Morgunblaðið - 22.03.2019, Qupperneq 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. MARS 2019
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
✝ Áslaug Jóels-dóttir fæddist í
Reykjavík 16.
desember 1921.
Hún lést á Land-
spítalanum 11.
mars 2019.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Jóel
Bæringsson sjó-
maður, f. 10. júní
1887, d. 26. febr-
úar 1961, og Mar-
grét Ásmundsdóttir húsmóðir,
f. 18. ágúst 1893, d. 14. október
1963.
Áslaug giftist Sverri Arn-
grímssyni kennara, f. 30. júní
1918, d. 9. apríl 2008. Foreldrar
hans voru hjónin Arngrímur
Einarsson bóndi, f. 5. júlí 1863,
september 1948. Maki hennar
er Trausti Aðalsteinn Egilsson,
f. 5. ágúst 1949, eiga þau fimm
börn og 13 barnabörn.
4) Jóel, f. 14. júlí 1950. Maki
hans er Guðfinna Kolbrún
Guðnadóttir, f. 26. nóvember
1950, og eiga þau fjögur börn
og fjögur barnabörn. Barns-
móðir Sigríður Aðalbjörns-
dóttir, f. 19. nóvember 1953, og
eiga þau eitt barn og þrjú
barnabörn.
5) Sveinn Áki, f. 23. ágúst
1955. Maki hans er Ragnhildur
Pála Tómasdóttir, f. 23. októ-
ber 1958. Áki á tvö börn og
þrjú barnabörn úr fyrra sam-
andi og Ragnhildur á eitt barn
og eitt barnabarn.
6) Arngrímur, f. 9. febrúar
1958. Maki hans er Steinþóra
Guðmundsdóttir, f. 5. ágúst
1957, og eiga þau þrjú börn og
fjögur barnabörn.
Útför Áslaugar fer fram frá
Kópavogskirkju 22. mars 2019
klukkan 13.
d. 22. febrúar 1936,
og Guðný Árna-
dóttir, f. 11. mars
1875, d. 12. apríl
1946.
Börn Áslaugar
og Sverris eru 1)
Guðný, f. 6. febr-
úar 1944. Maki
hennar var Þór Er-
ling Jónsson, f. 17.
janúar 1939, d. 16.
september 1986.
Þau eiga sjö börn, 10 barna-
börn og þrjú barnabarnabörn.
2) Margrét, f. 27. júlí 1945.
Maki hennar er Guðmundur
Hafsteinn Friðgeirsson, f. 26.
júlí 1944, eiga þau þrjú börn og
átta barnabörn.
3) Guðrún Vigdís, f. 21.
Áslaug tengdamóðir mín lést á
hjartadeild Landspítalans 11.
mars á nítugasta og áttunda
aldursári.
Áslaug fæddist í Reykjavík 16.
desember 1921. 15 ára fór Ás-
laug út til Danmerkur til móður-
systur sinnar og var þar fram yf-
ir stríð. Í Danmörku kynntist
Áslaug eiginmanni sínum, Sverri
Arngrímssyni.
Fljótlega eftir heimkomuna
frá Danmörku byggðu þau sér
heimili að Kópavogsbraut 51 og
bjuggu þar alla tíð. Áslaug og
Sverrir eignuðust sex börn og
eru afkomendur þeirra í dag
orðnir 71.
Ég vil minnast þín með nokkr-
um orðum, elsku tengdamamma.
Gæska þín og hjálpsemi var ein-
stök. Fljótlega eftir kynni mín og
Gunnu Viggu bauðstu mig vel-
kominn inn á þitt heimili þó
margir væru munnarnir fyrir.
Hæfileikar þínir og dugnaður að
halda utan um stórt heimili sýndi
sig þegar þú vaknaðir fyrst og
hafðir til morgunmat, smurðir
nesti fyrir alla og vaktir svo hóp-
inn til að koma okkur ýmist í
skóla eða vinnu. Í þrjú ár bjugg-
um við hjá þér með frumburð
okkar sem þú passaðir á meðan
við fórum í skóla og vinnu. Var
það ómetanleg hjálp.
