Morgunblaðið - 10.02.2020, Síða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. FEBRÚAR 2020
✝ SigurbergurSigsteinsson
íþróttakennari
fæddist á Landspít-
alanum í Reykjavík
10. febrúar 1948.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu Ísa-
fold í Garðabæ 29.
janúar 2020.
Foreldrar hans
voru Sigsteinn
Sigurbergsson hús-
gagnabólstrari og Herdís Ant-
oníusardóttir.
Sigurbergur kvæntist Guð-
rúnu Hauksdóttur verslunar-
manni, f. 30. mars 1952. Börn
þeirra eru: 1. Herdís, f. 18. mars
1971. Börn hennar eru Sigrún
María Jörundsdóttir og tvíbur-
arnir Snædís María og Sigur-
bergur Áki. 2. Heiða, f. 1. júlí
1976, maki Hafliði Halldórsson,
f. 4. febrúar 1972, þeirra börn
eru Halldór og Guðrún Helga.
Stjörnunni og meistaraflokk
karla í fótbolta hjá Leikni Fá-
skrúðsfirði og Þrótti Neskaup-
stað. Enn fremur kvennalands-
liðin í handbolta og fótbolta. Þá
þjálfaði hann yngri flokka í fót-
bolta hjá Val og Fram, var með
knattspyrnuskóla hjá Fram og
ÍR og Sumarbúðir í borg hjá
Val. Auk þess var hann þjálfari
hjá lögreglunni og Lands-
bankanum.
Sigurbergur var fjölhæfur
íþróttamaður og spilaði hand-
bolta, körfubolta og fótbolta.
Hann lék lengi með meistara-
flokki Fram í handbolta og var
lykilmaður í landsliðinu, lék
fleiri A-landsleiki en nokkur
annar Framari. Hann spilaði
einnig með meistaraflokki
Fram í fótbolta, var m.a. Ís-
landsmeistari í handbolta og
fótbolta 1972, og lék einn A-
landsleik. Þá lék hann unglinga-
landsleiki í körfubolta.
Sigurbergur fékk ýmsar
viðurkenningar, meðal annars
frá Fram, ÍR, HSÍ og KSÍ.
Útför Sigurbergs fer fram
frá Grafarvogskirkju í dag, 10.
febrúar 2020, og hefst klukkan
13.
Fyrir átti Hafliði
tvær dætur af
fyrra sambandi og
fjögur barnabörn.
3. Sigsteinn, f. 13.
október 1977. 4.
Oddný, f. 6. nóv-
ember 1991, maki
Arnar Daði Helga-
son, f. 28. júní
1987.
Sigurbergur
lauk íþróttakenn-
araprófi frá Íþróttakennara-
skóla Íslands á Laugarvatni
1969 og kennsla var hans aðal-
starf, síðast í Verzlunarskóla Ís-
lands 1975-2014, en lengi
kenndi hann jafnframt í Ár-
bæjarskóla. Hann var þjálfari
um árabil, bæði í handbolta og
fótbolta, þjálfaði meðal annars
meistaraflokk karla og kvenna í
handbolta hjá Fram, meistara-
flokk karla hjá Haukum og HK,
meistaraflokk kvenna hjá ÍR og
Við kynntumst Sigurbergi
sumarið 1980. Við vorum þá ung-
lingsstúlkur í Breiðholti í efnilegu
unglingaliði ÍR í handbolta.
Framsýnir stjórnarmenn sáu að
til að halda þessum góða hópi
saman þyrfti eitthvað sérstakt til.
Niðurstaðan varð sú að hinn
landsþekkti íþróttamaður og
þjálfari, Sigurbergur Sigsteins-
son, var fenginn til verksins. Það
er skemmst frá því að segja að
þessi hópur rakaði inn titlum þau
ár sem Sigurbergur var við
stjórnvölinn. Reykjavíkurmeist-
aratitill haustið 1980 var eftir-
minnilegastur, þó að ekki væri
hann stærstur. Þetta var veturinn
sem Sigurbergur stýrði hinu
unga ÍR liði til sigurs í 2. deildinni
jafnframt því að þjálfa hið sigur-
sæla Framlið í 1. deildinni. Í
Reykjavíkurmótinu var leikið í 2.
riðlum og svo fór að ÍR og Fram
mættust í úrslitaleik. Höfuðverk-
ur þjálfarans var því töluverður,
en Sigurbergur leysti úr því eins
og öðru. Svo fór að ÍR sigraði, öll-
um að óvörum, nema okkur sjálf-
um og mögulega Sigurbergi. Á
þessum árum var Sigurbergur
líka landsliðsþjálfari kvenna og
við vorum margar ÍR stelpurnar
sem stigum okkar fyrstu skref
með landsliðinu á þessum árum.
