi fylgdist vel með
boltanum og varði miklum tíma
á fótboltavellinum. Vallarmálin
voru ósjaldan rædd á vorin og
að sjálfsögðu kom völlurinn hjá
Stebba oftast best undan vetri.
Hann fylgdist líka með mér í
boltanum, sem mér þótti alltaf
mjög vænt um.
Þegar ég sit hér og skrifa
þessi minningarorð get ég ekki
annað en brosað því ég á bara
skemmtilegar minningar um
Stebba og finnst dýrmætt að
hafa fengið að verða honum
samferða.
Ég er nokkru yngri en
Stebbi og skynjaði ekki alltaf
að hann hefði, eins og við öll,
ekki möguleika á að gera allt
sem hann hefði kannski viljað.
Ég man að ég skildi til dæmis
aldrei af hverju hann vildi ekki
taka bílpróf.
Hann var, held ég, orðinn
frekar pirraður á mér þegar ég
var að sífellt ýta við honum
varðandi bílprófið.
Ég sé Stebba fyrir mér ný-
rakaðan og ilmandi af góðum
rakspíra, skellihlæjandi enda
með eindæmum kitlinn sem
endar svo á góðum hiksta.
Glaðan og ánægðan með lífið að
borða hangikjöt og kartöflumús
og kannski kíkja aðeins á sætar
„senjorítur“. Talandi um senjo-
rítur þá fannst honum líka ansi
gott að liggja í sólinni, já og
gleymum ekki að monta sig af
brúnkunni.
Elsku Bjarni, Hafsteinn,
Inga og börn, innilegar sam-
úðarkveðjur. Ég veit að við
munum saman halda minningu
Stebba á lofti með skemmti-
legum sögum.
Þín frænka,
Rósa Júlía.
„Ertu þarna, ljúf-
ust mín?“ var amma
vön að segja þegar
ég kom í heimsókn
og kveðjunni fylgdi stórt faðmlag.
Það vita allir sem kynntust ömmu
hvað henni fylgdi mikil hlýja og
gleði. Amma var einstök kona,
yndisleg amma og skemmtileg
vinkona.
Þegar ég var lítil var ég mikið
hjá ömmu og afa enda svo lukku-
leg að hafa þau í næsta húsi.
Amma var alltaf til í leik og fjör og
þá skipti engu hvort ruslað var til,
aðalatriði var að nota ímyndunar-
aflið og skemmta sér. Við krakk-
arnir vorum aldrei fyrir henni í
verkum dagsins heldur fengum að
taka þátt. Það var gaman og gott
að vera lítil hjá ömmu.
Þegar við fjölskyldan fluttum á
Klöpp fengu mínar stelpur að hafa
ömmu í næsta húsi. Það var dýr-
mætur tími og yndislegt að geta
rölt aftur yfir túnið hvor til ann-
arrar í kaffi og spjall. Stelpunum
þótti heldur ekki amalegt að fara
suður eftir til ömmu og fá gotterí.
Svanhildur
Friðriksdóttir
✝ SvanhildurFriðriksdóttir
fæddist 11. janúar
1933. Hún lést 12.
febrúar 2019.
Útför Svanhildar
fór fram 25. febr-
úar 2019.
Amma eyddi síð-
ustu árum sínum á
öldrunarheimilinu
Lögmannshlíð. Þar
var notalegt að
heimsækja ömmu
enda dásamlegur
staður þar sem
henni leið vel. Þang-
að sendi ég mínar
bestu kveðjur og
þakkir fyrir
skemmtilegar
stundir.
Elsku amma litla, ég sakna þín
óskaplega mikið en hugsa um allar
góðu stundirnar okkar, knúsin og
ófáu hlátursköstin. Fingurkoss til
þín.
Að degi liðnum kviknar ljós við ljós,
öll loftsins bláfirð skín í silfurvefjum;
í bleikum fjarska blikar ljóssins ós,
þar brenna rósaský með gullnum
trefjum.
Svo bjarma í hug mér bros þín glöð og
skær,
svo bjart var heiði dags í augum þínum
og ljóma og yl þín endurminning slær
á allt, sem kemur nálægt vegum mínum.
Ei deyr, sá gefur bros og blíðumál
því bros og hjartans orð á jörðu lifir;
fer stillt og hljótt úr eins í annars sál
og eilífbjart það vakir mannheim yfir.
(Steindór Sigurðsson)
Anna Karen Úlfarsdóttir.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför móður minnar,
tengdamóður og ömmu,
INGIBJARGAR Þ. ARADÓTTUR,
Meðalholti 6.
Tinna Rós Gunnarsdóttir Ævar Jarl Rafnsson
Diljá og Þorleifur Ari