Þegar við flugum úr hreiðrinu
og hófum búskap á Súganda
hélstu áfram að dekstra við okk-
ur með því að prjóna og sauma
öll föt á börnin okkar hvort sem
það voru útigallar eða jólafötin.
Þar varst þú á heimavelli því þú
lærðir saumaskap hjá Kantes í
Kaupmannahöfn og aldrei fóru
prjónarnir úr höndum þínum.
Held ég að þú sért búin að
prjóna peysur, vettlinga og
sokka, ekki í tugatali heldur
hundraðatali enda er hópurinn
þinn orðin stór, 71 beinir afkom-
endur.
Þú sagðir mér að til að þú
myndir nöfn allra þinna afkom-
enda væri gott að rifja upp nöfn
þeirra fyrir svefninn og það
gerðir þú fram að síðasta dag.
Alla tíð varst þú heilsuhraust og
ekki man ég eftir að þú hafir
fengið flensu og talaðir þú oft um
að þú hafir aldrei fengið svo mik-
ið sem höfuðverk.
En öll lútum við þó í lægra
haldi fyrir Elli kerlingu og í þínu
tilfelli voru það fæturnir þínir
sem gáfu sig hægt og hægt. Þá
var gott fyrir okkur hjónin að
geta greitt þér svolítið upp í
gæskuskuldina með því að búa
hjá þér og vera þér innan handar
eftir fráfall tengdapabba. Síð-
ustu árin þín fórstu þrjá daga í
viku í Sunnuhlíð í dagdvöl sem
þér þótti ánægjulegt. Sótti ég
þig þangað og áttum við þá oft
gott spjall heima yfir pepsídós,
sem við skiptum bróðurlega á
milli okkar og þótti okkur þessar
stundir dýrmætar.
Farið var yfir víðan völl og
sagðir þú mér frá t.d. lífi þínu í
Kaupmannahöfn og rifjaðir upp
gamla tíð .
Að síðustu er hér vísa sem
mér finnst eiga vel við
Mundu mig, ég man þig,
margt þó breytast kunni.
Alltaf mun ég elska þig
í endurminningunni.
Hvíl í friði, elsku tengda-
mamma, hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Trausti.
Mig langar að minnast ömmu
minnar, Áslaugar Jóelsdóttur,
sem nú er látin á 98. aldursári.
Þegar ég var lítil hitti ég ömmu
og afa í Kópavogi bara á sumrin
þar sem við fjölskyldan bjuggum
úti á landi. Í þá daga var ekki
eins algengt að ferðast lands-
hluta á milli að vetrarlagi eins og
nú er. Það var alltaf gaman að
koma á Kópavogsbrautina og í
minningunni var garðurinn í
kringum húsið ótrúlega stór og
kartöflugeymslan sem þar var
dularfull og spennandi. Hægt
var að labba upp á þakið á henni
þar sem hún var hálfniðurgrafin.
Við systkinin gerðum okkur það
oft að leik að stökkva niður af
þakinu sem okkur þótti býsna
hátt þá, þótt eitthvað virðist
hæðin hafa minnkað síðan. Ærsl-
in á Kópavogsbrautinni áttu sér
þó takmörk því afi lagði sig eftir
hádegismatinn og þá þurfti að
hafa hljótt. Ekki man ég eftir því
að amma hafi hallað sér en hún
sá um að afi fengi næði. Sjálf var
hún alltaf að vinna eitthvað í
höndunum. Þegar ég var ung-
lingur naut ég góðs af því að hún
saumaði flíkur fyrir verslanirnar
Flóna og Kjallarann. Þegar gerð
voru prufueintök voru þau nefni-
lega oft í minni stærð. Amma
klippti efnið sköruglega með
stórum sníðaskærum og þurfti
aldrei að festa eitt eða neitt niður
með títuprjónum. Allt sem hún
saumaði smellpassaði á þann
sem flíkina fékk – kjólar, pils,
blússur og jakkaföt. Þegar ég
var 12 ára ferðuðumst við saman
til Danmerkur og amma rifjaði
oft upp hve duglegar við vorum
að mæla göturnar í þeirri ferð. Í
seinni tíð man ég helst eftir
ömmu í „stóra herberginu“ með
prjónana sína en hún prjónaði
listavel fram á síðasta dag. Ég
kveð ömmu með miklu þakklæti,
blessuð sé minning hennar.