Þegar Sigurbergur var ráðinn
þjálfari okkar í ÍR fengum við
meira en þann besta í bransanum.
Við eignuðumst líka frábæra fyr-
irmynd og góðan vin. Á þessum
árum mynduðust vináttubönd
sem héldu mun lengur en sam-
bandið á handboltavellinum. Það
má segja að á tímabili hafi heimili
Sigurbergs og Gunnu í Ásbúð í
Garðabæ verið nokkurs konar fé-
lagsheimili fyrir handboltastelp-
ur úr Breiðholti. Það var sama
hvenær okkur bar að garði, alltaf
stóðu dyrnar opnar. Þau voru
óteljandi kvöldin sem við vörðum
í stofunni hjá Sigurbergi og
Gunnu, í hrúgu í sófanum með
popp að spjalla og horfa á tónlist-
armyndbönd. Þau nenntu að
ræða allt, hlusta á allt.
Eftir að Sigurbergur hvarf á
braut kom losarabragur á
kvennaboltann í ÍR. Einhverjar
lögðu skóna á hilluna en flestar
færðu sig um set yfir í önnur fé-
lög. Sigurbergur kom aftur við
sögu okkar þriggja sem þjálfari
þegar hann var ráðinn til Vals
nokkrum árum síðar. Eftir því
sem árin liðu tóku önnur verkefni
við af handboltanum og samveru-
stundunum fækkaði. Vináttu-
böndin héldu þó. Það var alltaf og
alls staðar auðvelt að taka upp
þráðinn enda fátt skemmtilegra
en að rifja upp gömlu góðu dag-
ana. Skemmtilegast var þó alltaf
með Sigurbergi og Gunnu á
þorrablóti ÍR, sem var fasti
punkturinn í tilverunni síðustu
árin áður en heilsu Sigurbergs
hrakaði um of. Við sem eftir
sitjum munum halda sögunum á
lofti.
Elsku Gunna, Dísa, Heiða,
Steini og Oddný. Við vottum ykk-
ur og fjölskyldum innilega samúð
okkar.
Ásta Björk Sveinsdóttir,
Hanna Katrín Friðriksson,
Kristín Anna Arnþórsdóttir.
Það er skrýtið að skrifa, að mér
finnst, ótímabær kveðjuorð um
Sigurberg, fyrrverandi tengda-
föður minn, mann sem lék stórt
hlutverk í mínu lífi í mörg ár og
hefur gert áfram eftir skilnað
okkar Herdísar. Hann var jú afi
barnanna minna. Sigurbergur var
afreksmaður í íþróttum, var vin-
sæll og farsæll þjálfari og íþrótta-
kennari og þeir eru ófáir sem
maður hittir sem hann hefur ann-
aðhvort kennt eða þjálfað. Hann
var einstaklega barngóður og náði
ótrúlega vel til barna og ung-
menna, bæði í leik og starfi. Við
Sigurbergur áttum mikið og gott
samband og eftir sitja minningar
sem ég mun geyma alla tíð. Ég leit
upp til hans í mörgu. Íþróttirnar
skipuðu stóran sess í lífi okkar
beggja, enda fór það svo að ég
lagði fyrir mig íþróttakennslu og
þjálfun, að miklu leyti undir áhrif-
um frá honum. Við vorum langt í
frá að vera sammála um íþróttirn-
ar, hvaða lið væru best, hvaða
leikmenn sköruðu fram úr, og
þegar kom að pólitík vorum við al-
gjörlega sinn á hvorum endanum
svo vægt sé til orða tekið. En það
var hins vegar í tónlistinni sem
hjörtu okkar slógu í takt. Ég
komst þó ekki með tærnar þar
sem hann hafði hælana. Sigur-
bergur var alveg einstakur þegar
kom að tónlist. Ég get ekki sagt að
við höfum haft nákvæmlega sama
tónlistarsmekk, ég var til dæmis
aldrei á Cliffvagninum, Shadows
voru alls ekki minn tebolli en Neil
Young, Nick Cave, Pink Floyd og
Bubbi, þá vorum við að tala sam-
an. Það má segja að hann hafi ver-
ið alæta á tónlist. Plötusafnið, víd-
