Bæjarblaðið - 08.03.1980, Blaðsíða 5

Bæjarblaðið - 08.03.1980, Blaðsíða 5
„Maður borðar ekki vini sína, HP hnglO^ ■ Bœjarblaðið spjallar við John Johnson Ul PuU; sem þjólfar körfuknaftleiksmenn bœjarins Það eru ærið margir bæjar- búar sem ekki vita af því að á meðal körfuknattleiksmanna bæj- arins leynist Bandaríkjamaður að nafni Jonathan Johnson. Flestir þekkja kappann reyndar undir nafninu John Johnson, en það kemur út á eitt — þetta er sami maðurinn. John er 24 ára gamall — fæddur og uppalinn í Los Angeles í Kaliforniuríki. Hann er enginn nýgræðingur í íslensk- um körfuknattleik því hann lék áður með Fram. Fyrst á síðasta John í leik með Fram. vetri í 1. deild og stýrði þá lið- inu til sigurs í deildinni. Skömmu fyrir jólin kom svo upp missætti á milli hans og forráðamanna Fram með þeim afleiðingum að John sagði starfi sínu lausu. Körfuknattleiksmenn á Akranesi sáu sér leik á borði og höfðu samband við hann. Eftir smá umræður varð það ofan i að John tæki að sér þjálfun 2. deildarliðs Skagamanna. Bæjar- blaðið náði tali af John fyrir skömmu og lagði fyrst fyrir hann þá spurningu hvers vegna hann hefði tekið tilboði Skagamanna. „Akranes leitaði til mín mjög fljótlega eftir að ég hætti hjá Fram og forráðamenn liðsins fóru þess á leit við mig að ég tæki að mér þjálfun liðsins. Nú, ég lagði dæmið niður fyrir mér. Ég gat náttúrulega farið heim og haldið áfram námi, en ég á tvo vetur eftir til þess að öðlast íþróttakennararéttindi. Satt að segja langaði mig ekki alveg strax heim aftur. Tilboð Akra- ness hljómaði freistandi og að vissu leyti var þetta áhugavert verkefni fyrir mig. Ég sá að báðir aðilar gátu haft gott af þessu svo að ég sló til.“ „Ég vissi nákvæmlega ekkert um Akranes þegar ég kom hér fyrst. Ég vissi jú að körfuknatt- leiksliðið hafði verið til í nokkur ár. Annað var það eiginlega ekki.“ — Hver urðu svo viðbrögð þín? „Það mátti strax sjá að liðið skorti margt í undirbúningsþjálf- un, en nú strax höfum við bætt úr mörgum atriðum. Að mínu mati hefur liðið tekið stórstíg- um framförum á þeim skamma tíma, sem ég hef verið á Akra- nesi. Strákarnir eru allir mjög kappfullir og ég er ekki í nokkr- um vafa um að liðið á eftir að taka enn frekari framförum. Það er verst að keppnistímabilið er nú svo langt komið. Það hefði verið miklu auðveldara að taka við liðinu að hausti. Annars líð- ur körfuboltinn mjög fyrir það hér á Akranesi að knattspyrnan og handknattleikurinn sitja hér í öndvegi. Körfuboltinn er eins konar aukagrein hérna. Þó vil ég endilega þakka fólki á Akranesi fyrir hvað aðsóknin að leikjunum hjá okkur hefur aukist. Við feng- um tæplega 200 manns á leikinn gegn Haukum en því miður náð- um við okkur aldrei almennilega á strik. Sé rétt á spilunum hald- ið er ekki að efa að körfuknatt- leikurinn getur náð að blómstra hér eins og annars staðar. Ég hef t.d. verið að þjálfa yngri flokkana og í þeim hópum eru John kominn í ÍA búninginn mörg góð efni, sem hlúa þarf að í framtíðinni." — Það hefur fram til þessa ekki tíðkast að þeir Bandaríkja- menn, sem hér hafa starfað, geri nokkuð annað en að leika körfu- knattleik og sjá um