Þjóðhátíðarblaðið - 03.08.1938, Blaðsíða 3
þJODHATIflARBLAB
VÉSTMANNAEYJUM 3. ÁGÚST 1938
tsi]fgjÉíl5![BJBM|fMal51EJEl5JEM51fgMS1EraMIEÍBlgifBJHÍS1 ÍMHlS1EJHl51íM'Bl51f5JHl51EJal51igjBlg'irgJBL5ifBJHl51/ilfBl51
[h
j»JO«HÁTIÖIN.
Þáttar úr átvarpseríndí.
ISiaJEJlSMMlSlMaJÍSMeJ
l51MaJ151SJ3JI51SiaJl5MlD
Engin skemmtun mun eiga
eins ofarlega sæti í hugum Vest-
mannaeyinga og þjóðhátíðin.
Mitt í önnum sumarsins halda
menn tvíheilagt um þessa helgi.
Enda er þjóðhátíðin eina hér-
aðsmót byggðarlagsins, semland-
fræðilega séð er mjög einangr-
að.
Eg hefi víða komið á úti-
skemmtanir og íþróttamót, og
ég held mér sé óhætt að full-
yrða, að Þjóðhátíð Vestmanna-
eyja só sérkennilegust þeirra
allra. Hún ber sinn sérstæða
svip og einkenni — og þátttak-
an er alveg sérstaklega mikil.
Það má segja, að bærinn sé
mannlaus, meðan á hátíðinni
stendur, því allir sem vettlingi
geta valdið koma í Dalinn. —
Þegar þess er gætt, að hátíð
þessi hefir verið haldin svo að
segja árlega áratugum saman,
er þetta ekkert einkennilegt.
Fullorðnir menn muna eftir
þjóðhátíðinni, þegar þeir voru
smáhnokkar, og minningin um
hana er ekki langt frá minn-
ingunni um aðra mikla hátíð,
þó hún sé með öðrum hætti og
á öðrum tíma — sem sé jólin
— Enda er það svo nú, að
börnin telja þjóðhátíðina hik-
laust meðal stórhátíða ársins.
Eg heid, að einangrunin frá
öðrum landshlutum eigi mjög
mikinn þátt í því, hve félags-
lyndir Vestmannaeyingar eru
og m. a. í því, hve vænt þeim
þykir um þjóðhátíðina sína. —
Ég hefi aldrei séð fullorðna
menn, lifsreynda menn, gamla
sjóvíkinga og vinnuþjarka
skemmta sér jafnvel, vera eins
innilega barnslega glaða og á
þjóðhátíð Vestm.eyja, hátíðinni
þeirra, þegar einnig þeir, um
stundarsakir, taka sér frí frá
stritinu. —
„Nú tökum við lagið, Iasmu
— — og gamlir húsgangar og
vildarvinir eru kyrjaðir í öllum
hugsanlegum og óhugsanlegum
tóntegundum og með ótal radd-
brigðum: „Til hákarla í Vest-
mannaeyjum,“ — gamail sjó-
arasöngur með sálmalagi — og
gamlar svaðilfarir rifjast upp,
menn verða ungir í annað sinn.
Euglaferðir, hákarlatúrar, áflog
' :7ÁND S BÓKASATN
A'i 1 S 9 17
við Norsara eða Franzmenn 0..
s. frv. og aftur söngur, notið
lífsins, kannske á nokkuð frum-
stæðan hátt, én af fuilri ein-
lægni alþýðumannsins, sem nýt-
ur af hjarta þeirra fáu skemmt-
ana, sem lífið býður honum —
og ekkert þekkir til lífsleiða
þeirrar manntegundar, sem hef-
ir allt of mikið af skemmtun-
um.
Það er eins og hið þunna
hismi menningarinnar hrynji af
mönnum, öll uppgerð og tilgerð
víkur fyrir einlægni og frjáls-
mannlegri framkomu; það er
eins og tugþúsundára gamlir
eiginleikar hins ósnortna nátt-
úrumanns vakni til nýs lífs.
Á mánudaginn fara svo allir
þessir menn til vinnu sinnar
aftur, kannske ofurlítið syfjaðir
eftir hátíðina, en brátt kemst
lífið aftur í sama horf og áður.
Aftur hverfur hver að sínu og
■kel „menningarinnaru sezt á
nýjan leik að hjörtunum, Aftur
er allt þetta fólk, áður en var-
ir, orðið að venjulegum borgur-
um í menningarlandi á hinni
tuttugustu öld, —