Morgunblaðið - 10.02.2020, Page 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 10. FEBRÚAR 2020
✝ Þorgeir Guð-mundsson var
fæddur á Syðra-
Lóni á Langanesi
20. ágúst 1926.
Hann lést á LSH í
Fossvogi 19. janúar
2020.
Foreldrar hans
voru hjónin Her-
borg Friðriksdóttir
húsfreyja, f. 19.
apríl 1889, d. 28.
júlí 1958 og Guðmundur Vil-
hjálmsson, bóndi og kaupfélags-
stjóri, f. 29. mars 1884, d. 1.
febrúar 1956.
Hann var tíundi í röð 12
systkina. Elst var Sigríður, f.
1911, þar á eftir komu Vil-
hjálmur, f. 1913, Anna, f. 1914,
Jón Erlingur, f. 1916, Friðrik, f.
1917, Árni, f. 1919, Þuríður, f.
4. 1921, Stefanía, f. 1922, Bald-
ur, f. 1924, Sigtryggur, f. 1929.
Þau eru öll látin en eftirlifandi
systir hans er Herdís, f. 1930.
Þorgeir ólst upp á Syðra-
Lóni í faðmi foreldra, 11 systk-
ina og fóstursystkina, fór til
náms í Héraðsskólann á Laug-
arvatni og síðar í Samvinnu-
skólann í Reykjavík. Einnig
stundaði hann nám einn vetur í
lýðháskóla í Svíþjóð. Til versl-
Hjartarsyni, búsett í Reykjavík.
Sonur þeirra er Kristinn Frið-
berg. 5) Óli Vilhjálmur, f. 1.
júní 1963, giftur Bodil Vester-
gaard, búsett í Odder í Dan-
mörku. Börn þeirra eru Tomas,
Anna og Jakob Vestergaard.
Þau hjón byrjuðu búskap í
Keflavík en í nóvember 1952
fluttu þau í Kópavog þar sem
Þorgeir réðst til Kaupfélags
Kópavogs sem kaupfélagsstjóri
og starfaði þar til 1958 en þá
fluttu hjónin til Hólmavíkur þar
sem hann tók við stöðu kaup-
félagsstjóra Kaupfélags Stein-
grímsfjarðar. Þetta var um-
fangsmikið starf því að fyrir
utan verslunina rak Kaup-
félagið frystihús og sláturhús.
Árið 1967 sagði Þorgeir skilið
við Kaupfélagið og fjölskyldan
fluttist til Reykjavíkur þar sem
þau ráku verslun við Freyju-
götu í nokkurn tíma. Þá réð
hann sig sem framkvæmda-
stjóra Síldarverksmiðjunnar á
Seyðisfirði en dvaldi stutt þar
og tók þá við stöðu forstjóra
Hraðfrystistöðvarinnar á
Eyrarbakka þar sem hann
starfaði í nokkur ár. Eftir það
réðst hann til skattstofunnar í
Reykjavík og vann þar til 70
ára aldurs, fyrir utan 10 ár sem
hann í millitíðinni gegndi starfi
skrifstofustjóra hjá tískuversl-
uninni Karnabæ.
Þorgeir verður jarðsunginn
frá Vídalínskirkju í Garðabæ í
dag, 10. febrúar 2020, og hefst
athöfnin klukkan 13.
unarstarfa réð
hann sig í Keflavík
og þar kynntist
hann Sesselju
Kristinsdóttur,
Sísí, frá Loft-
sstöðum, f. 2. jan-
úar 1928, d. 30.
júní 2007. For-
eldrar hennar voru
hjónin Ragnhildur
Stefánsdóttir og
Kristinn Jónsson.
Þau gengu í hjónaband 4. ágúst
1951 og eignuðust saman fimm
börn:
1) Drengur, fæddur andvana
28. október 1952. 2) Herborg, f.