þjálfun. Þessu er hins vegar ekki þannig farið með John. Hann stundar vinnu í Akraprjóni og mætir á hverjum morgni kl. 7.30. Við spurðum John að því hvernig honum líkaði að vera skyndilega farinn að vinna eins og hver annar þjóðfélagsþegn. „Mér finnst þetta mjög gaman og satt að segja sé ég núna mjög eftir því að hafa ekki fengið mér vinnu fyrr. Nú fyrst skilur maður hvernig leikmönnum Iíður er þeir koma á æfingu að afloknum erf- iðum vinnudegi. Maður átti erfitt með að skilja þesar afsakanir leikmanna þegar þeir sögðust vera þreyttir, en nú skil ég þá mætavel. Annars langar mig að taka fram hérna að ég hef mætt ákaflega mikilli hlýju hér í bæn- um og vinnufélagarnir hafa verið frábærir allt frá því ég kom hér fyrst. Ég held einnig að það væri gott fyrir félaga mína frá Banda- ríkjunum að fá sér vinnu hérna. Flestir þeirra hafa allt of mikinn frítíma og það fer illa með mann að hafa ekkert að gera. Ég Ias mikið í mínum fríttíma en að sjálfsögðu þreytist maður á því að lesa allan daginn rétt eins og á hverju öðru. Því hef ég kunnað ákaflega vel við mig hjá Akra- prjóni". Spjallið barst yfir á aðrar braut- ir og við spurðum John út í hvernig honum líkaði við land og þjóð, mataræði landsmanna og eitt og annað í þeim dúr. „Mér hefur allan tímann líkað mjög vel hér á íslandi. Upphaf- ega vissi ég ekkert um þetta fallega land og satt að segja var ég ekkert yfir mig spenntur er ég heyrði nafnið fyrst. Bara nafn- ið ísland er nóg til að fæla menn frá. Ég ákvað þó að slá til og hef ekki séð eftir því. Síðan hef ég skrifað mörgum vinum mínum heima í Bandaríkjunum og sagt (Deim að útilokað sé að gera sér ísland í hugarlund nema að koma hingað sjálfur. Margir hafa haft á orði hversu gott loft- ið hérna er, en mér finnst vatn- ið hér vera hreint út sagt dásam- legt." Varla getur þetta þó átt við vatnið á Akranesi, sem þekkt er sem eitthvert allra lélegasta neysluvatn á landinu, en áfram með spjallið. „Mér finnst Akranes ákaflega fallegur bær og meira að segja fallegri en Akureyri, sem var áð- ur í efsta sæti hjá mér. Eins finnst mér fólkið hérna vera mjög opið og taka mér, sem út- lendingi, ákaflega vinsamlega í alla staði. Gallinn við svona lít- inn stað er bara sá að hér vita allir allt um alla. Það getur stundum verið þægilegt að fá að lifa sínu einkalífi út af fyrir sig. Annað, sem stingur mann mjög er hversu mikið fólk hér vinnur. Heima í Bandaríkjunum myndi þetta ekki ganga til lengd- ar en hérna virðist fólk alveg sætta sig við þetta. Það má e.t.v. segja að það sé út af fyrir sig gott að fólkið vinni svo mikið. Hér er lítið við að vera þannig að aukinn vinnutími heldur fólki frá því að slæpast." John við vinnu sína í Akraprjóni. — En hvað með mataræðið? „Mér finnst það í sjálfu sér ekki svo mjög frábrugðið því, sem ég á að venjast heima. Auð- vitað fæ ég margfalt betri fisk hér en nokkurn tíma heima — þið hljótið að hafa heimsins besta fisk. Lambakjötið finnst frh. á bls. 9 5

x

Bæjarblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Bæjarblaðið
https://timarit.is/publication/1353

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.