Hvöt - 01.02.1938, Blaðsíða 39

H V Ö T
og ástina; trúna á hæfileika
sína og framtíð; trúna á sjálf-
an sig. Hann var orðinn einn
hinna hugsjónalausu vesalinga,
og þótt hann reyndi að taka sér
eitthvað þarflegt fyrir hendur,
þá var honum allt slíkt ómögu-
legt til lengdar. Hann var fyr
en varði orðinn útlagi þjóðfé-
lagsins, og enginn vildi lengur
kannast við hann sem vin og
félaga, engir nema þeir, sem
höfðu orðið sömu döpru örlög-
um að bráð. Hann var orðinn
fórnardýr Bakkusar, hins vold-
uga vínguðs. Hann var kross-
festur á kvalakross ofdrykkj-
unnar. — Hann var einn hinna
glötuðu sona hinnar íslenzku
þjóðar.
Freysteinn Fínnbogason,
þannig enduðu þínir glæstu
framtíðardraumar. Þú, sem
íorðum varst gæddur heitri trú
á menningu og framsóknar-
þrám, trú á þroska mannsins,
hversu döpur urðu ekki örlög
þín; hversu sorgleg er ekki
eymd þín og niðurlæging. En
ég dæmi þig samt ekki, en ég
hryggist yfir að sjá þig í slíku
ástandi og mig tekur sárt að
sjá, að þessi maður, sem situr
við borðið í horninu við dyrn-
ar og leitar að gleymsku sorga
sinna og stundargleði í faðmi
vínguðsins, er enginn annar en
þú. Vínið er tál og blekking, og
mér liggur við að fullyrða, að
3?
það hefði verið betra, að þú
hefðir dáið með alla þína
drauma, þrár og fyrirætlanir,
en að verða slíkum forlögum að
bráð. Þú áttir forðum yfirburði
yfir alla þína jafnaldra, og
allir töldu víst að þú, yrðir
mikill maður, — og barn ham-
ingjunnar. En hver fær skynj-
að duttlunga örlaganna? Hver
fær ráðið gátur hinna ókomnu
tíma? Enginn. Dómur örlag-
anna er stundum strangur.
Nornirnar hafa reiðst þér og
refsing þeirra er þung. Þú
þekkir mig ekki, en ég þekki
þig. Ég veit að þú ert glataður;
þú, sem ég hugði að yrðir þér
og öðrum til frægðar og sóma.
Saga þín er mér kunn, og saga
þín er vissulega réttnefnd sorg-
arsaga.
Þannig eru í stuttu máli
þættir úr sögu Freysteins Finn-
bogasonar, sem ég rifjaði upp
þarna í kránni, á þessu húmríka
vetrarkveldi. Og nú er Frey-
steinn dáinn. Hann var efni í
mikinn mann, en lífið lék hann
hart. — Fegurstu draumaborg-
ir sínar varð hann að sjá hrynja
að jörðu. Æskudraumar hans,
er stefndu í sólarátt, urðu
myrkri lífsins að bráð. — Hann
átti næmar tilfiníningar. !Ást
hans var heit var heit, og sorg
hans varð djúp. — Löstur for-
feðra hans varð líka löstur