14. júlí 1954, gift Sigurði Inga
Guðmundssyni, búsett í Kópa-
vogi. Börn hennar eru Birgir
Axelsson, sonur Birgis er
Adrían Snær, og Linda Ösp
Heimisdóttir, gift Biswajeet
Guha. Dætur þeirra eru Freyja
og Brynja. 3) Ragnhildur, f. 23.
mars 1957, gift Jóhannesi Árna-
syni, búsett í Höskuldarnesi á
Melrakkasléttu. Synir hennar
eru Þorgeir Þorbjarnarson,
giftur Guðmundu Hörpu Júlíus-
dóttur, sonur þeirra er Hrafn-
kell Emil, og Höskuldur Þor-
bjarnarson. 4) Kristín, f. 13.
september 1959, gift Einari Fr.
Þá er lífsgöngu föður míns
lokið og þótt hann hafi verið á
94. aldursári og verið heilsu-
tæpur síðustu mánuði kom
þetta samt á óvart því að lífs-
viljinn var svo mikill fram á
síðasta dag og hann ekki tilbú-
inn til að kveðja.
Pabbi var ætíð mjög já-
kvæður og duglegur og þótt
hann væri kominn yfir nírætt,
bundinn súrefnisvél og orðinn
það óstöðugur á fótum að hann
þurfti á göngugrind að halda
sagðist hann ekki hafa yfir
neinu að kvarta. Hann bjó
einn, hugsaði um sig sjálfur og
ekki að ræða það að kaupa að-
keyptan mat. „Tja, þetta er
allt svo ólystugt.“ Hann átti
bíl og ók sjálfur á meðan færð
var góð og þegar hann útskrif-
aðist af Landakoti 19. desem-
ber eftir margra vikna spít-
alalegu sagði hann lækninum
þegar spurt var um aðstæður
hans heima: „Ég keyri bara
sjálfur út í búð og kaupi í mat-
inn.“ Aldrei nein vandamál,
bara lausnir. Pabbi var mikill
heimsmaður, en þau mamma
ferðuðust til margra fjarlægra
landa, í flestar heimsálfur, og
voru það ekki hvíldarferðir.
„Maður fer ekki til útlanda
nema skoða allt; söfn, forn-
minjar og alla áhugaverða
staði.“ Eftir að við börnin
hans fórum að ferðast með
okkar fjölskyldum, oftast
hugsað sem frí eða hvíld frá
hinu daglega amstri, var við-
kvæðið alltaf: „Eruð þið búin
að ákveða skoðunarferðir?
Ætlið þið ekkert að ferðast?“
Síðasta ferð hans utan Evr-
ópu var til New York vorið
2015 þegar hann fór með okk-
ur hjónum til að heimsækja
Lindu dóttur mína. Fyrst var
stoppað í fimm daga í borginni
og hafði ég séð fram á mjög
erfiða daga með þennan of-
virka 89 ára gamlan mann, en
það var öðru nær. Ekki var
hægt að hugsa sér betri ferða-
félaga enda var hann heims-
vanur. Hafði sko komið þarna
tvisvar áður og var mjög góð-
ur leiðsögumaður. Hvort sem
var að kynna okkur flottasta
magasín heimsins, Macy’s, og
aðstoða mig við að velja kjóla
til að máta, eða draga okkur
upp á 102. hæð Empire State-
turnsins, en hann hafði áður
bara komið á 86. hæð og varð
að toppa það. Aldrei dauður
tími, „maður fer líklega ekki
oftar til NY“. Eftir dvölina í
borginni var haldið til háskóla-
bæjarins Íþöku, en þaðan var
ekki nema þriggja tíma akstur
að Niagarafossum; eins af
fáum merkisstöðum í heimin-
um sem hann hafði ekki séð og
hann yrði að komast þangað.
