Bæjarblaðið - 08.03.1980, Qupperneq 4

Nú þegar Olympíuárið er
nýlega gengið í garð með til-
heyrandi innrásum og ofbeldi
er ekki úr vegi að leiða hug-
ann að þeirri óheillaþróun
sem orðið hefur í íþróttum og
þá einkum og sér í lagi í
knattspyrnunni. Útsendarar
erlendra félaga eru hér á
hverju strái og laða íslenska
knattspyrnumenn til sín —
oft með hlægilega lágum til-
boðum. íslenskir knattspyrnu-
menn eru ekkert öðruvísi en
aðrir þjóðfélagsþegnar og til-
hugsunin um gott veður og
e.t.v. auðtekna peninga er
venjulega það sem ræður úr-
slitum. Pað skiptir orðið litlu
máli hvo.rt viðkomandi félag
er í 3. deild í Svíþjóð ellegar
í 1. deild í Hollandi. Og lái
þessum mönnum hver sem
vili. Streitan og lífsgæðakapp-
hlaupið í þessu þjóðfélagi eru
orðin slík að beinlínis er kynt
undir landflótta. Fólk er orðið
uppgefið á þessu sífellda
kapphlaupi um veraldleg gæði
og tekur því fegins hendi ef
tilbreyting býðst. Knatt-
spyrnumenn eru í dálítið sér-
stakri aðstöðu í þessu tilviki
enda flykkjast þeir til útlanda
og nú er Svíþjóð helsta Para-
dísin.
Hvað á að gera til að stöðva
þessa þróun? Pað er úr vöndu
að ráða. Ekki er hægt að
skerða ferðafrelsi leikmanna.
Getur ísland — áhugamanna-
ríkið sjálft — farið að krefj-
ast peninga fyrir þessa leik-
menn? Eiga knattspyrnufélög-
in e.t.v. að koma í auknum
mæli til móts við leikmenn?
Pað síðastnefnda virðist
einna helst eiga upp á pall-
borðið hjá forráðamönnum
félaganna. Bæði hér á Akra-
nesi og t.d. í Vestmannaeyjum
hafa verið uppi raddir um að
fá leikmenn lausa úr vinnu
fyrr á daginn svo þeir geti
æft fyrir kvöldmat og þar með
haft kvöldið fyrir sig og fjöl-
skyldu sína. Hugmyndin er í
sjálfu sér ekki svo ýkja vit-
laus, en hver á að borga
vinnutapið og hvaða afleið-
ingar hefur það í för með sér
þegar farið er að hampa
ákveðnum flokki manna meira
en góðu hófi gegnir? Hver
verða viðbrögð almennings?
Félögin sjálf hafa ekki bol-
gerist þá? Ekkert fyrirtæki
hefur efni á því að gefa öll-
um sínum starfsmönnum frí
í 2-3 tíma á dag á fullu kaupi.
Ekki má gleyma því að knatt-
spyrnumennirnir stunda sína
íþrótt af eigin áhuga. Pað er
enginn sem þröngvar þeim til
þess að fórna tíma sínum í
látlausar æfingar. Pað þykir
alls staðar eðlilegt að menn
fórni bæði tíma og fjármun-
um fyrir áhugamál sitt, hvort
heldur er hér heima eða er-
lendis. Sumir hafa áhuga i
Skuggi
skrifar
magn til að greiða vinnutap
og verða því að leita til fyrir-
tækjanna. Útilokað er að fara
fram á það að viðkomandi
fyrirtæki borgi vinnutap leik-
mannanna. Forráðamönnum
þeirra getur á engan hátt ver-
ið stætt á að gefa örfáum
mönnum frí á fullum launum,
til þess eins að stunda áhuga-
mál sitt. Fari þeir út á þá
braut er næsta víst að aðrir
starfsmenn fylgja í kjölfarið
og fara eðlilega fram á svip-
aða fyrirgreiðslu. Og hvað
laxveiðum, aðrir eru með -bíla-
dellu, enn aðrir stunda sigl-
ingar á rándýrum bátum svo
dæmi séu tekin. Hver borgar
fyrir þetta fólk? Enginn. Allir
fjármunir koma úr þess eigin
vasa og því þykir það sjálf-
sagt. Pví skyldu aðrar reglur
gilda um knattspyrnumenn?
