Morgunblaðið - 29.01.2020, Síða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 29. JANÚAR 2020
✝ Maria TerersaJover Carrera
fæddist í Sabadell á
Spáni 26. ágúst
1937. Hún lést í
Garðabæ 22. janú-
ar 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Rosario
Carrera Puigcer-
cos, f. 1908, d.
1940, og José Jover
Alares, f. 1900, d.
1953. Bróðir hennar var José
Jover Carrera, f. 6.7. 1928, d.
3.7. 2000.
Maria giftist Guðmundi Dav-
íðssyni, f. 10.7. 1940. Foreldrar
hans voru Anna Pálsdóttir, f.
1918, d. 1961, og Davíð Ágúst
Guðmundsson, f. 1917, d. 1974.
Þau skildu. Börn Mariu og Guð-
mundar eru: 1) Ásgeir Jósef, f.
14.9. 1965, eiginkona hans er
Þóra Guðbjörg Benediktsdóttir,
f. 4.10. 1964. Börn þeirra eru
Bergþór, f. 5.11. 1987, Guð-
mundur, f. 9.7. 1989, og Sóley, f.
21.2. 1996. Barnabörnin eru
þrjú. 2) Davíð Egill Frans, f.
28.4. 1967, eiginkona hans er
Sólveig Steina Þorleifsdóttir, f.
26.4. 1968. Börn þeirra eru
Guðný Ragnhildur, f. 17.2.
1995, Lilja Sigurrós, f. 6.7.
1996, og Davíð Steinn, f. 18.1.
2005. 3) Anna María Elínborg, f.
23.6. 1968, eiginmaður hennar
er Emil Blöndal, f.
5.1. 1967. Dætur
þeirra eru María
Rosario, f. 25.3.
1988, og Íris Ter-
esa, f. 1.10. 1993.
Þau eiga eitt
barnabarn. 4)
Kristín, f. 22.9.
1973, eiginmaður
hennar er Trausti
Þórmundsson, f.
10.5. 1971. Synir
þeirra eru Atli Már, f. 22.3.
1999, Ísak Rafael, f. 6.4. 2003,
og Tómas Elí, f. 21.1. 2006.
Maria ólst upp á Spáni og
lauk barnaskólanámi þar. Árið
1962 fór hún til London og nam
hjúkrun við sjúkrahúsið Royal
Brompton. Árið 1964 sigldi hún
til Íslands og settist þar að.
Lengst af bjó hún í Reykjavík,
en síðustu 22 árin í Garðabæ.
María lauk sjúkraliðanámi
frá St. Jósefsspítala í Reykjavík
31.5. 1972 og vann á gjörgæslu
Landspítalans í nokkur ár en
lengst af við heimahjúkrun í
Reykjavík. Hún sótti fjölmörg
námskeið hjá Sjúkraliðafélagi
Íslands. Einnig kenndi hún
spænsku í nokkur ár við Verzl-
unarskóla Íslands, Málaskólann
Mími og nú síðast hjá Félagi
eldri borgara í Reykjavík.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Elsku mamma. Í dag kveð ég
elskulega mömmu mína en minn-
ingin um hana mun lifa með okk-
ur.
Ævihlaup mömmu væri efni í
góða bók. Æska hennar ein-
kenndist af afleiðingum borgara-
styrjaldar á Spáni. Dauðsföll,
sundrung fjölskyldu og fleira
gerði hana að ótrúlega sterkum
og sjálfstæðum einstaklingi.
Hún hafði gott innsæi og þann-
ig byggði hún lífstíðarvinskap við
samferðafólk sitt. Hún kynntist
mjög góðri vinkonu á Bretlandi.
Þær ferðuðust víða saman og
komu fyrir tilviljun til Íslands.
Samband mömmu við Pepíto
bróður sinn var einstakt. Eitt af
því sem þau áttu sameiginlegt
var að hafa gaman af að leysa su-
doku eða „quadrado magico“.
