Alþýðublaðið - 26.03.1925, Blaðsíða 3

!
KLÞIÉ SÖaLASí©
að það er þa’fl ust? Mér þættl
dálitið fróðiegt að h yr a, hVernig
h*stv. fors.rh. (J. M.) hagsaði sér
tramkvæmd aukinnar lögreglu-
veradar t. d. á Siglufírðl. Það er
rétt, að þar geEgur á ýmau um
síldveiðíítímann, og getur oít
komið íyrlr, að lögreglau fál ekkl
við neitt ráðið, ia'ntámenn Og
hún er þar nú. En ég or viss
um, að hæ«tv. landsstjórn hefir
að ötlu leyti á valdi sínu að
atstýra því, að óspektir keyri
úr hófi íram á Siglufirði, jatnvel
þó að margir útiendir sjómenn
séu þar í landgöngum í einu.
Það er ekkert annað en að láta
ioka átenglsúuölunnl, eins og
heíðl átt að gerast hér i Reykja-
vik dagana, sem amerísku her-
skipin lágn hér á höíninni i
sumar er leið. Það er bezta
iögr«»gluvernd( sem Slgluíjörður
getur tenglð, að stjórnin tortaki
með öliu, að þar sé selt átengi,
eins og jbúar kaupstaðarins hafa
farið tram á. Þessa teið hefðl
hæstv. stjóru átt að reyna áður
en hún lagðl þessa frumvarps-
ómynd íyrir þingið og telnr sig
vlija bæta með því löggæzlu í
landinu.
Nei; það er sýnllegt, að iyrlr
hæi»tv. stjórn vakir ekkl ein-
göngu að bætá löggæzluna eða
koma á friði i landinu Það er
sttíð, sam hún viil hafa, því að
annars vildi hún ekki stofna her.
Nokkur orð um
Brét til Láru.
Um þa5 tjáir ekki aö deila, að
vel er bréflö skrifað. Hine vegar
þarf lesandinn að kunna að gera
greinarmun á aðalat.riðum og
aukagreinum. Satt er það, að á
tveimur stöðum er efnið grófara
en ýmsir þeir hefðu kosið, er engu
að síður kunna að meta gildi hins
snjalla og spámannlega í Bróflnu.
Flestir þeir, sem á annað borð
lesa Eddukvæðin og skílja efni
þeirra, hrífast af andríki skáldanna.
þeir sjá þar annað og móira en
klúryröi Lokasennu.
Sumir ásökuðu hið ágæta ádeilu
skáld, Þorstein Edingsson, og
hóldu því fram, að hann réðist á
guð og grundvöll trúarinnar. Nú
viðurkenna þeir, sem nenna að
hugsa, að þetta var ósönn ásökun.
Þorsteinn er líka dáinn, Traustíð
er grundvöllur trúarinnar. Á það
réðst Forsteinn ekki. Síður en
svó. í*að var harðstjórnin og kenn-
ingin um helvíti og kvalirnar,
sem hann réðst á og hæddist að,
og þó fýrst og fremst kúgunin,
hræsnin óg skinhelgin. Hann var
miklu kristnari en þeir ánægðu,
sem sváfu í næði, og fanst alt
gott og blessað, sem þeir voru
orbnir vanir. Þar sem Þórbergur
minnist á >drot.tin allsherjar«. í
17. kafla bréfsins, á hann heidur
ekkivið þannguð, sem Kristur leiddi
íljósogkendiað erfyrstogfremst ást-
ríkur faðir, heldur við þáafskræmdu
guðshugmynd, sem oft heflr vérib
sett í hásætib, harbstjórahugmynd-
ina, sem Kristur kom tii að leið-
rótta. Þetta ætti þeim, sem les
með athygli og án þess ab dæma
fyrir fram um efnið, að vera auð-
velt að flnna. Tii enn frekari full-
vissu hefl ég þó talað um þetta
atriði við höfundinn sjálfan, og
fengið staðfestingu þess, að skiln-
ingur minn væri róttur.