eóspólurnar, geisladiskarnir,
algjörlega einstakt. Sigurbergur
hafði góða nærveru, var ekki að
hafa sig mikið í frammi, en þegar
hann talaði var hlustað. Hann var
mikill húmoristi og mörg gullkorn
sem fengu að flakka. Best leið
honum með fjölskyldu sína nálægt
sér. Samband þeirra Gunnu var
einstakt. Það er erfitt að tala um
það í þátíð þar sem maður sá þau
aldrei öðruvísi en Begga og
Gunnu. Það eru örugglega ekki
margir dagar þar sem þau hafa
verið hvort án annars á lífsleið-
inni. Samband sem byggðist á
trausti, heiðarleika og ekki síst
vináttu. Alltaf jafn ástfangin. Það
sást hvað best í þeim ömurlegu
veikindum sem hann glímdi við
síðustu ár en alzheimerssjúkdóm-
urinn er andstyggilegur sjúk-
dómur sem hefur ekki síður áhrif
á aðstandendur. Þar stóð Gunna
vaktina af mikilli prýði, ásamt
börnum þeirra og fjölskyldum. Að
lokum langar mig að minnast
þessa góða manns með stuttri
sögu. Eitt sinn fórum við á tón-
leika, ásamt Gunnu og Dísu, á
skemmtistaðnum Broadway með
hljómsveitinni Nazareth, hljóm-
sveit sem ég þekkti ekki mikið, en
ég kannaðist við eitt, tvö lög.
Nema hvað að minn maður mætti
í ökklasíðum leðurfrakka, í Roll-
ing Stones-bol og pantaði sér að
sjálfsögðu viskí um leið og við
komum inn. What a man! Að-
standendum votta ég samúð mína
og þakka samfylgdina.
Blessuð sé minning Sigurbergs
Sigsteinssonar.
Jörundur
Áki Sveinsson.
Það var bjart yfir hópi íþrótta-
fólks sem hélt af stað frá Íslandi
til München í Þýskalandi í ágúst-
mánuði 1972 til að taka þátt í Ól-
ympíuleikunum. Stór hluti af
þessu íþróttafólki var handbolta-
landslið Íslands sem var að taka
þátt í Ólympíuleikunum, en þetta
var í fyrsta sinn sem handbolti var
tekinn inn sem keppnisgrein á Ól-
ympíuleikum. Í dag kveðjum við
félaga okkar Sigurberg Sigsteins-
son sem var fastur maður í lands-
liðinu á þessum tíma. Sigurbergur
var afburða handboltamaður, spil-
aði í horninu í sókninni og á miðj-
unni í varnarleiknum, senter eða
sweeper, handleggjalangur og
náði oftar en ekki að trufla
sóknarleik andstæðinganna. Það
var gott að vera með Sigurbergi í
liði, stutt í brosið, ávallt tilbúinn
að leggja sig allan fram fyrir fé-
lagana enda íþróttamaður af lífi
og sál.
Hann var íþróttakennari á dag-
inn og þjálfari og leikmaður á
kvöldin, en í þá daga æfðum við á
kvöldin þar sem við vorum allir
vinnandi. Þegar 40 ár voru liðin
frá München 1972 héldum við út
úr bænum og áttum góða helgi
saman að Geysi í Haukadal, – liðið
frá 1972 ásamt eiginkonum, þar
mættu menn með úrklippubæk-
urnar, rifjuðum upp hver fyrir
öðrum gamla takta frá löngu liðn-
um tíma og þar naut Sigurbergur
sín vel í hópi gamalla félaga. Sig-
urbergs er sárt saknað, ekki var
það svo að ellikerling hefði bankað
upp á, heldur var það þessi al-
ræmdi alzheimer sjúkdómur sem
sótti hann heim, hann barðist
lengi og drengilega en varð að játa
sig sigraðan í lokin. Við félagar
hans í ólympíuliðinu frá 1972
sendum innilegar samúðarkveðj-
ur til Gunnu, Guðrúnar Hauks-
dóttur, eiginkonu Sigurbergs, og
allrar fjölskyldu, barna og barna-
barna.
Gunnsteinn Skúlason.