Fyrir mömmu að heimsækja
Camporrélls var bæði stressandi,
því þar mætti hún dómhörku, en
líka gefandi. Vinkonur hennar
virtu hana fyrir þann kjark að
yfirgefa þorpið og fara sínar eigin
leiðir.
Önnur tær vinátta var við Jo-
sefinu og Francisco. Þau voru
þriðja kynslóð vina og var gaman
að hlusta á sögur þeirra frá sinni
æsku.
Við systkinin sáum þar að við
tilheyrðum tveimur heimum;
Spáni og svo heima í Breiðholt-
inu. Við höfðum okkar eigin orð
sem voru hnoðuð úr spænsku og
ensku.
Við systkinin erfðum öll frá
mömmu áhuga á matargerð. Allt
gengur út á mat og við höldum
áfram að elda paellu og rökræða
um hvort eigi að vera meira eða
minna af saffran, papriku eða
öðru.
Alltaf teinrétt í baki, smart
klædd og tilhöfð eins og hún væri
á leið á stefnumót. Þannig minn-
ist ég mömmu. Hún vildi alltaf
prófa nýja hluti og voru ferðalög
og handavinna henni kær. Ég
fylgdi henni á bútasaumstíma-
bilinu, hún að sauma út jóla-
sokka, heklaði margt og svo
framvegis. Lestur var annað sem
tengdi okkur. Sem stelpa fórum
við reglulega í bókabílinn í Eddu-
felli og svo í bókasafnið í Gerðu-
bergi. Seinna tók ég nokkra
áfanga í spænskum bókmenntum
í Háskóla Íslands og var það leið
mín til að fá hana til að segja mér
sögur. Saman greindum við ljóð
Federicos Garcia Lorca og
reyndum að lesa í tákn og merk-
ingu orðanna.
Ég kveð elskulega mömmu
mína með ljóðinu Ágúst eftir
Federico Garcia Lorca:
Samstilling ferskju og sykurs
og sólin inní síðdeginu
einsog kjarni í ávexti.
Kornaxið heldur
hlátri sínum ósköddum,
gulum og stinnum.
Ágúst.
Pottormarnir eta
brúnt brauð og gómsætt tungl.
(Sigurður Á. Magnússon þýddi)
Anna María E.
Guðmundsdóttir.
María Teresa Jover var alveg
stórmerkileg kona. Hún var fædd
og uppalin á Spáni en fór um tví-
tugt til Bretlands. Hún var að
vinna þar en kom til Íslands með
breskri vinkonu sinni 1964 og
kynntist tilvonandi eiginmanni
sínum hér. Hún lærði til sjúkra-
liða hér á Íslandi og starfaði við
það alla tíð, fyrst á spítala og síð-
ar við heimahjúkrun.
Það var einstaklega fróðlegt
og skemmtilegt að umgangast
hana og fá beint í æð spænskar
venjur sem fléttað var saman við
íslenskar venjur. Fjölskyldusam-
komur og matur voru Maríu afar
mikilvæg. Mörg skemmtileg mat-
arboð voru haldin í fjölskyldunni
þar sem framreiddur var
spænskur matur, t.d. paella, salt-
fiskréttir, spænsk eggjabaka og
fleira.
Hún var einstaklega góður
kokkur og kenndi okkur fjöl-
skyldumeðlimum að elda
spænskan mat. Hún var líka
mjög hjálpleg þegar vantaði
hjálp við undirbúning matarboða.
Til dæmis lét hún sig ekki muna
um að aðstoða Önnu Maríu dótt-
ur sína við að elda spænskan mat
fyrir rúmlega fimm hundruð
manns með aðstoð starfsfólks í
eldhúsinu á vinnustað dótturinn-
ar. Þá var hún um áttrætt. Hvað
gerir maður ekki fyrir spænska
daga!