Áður fyrr þegar við börnin
stóðum í íbúðarkaupum og lag-
færingum fékk pabbi aldrei
nóg af því að koma og hjálpa,
enda var hann handlaginn
mjög. Ófáum kvöldum og helg-
um var varið í þessa sjálfsögðu
aðstoð að hans mati og var al-
veg ómetanlegt.
Að leiðarlokum er margs að
minnast og margt að þakka
fyrir, ekki síst það að vera
sjálf nálægt eftirlaunaaldri
þegar pabbi er kallaður burtu.
Þetta verða mikil viðbrigði að
geta ekki skroppið á Strikið til
pabba til að spjalla.
Síðasta langferðin hans
verður væntanlega rólegri en
fyrri ferðir og vonandi nær
hann að slaka aðeins á. Ef það
er líf eftir þetta líf er ég viss
um að spilafélagar hans sem
farnir eru bíða eftir að fá hann
í liðið og að bæði mamma og
Dísa taka á móti honum opn-
um örmum.
Hvíl í friði elsku pabbi og
takk fyrir að gefa mér líf og
vera með mér öll þessi ár.
Herborg Þorgeirsdóttir.
Nú er hann elsku pabbi far-
inn í ferðalagið mikla. Hann
var búinn að ferðast víða um
heiminn með mömmu og koma
í flestar heimsálfur. Hann
skoðaði allt sem mögulegt var
að skoða á ferðum sínum og
mundi alla staði og nöfn þegar
heim var komið. Og hann hélt
áfram að ferðast eftir andlát
mömmu og náði m.a. að fara
til Danmerkur í fermingu Jak-
obs, yngsta barnabarnsins,
kominn á tíræðisaldur. Í sum-
ar dreif hann okkur austur á
firði í mikið ferðalag til að
skoða hleðslur Birgis dóttur-
sonar síns sem þar voru víða,
ekki gat hann yfirgefið þessa
jarðvist án þess að skoða þær
frekar en pýramídana í
Egyptalandi eða Kínamúrinn.
Það var ekki óreiðan eða
óskipulagið kringum pabba.
Mikil reglufesta og með allt
sitt á hreinu. Hann gekk alla
daga úti nema sunnudaga,
klukkutíma á dag og í hvaða
veðri sem var. Hann borðaði
líka hafragraut alla morgna
nema sunnudaga en þá borðaði
hann súrmjólk „svona til til-
breytingar“. Alla daga eldaður
hollur og staðgóður matur og
ekki bruðlað með sykur eða
salt nema ef vera skyldi á
sunnudögum. Stundum varð
manni nóg um vanafestuna en
þannig fleytti hann sér áfram,
búandi sjálfbjarga og með
reisn á fallegu og snyrtilegu
heimili fram á tíræðisaldurinn.
Þessi reglufesta og nákvæmni
náði einnig út á vinnumark-
aðinn. Alla tíð var hann traust-
ur starfskraftur og sá vel fyrir
sér og sínum og lagði mikið
upp úr því að innræta okkur
afkomendunum dugnað og
gott vinnusiðferði.
Hann hafði tækifæri til að
mennta sig, fór í Samvinnu-
skólann og var alla tíð mikill
samvinnumaður. Samvinnu-
skólinn bjó nemendur undir
að starfa við kaupfélögin og
það gerði pabbi lengi framan
af, í Keflavík og í Kópavogi og
síðan á Hólmavík. Má segja að
Hólmavíkurárin hafi verið
hans og mömmu bestu ár.
Hann talaði alltaf um fólkið
þar og bændurna í sveitinni
með mikilli hlýju og virðingu.
Hann eignaðist marga og
trausta vini þarna fyrir norð-
an, m.a. Jón, arftaka hans í
starfi, og Svanný, en flestir
aðrir höfðingjar eru nú
gengnir. Líklega hefði hann
haldið sterkari tengslum
þarna norður eftir að hann
fluttist til baka ef vanheilsa
mömmu hefði ekki komið til.
Hann var félagi í Átthaga-
félagi Strandamanna til ævi-
loka.