Við verðum að gera okkur
skýra grein fyrir því að ísland
telur aðeins 225000 íbúa og
það gefur auga leið að ekki
fjölmennara ríki getur á eng-
an hátt staðið undir atvinnu-
mennsku í einni eða annarri
mynd. Það væri auðvitað
æskilegt að íþróttamenn
fengju meiri stuðning en nú
er, því kröfurnar sem gerðar
eru til þeirra eru oft á tíðum
óheyrilegar. Eina vonin fyrir
félögin til að firra þau stór-
felldu fjárhagstapi í hvert
sinn er leikmenn gerast at-
vinnumenn erlendis, er að
láta þá borga álitlega upphæð
á ári hverju upp í þjálfara-
kostnað. Pá eiga félögin enga
hönk upp í bakið á leikmönn-
um er þeir fara út. Og þeir
geta farið frjálsir allra ferða.
Pessu til stuðnings má benda
á, að kylfingar um land allt
borga á hverju ári 50-60 þús-
und fyrir það eitt að fá að
leika á golfvelli sínum yfir
sumartímann. í sumum tilfell-
um er upphæðin mun hærri
og þykir ekki tiltökumál. Því
skyldu knattspyrnumenn ekki
borga fyrir sitt áhugamál eins
og aðrir?
Aðalatriðið er auðvitað það
að hér þarf að koma til gagn-
ger hugarfarsbreyting, bæði
hjá forráðamönnum félaganna
og svo leikmönnunum sjálf-
um. Peir þurfa að gera sér
Ijósa grein fyrir því að á með-
an þjóðin er ekki fjölmennari
en raun ber vitni þýðir ekki
að vera með einhverja dag-
drauma. Peir, ásamt almenn-
ingi öllum, þurfa að gera sér
grein fyrir að við náum ekki
mikið lengra í íþróttum en við
höfum þegar gert. Þjóðfélags-
aðstæður bjóða einfaldlega
ekki upp á það. Á meðan
ástandið breytist ekki er vita
gagnslaust fyrir okkur að
koma á fót atvinnumennsku
í knattspyrnu eða í öðrum
íþróttum.
\
Bjarni Jónsson, llsímálari
sýnir í bókhlöðunni
Bjarni Jónsson (b.jóns.) við þrjú verka sinna á sýningunni.
Dagana 6.-9. mars, að báðum
dögum meotöldum, heldur Bjarni
Jónsson (b.jóns.) listmálari
sölusýningu í Bókhlöðunni hér
á Akranesi. Sýningin var opn-
uð 6. mars kl. 18 og var opið
til kl. 22. Sýningin verður svo
opin föstudaglnn 7., laugardaginn
8. og sunnudaginn 9. frá kl. 14-
22. Á sölusýningunni verða olíu-
málverk, vatnslitamyndir, teikn-
ingar og málaður rekaviður, alls
um 85 verk. Myndirnar eru flest-
ar málaðar á árunum 1979 og 80.
Bjarni Jónsson var ungur mikið
á vinnustofum margra af okkar
þekktustu málurum eins og Ás-
geirs Bjarnþórssonar, Ásgríms
Jónssonar, Jóhannesar Kjarvals
og fl. Hann stundaði síðan nám í
skóla Frístundamála og í Hand-
íðaskólanum hjá Valtý Péturs-
syni, Hjörleifi Sigurðssyni og Ás-
mundi Sveinssyni.
4
Fyrsta sýning Bjarna var sam-
sýning Féíags íslenskra mynd-
listarmanna árið 1952. Hann hef-
ur tekið þátt í fjölda samsýninga
erlendis, auk sjálfsæðra sýninga
um allt Iand. Bjarni hefur auk
þess myndskreytt fjölda náms-
bóka, teiknaði nokkur ár fyrir
Spegilinn, svo einhvers sé getið.
Myndefni sitt sækir Bjarni á
sem fjölbreyttasta staði, t.a.m. í
hið fjölbreytta þjóðlíf okkar,
blóm, landslag og m.fl. Á sýn-
ingunni má sjá myndir úr Hval-
firði, einnig eru margar sjávar-
lífsmyndir en þess má geta að
hann hefur undanfarin ár unnið
að heimildarteikningum í hið
mikla rit Lúðvíks Kristjánssonar
um íslenska sjávarhætti frá
fyrstu tíð.
Þetta er önnur sýning Bjarna
hér á Akranesi, en hann hélt
sölusýningu í Iðnskólanum haust-
ið 1973 og seldi þá flest verka
sinna.
Eins og áður sagði er hér um
sölusýningu að ræða. Fólki mun
verða gefin kostur á að kaupa
myndirnar með afborgunum. Að-
spurður sagði Bjarni að verðið
væri lágt miðað við verðbólgu.
Undir það geta blaðamenn Bæj-
arblaðsins tekið eftir að hafa lit-
ið mörg verkanna augum.
Áður en sýningin var opnuð
var það ætlun Bjarna að bjóða
upp á skólasýningar.