Ungtemplari - 10.10.1927, Blaðsíða 3

UNGTEMPLARI
3
niður, ef fjelagarnir koma ekki
fund eftir fund. Þá dofnar áhug-
inn hjá þeim fáu, sem koma og
fer svo, að lokum, að ekki er
hægt að halda fund“.
Systkinin setti hljóð, og meira
var ekki talað um þetta efni á
heimleiðinni.
Eftir máltíðina settist fólkið í
dagstofu, hafði þá einhver orð
á því, að kalt væri.
„Kveiktu upp í ofninum,
Elín“, sagði móðir hennar. Elín
gegndi. Gat svo heimilisfólkið
setið og talað um dægurmál.
Þegar eldurinn var næstum
útkulnaður, var einn viðarkubb-
ur eftir. Það sást ekki glóð í
honum. Hann lá þar svartur og
hálfbrunninn. Það sást, að eldur
var í honum, af því úr honum
rauk.
„Sjáið þennan viðarkubb, hann
hvorki lýsir nje hitar“, sagði fað-
irinn. Það hefir verið látið illa í
ofninn. Þessi viðarkubbur hefir
verið frá skilinn hinum, annars
hefði hann einnig brunnið“,
„Já, það er satt“, sagði rnóðir-
in. „Karl, farðu og náðu i nokk-
ura viðarkubba“.
Hann gerði svo, og móðirin
ljet þá í ofninn.
„Þessir brenna allir í einu“,
sagði Elín.
„Já“, sagði móðir hennar, „jeg
vildi skýra fyrir ykkur, hvernig
það er með unglingastúkuna“.
„Með unglingastúkuna“, sögðu
börnin og skildu ekki, hvað móð-
ir þeirra átti við.
„Já, hver fjelagi unglingaregl-
unnar er eins og lítill viðarkubb-
ur, sem getur lýst, hitað og við-
haldið hreinlæti, en það virðist
örðugt, þegar maður er einn og
út af fyrir sig, langt frá fjelög-
unum. Sjáið, nú læt jeg alla við-
arkubbana saman, og nú sjást
eldglæðurnar í þeim öllum, þann-
ig brenna þeir, þar til þeir eru
útbrunnir. Það snarkar í þeim,
það er eins og þeir sjeu að tala
um, hver geti logað best og hit-
að mest. Þeir hita hver annan og
hvetja hver annan. Þannig er
það með fjelaga í stúkunum eða
hverju öðru fjelagi. Eldur og
áhugi aðeins kveikir og viðheld-
ur áhuga í öðrum. Væri það ekki
þannig, þá væri nægilegt að
ganga undir skuldbindinguna og
borga gjöld sín, og óþarfi að
fara á fundina, eins og fjelag-
arnir í unglingastúkunni ykkar
gera“.
„Nú er unglingastúkan að
deyja“, sagði gætslumaðurinn við
mig í dag.
„Nei, hún skal ekki deyja“,
sagði Karl.
„Nei, hún má ekki deyja“,
sagði Elín.
Og unglingastúkan dó heldur
ekki. Hún lifnaði við og varð
eins dugleg, starfssöm og góð
eins og hún var áður, að eins
vegna þess, að Karl og Elín fóru