Dísu kynntist hann eftir að
hann flutti sem ekkill í Garða-
bæ og áttu þau í góðu sam-
bandi í 10 ár eða þar til hún
lést síðastliðið sumar. Þetta
voru hamingjurík ár og þegar
þeim lauk fór heldur að halla
undan fæti og heilsan að bila
en ekkert inni í myndinni að
leggja árar í bát.
Hann var svolítið kvíðinn
fyrir þessu síðasta ferðalaginu
mikla. Honum fannst hann
ekki vera alveg tilbúinn, hafði
mikinn lífsvilja en undir lokin
náðust sættir við almættið.
Hann fann eitthvert öryggi í
því að kalla til bróðurson sinn
og frænda, sr. Davíð Baldurs-
son, til að jarðsyngja sig og
þökkum við honum kærlega
fyrir veitta aðstoð.
Þeir voru erfiðir síðustu
mánuðirnir en pabbi fór gegn-
um þá yfirvegaður eins og
alltaf áður. Hann lagði aftur
augun og kvaddi átakalaust og
með dótturson og nafna sér
við hlið. Takk fyrir allt.
Þín dóttir,
Ragnhildur.
Þorgeir
Guðmundsson
HINSTA KVEÐJA
Við leggjum blómsveig á beðinn
þinn
og blessum þær liðnu stundir
er lífið fagurt lék um sinn
og ljúfir vinanna fundir
en sorgin með tregatár á kinn
hún tekur í hjartans undir.
Við þökkum samfylgd á lífsins leið
þar lýsandi stjörnur skína
og birtan himnesk björt og heið
hún boðar náðina sína
en Alfaðir blessar hvert ævinnar
skeið
og að eilífu minningu þína.
(Vigdís Einarsdóttir)
Elsku pabbi, tengda-
pabbi og afi, takk fyrir allt.
Kristín, Einar og
Kristinn Friðberg.
✝ Salbjörg H.G.Norðdahl
fæddist 18. apríl
1928 á Brimnesi í
Viðvíkursveit,
Skagafirði. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Eir 30.
janúar 2020.
Foreldrar henn-
ar voru Guðmann
K. Þorgrímsson, f.
12. des. 1898, d. 27.
nóv. 1984, og Þóra S. Þor-
valdssdóttir, f. 8. mars 1902, d.
12. júní 1965.
vin, f. 7. júlí 1939; Rósa Sigríð-
ur, f. 15. ágúst 1941; Guðmann
Þór, f. 9. september 1945.
Salbjörg var gift Karli V.
Eggertssyni Norðdahl, bónda á
Hólmi, f. 8. apríl 1898, d. 5.
október 1983. Börn þeirra eru:
1) Karl Hólmkell, f. 1952, maki
Ásdís Birna Ottesen. 2) Þor-
valdur Sigurður, f. 1952. 3)
Erla, f. 1954, börn Alva Linn og
Mari. 4) Eggert, f. 1958, barn
Bergdís. 5) Valur Þór, f. 1960,
maki Marta Kristín Halldórs-
dóttir, börn Klara, Erna og Vil-
hjálmur Karl. 6) Heiða Björk, f.
1962, maki Jón Jóhannesson,
börn Salbjörg Þóra og Matt-
hías. Barnabarnabörnin eru
orðin níu.
Útför Salbjargar verður gerð
frá Árbæjarkirkju í dag, 10.
febrúar 2020, klukkan 14.
Systkini Sal-
bjargar: Þor-
grímur Árelíus, f.
6. september 1930,
d. 17. október
2018; Þorvaldur
Sigurður, f. 30.
september 1931, d.
4. júlí 1951; Hösk-
uldur Eyfjörð, f.
18. desember 1932,
d. 24. ágúst 2017;
Kristín Guðrún, f.
13. apríl 1934; Hartmann Guð-
mundur, f. 26. maí 1935, d. 20.
