Alþýðublaðið - 17.04.1925, Blaðsíða 3

i_
NÝKOMIÐ
meÖ e.s. »Island< óvenjumikiö aí ódýium fataefnum. Næstu daga sel
ég ca. 100 fataefni á 50 — 70 krónur fataefnið. Tauin eiga að seljast
strax, en með mjög lsgu verði, eftir gæðum.
Komið tímanlegal Komlð tímanlegal
Gnðm. B. Vikar
Laugavegi 5. Simi 658.
sbýlaus sönnun þess að dóms-
málaráðherrann hefir herfilega
vanrœkt embœttissJcyldu sína með
því að fyrirskipa ekki sakamáls
rann8Ókn gegn síldarverksmiðju-
eigandanum í Krossanesi, og meira
að ssgja þar á ofan óbein viður-
kenning hans sjálfs á því, Nú
’hefir hann ekkl þá afsökun, að
hann hafi ekki þekt þessa skyldn
sina eða skilið, því að ekfcert
ber þess vott, að hann hafi ekki
tekið þessa röggsemi upp hjá
sjál um sér, en et svo væri þó,
þá hefir hann verið teygðnr í
dálaglega gildru.(!)
Þessi skýlausa sönnun og óbeitia
játning dómsmálaráðherrans er 1
sjaltu sér beinlinis þdkkarverð af
Alþýðublaðains háttu, þvi að
ákæra blaðsins á hendur ráðherr-
anum sannast við hana og það
rætist, sem sagt var i elnni
greinlnni um þetta nýja sakamál,
að það myndi snúast blaðlnu til
góðs, þótt ætlað væri til ills, og
þótt nær væri komið i kring
það, sem gáíaður kunningl rlt-
stjóra Alþýðublaðslns sagði við
hann af tlleíni úrslita Krossa-
nessmálsins á Alþingi, að lang-
senniiegast væri ettir réttarfar-
inu hér i landi, að sá eini, sem
kæmist i tukthúsið saklr svika
sfldarvérksmiðju-eigandans í
Krossanesi, yrði ritstjóri Aiþýðu-
blaðsins(l). —
£n ettir þetta er ekki nokkur
lifandi leið tyrlr dómsmálaráð-
herrann að komast hjá þvi að
segja af aér, svo fremi hann hefir
minsta snefil at tllfinningu fyrir
siðseml í í stjórnmálum, — nema
honum verðl hjálpað, en sú hjélp
getur þó orðið stuðnlngsfiokki
hans dýr.
Lifom vér líkams-
úauíann?
IIL (Nl.)
Efnisyfirllt cefndrar bókar
sýnir, að höfundur hennar kem-
ur viða við. Hann hefir ekki
sparað fyrirhöfn, er hann safnaði
þessum mörgu gögnum. Hann
er áhngasamur, sannleikselsk-
andi og víðsýnn. Verður lesanda
brátt hlýtt tll hans.
Hötnndurinn þekkir þjáningn
mannanna barna, strit þeirra,
skort, óhamingju, sjúklelka og
áðtvinamissi. Hann kannast og
við eilifðarþrá þeirrá. Honum er
Ijútt að rétta sámferðamönnum
sínum hjálparhönd. Hann vill
iýsa þeim, sem dimt er fyrlr
Bækur tll sölu
á afgrelðsla Álþýðublaðsins,
gotnar út af Áiþýðafiokknam:
Söngvar jafnaðarmanna kr. 0,60
Bylting og íhald — 1,00
Höfuðóvinurinn — 1,00
Deilt um jafnaðarstefnuna — 1,60
Bækur þessar fást einnig hjá útsölu-
mönnum blaðsins úti um land. Bnn
fremur fást eftirtaldar bækur á af-
greiðslu blaðsins:
Béttur, IX. árg., kr. 4,60
fyrir áskrifendur — 4,00
Bréf til Láru — 6,00
Allar Tarzans-sögurnar, sem
út eru komnar, — 20,00
Byltiogin í Bússlandi — 3,00
e
augum, þerra tár þeirrá, er
gráta, og frlða þá, sem við von-
leysi hjara.
Þeir, sem ekki hafa áður lesið
bók þessa, en iáta sig eilífðar-
mál nokkru skitta, ættu nú þegar
að lesa hána. Þeir, sem etast
um annað líf, hefðu gott at áð
lesa hana,
Syrgjendum veitir bók þessi
ómetanlega huggun. O g aila
Bdgar Bice Burroughs: Vilti Tarzan.
dróst hann hærra og hærra. Hvað eftir annað misti
hann fótfestu, og af einskærri tilviljun hrapaði hann
ekki alveg. Ekki vissi hann, hve lengi hann var upp
á brúnina, en þegar hann var kominn alla leið, féll
hann um k( 11 og lá hreyfingarlaus.
Loksins staulaðist hann aftur á fætur og hristi sig.
Viljinn hélt honum enn uppi. Hann horfði fram yfir eyði-
mörkina eftir annari gjá, sem hann vissi að gera myndi
út um sig. Fjöllin voru nær. Honum fanst þó, eins og
þau hoppuðu og dönsuðu i tunglskininu, eins og þau
hæddu hann með nærveru sinni, einmitt er hann var
að gefast upp.
Bak við þau vissi hann að veiðilandið var, aem apinn
sagði honurn frá. Verið gat, að hann kæmist yfir þau,
ef engin gjá yrði fyrir honum. Annars var úti um hann.
Gammurinn sveif enn yfir honum, og honum fanst hann
færast nær sér, eins og hann sæi, hve langt Tarzan var
leiddur.
Tarzan dróst áfram hverja röstina eftir aðra, þótt
hver hreyfing ylli honum sársauka; loksins slappaðist
viljinu, og hann riöaöi ósjálirátt áfram. Hæöirnar voru
nú bara ógreinileg, dimm klessa fram undan honum.
Stundum gleymdi hann því, að þetta væru hæðir, en
svo furðaði hann á þvi, hvers vegna hann þyrfti alt
af að halda áfram að elta þessar ólukkans hæðir þrátt
fyrir kvalirnar, sem hann tók út. Alt í einu fór hann að
hata þær; honum fanst þær vera þýzkar hæðir, sem
hefðu drepið einhvern ástvin sinn, sem hann kom þó
ekki fyrir sig hver var, en hann elti þær til þess að
hefna hans.
Þessi hugmynd óx og virtist gefa honum þrótt; —
hann hætti að riða og gekk rösklega áfram um stund
teinróttur. — Skyndilega datt hann. Hann ætlaði á fætur
aftur, en fann, að hann gat það ekki; — hann gat að
eins skriðið áfram nokkrá faðma og lagðist svo fyrir
til þess að hvilast.
Eitt sinn, er hann lá þannig, heyrði hann vængjaþyt
yfir sér; hann velti sér á bakið og sá gamminn hefja sig
til flugs aftur. Hugur Tarzans skýrðist við þetta.
„Er ég kominn svo nærri dauða?“ hugsaði hann.
„Veit Ska, að ég er svo vesæll, að honum er óhætt að
setjast og skoða hræ mitt?“ Og glott lók um varir hans,
eius og honum dytti hragð i hug. Hann loknði augunum