Ég var svo heppinn að kynnast
Maríu Teresu árið 1985 þegar ég
fór að venja komur mínar í Hóla-
berg 36 að heimsækja dóttur
hennar. Ég heillaðist strax af
þessari hlýju, skemmtilegu og
ákveðnu konu. Ég sótti mikið í að
vera í kringum þau, skemmtileg-
ur félagsskapur, virkilega fallegt
heimili og tengslin við Spán þóttu
mér afar spennandi.
Við fórum síðar í ótal ferðir
saman til Spánar og það er engin
spurning; María Teresa hefur
alltaf verið þungamiðjan í þessari
fjölskyldu.
María Teresa var alla tíð mjög
myndarleg og vel tilhöfð kona.
Hún var ungleg í hreyfingum og
bar aldurinn einstaklega vel. Hún
var í góðu formi og dugleg að
hreyfa sig, var í dansi og tók þátt
í alls kyns hreyfingu og skemmt-
unum og hafði gaman af. Hún
skellti sér meira að segja á tram-
polín með barnabörnunum síð-
asta sumar. Hún hafði mjög gam-
an af föndri og ýmissi
handavinnu sem oft var unnin af
vandvirkni fyrir börnin og barna-
börnin.
Blessuð sé minning Maríu
Teresu.
Emil Blöndal.
Komið er að kveðjustund eftir
stutt en erfið veikindi og mig
langar að þakka tengdamóður
minni kynnin ljúfu og góðu.
Maria Teresa ólst upp í Camp-
orrells á Spáni. Um tvítugt fór
Maria til Madrid, þar sem eldri
bróðir hennar bjó, og hjálpaði til
á hans heimili, en eftir það vann
hún ýmis störf í Madrid. Í Mariu
blundaði mikil ævintýraþrá, sjálf-
stæði og ákveðni og hún fór á eig-
in spýtur til London og byrjaði að
nema hjúkrun. Í náminu kynntist
hún Janet og úr varð góður vin-
skapur. Þar fóru saman ævin-
týraþráin og áræði æskunnar og
þær sigldu með Gullfossi til Ís-
lands í ársbyrjun 1964. Þvílíkur
kjarkur og þor sem hefur þurft til
alls þessa, en af þeim eiginleikum
hafði hún tengdamóðir mín nóg.
Ekkert bakland, ekkert samband
við ættingja, ekkert tengslanet
og lítil fjárráð. Já, við getum með
sanni tekið hattinn ofan fyrir
þessari ungu Spánarmær.
Á Íslandi skaut hún rótum og
leit sannarlega á sig sem Íslend-
ing og má til gamans geta að eftir
að erlendu fólki fjölgaði svo mjög
hér á landi átti hún til að segja:
„Mikið er óþolandi að hafa alla
þessa útlendinga hér!“ Hún hélt
þó alltaf mikið í spænskar hefðir
og þá sérstaklega í matargerð.
Fyrir stelpu eins og mig, sem
aldrei hafði kynnst öðru en hefð-
bundnum íslenskum mat, var það
mikil upplifun að fá alls konar
framandi rétti eins og eggjakök-
ur með ýmsum tilbrigðum, salt-
fiskrétti, steikt brauð á ýmsa
vegu og gott salat. Og auðvitað
var olía og alioli með öllu.
Ferðaþráin var alltaf rík og
hún naut þess að ferðast. Ótelj-
andi Spánarferðir á gamlar
slóðir, ferðir til Kristínar til Kali-
forníu og fyrir rúmu ári fór hún
með stórfjölskylduna á ættarmót
í Madrid, sem verður okkur
ógleymanlegt og dýrmætt í
minningu hennar.
Maria var mjög ákveðin, eink-
ar skoðanaföst, fylgin sér og með
klárari konum sem ég hef kynnst.