Rakel Guðmundsdóttir.
Elsku amma.
Mikið óskaplega var það erfitt
og sárt að fá símtalið um að þú
værir að kveðja, og þráði ég ekk-
ert heitara en að vera þér við hlið
og fá að halda í hönd þína og
segja þér í hinsta sinn hve mikið
mér þykir vænt um þig og
hversu þakklátur ég er fyrir allt
það sem þú gafst mér. Minning-
arnar sem þotið hafa um kollinn
undanfarna daga eru svo ótal
margar og allar eiga þær það
sameiginlegt að ylja mér um
hjartarætur. Það er nefnilega
þannig, elsku amma, að án þín
væri líf mitt ekki eins og það er í
dag, um það er ég alveg viss um.
Ég mun aldrei gleyma þeirri
stund þegar við sátum saman og
ræddum það sem skipti okkur
mestu máli og þú tókst af mér
loforðið um að reyna eins vel og
ég gæti. Fyrir þessa stund okkar
verð ég ævinlega þakklátur. Það
var stutt í brosið hjá þér og inn-
an seilingar var hláturinn, mikið
vildi ég fá að heyra hann aftur.
Hve sárt ég sakna þín.
Ég sit við legstein þinn
og hugsa um horfna tíð
hjartans vinur minn.
(Sverrir Stormsker)
Heimili þitt og afa var oftar en
ekki einn stór leikvöllur og var
borðið inni í stóra herbergi yf-
irleitt tjaldið sem við bjuggum til
með því að setja teppi yfir það,
saumaherbergið var vinnustað-
urinn og pappaspjöldin undan
efnunum þínum oftar en ekki gít-
arar eða önnur nauðsynleg tæki
og tól í leikinn. Þegar farið var í
feluleik var það bæði skylda og
nauðsyn að fela sig í fataskápn-
um á ganginum og kom það
stundum fyrir að allir þeir sem
leitað var að voru saman komnir
þar inni. Ég vissi fátt betra en að
gista hjá ykkur afa og mikið sem
þú varst klár að bæta götin á
buxunum, það fannst mér æði að
vera með stórar bætur, hvora
sínum megin, og renna mér á
hnjánum eftir gólfinu. Fastur lið-
ur í heimsóknum til þín var rist-
að brauð með osti og kalt kakó,
helst með röri í svo hægt væri að
blása og búa til kúlur. Vinsæl-
asta sportið í garðinum var að
klifra upp á kartöfluskúrinn og
hoppa niður, tína berin (helst
beint í munninn) og hlaupa í
kringum húsið. Já, amma mín,
það voru forréttindi að fá að vera
hjá þér og að hafa þig í mínu lífi
og ég veit að gulldrengirnir þínir
eru sama sinnis.
Sú sannreynd sturlar mig
að við sjáumst aldrei meir.
Þú gafst mér nýja sál,
sál sem eitt sinn deyr.
(Sverrir Stormsker)
Núna ert þú komin í sumar-
landið bjarta og vil ég trúa því að
Egill bróðir og Sverrir afi hafi
tekið á móti þér opnum örmum
til að fylgja þér inn um hliðið til
Guðs. Minning þín lifir í hjarta
mínu, elsku amma, og öllum
þeim sem fengu að kynnast þér.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum)
Með ástarkveðju og þökk,
Aðalsteinn Egill Traustason.
Nú eru afi og amma á Kópa-
vogsbraut bæði látin. Afi Sverrir
lést árið 2008 og amma Áslaug
11. mars síðastliðinn. Það er
skrítið til þess að hugsa að nú sé
hvorugt þeirra heima á Kópa-
vogsbraut 51, en þar bjuggu þau
frá árinu 1950. Við gátum alltaf
gengið að því sem vísu að alla-
vega annað þeirra væri heima og
útidyrahurðin var alltaf ólæst.
