Þróun - 24.03.1943, Blaðsíða 2

Þ R Ó U N
munuð áreiðanlega ekki sjá eftir
því, þegar fram liða stundir. Þær
munu gera yður lífið ánægju-
legra, þær halda betur við æsku-
blóma yðar heldur en nokkurt
fegurðarmeðal, og síðast en ekki
sizt munu þær reynast yður góður
félagi í mótlæti og erfiðleikum
lífsins og auka trú yðar á sjálfan
yður, á framtíðina og á landið.
Jón Magnússon
II. deild.
★
Æskan og- bindindið.
Af því ég er í bindindisfélagi
skólans, finnst mér vel til fallið,
að ég skrifi í skólablaðið um þetta
málefni og það höl, sem það hef-
ur valdið þjóðinni, og á eflaust
eftir að valda henni. Vín og tóhak
eru hinir verstu skaðræðisgripir,
*og geta fáir gert sér í hugarlund,
hvílíkt tjón og ógagn þessi
nautnalyf hafa gert yngri sem
eldri, spillt heilsu þeirra, dregið
úr starfsþreki þeirra, hrifsað til
sín peninga þeirra og oftlega um-
breytt góðu og almennilegu fólki
í æðisleg villidýr. Undir áhrifum
víns gerir fólk einmitt ýanislegt,
sem það iðrast máske eftir alla
æfi og vildi fegið gefa mikið fyr-
ir að það hefði aldrei komið fyr-
ir. En töluð orð verða ekki aftur
tekin né unnin verk, það er
áhj'ggilegt. Er það líka ekki ægi-
legt að sjá unga og myndarlega
menn, er varla geta staðið á fót-
unum, veltast um í foraði og
ejrmd og geta enga björg sér veitt,
slást eins og dýr, svo máske
komi þeir blóðugir og marðir úr
bardaganum.
Þetta á nú við þá, sem illastir
eru og verstir viðureignar. Hinir
verða það, sem kallað er „út úr“
undir eins, og eru þá ósjálfbjarga
aumingjar. Tekur það ekki
minna upp á taugarnar að horfa
á þá. Sem betur fer eru ekki
nærri allir tóbaks og vínnautna-
menn. Þeir, sem ekki neyta víns
eða tóbaks, gera margir hverjir
allt hvað þeir geta til að hjálpa
nautnasjúklingunum og leiðaþáá
aðrar brautir. — Tekst það stund-
um en ekki alltaf. Og hafi þeir
þökk fyrir sín verk. Enn aðrir
standa hjá og hugleiða þetta ekki
og reyna ekki að skilja, hve brýn
nauðsyn það er fyrir íslenzku
þjóðina sem aðrar þjóðir, að
drylckj umönnum fækki og helzt
hverfi að öllu. Þá væri það nokk-
uð æskilegra, að fé það, sem fer
í súginn hjá þessum aumingja
mönnum færi fyrst og fremst til
að bæta úr þörfum heimilisins og
barna þeirra. Eða hugsum okkur
að fj ármunirnir, sem fórnað er
á altari nautnasýkinnar, væri lát-
ið i sjóð, og síðan rynni féð aftur
út til menntastofnana eða til að
gera litla hrjóstruga landið okkar
betra yfirferðar, og svo margt
fleira gagnlegt mætti telja, sem
viturlegra væri og hetra að verja
fjármunum til.
Að endingu bið ég svo islenzk-
an æslculýð að athuga þessi atriði,
sem ég hefi drepið á, og að fylla
• aldrei flokk þessara manna, held-
| ur hinna, sem bæta úr fyrir þeim
i og hjálpa þeim og stuðla að því
j að minna verði af þcirn í land-
inu, því að ef hver piltur og
hver stúlka bcitir sér fyrir því,
sem að gagni má koma í þessu
sem öðru, þá á landið sér góða
framtið fyrir höndum.
N. N. Fgrstu deild A.
★
Hvítu mennirnir.
Svertingjaprestur einn var að
halda ræðu. Hann segir við sókn-
arbörn sín: „Varið ykkur á livítu
mönnunum! Því, kæru bræður,
elztu synir Adams og Evu hétu
Kain og Abel. Kain var garð-
yrkjumaður en Abel fjárhirðir.
Eitt sinn, er þeir voru báðir úti á
akri, drap Kain Abel bróður sinn.
En er hann hafði drepið hann,
hrópaði guð til hans: „Kain, Kain!
livað hefur þú gjört?“ En er Kain
heyrði rödd drottins, varð hann
svo hræddur, að hann hvítnaði
upp“. — Kæru tilheyrendur, þetta
er forfaðir hvítu mannanna.
Þannigstendur á litarhætti þeirra.
N. N. Fyrstu deild A.
Makleg málagjöld.
Það var fyrir mörgum árum, að
þetta hrekkjabragð var leikið.
Það var glaða tunglslj ós, og veður
var hlýtt. Tvær stúlkur, sem nú
eru komnar yfir þrítugt, voru að
tína saman rekavið niðri í fjöru
og voru búnar að fylla tvo stóra
strigapoka af spýtum. Voru þær
nú að leggja af stað heim, en það
var alllöng leið. Þá sjá þær, að
einhver j ar ógurlegar ófreskj ur
rísa upp í flæðarmálinu og stefna
beint til þeirra. Þær verða. mjög
óttaslegnar og standa þarna svo
hræddar, að þær geta ekki einu
sinni flúið. Þegar þetta nálgast
þær smátt og smátt jafna þær sig
þó nokkuð og leggja frá sér pok-
ana í skugga ofan við fjöruna svq
þetta sést mjög óglöggt. Síðan
ganga þær mjög hægt heim á
leið og reyna að láta sem minnst
á hræðslu sinni bera, en það
tókst þeim þó illa.
Maðurinn, sem stúlkurnar voru
hjá, sá, að þær voru svo náfölar
og aumingjalegar, að hann spurði
þær, livort nokkuð hefði komið
fyrir þær. Þær kváðu nei við því,
en hann sagði, að það þyrftu þær
ekki að segja sér neitt um. Svo
fóru þær að hátta, og rétt á eftir
gengu aðrir á bænum einnig til
náða.
Ekki hafði fólk lengi sofið, þeg-
ar ógurlegur hávaði heyrðist úti
fyrir — líkast því sem verið væri
að renna spýtu eftir húsi, sem
klætt er utan bárujárni. Hús-
bóndi og vinnumaður klæða sig
þá og fara út, en þegar þangað
köm, sáu þeir þrjá drengi vera
að ólmast úti. Húsbóndi skilur nú,
hvernig i öllu liggur og spyr
drengina, hvort þeir hafi verið að
hræða stúlkurnar, sem hafi ver-
ið að vinna. Þeir játtu því og
báðu fyrirgefningar. En fyrir að
hafa hrætt stúlkurnar og narrað
þá út, urðu þeir að tina sinn pok-
ann hver af spýtum, og fengu þeir
þar makleg málagjöld.
Það skal tekið fram, að þegar
þeir léku á stúlkurnar, komu þeir
fram sem hér segir: Einn þeirra