Það, sem mór flnst einkum
gefa bróflnu gildi, eru ádeilur höf-'
undarins á hræsni, siðspiilingu og
Bleifarlag þjóðfélagsins, og hversu
samúðin með þeim, sem kúgaðir
eru, skín þar í gegn. I þeim köfl-
unum er krafturinn mestur. XKXI.
kaflinn, >Bylting og íhald«, minnir
á orð Amoss: >Heyrið þetta orð,
þór Basans kvígur á Samaríufjalli,
sem kúgið hina snauðu, mtsþyrmið
hinum fátækn, sem segið við
menn yðar: ,Dragið að, svo að
vór megum drekka!' Drottinn
Jahve hefir svarið við heilagleik
sinn: ,Sjá, þeir dagar munu yfir
yður koma, að þér skuluð verða
burt færðar með önglum og hinar
siðustu af yður með goggum‘.«
Ouðm. B. Ólaf88on
úr Grrindavík.
-r
Edgar Kice Burroughs: Vilti Tarzane
„Fæi'Bu þig, Núnii!“ skipaði hann, og ýtti ljóninu frá
sér með hendiuni. Svo stóð hann á fætur og beið með
hnif sinn í kendinni þess, er verða vildi. Þá sá hann
alt i einu hræ Shitu; hann leit af dauða kettinum á
hinn lifandi og sá á .honum merkin eftir bardagann;
hann fór að skilja i því, sem gerst hafði; — Númi hafði
bjargað honum undan Shitu!
Það virtist ótrúlegt, en það var bersýnilegt; hann
snéri sér að ljóninu og gekk til þess óhræddur og
skoðaði sár þess, sem voru að eins skeinur. Tarzan
kraup hjá þvi, meðan hann skoðaði sárin, og ljónið
néri sáru eyra sínu við skrokk hans. Apamaðurinn
klappaði hausi þess, tók spjót sitt og fór að huga eftir
slóð stúlkunnar; hann fann hana brátt; hún lá i austur-
átt. Um leið og hann lagði af stað, þreifaði hann eftir
nistinu. Það var farið!
Reiðisvipur kom enginn á andlit hans, en hann beit
á vörina; hann bar höndina upp að hnakkanum og
þreifaði þar á stórri kúlu, sem hlaupið hafði upp undan
högginu, og hann brosti; hann varð að játa, að hún
hafði leikið laglega á hann, og að það þurfti kjark til
þess að leggja út á eyðimörkina, sem lá milli hans og
"Wilhelmsdals, með sliammbyssu eina að vopni.
Tarzan dáðist að hugrekki; hann gerði það nú, þótt
þýzkur njósnari ætti i hlut, en jafnframt sá hann, að
þvi hættulegri var kveninaðurinn og þvi nauðsynlegra
var að ryðja henni úr vegi; hann vænti þess að ná
henni áður en hún kæmist alla leið; hann hljóp þvi
við fót.
Fótgangandi gat stúlkan ekki komist alla leið á
minna en tveimur dögum. Rétt um leið og hann hugs-
aði þetta, heyrði hann eimlest blása austur frá og vissi,
að farið var að nota járnbrautina aftur. Væri lestin
á suðurleið, hlaut stúlkan að stöðva hana, væri hún
komin að brautinni; hann heyrði hemlana núast við
hjólin og rétt á eftir blásturmerki um brottferð. Lestin
hafði staðnæmst og lagt af stað aftur, og þegar hún
var komin á fulla ferð, heyrði hann af hávaðanum, að
hun hélt i suður.
Satran at Synl Tavzans, sem um þessar
mundir er sýnd á kvikrnynd í Nýja Bíó, fæst
ásamt öllum Tarzans-sögunum á afgreiðalu
Aiþýðubiaðsins. — T-<rzan«-sögurnar eru sendar
um alt land gegn pöntun burðargjaldstrítt.
B3HHB3HHHHHHHHHHHHB3H