Skessuhorn - 19.05.2004, Síða 10

10
MIÐVTKUDAGUR 19. MAI 2004
outissiinuM.

Húrra, húrrafyrir Tónlistarskóla Borgatjjarðar
Tónlistarskóli Borgarfjarðar
vinnur hvert afrekið á fætur
öðru. Tónlistarkólinn hefur
nú í nýju húsnæði sínu boðið
okkur og börnum okkar inn í
heim tónlistarinnar. Við erum
rétt búin að njóta tónlistar-
kaffihúss Tónslistarskólans,
þar sem jafnt börn sem full-
orðnir sátu hugljómuð af
þeirri fegurð, glaðværð og
þeim krafti sem þar var fram
borinn, þegar okkur er enn á
ný boðið til veislu.
Söngdeiild Tónlistarskólans
bauð okkur í byrjun mánaðar-
ins upp á dagskrá með atriðum
úr óperunni Hans og Gréta,
efrir Engilbert Humperdinck.
Theodóra Þorsteinsdóttir
skólastjóri stýrði óperunni
með glæsibrag og má hún gera
meira af þessu. Þetta var
skemmtileg stund sem allir
nutu. Börnin sátu spennt og á-
hugasöm allan tímann. Vildís
var svo sannfærandi sem
vonda galdranomin að krakk-
arnir urðu skelkuð. Það er
bæði gott og vont, því yngstu
börnin voru smá stund að
jafna sig eftir það. En í heild-
ina var fegurðin, fallegur
söngur, góður leikur og
smekkleg uppfærsla í alla staði,
sem heillaði alla áhorfendur.
Allir stóðu sig rnjög vel. Asta
Kristín Guðmundsdóttir og
Jónína Erna Arnardóttir fóru á
kostum sem Hans og Gréta,
en heiðurinn eiga allir þátt-
takendur.
Þetta var sannarlega sýning
fyrir alla fjöslkylduna og það
væri mikils virði ef áframhald
yrði á þessari þróun. Það er
miklis virði fýrir alla fjölskyld-
una að fara samana á tónleika
eða jafnvel ópem og að allir
geti notið þess. Fyrir okkur
sem erum með litil börn skipt-
ir þetta sérstaklega miklu máli.
Þetta er hluti af tónlistampp-
eldi barnanna, sérstaklega
þegar þau hafa svona gaman af
því. Það er mikilvægt að þurfa
ekki að setja börnin í pössun
eða senda þau eitthvað annað
þegar tónlist er annars vegar.
Hérna gátum við tekið börnin
með okkur.
Tónlistarskólinn sinnir ó-
metanlegu starfi við að
mennta börnin okkar og al-
menning í tónlist. Hann opnar
líka upp heim tónlistarinnar
fyrir okkur og börnin. Tón-
listin getur haft svo óendanleg
áhrif á allt lífið. Eitt er að geta
flutt tónlist, bæði sjálfum sér
og öðmm til ánægju. Annað er
að geta notið tónlistarinnar.
Hlustað og leyft henni að hafa
áhrif á sálina, tilfinningarnar
og þannig opnað fyrir innri
krafta. Einnig getum við opn-
að fyrir tónlistina sem býr
innra með okkur öllum. Þessi
innri tónlist sem er drifkraftur
sköpunar og gleði. Eða hversu
mikils virði er það ekki að geta
raulað með sjálfum sér, t.d.
þegar við emm í góðu skapi.
Tónlistarappeldið stuðlar að
þessu. Þess vegna er svo mikil-
vægt að við opnum heim tón-
listarinnar fyrir okkur öll,
óháð aldri, börnum og full-
orðnum.
Tónlistarskólinn er á réttri
braut og ég vona að forysta
hans haldi ótrauð áffam þess-
ari stefnu. Þetta gerir Borgar-
fjörð að betri byggð og skapar
fegurra mannlíf.
Magnús Þorgrímsson
framkvæmdastjóri Svæðis-
skrifstofn Vesturlands
Thf^trrödrmrf
Fullur
Iri var á bar og sat að
sumbli. Þegar hann var
búinn að fá nóg og ætlaði að
standa upp af barstólnum
datt hann beint á andlitið.
Hann reyndi að standa upp,
en datt aftur. Þá skreið hann
út að hurð. Þar reyndi hann
að standa upp og aftur datt
hann. Hann skreið út og
ákvað að skríða þessa 600
metra heim til sín. Þar reyndi
hann enn eina ferðina að
standa upp og enn sama
sagan hann datt. Hann skreið
upp stigana og skreið svo upp
í svefnherbergi og datt beint
á andlitið í hjónarúmið og
sofhaði.
Morguninn eftir vaknaði
hann við að konan hans
öskraði:
-Omar varstu á fylliríi eina
ferðina enn.
-Já, sagði hann.
-Þeir vom að hringja frá
barnum, þú gleymdir
hjólastólnum aftur.
1/tuiríhe'ríúý
Þar sem einn á öðrum lifir
I gróandanum
vex annríki þeirra
sem á einhvern
hátt tengjast jarð-
argróða, hvort
sem um er að
ræða skógarbænd-
ur eða fjárbændur
eða bara venjulega
garðræktaráhuga-
menn þá byggja
þeir allir á ffjómagni jarðar á einhvern hátt
og eiga því sameiginlegra hagsmuna að
gæta gagnvart skaparanum. Stundum
verður mönnum á að taka kirkjulegar há-
tíðir til þess að sinna einhverjum störfum
sem tengjast gróðri en þá er gott að hugga
sig við að þeir sem vinna mest að ræktun
gróðurs og dýra era þeir sem hjálpa guði
mest að skapa. Efrir Gunnlaug Gíslason er
þessi ágæta vísa:
Mín hefur löngum lœknast sút
þá leysir af jöröu krapa.