Vinur minn og gamli þjálfari er
fallinn frá. Ég vissi að tími Sigur-
bergs með okkur var takmarkað-
ur en tíðindin höfðu meiri áhrif á
mig en ég átti von á. Sigurbergur
og fjölskylda eiga alveg sérstakan
stað hjarta mínu. Þótt árin séu
mörg síðan hann þjálfaði okkur
ÍR-stelpurnar, þá áttum við í hon-
um hvert bein. Fyrir unga stúlku í
íþróttum á sjöunda áratugnum
þar sem fyrirmyndir í kvenna-
íþróttum voru fáar, þá hafði Sig-
urbergur alveg sérstakt lag á að
hvetja okkur áfram, kenna og
leiðbeina. Líka mig, sem var
sannarlega ekki stórstjarna í
handbolta. Eitt sinn, þegar mér
fannst ekkert ganga upp hjá mér í
boltanum, spurði ég hann hvort
ég ætti ekki bara að hætta í hand-
bolta og einbeitta mér að skíða-
íþróttinni. Þá tók hann mig til
hliðar og sagði ákveðið en af
hlýju, „Lóa mín þú mátt aldrei
gleyma að þetta er hópíþrótt og
þú ert afar mikilvæg fyrir liðið,
þín tækifæri koma.“ Ég lærði
þarna mikilvæga lexíu sem hefur
fylgt mér alla tíð síðan sem er að
maður er aldrei einn um árangur,
við vinnum alltaf saman í liði. Árin
liðu og ég varð fjölskylduvinur
stórfjölskyldunnar sem mér þyk-
ir afar vænt um. Samverustundir
okkar á undanförnum árum hafa
verið ómetanlegar hvort heldur
þær voru á Ögri í djúpi, í minni
sveit að Víðum í Reykjadal eða á
þorrablóti ÍR með öllu gamla
handboltaliðinu. Í dag ylja ég mér
við minningar um dásamlegar
stundir þar sem við komum sam-
an, þvert á kynslóðir, að njóta
samveru og vinskapar.
Sigurbergur var sannur
íþróttamaður sem hefur haft mik-
il áhrif á okkur, hvort heldur þau
okkar sem hann þjálfaði eða
kenndi. Við munum aldrei gleyma
honum því minning um góðan
íþróttamann lifir í hjarta okkar.
Elsku Gunna, Dísa, Heiða,
Steini og Oddný, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð.
Ykkar
Þórdís Lóa Þórhallsdóttir.
Fótboltavöllurinn okkar við
Langholtsveg var ekki stór – eig-
inlega bara pínulítill. En þarna ól-
umst við upp við bolta. Sumir pilt-
unga áttu eftir að gera garðinn
frægan – innan vallar sem utan.
Einn af þeim var Sigurbergur.
Hann var fljótlega einn af þeim
fræknari og slóðin lá beint fram á
við, með Fram og undir hatti
landsliðs, svo að fátt eitt sé nefnt.
Sigurbergur var óskiptur vinur,
kappsamur og viðkvæmur.
Leiðir skildi en minningarnar
úr æsku ylja. Það voru góðir
tímar.
Ástvinir kveðja góðan dreng.
Blessuð sér minning Sigur-
bergs.
Þorlákur Helgi Helgason.
Haustið 1967 komu saman á
Laugarvatni 20 ungmenni um tví-
tugt, 12 strákar og átta stelpur,
sem voru að hefja nám í Íþrótta-
kennaraskólanum. Fæstir þekkt-
ust þótt einhver kunningsskapur
væri kannski fyrir hendi.
Einn úr þessum hópi var Sig-
urbergur Sigsteinsson, sem þá
þegar var þekktur íþróttamaður
úr Fram, meistaraflokksmaður
bæði í handbolta og fótbolta og
landsliðsmaður í handboltanum.
Fram undan var níu mánaða
nám í ÍKÍ og nándin var mikil.
Strákarnir bjuggu 12 saman í
íbúð sem síðar varð kennaraíbúð
og stelpurnar átta í kjallara
skólastjórahússins.
Nú hefur verið höggvið skarð í
þennan litla hóp, en hinn 29. jan-
úar sl. lést skólabróðir okkar
Sigurbergur eftir snarpa baráttu
við alzheimer.
Sigurbergur var vinsæll meðal
okkar skólasystkinanna, enda
ljúfur maður og skemmtilegur.