Þegar það var nefnt við ömmu á
sínum tíma, hvort hún vildi ekki
læsa hurðinni, þá fannst henni
það alger óþarfi, það var jú svo
huggulegt að heyra einhvern
koma inn ganginn og inn í stóra
herbergi þar sem hún sat og
prjónaði. Oftast var það eitthvert
okkar afkomenda hennar, sem
nú erum orðin 79 talsins.
Afi og amma voru höfðingjar
heim að sækja, þau voru alltaf
glöð að sjá okkur og sýndu því
sem við vorum að gera í okkar
lífi áhuga. Þegar við bjuggum
fyrir norðan og komum i heim-
sókn suður, var fátt betra en að
koma i hádegismat til ömmu Kóp
eins og við kölluðum hana. Þar
var Dönsk frokosthefð í háveg-
um höfð, dökkt brauð með lifr-
arkæfu, þorskhrogn, síld og
makríll svo eitthvað sé nefnt.
Brauðið var einhvern veginn
bara miklu betra hjá ömmu, sem
blöskraði nú oft hversu mikið við
gátum borðað.
Amma Kóp var smekkkona. Á
árum áður vann hún sem sauma-
kona og við vorum svo heppin að
fá frá henni heimasaumaðar
tískuflíkur, meira að segja með
miða í! Í seinni tíð sat hún flest-
um stundum og prjónaði og hekl-
aði. Öll eigum við lopapeysur,
teppi og sokka frá ömmu Kóp og
engu okkar frændsystkinanna
ætti að vera kalt á tánum.
Amma var mikill húmoristi og
oft nokkuð beinskeytt og óhefluð
i tilsvörum. Hún sagði nákvæm-
lega það sem henni fannst, hvort
sem það átti við eða ekki. Akk-
úrat það er eitt af því sem við
eigum eftir að minnast hvað
mest og brosa út í annað.
Hvíldu í friði, elsku amma
Kóp.
Kveðja,
Áslaug Ýr, Hreiðar,
Jón Haukur og Hrólfur
Mar Jóelsbörn.
Elsku Áslaug amma.
Nú er komið að kveðjustund.
Við erum svo þakklát og lánsöm
að hafa átt ömmu eins og þig, þú
varst svo kærleiksrík, jákvæð og
hlý. Við áttum yndislega tíma á
Kópavogsbrautinni heima hjá
þér og afa.
Á Kópavogsbrautinni hittust
allir í fjölskyldunni – þú varst yf-
irleitt alltaf að prjóna eitthvað
fallegt handa einhverjum afkom-
anda. Við vorum alltaf í fallegum,
prjónuðum peysum á yngri ár-
um. Man sérstaklega eftir einum
kennara, sem hafði orð á því
hvað við værum alltaf í fallegum
peysum og stoltur gat maður
sagt: „Amma prjónaði.“ Þú
hjálpaðir til, ef maður þurfti að
klára prjónaverkefni í handa-
vinnu á sínum tíma.
Þú sást um að við gengjum
alltaf í nýjustu tísku, þegar við
vorum yngri. Þú gast saumað
allt. Þú saumaðir fyrir Kjallar-
ann/Spútnik í gamla daga.
Það var alltaf svo gott að
koma í heimsókn til þín. Hjá þér
var hollustan í fyrirrúmi. Ekkert
sælgæti heldur hrökkbrauð með
osti og mjólk/djús. Alltaf svo
gott.
Við erum svo þakklát Gunnu
og Trausta og seinna Pétri og
Soffíu fyrir að flytja til þín, gera
þér kleift að búa heima. Það var
mjög mikilvægt fyrir þig.
Elsku amma, þín verður sárt
saknað. Afi tekur örugglega vel á
móti þér hinum megin.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín svo blundi rótt.
(Matthias Jochumsson)
Með saknaðarkveðju,
Hildur, Inga, Sverrir,
Jón Kristinn, Ingibjörg,
Selma og Brynjar Þór.
