Skessuhorn - 03.02.2000, Blaðsíða 6

6
FIMMTUDAGUR 3. FEBRÚAR 2000
a*£saútiu«J
orans
WMSjjgm
Segir Margrét Erla Júlíusdóttir eina konan í vöruflutningaflotanum
Þarf að hafa
einhverja dellu
“Það er ekkert langt síðan
ég fékk áhuga á þessu og ég
veit svo sem ekki af hverju.
Það getur verið að stærðin
hafi heillað mig. Maður þarf
sjálfsagt að hafa dellu fyrir
einhverju,” segir Margrét.
“Þegar ég var 15 ára eignaðist
ég skellinöðru og fór á henni
allra minna ferða. Eg bý út í
sveit, á Borgarlandi í Flelga-
fellssveit, og ég notaði hjólið
til að komast í skólann og
vinnuna þangað til ég fékk
bílpróf og síðan hafa farar-
tækin stækkað nokkuð mik-
ið.”
Margrét segist hafa byrjað á því
að taka vinnuvélaréttindin um leið
og hún hafði aldur til, eða 17 ára
gömul og vann meðal annars á lyft-
ara fyrst í stað. “Síðan þegar ég
heyrði í útvarpinu að það væri búið
að lækka meiraprófsaldurinn niður í
Margrét Erla Júlíusdóttir
skjóta á mig að ég fái miklu betri
þjónustu en þeir og ég get alla vega
ekki kvartað.
Léleg í slarksögunum
Oft heyrast sögur af óhöppum og
allskyns slarki sem vörubílstjórar
lenda í á misjöfnum vegum og í
allskonar veðrum. Margrét kveðst
hafa verið heppin hingað til: “Eg
hef ekki lent í neinu voðalegu, bara
smávægilegu keðjuveseni þegar
færðin hefur verið leiðinleg. Það er
helst að Kerlingarskarðið sé
til leiðinda á þeirri leið sem ég
fer venjulega og það verður
mikill munur fyrir okkur
flutningabílstjórana að fá veg
yfir Vatnaheiðina. Annars
held ég að það versta sem ég
hef lent í hafi verið í minni
einu ferð vestur á firði. Við
erum með fastar ferðir á Pat-
reksfjörð og Tálknafjörð en
förum yfirleitt á minni bílun-
um enda eru vegirnir þarna
ekki upp á marga fiski. Eg
þurfti hinsvegar einu sinni að
fara á treilernum á Patreks-
fjörð að sækja fisk og lenti í
hálfgerðu basli. Eg skil varla
tig hægt var að komast
þetta á bílnum því þetta
eru þvílíkir slóðar
þarna að það er varla
hægt að fara þetta lab-
bandi. Við vorum tvö í þess-
ari ferð því hún tók hátt á
annan sólarhring og við lent-
um í því að olíutankurinn
byrjaði að leka á mörgum
stöðum útaf stífluðu loftröri.
Við gátum spennt hann ein-
hvernveginn saman og
keyrðum með hann míglekan
en þurftum að taka olíu hvað
eftir annað. Við komumst
samt þannig í bæinn og fór-
um beint og keyptum nýjan
tank en þá var allt orðið löðr-
andi í olíu og ógeði. Annars
er ég frekar léleg í þessum
slarksögum en kollegar mín-
ir eru margir hverjir með
ágætt safn af svoleiðis.”
Ein með bílnum
Margrét segir að túrarnir séu yf-
irleitt ekki langir en vinnudagurinn
sé samt oft langur. “Það er ekki
mikil næturkeyrsla hjá okkur. Vð
erum oftast á ferðinni á kvöldin og
maður hefur ekki mikið fylgst með
sjónvarpinu síðustu árin,” segir
Margrét. Aðspurð um hvort það sé
ekki leiðigjarnt til lengdar að aka
alltaf sömu leiðina segir hún að það
venjist. “Við förum stundum útúr-
dúra norður í land og víðar og það
er ágætis tilbreyting. Annars hefur
Margrét undir stýri
nýjasta bílnum. Aðrir eru einfald-
lega ekki spurðir álits,” segir hún og
hlær. Hún neitar því hinsvegar ekki
að fá allskyns viðbrögð hjá þeim
sem eru að sjá hana á bílnum í fyrs-
ta sinn. “Það er ekki óalgengt að fá
spurningar eins og: ert þú litla
mér aldrei leiðst í þessu. Þetta er
það skemmtilegasta sem ég hef
komist í og mér líkar best að vera
ein á ferð með bílnum. Eg þarf ekki
annan félagsskap. Það var hinsvegar
svolítið erfitt fyrst að halda sér vak-
andi þegar maður var búinn að vera
lengi á akstri en venst líka. Ef mað-
ur er farinn að geispa mikið þá not-
ar maður farsímann og hringir í
aðra bílstjóra sem eru á ferðinni og
þannig hjálpumst við að við að
halda augunum opnum,” segir
Margrét.