Íþróttahæfileika hafði hann
ómælda og átti gott með að um-
gangast aðra, enda lá það fyrir
honum að gera íþróttakennslu að
ævistarfi, auk þess sem hann
þjálfaði mörg lið, aðallega í hand-
bolta.
Hann var einnig mikill áhuga-
maður um popptónlist og átti
mikið plötusafn sem óspart var
notað þennan vetur.
Um vorið áttu allir nemendur
að flytja frumsamið hreyfiverk
við tónlist að eigin vali. Flestir
völdu eitthvað sígilt og rólegt sem
þægilegt var að hreyfa sig eftir,
en okkar maður kom sterkur inn
og valdi tónlist með The Shadows,
sem var ein af hans uppáhalds-
hljómsveitum. Þetta þótti djarft,
en ekki var nokkur spurning að
það verk vakti langmesta athygli
fyrir frumleika og framsetningu.
Sigurbergur var félagslyndur
maður og þegar hópurinn hittist
hér á árum áður af ýmsu tilefni
var hann alltaf fyrstur til að boða
komu sína.
Þessu var þó öðruvísi farið
sumarið 2018 þegar haldið var
upp á 50 ára útskriftarafmæli, en
þá boðaði Sigurbergur forföll og
treysti sér ekki til að mæta þar
sem sjúkdómurinn var farinn að
herða tökin.
Nú er baráttunni lokið og þessi
mikli afreksmaður varð að játa
sig sigraðan. Eigi má sköpum
renna.
Á kveðjustund sem þessari
hrannast minningarnar upp og
eru allar góðar.
Við skólasystkinin frá Laugar-
vatni þökkum fyrir að hafa fengið
að vera honum samferða um
stund og sendum fjölskyldu og
vinum innilegar samúðarkveðjur
á erfiðri stund.
Blessuð sé minning Sigurbergs
Sigsteinssonar.
Guðmundur Pétursson.
Í dag er borinn til grafar fyrr-
verandi samstarfsmaður okkar
hér í íþróttadeildinni í Versló og
góður vinur. Hann starfaði hér
við skólann í nær 40 ár. Við minn-
umst þess ekki að hann hafi misst
einn dag úr vinnu vegna veikinda,
en þegar kom að starfslokum var
farið að bera á undirliggjandi
veikindum hans.
Sigurbergur var vel liðinn bæði
af nemendum og samstarfsfólki.
Við minnumst þess að hafa
fengið höfðinglegar móttökur á
heimili þeirra hjóna í partíi fyrir
árshátíð. Þá má ekki gleyma „the
grand tour“ til að skoða hið ein-
staka plötusafn hans, aldrei höfð-
um við séð annað eins.
Einnig er okkur ofarlega í
huga hve miklar félagsverur þau
hjónin voru. Þau létu sig ekki
vanta í ferðir og aðrar uppákom-
ur hjá starfsmönnum skólans.
Sigurbergur var hamhleypa
þegar kom að kennslu og þjálfun
og auk þess var hann í mörg ár
liðsstjóri á leikjanámskeiðum
barna.
Hann var mikil íþróttakempa
bæði sem keppnismaður og þjálf-
ari til margra ára.
Það er mikil eftirsjá hjá fjöl-
skyldunni að missa þennan mikla
öðling og fjölskyldumann sem
Sigurbergur var. Gunna missir
góðan vin og félaga, en þau voru
einstaklega samrýnd hjón. Það er
sárt til þess að hugsa að þau
skyldu ekki fá lengri tíma saman
eftir langan starfsferil.
Elsku Gunna og fjölskylda,
megi góður guð og allir fallegu
englarnir vera með ykkur á þess-
um erfiða tíma. Minning hans
mun lifa um ókomin ár.
Kveðja frá íþróttakennurum
Versló,
Arna, Inga og Örn Kr.
Enn er höggvið skarð í þann
glaðværa hóp sem kynntist á
kennarastofu Árbæjarskóla á
fyrstu árum skólans og átti þar
samleið í meira en þrjá áratugi,
fullorðnaðist og þroskaðist sam-
an. Nú hefur Sigurbergur okkar
kvatt veröldina eftir baráttu við
erfið veikindi.
Oft var glatt á hjalla í kenn-
arahópnum. Sigurbergur lagði
sitt af mörkum og hann og
Guðrún, kona hans, voru sjálf-
sagðir þátttakendur í öllu fé-
lagslífi á vegum skólans. Sigur-
bergur var góður félagi og
samstarfsmaður, glaður og hlýr í
viðmóti við alla og vann störf sín
af alúð og samviskusemi.