Tölvur og net tileinkaði hún sér
eins og ekkert væri og notaði
óspart. Hún var mikil hannyrða-
kona og nutu afkomendur þess í
ríkum mæli. Eftir að hún hætti að
vinna hellti hún sér í líkamsrækt
og var mikið í jóga og zumba.
Síðasta boðið sem hún hélt fyr-
ir fjölskyldu og vini var zumba-
partí, þar sem hún leiddi okkur í
fjörugan zumbadans. Þar sáum
við Mariu á heimavelli; dansandi
við suðræna tónlist. Þvílík lífs-
gleði. Hún hafði líka hárbeittan
húmor sem hún notaði óspart.
Var svolítið eins og Laxness með
sína eigin útgáfu af íslenskunni
og það gat oft verið fyndið hvern-
ig hún notaði málið, en persónu-
lega held ég að hún hafi oft gert
það viljandi til að hafa það
skemmtilegra.
En fyrst og síðast var Maria
fjölskyldumanneskja og stolt af
öllum sínum. Hún eignaðist fjög-
ur börn, ellefu barnabörn og þrjú
langömmubörn. Hún var góð
tengdamóðir, börnum mínum
frábær amma og langömmubörn-
in elskuðu ömmu Teresu. Sökn-
uður okkar er mikill við fráfall
Mariu Teresu.
Að leiðarlokum vil ég þakka
einstök kynni við þá skemmti-
legu, hugumstóru og sterku per-
sónu sem tengdamóðir mín var.
Að verða þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast henni og eiga hana að
er ómetanlegt. Takk fyrir allt.
Minningin lifir.
Þóra Guðbjörg.
Minningar mínar um ömmu
Teresu eru ljúfar um skemmti-
lega og klára konu. Við vorum
góðar vinkonur og amma var svo
ung í anda og stelpuleg að aldrei
fann ég fyrir kynslóðabili. Alla
æskuna hafði ég ömmu í næsta
húsi og var þar löngum stundum.
Hún var viljug að sækja og skutla
mér á íþróttaæfingar og hjá
henni var ekki amalegt að fá að
borða. Hún var mikill sælkeri og
flink í eldhúsinu. Að vera hjá
henni í pössun var yndislegt, allt-
af dekrað við mig. Amma var
sjúkraliði að mennt en fyrir okk-
ur í fjölskyldunni var hún okkar
besti læknir. Alltaf var hringt í
ömmu, sama hversu lítil eða mikil
veikindi var um að ræða, og hún
kom um hæl að búa um sár eða
hjúkra okkur og gefa góð ráð.
Amma var mikil skvísa og var
alltaf smart klædd. Hún var líka
tæknivæddari en flestar ömmur
sem ég þekkti til; átti nýjustu
græjur og var með allt á hreinu í
þeim málum og það fannst mér
bæði aðdáunarvert og skemmti-
legt. Henni fannst mjög gaman
að ferðast og ég og Íris frænka
fórum með henni í eftirminnilega
stelpuferð til Spánar þar sem við
nutum lífsins og borðuðum góðan
mat. Það var líka aldrei leiðinlegt
í kringum ömmu, hún var mikill
húmoristi og gerði óspart grín,
einkum og sér í lagi að sjálfri sér.
Oft kolsvartur húmor, en þannig
var amma.
Hannyrðirnar léku í höndun-
um á henni og allir voru ánægðir
að fá teppi eða annað frá ömmu
Teresu. Hún lét sér aldrei leiðast;
eftir að hún hætti að vinna var
hún á fullu í líkamsrækt og var
dugleg að heimsækja vinkon-
urnar.
Hún var sannkallaður töffari
sem lét sér ekkert fyrir brjósti
brenna. Sterkur og ákveðinn per-
sónuleiki sem litaði líf mitt alla tíð
fallegum og fjölbreyttum litum
og ég mun sakna hennar meira
en orð fá lýst.
Sóley Ásgeirsdóttir.
Elskulega amma okkar er fall-
in frá.