ágúst 2019; Hallgrímur Sigur-
Móðir mín er látin á 92. ald-
ursári og södd lífdaga, fæddist í
norðlenskri sveit 1928 og fluttist
suður á mölina um 1950.
Hún var trú sínum uppruna,
hafði gaman af búskap og rækt-
aði sinn garð í bestu merkingu
orðsins.
Hún hafði yndi af ræktun
matjurta og garðagróðurs, rækt-
aði vöxtulegar stofuplöntur sem
prýddu heimilið áratugum sam-
an. Við húsið var garður með
trjám og fjölæringum sem hún
sinnti af alúð auk þess að sinna
búskap og ala upp sex börn.
Á nútímamælikvarða væri
hún eflaust talin „ofurkona“.
Á kvennafrídeginum 1975 tók
mamma sér frí og fór á fjölda-
fund, pabbi eldaði og fórst það
illa úr hendi, maturinn brann
við, húsið fylltist af reyk og þeg-
ar ég kom heim var sá gamli
plástraður eftir bjástur í kart-
öflugarðinum og vantaði sárlega
hana mömmu.
Mamma var af trúuðu fólki
komin og þegar árin liðu fann
hún mikla stoð í trúnni, fór á
samkomur og átti sér ríkulegt
andlegt líf sem mótaði hana
meira en margt annað.
Hún hafði gaman af tónlist,
fór oft norður í land að heim-
sækja ættingja og vini, hélt rækt
við ættaróðalið Tungufell í
Svarfaðardal ásamt sjö systkin-
um, fór í göngur og réttir en af-
þakkaði pent réttarsjússinn.
Mamma drakk aldrei vín og vildi
helst blanda gosið með vatni.
Hún kom jafnan hlaðin berj-
um að norðan á haustin, gerði
saft og sultur sem hún útdeildi
til ættingja sinna.
Hún fór aðeins einu sinni utan
í brúðkaup systur minnar í Nor-
egi, kom heim með agnarlítinn
hlyn sem var alinn upp í gjör-
gæslu og yfirvetraður í fjósinu á
Hólmi.
Er núna stæðilegt tré í garð-
inum hennar 40 árum síðar.
Held að ræktunaráhugi henn-
ar hafi kveikt á ævilangri skóg-
ræktardellu minni.
Takk fyrir það mamma.
Ég fékk dýradellu sem krakki
og dró heim flest þau kvikindi
sem teljast gæludýr, en mamma
var skilningsrík og leyfði kan-
ínur, hamstra, fiska, ketti, dúfur
og eitt sinn hrafn, henni var þó
lítt skemmt þegar krummi skeit
á snúruþvottinn og varð illur við-
ureignar, kom hún þá krumma í
fóstur í grenndinni.
Mamma var mikill lestrar-
hestur þegar um hægðist í bú-
skapnum, við systkinin bárum
bækur í hana sem hún las upp til
agna.
Vildi helst fá bækur í jólagjöf
og kláraði þær hratt.
Síðustu misserin var hún á
hjúkrunarheimilinu Eir og fékk
þar góða aðhlynningu.
Ég minnist með þakklæti
margra gæðastunda í heimsókn-
um og við töluðum saman um
heima og geima, minnið var ætíð
gott þótt líkaminn hrörnaði og
ég gat næstum því flett upp í
mömmu og fræðst um atburði og
ættingja lífs sem liðna.
Hún hélt ætíð góðu sambandi
við systkini sín, var ættrækin og
lét sig velferð fjölskyldunnar
varða.
Þegar á bjátaði áttum við
systkinin alltaf gott bakland í
mömmu sem hélt stórfjölskyld-
unni saman eftir fráfall pabba
1983.
Kærar þakkir til allra á Eir
sem önnuðust mömmu og fylgdu
henni síðasta spölinn og allra
ættingja minna sem heimsóttu
hana og glöddu.