Lengi vel var Sigurbergur
íþróttakennari drengja og mátti
finna að margir þeirra litu nokkuð
upp til hans. Seinni árin kom það
oft í hans hlut að kenna yngri ár-
göngunum íþróttir, drengjum og
stúlkum saman. Börnunum leið
vel hjá honum enda var hann
barngóður og umhyggjusamur.
Við minnumst hans að stjórna
leikjadögum á vorin með hóp af
háværu ungviði í kringum sig.
Við sendum Guðrúnu og fjöl-
skyldu þeirra Sigurbergs innileg-
ar samúðarkveðjur og biðjum
þeim alls góðs. Sigurberg kveðj-
um við með virðingu og þökk fyrir
áratuga samstarf. Eftir lifir
minningin um góðan dreng og
góðan félaga.
F.h. gamalla starfsfélaga,
Ásta, Bára, Guðrún B.
og Kristín.
Við fráfall heiðursmannsins
Sigurbergs Sigsteinssonar vil ég
þakka áratuga vinskap, samstarf
og samskipti, bæði persónuleg og
fagleg í sambandi við störf hans í
Árbæjarskóla. Þótt aldursmunur-
inn væri nokkur og grunnteng-
ingin úr íþróttahreyfingunni ólík,
náðum við alla tíð mjög vel
saman.
Sigurbergur var ósérhlífinn
vinnuþjarkur og afskaplega
traustur og bóngóður er til hans
þurfti að leita. Minnist ég vart að
hann hafi nokkru sinni neitað bón
um að leysa verk eða beiðni um
annan greiða.
Sigurbergur var eins og allir
vita er til þekkja mjög fjölhæfur
íþróttamaður og kappið og
keppnisskapið eftir því. Það var
aldrei hans stíll að gefast upp.
Jafnvel í gjörsamlega tapaðri
stöðu var barist til síðustu sek-
úndu og talaður kjarkur í sam-
herja, eins og reyndar fleiri
þekktar látnar og lifandi persón-
ur úr íþróttahreyfingunni eru
frægar fyrir.
Sigurbergur var óþreytandi að
koma á fót keppnum og setja upp
mót innan skólans og hvetja til
þátttöku í mótum utan hans, þar
sem aðrir skólar tóku þátt. Ég
meira að segja varð stundum þess
umdeilda „heiðurs“ aðnjótandi að
leyfa honum að kalla mig liðs-
stjóra við hátíðleg tækifæri.
Einnig er mér ofarlega í huga
öll sú vinna er hann lagði á sig
sem þjálfari hinna ýmsu fé-
lagsliða, landsliða og hópa. Alltaf
vantaði að venju peninga og ekki
dró þjálfarinn af sér við að afla
þeirra. Því verður þó ekki neitað
að jafnvel á þessum tíma þótti það
athyglisvert þegar sjálfur lands-
liðsþjálfarinn gekk í hús og seldi
rækjur og fleira þess háttar til
fjáröflunar.
Við starfslok gátum við báðir
hugsað okkur að eyða meiri tíma
saman í sameiginleg áhugamál,
en margt fer öðruvísi en ætlað er.
En eina litla af mörgum í lokin.
Þinghald og ráðstefnur er
nokkuð sem getur orðið býsna
þreytandi iðja ef ekki er rétt á
haldið. Eitt sinn vorum við Sigur-
bergur sessunautar á einni slíkri
ráðstefnu. Var öllum málum í
ákveðnum þætti hennar í raun
fyllilega lokið en nokkrir fundar-
menn fundu þörf hjá sér til að
teygja úr efninu og endurtaka að
því að virtist eingöngu til að tala,
eins konar gáfumannaumræða
rétt í lokin.
Þótt þingforseti hefði sérstaka
þolinmæði fyrir þessu gilti alls
ekki það sama um Sigurberg.
Hann hnippti ákveðinn í síðuna á
mér og hvíslaði: „Marinó, er þetta
ekki alveg búið? Getum við ekki
bara farið fram og talað um fót-
bolta – eða plötur?“
Ég færi hans frábæru eigin-
konu og fjölskyldu mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Það var
ljós í skugganum að vita af hinni
Sigurbergur
Sigsteinsson