Morgunblaðið - 22.07.2019, Blaðsíða 28

28 MENNING
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 22. JÚLÍ 2019
söguhetjan stendur frammi fyrir og
hvernig hennar nánasta umhverfi og
nýir kunningjar hjálpa henni í gegn-
um það. „Þetta er furðusaga en
söguþráðurinn sjálfur er farartæki
fyrir alls kyns hugleiðingar um
mannlegt eðli. Það birtast til dæmis
óvæntir styrkleikar hjá persónum
sem virðast ekki miklir bógar við
fyrstu sýn og veikleikar hjá öðrum
sem virðast nánast fullkomnar.
Skáldsagan fjallar m.a. um fjöl-
breytileikann, breyskleika manns-
ins, vináttu og hvernig fólk styður
hvað annað,“ segir höfundurinn.
Húmor og brostnar vonir
„Þetta er bæði fyndin og sorgleg
saga. Ég hef fengið mjög jákvæð við-
brögð við bókinni og hún virðist
höfða til lesenda á mörgum sviðum.
Það er ákveðinn harmur í þessari
sögu og mikið af brostnum vonum.
Eiginlega allar persónurnar eru með
einhvers konar væntingar til lífsins
sem eru óuppfylltar. Sumir sem hafa
lesið bókina tengja svolítið við það
meðan aðrir tala meira um húm-
orinn. Ég er bara mjög ánægður
með það. Skáldsagan er svona alls
konar.“
Í verki sínu vinnur Eiríkur með
trúarlegt þema. „Ég er trúleysingi
en ég hef mjög gaman af vísunum í
helgisögur. Ég hef alveg farið alla
leið í þessu trúleysi og stundum hef
ég verið á bandi Richards Dawkins
og félaga en það er eitthvert húm-
orsleysi í því trúleysi. Mér finnst
skemmtilegra að hafa bara smá gam-
an af þessu. Ég er ekkert að boða
trúleysi, það er alls ekki þannig,“
segir höfundurinn og hlær. „Það eru
skemmtileg minni í svona helgiritum
og að geta tengt það við hversdags-
leikann er líka skemmtilegt. Helgi-
sögurnar eru líka mannanna verk
svo það smitast auðvitað inn í ein-
hverjar sammannlegar tilfinningar.“
Eiríkur segist ekki vera byrjaður
á nýju ritverki en segir það alls ekki
útilokað að hann skrifi meira enda sé
hann með nokkrar hugmyndir. „Það
er frekar spurning hvort það yrði
skáldsaga eða eitthvað annað. Ég fæ
oft hugmyndir sem mér þykja góðar
en til þess að komast að því hvort
þær virka verður maður að gefa sér
svolítinn tíma til þess að hugsa þær í
gegn,“ segir hann.
Ræður yfir lífi og limum
Höfundurinn segir að sú reynsla
að skrifa skáldsögu sé frábær. „Mér
finnst að allir sem hafa einhverja ein-
ræðisherradrauma ættu frekar að
skrifa bók því þá ráða þeir lífi og lim-
um eins margra og þeim sýnist. Mað-
ur er almáttugur. Að vísu var einn
karakter í Boðun Guðmundar sem
kom bara úr næsta garði án þess að
ég hefði gert ráð fyrir honum. Það
kom svolítið aftan að mér. Stundum
tók sagan hreinlega af mér völdin.“
Að lokum segir Eiríkur: „Svona
heilt yfir þá fannst mér þetta mjög
skemmtilegt. Að sjálfsögðu hefði
þetta mátt taka styttri tíma. Ég við-
urkenni alveg að það komu tímabil
þar sem ég óttaðist að þetta yrði
kannski ekki að raunveruleika.“
Hann bætir við að þá hafi hann þó
ekki þurft að hafa miklar áhyggjur
því lífsviðurværi hans hafi ekki stað-
ið og fallið með bókinni. „Ég ber
mikla virðingu fyrir þeim sem gera
ritstörf að ævistarfi eftir þessa
reynslu. Ekki það að ég hafi ekki
gert það áður, en nú hef ég betri inn-
sýn í þeirra strit.“
Morgunblaðið/Hari
Skáldsaga „Þetta er furðusaga en söguþráðurinn sjálfur er farartæki fyrir alls kyns hugleiðingar um mannlegt eðli,“ segir rithöfundurinn Eiríkur Steph-
ensen um bók sína Boðun Guðmundar sem fjallar meðal annars um fjölbreytileikann, breyskleika mannsins, vináttu og hvernig fólk styður hvað annað.
„Maður er almáttugur“
 Eiríkur Stephensen gefur út sína fyrstu skáldsögu, Boðun Guðmundar  Fjallar um óvænta áskorun,
breyskleika og vináttu  „Andinn kemur þegar maður býður honum inn,“ segir höfundurinn um skrifin
VIÐTAL
Ragnheiður Birgisdóttir
ragnheidurb@mbl.is
„Ég hef í gegnum tíðina haft mjög
gaman af því að spinna og segja sög-
ur,“ segir Eiríkur Stephensen sem
gaf út sína fyrstu skáldsögu, Boðun
Guðmundar, á dögunum. „Í aðdrag-
andanum að þessum skrifum var ég
búinn að reyna mig við stuttmynda-
handritaskrif í smátíma. Það urðu
reyndar engar stuttmyndir úr því en
hugmyndina að bókinni fékk ég upp
úr þeirri vinnu. Ég hugsaði fyrst að
þetta gæti orðið góð stuttmynd en
svo fannst mér þetta gefa tilefni til
þess að vera stærra í sniðum.“
Að sögn höfundarins er hug-
myndin sex eða sjö ára gömul. „Ég
tók skorpur í skrifunum og svo komu
tímabil þar sem ekkert gerðist.
Verstu tímabilin voru þau þegar ég
skrifaði ekkert en ofhugsaði efnivið-
inn í staðinn. Ég vissi hvernig bókin
ætti að byrja og hvernig hún ætti að
enda en annars var dálítið púsluspil
að koma þessu öllu saman.“
Óþarfi að setja sig í stellingar
Eiríkur segir kíminn frá því að
skrifin hafi tekið svo langan tíma að
hann hafi náð að vera á þremur mis-
munandi vinnustöðum á því tímabili.
Nú vinnur hann hjá Háskóla Íslands
í miðlægri stjórnsýslu og segir hann
það ekki fara illa með ritstörfunum.
Hann hefur fundið tíma til að skrifa í
frítíma sínum. „Maður má ekki gera
of mikið úr því að maður þurfi að
setja sig í sérstakar stellingar eða
maður þurfi að hafa einhvern lág-
markstíma til þess að skrifa, þannig
að ég hef stundum bara skrifað fyrir
framan sjónvarpið, jafnvel fyrir
framan fréttirnar. Það gerist mest ef
maður er bara að skrifa. Andinn
kemur þegar maður býður honum
inn.“
Höfundurinn segist ekki vilja gefa
of mikið upp um söguþráð bók-
arinnar en segir hana fjalla um mjög
óvenjulega áskorun sem aðal-