Það fyrsta sem kemur upp í
hugann er að amma var alltaf til
staðar þegar við þurftum á því að
halda. Ást hennar og umhyggja
kom þá skýrt fram þótt húmorinn
hafi aldrei verið langt undan.
Amma var á undan sinni sam-
tíð, miklu hugrakkari og ævin-
týragjarnari en flestir. Hún fór
sínar eigin leiðir, flutti frá Camp-
orrélls alla leiðina til London
gegn vilja fjölskyldunnar til að
ráða sér og sinni menntun sjálf.
Svona lifði hún allt sitt líf;
óhrædd við allar þær fjölmörgu
áskoranir sem lífið færði henni.
Við fórum reglulega með
ömmu til Spánar, þar borðuðum
við saman uppáhaldsmatinn
hennar og hún sagði sögur frá
hún var að alast upp þar. Allt sem
amma hafði frá að segja var lit-
ríkt og skemmtilegt enda var hún
einstakur karakter og erfitt að
finna jafn sterka, hreinskilna og
fallega konu.
Hún mun ávallt lifa í hjarta
okkar og fylgja í þeim fjölmörgu
siðum og hefðum sem hún kynnti
okkur.
Þínar dótturdætur,
María Rosario og
Íris Teresa.
Maria Teresa
Jover Carrera
✝ Þuríður UnnurBjörnsdóttir
fæddist í Reykja-
vik 22. febrúar
1930. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Mörk 13. jan-
úar 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Björn
Björnsson frá
Laufási í Eyjafirði,
f. 1897, d. 1944, og
Þórhalla Þórarinsdóttir frá
Valþjófsstað í Fljótsdal, f. 1997
d. 1993. Systkini Þuríðar:
Björn, f. 1928, d. 2009, og Ingi-
björg, f. 1933.
Þuríður giftist hinn 12.
desember 1960 Antoni Erlends-
syni, f. í Vestmannaeyjum 1921,
d. 2017. Börn Þuríðar og Ant-
ons eru Haki, f. 1970, og Birna,
f. 1963, maki Sveinbjörn
Brandsson. Sonur þeirra er
Andri Þór, trúlofaður Viktoríu
Bergmann Halldórsdóttur.
Synir Sveinbjörns eru Arnar og
Jón Ingi, maki Ingibjörg Jó-
hannsdóttir, börn þeirra eru
Jökull Freyr og Hekla Líf.
Þuríður ólst upp í Reykjavík
og bjó á Hring-
braut 114 og
Stóragerði 15.
Árið 2013 fluttu
þau Anton í
þjónustuíbúð í
Mörkinni, Suður-
landsbraut 62. Síð-
ustu fjögur árin
dvaldi Þuríður á
hjúkrunar-
heimilinu Mörk.
Þuríður gekk í
Miðbæjarskólann og svo í Ingi-
marsskólann þar sem hún tók
gagnfræðapróf 1947. Hún hóf
störf á Borgarskrifstofum
Reykjavíkurborgar eftir gagn-
fræðapróf og starfaði þar sem
fulltrúi í bókhaldi fram til 1970.
Eftir það var hún rúm sjö ár
heimavinnandi ásamt því að
sinna erindum fyrir Nýju ljós-
prentstofuna sem þau hjónin
ráku í rúm þrjátíu ár. Síðan réð
hún sig til starfa hjá Sjúkra-
samlagi Reykjavíkur, sem
seinna tilheyrði svo Trygg-
ingastofnun ríkisins, og vann
hún þar fram til ársins 2000.
Útför Þuríðar fór fram í
kyrrþey 24. janúar 2020.
Elsku mamma, þá er komið að
kveðjustund í bili. Ég sem hélt að
ég væri alveg undirbúin, en senni-
lega er maður það aldrei. Við höf-
um rætt þessa stund fram og til
baka eftir að pabbi kvaddi okkur
fyrir rúmum tveimur árum.