Áslaug
Jóelsdóttir ✝ Baldur Jónssonfæddist á
Smyrlabjörgum í
Suðursveit 15. mars
1932. Hann lést á
Hjúkrunar-
heimilinu Skjól-
garði á Höfn 9.
mars 2019.
Foreldrar hans
voru hjónin Jón
Jónsson, f. 20. maí
1884, d. 11. nóvem-
ber 1968, og Lucia Guðný Þór-
arinsdóttir, f. 11. janúar 1899, d.
26. ágúst 1998. Systkini Baldurs
í aldursröð eru: Sigurjón, f.
1921, d. 2011. Nanna Halldóra,
f. 1923, d. 2016, gift Karli Ágústi
Bjarnasyni, hann er látinn, þau
eignuðust átta börn. Þóra Guð-
leif, f. 1924, gift Þorsteini Jón-
assyni, hann er látinn, þau eign-
uðust fjögur börn. Þorbjörg, f.
1927, gift Ragnari Júlíusi Sig-
fússyni, hann er látinn, þeirra
börn eru tvö. Jör-
undur, f. 1929, d.
2013, kvæntur
Önnu Jónsdóttur,
hún er látin og
eignuðust þau eina
dóttur en Anna átti
eina dóttur fyrir.
Snorri, f. 1930,
kvæntur Torfhildi
Ólafsdóttur. Ing-
unn, f. 1935, d.
2005, eftirlifandi
maki hennar er Þórarinn Guð-
jón Gunnarsson, þau eignuðust
eina dóttur.
Baldur bjó lengst af á Smyrla-
björgum, en haustið 1988 flutti
hann að Kirkjubraut 40 á Höfn
ásamt Sigurjóni bróður sínum
og bjó þar þar til hann flutti á
Hjúkrunarheimilið Skjólgarð.
Útför Baldurs fer fram frá
Hafnarkirkju í dag, 22. mars
2019, og hefst athöfnin klukkan
14.
Elskulegur bróðir og frændi,
Baldur Jónsson frá Smyrlabjörg-
um, er látinn.
Hann var næstyngstur átta
systkina og sá fimmti í þeim hópi
til að kveðja þessa jarðvist.
Lengst af sinni ævi bjó hann með
foreldrum sínum og bróður á
Smyrlabjörgum við búskap og
seinustu árin hans í sveitinni var
búið alfarið á herðum þeirra
bræðra Sigurjóns og Baldurs.
Það var unun að fylgjast með
hversu samheldnir þeir voru við
bústörfin enda voru nöfn þeirra
oftast nefnd í sömu setningu. Nú
eru þeir trúlega sameinaðir aftur
og farnir að spá í vorverkin.
Ekki gleymum við þeim ynd-
islegu stundum sem við áttum á
Smyrlabjörgum þegar borðin
svignuðu undan kræsingunum og
gleðin ríkti við „stóra“ eldhús-
borðið sem var þó vart nema fyrir
átta til tíu manns.
Í minningunni var allt svo
stórt. Árið 1988 brugðu þeir
bræður búi og fluttu að Kirkju-
braut 40 á Höfn þar sem undu
sínum hag vel. Hann Baldur var
svolítill einfari og eftir að Sigur-
jón lést var hann ekkert mikið að
flakka á milli húsa, nema þá helst
þegar honum var sérstaklega
boðið.
Hann var vel lesinn og fróður,
hafði skoðanir á mönnum og mál-
efnum, en var ekkert að hafa
mjög hátt um það, var orðvar og
kurteis.
Hann var mikill verkmaður og
smiður góður og margar stund-
irnar áttu þeir bræður hjá okkur
við byggingar og fleira.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið,
og þín er liðin æviönn,
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
Svo vinur kæri vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín geta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ók.)
Á kveðjustund þökkum við sam-
fylgdina, vináttu þína, góðvild og
hjálpsemi alla tíð.
Guð geymi þig og gefi þér góða
nótt.
Þóra systir, Kolbrún,
Inga Lucía, Jón
og fjölskyldur.
Baldur Jónsson
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og klukkan
hvað útförin fer fram. Þar mega
einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og
börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í minn-
ingargreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Minningargreinar