Ég veit að þú ert komin á
þann áfangastað sem þú trúðir
staðfastlega á allt þitt langa líf.
Takk fyrir allt elsku mamma,
umhyggju þína og lífið sem þú
gafst mér.
Þinn sonur,
Valur Þór Norðdahl.
Salbjörg H.G.
Norðdahl Jón var 16 ára
þegar hann starf-
aði við byggingu
Ölfusárbrúarinnar
1945 ásamt föður sínum, Val-
mundi Björnssyni brúarsmið.
Eftir það varð ekki aftur snúið
með lífsstarfið. Hann lauk námi
í húsasmíði við iðnskóla og
starfaði síðan alla starfsævina
við húsa- og brúarsmíðar.
Í föðurætt var Jón fjórði
maður frá Sveini Pálssyni
(1762-1840) hinum kunna lækni
og náttúrufræðingi. Meðal af-
komenda Sveins voru bræður
kenndir við Svínadal í Skaft-
ártungu en margir þeirra voru
völundar á tré og járn. Einn
þeirra var Valmundur faðir
Jóns. Í móðurætt var hann af
svonefndi Heiðarætt sem
kennd var við Litlu-Heiði í
Mýrdal. Af þeirri ætt var Jón
Brynjólfsson, afi Jóns, sem var
trésmiður og mikill dugnaðar-
maður.
Þeir feðgar Valmundur og
Jón unnu saman við brúarsmíð-
arnar ásamt flokki brúarvinnu-
manna. Eiga margir sem í þeim
hópi voru ánægjulegar minn-
ingar frá þeim tíma. Undirbún-
ingsvinna við brúarsmíðar var
oft mikil og þegar kom að því
að steypa hljóp þeim feðgum
kapp í kinn. Valmundur hafði
þann sið þegar mikið var í húfi
að taka í der húfu sinnar og
færa húfuna sitt á hvað til hlið-
anna nokkrum sinnum.
Jón Valmundsson
✝ Jón Valmunds-son fæddist 9.
júní 1929. Hann lést
19. janúar 2020.
Útför Jóns fór
fram 1. febrúar
2020.
Valmundur var
góður verkstjóri og
vel liðinn. Þegar
hann hætti brúar-
smíðum tók Jón við
brúarvinnuflokkn-
um. Brýr sem hann
byggði ásamt
flokki sínum voru
fjölmargar. Síðasta
stóra brúin sem
hann byggði var
Markarfljótsbrúin
nýja. Bygging hennar gekk af-
ar vel og var hún vígð í október
1992. Til viðbótar byggðu þeir
nýjar brýr á Seljalandsá og Ál-
ana. Þessum verkum öllum var
lokið fyrir jól sama ár.
Auk brúarsmíðanna var Jón
mikilvirkur húsasmiður og
byggði hann fjölmörg hús bæði
í Mýrdal og víðar. Eftir að
formlegu ævistarfi hans við
brúarsmíðar lauk hélt hann
áfram að starfa við trésmíðar
lengi vel og hjálpaði mörgum
við byggingar og innréttingar.
Jón var félagslyndur og hlóð-
ust á hann ýmis félags- og
trúnaðarstörf svo sem við sveit-
arstjórn. Eiginkona hans í um
60 ár er Steinunn Pálsdóttir,
hinn mesta dugnaðarkona.
Dæturnar eru Steinunn og
Guðrún.
Jón var meðalmaður á hæð,
stæltur og grannvaxinn, yfir-
leitt glaður í bragði, kraftmikill
og röskur og þoldi illa leti og
seinagang. Hann var við hesta-
heilsu alveg fram á allra síð-
ustu ár. Hann átti heima í Vík
alla ævi.
Eftir áratuga kynni er hans
nú minnst með virðingu. Eig-
inkonu, dætrum og fjölskyldum
þeirra eru færðar samúðar-
kveðjur.
Ólafur Jónsson.