Stundum spurðir þú mig um
Sumarlandið eða hvað við eigum
að kalla það sem tekur við – eins
og ég hefði verið þar og vissi allt.
Ég hafði mína visku úr bókinni
Sumarlandinu og stundum fannst
þér þetta vera of gott til að vera
satt og þá kom þitt rétta eðli í ljós.
Þú varst jarðbundin með ein-
dæmum. Þú varst líka föst fyrir
og vildir hafa allt þitt á hreinu og
stundum varstu dálítið kaldhæðin
og stríðin. Þú varst sterk, trygg-
lynd, dugleg, ákveðin, bóngóð,
skemmtileg, réttsýn, en fyrst og
fremst besta mamma sem hægt
var að hugsa sér. Við vorum nefni-
lega ekki einungis mæðgur held-
ur líka vinkonur. Ég veit að þú
varst jafn stolt af mér og ég af
þér. Við erum víst ótrúlega líkar,
mótaðar í sama formið, og
kannski skýrir það hversu vel við
náðum saman. Síðustu fjögur árin
sem þú dvaldir á Hjúkrunarheim-
ilinu Mörk velti ég því stundum
fyrir mér hvar ég eiginlega endaði
og þú byrjaðir. Ég var nefnilega
tekin við þínu hlutverki og þú
mínu. Þú kallaðir mig gjarnan
mömmu en vissir samt alltaf að ég
var dóttir þín. En þú vissir líka að
ég var sú sem passaði upp á þig og
varði þinn hag þó svo að stundum
fyndist þér ég helst til stjórnsöm.
Fyrir tíu árum breyttist aðstaða
mín á þann hátt að ég gat gefið
ykkur pabba alla þá hjálp, athygli
og ást sem þið þurftuð. Þegar ég
nú hugsa til baka finnst mér þessi
tími ótrúlega dýrmætur. Þú varst
sjálf fyrirmyndardóttir og hugs-
aðir vel um mömmu þína og ég
trúi að maður uppskeri eins og
maður sáir. Þú varst líka besta
amma sem hægt var að hugsa sér
og ég veit að Andri minn er mér
sammála um það. Þú varst vinsæl
meðal samferðamanna enda
skemmtileg á þinn einstaka hátt.
Þú varst gjarnan trúnaðarmann-
eskjan á vinnustaðnum og það var
svo skemmtilegt hvað ungu stelp-
urnar sóttu í þinn félagskap og
þín ráð. Þú varst ákveðin, þú viss-
ir hvað þú vildir og hélst reisn
þinni og sjálfstæði fram á síðasta
dag. Þetta veit starfsfólkið i
Mörkinni sem hugsaði svo vel um
þig. Það var ekki farið fram í mat-
sal nema hárið væri greitt og
varaliturinn á sínum stað. Ég er
sannfærð um að þú vissir hvað var
í vændum og beiðst eftir heim-
komu minni því ég hafði sagt þér
að mín heitasta ósk væri að fá að
fylgja þér síðasta spölinn. Eitt
sinn sagðirðu að við yrðum að ná
meiri fjarlægð milli okkar til þess
að aðskilnaðurinn yrði léttari. Ég
er fullviss um að þetta skýrir
hvers vegna, í fyrsta skipti í mörg
ár, þú sýndir ekki af þér leiða þeg-
ar ég fór í frí milli jóla og nýárs.
Ég ætla ekki að hafa þetta lang-
dregið því það hefði þér ekki lík-
að. Ég veit að pabbi tók á móti þér
eins og hann lofaði. Ég veit líka að
stelpurnar eru sameinaðar á ný
og því aftur orðið saumaklúbbs-
fært.
Elsku mamma mín, hafðu þökk
fyrir allt. Við sjáumst seinna og
tökum upp þráðinn á ný.
Birna.
Þuríður Unnur
Björnsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram.
Minningargreinar