Lítil stelpa á stórum bíl
Eins og gefur að skilja verða
margir hissa þegar þessi unga stúlka
stekkur út úr stóra trukknum og
ekki ótrúlegt að einhverjir van-
treysti einu konunni í flotanum til
að valda þessu verkefhi. Margrét
lætur sér frekar fátt um finnast yfir
þessháttar vangaveltum. “Allavega
hef ég ekki orðið vör við að for-
stjórinn minn vantreysti mér fyrst
hann lætur mig vera á stærsta og
stelpan á svona stórum bíl og eitt-
hvað álíka. Það eru líka margir sem
trúa því bara alls ekki að ég sé bíl-
stjórinn fyrr en ég keyri af stað.
Margir halda líka að ég sé einhvers-
konar aðstoðarmaður og enn fleiri
að ég sé dóttir bílstjórans”!
Eins og ég endist
Að lokum verður ekki hjá því
komist að spyrja Margréti hvort
hún sjái fyrir sér að hún bruni enn-
þá efdr vestlenskum vegum á stór-
um trukk þegar hún verður komin á
sjötugsaldurinn. “Eg hugsa að
skrokkurinn á mér endist kannski
ekki svo lengi. Það er ekki mikið
um að menn séu í þessu fram á
gamals aldur þótt það sé einn og
einn skröggur sem er ódrepandi.
Það er allavega gaman að vera búin
að prófa þetta en á meðan ég hef
orku til er ég tilbúin að halda
áfram,” sagði eina bflstýra vöru-
flutningaflotans að lokum.
GE
18 ár dreif ég mig í það líka. Ég var
búin að ákveða að taka meiraprófið
um leið og ég yrði tvítug en það var
ekki eftir neinu að bíða fyrst þetta
var hægt fyrr svo að þá var ég kom-
in með próf á allan pakkann.”
Fljótlega efdr að Margrét tók
meiraprófið fór hún að keyra hjá
fyrirtækinu og síðustu tvö árin
hefur hún verið í föstum áætlunar-
ferðum á stærsta bfl fyrirtækisins og
hún lætur vel af vinnunni og segir
að þetta sé ekki eins erfitt og marg-
ir kunni að halda. “Það er lítið mál
að keyra en það er náttúrulega ekki
allt. Það er erfiðast að lesta og losa
bílinn og svo getur keðjubaslið ver-
ið erfitt. En það þýðir ekkert að
grenja þá er bara einhver annar lát-
inn gera þetta. Þetta venst eins og
allt annað,” segir hún. Aðspurð um
hvort karlarnir á viðkomustöðun-
um séu ekki duglegri að hjálpa
henni en starfsbræðrum hennar
segir hún að það sé næsta víst.
Sjálfsagt hefur mörgum brugðið
í brún er þeir hafa séð vöruflutn-
ingabiffeið af stærstu gerð renna
í hlað á einhverjum áningar-
staðnum og úr bflstjórasætínu
stekkur ung og fríð stúlka. Mar-
gp’ét Erla Júlíusdóttir passar illa
við ímynd vörubflstjórans sem
margir sjá fyrir sér sem þrekvax-
inn karl í slutugum netabol og
með klúryrði á vör.
Blaðamaður Skessuhorns hitti
Margréti í höfuðstöðvum Vöruflut-
ninga Guðmundar Benjamínssonar
í Stykkishólmi í síðustu viku. Það
var rejmdar óvenjuleg tilviljun að
hitta hana þar á virkum degi því
flesta daga er hún á akstri milli
Reykjavíkur og Stykkishólms á
Volvo trukk með tengivagni sem er
stærsta bifreið fyrirtækisins. Mar-
grét sem er aðeins 21 árs að aldri er
eina konan hérlendis sem er í föst-
um áætlunarferðum á vörubifreið-
um. Það var því ekki laust við að
blaðamanni léki forvimi á að
hvað fengi unga stúlku til að
ráðast á eitt helsta vígi karl-
mennskunnar, að keyra trukk
af stærsm gerð.