í hendingskasti hleyp ég út
ab hjálpa guöi aö skapa.
A tímum húslestranna sem þóttu sjálf-
sagðir á hverju heimili fyrir tíma útvarps-
messunnar orti Antoníus Sigurðsson
Djúpavogsskáld og virðist sem hugur hans
hafi inn á milli reikað frá andaktinni:
Ég syng þér lofgjörö Ijóssins herra.
-Um lesturinn þornar flekkurinn-
Láttu ei þína líknsemd þverra.
-Líklega veröur bundiö inn-
Crœddu mín fúnu syndar sár.
-Svo veröa beittar línur þrjár-
Til lífs og dýröar þér ég þreyi.
-Nú þyrfti aö reita sáögaröinn-
Ég geng á þínum guödómsvegi.
-Cott væri aö koma mónum inn-
Hjálpa mér synd og eymdum úr.
-Svo œtla ég á skeljatúr-
Ég neyti af þínum nœgtabrunni.
-Nú þarf aö brúa keldurnar-
Ég hrópa bæöi af hjarta og munni:
-Hvernig slösuöust börurnar?-
Blessun og von í brjósti grœr.
-Best er aö rýja nokkrar œr-
Ég finn svo glöggt þinn fööuranda.
-Fiskurinn veröur dýr í ár-
Ég ví7 /' trúnni stööugt standa.
-Stór eru bein í húöarklár-
Ég breyti eins og mér best er kennt.
-Bankarnir gefa fimm prósent-
Svo þegar lífsins dagar dvína.
-Dreg ég loks saman renturnar-
Sýn þú mér Ijóssins sali þína,
-Svo koma allar skuldirnar-
þar sem aö andi þroskast minn.
-Þakka þér fyrir lesturinn,-
Hannes Sigurðsson velti einnig fyrir sér
útsýninu af söngloffinu undir messugjörð:
Presturinn færöur í pjátur og kross
pískur og amstur viö „spiliö".
Faöirvor, signing og fyrirgef oss
-Þaö er fönguleg meri viö þilib,-
Ritningarlestur, lofgjöröin flutt,
undir Lúkasarguöspjalli er staöiö,
og tekiö í nefiö, stólrœban stutt.
-Stóöhestur brokkar íhlaöiö,-
Kristur til heljar og himna fór,
vér hryggjumst, vérfögnum, vérgrátum,
trúarjátningin jörmuö í kór.
-„jesús!"- og merin í látum,-
í krjúpandi andakt á kaleik er dreypt
-kannske viö nöglina skoriö-
flatbrauöiö tuggiö og guösorbib gleypt.
-Craddinn er kominn á sporiö,-
Brestur í þili en bandiö er traust,
bœnin stendur í klerki,
folinn sinnir þó svikalaust
sínu embœttisverki.
Ameniö komiö, athöfnin frá,
útgöngusálmur viö „spiliö".
„Blessa þau frœ sem er búiö aö sá"
báöum megin viö þiliö.
A vorin verða stundum hagsmunaá-
rekstrar milli sumarbústaðaeigenda og
garðyrkjuáhugamanna annars vegar og
búfjáreigenda hins vegar. Sem betur fer
oftast tiltölulega mjúkir þó útaf geti
bragðið og væri stór þörf að vinna þar
ffekar að sáttum en sundrang þó borið
hafi á hinu gagnstæða í sumum skrifum
um landbúnaðarmál að undanförnu en
Friðrik Guðni Þórleifsson þekkti glöggt
merki vorsins:
Ég veit þaö er fariö aö vora
þótt vart sé ég deginum feginn
þegar kollótta kindin
kemur ofan veginn
meö dilkinn í eftirdragi,
dokar um stund viö hliöiö,
grípur strá upp úr steinum,
strýkur af netinu ryöiö-
aö eitthvaö sé ekki meö felldu
er mig fariö aö gruna
þegar hún allt í einu
er innan viö giröinguna-
eftir eltingu haröa,
eftir baráttu grimma
biö ég þess beiskum huga
aö bráöum fari aö dimma.
Þó lausgangandi sauðkind sé hrelling
hvers trjáræktar og garðyrkjumanns er
hún eigi að síður traust og góð eign síns
húsbónda og sér honum fýrir vænum dilk-
um ár hvert. Jónas Arnason mun hafa ort
efrirfarandi á Norðfjarðarárum sínum:
Caröarollan mér leggur liö
í lífsbjargarviöleitni minni
hún breytir í hrútspunga,blóömör og sviö
blómaræktinni þinni
Á tímum kjöthallæris í Reykjavík, sem
mun hafa verið löngu fýrir tíma allra kjöt-
fjalla en þó ekki lengra undan í tíma en svo
að mönnum gæti verið hollt að rifja það
upp, orti Bjarni Ásgeirsson:
Þar sem einn á öörum lifir
efnishyggjan veröur rík.
Þessvegna kemst enginn yfir
ódýr læri í Reykjavík.
Guðmundur Einarsson svaraði:
Veröbólguna viö er strítt,
von menn kvarti sáran,
en ég fœ lærin alltaf frítt
ef ég borga nárann.
Meö þökk fyrir lesturinn
Dagbjartur Dagbjartsson
Refsstööum 320 Reykholt
S 435 1367 dd@hvippinn.is