Samtökin '78 - Sjónmál - 15.05.1991, Síða 3

Sjónmál
3
Fjósakona fer út í heim
Með lesbíum í Madrid
eftir Lilju S. Sigurðardóttur
Ég kom til Madrid í þeim til-
gangi að mennta mig eftir
nokkurra daga legu á strönd-
inni í lok júní í fyrra; býsna
sveitt því þetta er heitasti tím-
inn á Spáni, en ánægð með að
vera laus við túrismann og
kominn til alvöruSpánar. Eitt
það fyrsta sem vakti
athygli mína eftir kom-
una voru áberandi
plaköt, á bókstaflega
hverju horni, sem aug-
lýstu mikil hátíðahöld
þann 27. júní, „Gay
Liberation Day“.
Ég bölvaði sjálfri mér
fyrir að hafa legið nok-
krum dögum of lengi
niðri á strönd en ákvað
svo að hætta öllu væli
og leita uppi einhver
samtök samkynhneigðra
og kynna mér þau. Ég
fletti símaskránni og
fann þar einhvem
„centro de lesbianas" og
AGAMA, sem eru öfl-
ugustu baráttusamtök
samkynhneigðra í borg-
inni. A hvorugum
staðnum var svarað í
síma, á hvaða tíma sól-
arhrings sem var, svo ég
hugsaði með mér að lík-
lega hefðu öll ódóin
verið hrakin úr landi
eftir „Gay Liberation
Day“, rétt eins og ara-
barnir forðum.
Takið eftir skónum
Síðan tók skólinn við með til-
heyrandi boðum og kurt-
eisiskokkteilum svo ég hafði
ósköp lítinn tíma til að leita uppi
andlega ættingja mína í borginni
næstu daga.
En einn daginn gekk ég inn á
kaffihús niðri í bæ, þar sem sátu
þrjár ansi vígalegar dömur og
ræddu heimsmálin á andalúsísku.
Þær horfðu á hárið á mér og ég
horfði á skóna þeirra, mjög fegin
að uppgötva að ég var þó ekki
eina lesbían í borginni, og tyllti
mér við næsta borð. Ég bað um
eld og þær spurðu hvaðan ég
væri. Frá íslandi, já, en gaman!
Þær þekktu einmitt íslenska
hljómsveit sem kallast Sykur-
molamir. Hverju mátti það sæta
að ég talaði með andalúsískum
framburði? Jú, ég bjó einu sinni
í Andalúsíu. Þvílík tilviljun! Þær
voru einmitt þaðan. Eftir kurteis-
legar samræður um það hversu
exótískt land ísland væri og
hversu andalúsíska grænmetis-
súpan væri góð spurði ég þær
hvort þær vissu um einhvem
geðugan skemmtistað í bænum.
Mikið rétt, þær vissu um stað
sem mér myndi áreiðanlega líka
vel.
Segðu það engum Konur án kynhvatar
Eftir sameiginlega könnu af
sangria flaut ég með þeim niður
á calle Ventura de la Vega og
inn í vöruskemmu sem hafði
verið breytt í þennan líka fína
Þrátt fyrir að samkynhneigð hafi
hætt að vera glæpur samkvæmt
lögum 1978 og samfélagið allt
hafi jafnað sig geysimikið eftir
Franco-tímann og sé orðið miklu
Ég spurði þær hvemig lesbíur,
sem væru að koma úr felum,
ættu að finna aðrar lesbíur þegar
svona erfitt væri að hafa uppi á
þeim. Svarið sem ég fékk var á
þá leið að þær sem væm
ákveðnar í sinni sök myndu
finna það sem þær leituðu að.
skemmtistað. Ekkert skilti var
utan á staðnum en í anddyrinu
var nett plata sem á var letrað:
No se lo digas a nadie - Segðu
það engum - F élagsmiðstöð
lesbía. Á neðri hæðinni var
diskótek með tveimur bömm og
fínu dansgólfi en á efri hæðinni
var kaffistofa, bókasafn, sýning-
arsalur og ísbúð.
Staðurinn var fullur af lesbí-
um af öllum stærðum og gerðum
auk nokkurra homma og land-
flótta Baska. Ég ákvað að láta
þörf mína fyrir gáfulegar og
praktískar upplýsingar bíða opn-
unartíma bókasafns og skellti
mér í dansinn.
Nokkrum dögum seinna lá
leið mína aftur á þennan ágæta
stað og þá á bókasafnið. Safnið
er talsvert minna en okkar í
Samtökunum en allt lesbíubók-
menntir! Nokkrar stúlkur, sem
þama sátu að spjalli, fræddu mig
góðfúslega um félagsmiðstöðina
og lesbíur í Madrid yfirleitt.
Staðinn hafði hópur af framtaks-
sömum konum opnað árið áður
(’89); skemmtistaðinn niðri fyrst
og efri hæðina skömmu seinna.
Þessi miðstöð er rekin sem fyrir-
tæki en ekki samtök því að sögn
er erfitt fyrir lesbíur og homma
að fá opinber leyfi til þess að
stofna með sér samtök. Það gerir
það að verkum að þær geta t.d.
ekki gefið út blað, þótt nægur
vilji sé fyrir hendi, því aðeins
lögleg samtök mega það.
frjálslegra en það var, virðist
ennþá mjög erfitt fyrir lesbíur og
homma að koma úr felum á
Spáni. Hommamir eru þó feti
framar að því leyti að almenn-
ingur veit þó að þeir em til en
samkvæmt könnun frá 1988 veit
aðeins önnur hver kona á Spáni
hvað orðið lesbía merkir. Kyn-
hvöt karlmanna er almennt við-
urkennd en þrátt fyrir
goðsögnina um hina blóðheitu
spænsku konu er stutt í hið
gamla viðhorf í kaþólska heim-
inum að konur eigi ekki að hafa
kynhvöt og samkvæmt því era
lesbíur ekki til.
Leitið og þér munuð
flnna
Allar stúlkumar, sem ég talaði
við á bókasafninu, vora í felum
fyrir fjölskyldu sinni og svo var
einnig um flestar sem ég átti
síðar eftir að kynnast. Aðspurðar
sögðu þær mér að ástæðan fyrir
því að lesbíustaðir væra ekkert
auglýstir væri sú að þannig losn-
uðu þær við ýmis óþægindi, svo
sem lögregluna, karlkyns lesbíu-
frelsara og nauðgara. Svo sögðu
þær mér hroðalega sögu af
tveim konum sem hafði verið
nauðgað af hópi manna sem sátu
fyrir þeim fyrir utan einn lesbíu-
staðinn í borginni. Bara svo mér
liði betur á heimleiðinni.
Jammogjæja. En stúlkumar voru
ósparar á adressur á kvennastöð-
um og mæltu sérstaklega með
diskóteki einu mjög vinsælu.
Leðurdömur á
Harley Davidson
Sá staður heitir Hydra, á calle
Cabeza nr. 15, og þangað var ég
komin fyrir næstu helgi. Hydra
er ósköp venjulegt diskótek og
frekar lítið um það að segja,
nema hvað þar hitti ég eina af
bókasafnsviðmælendum mínum
í fríðum flokki leðurklæddra
kvenna sem ég var óðar kynnt
fyrir og reyndust hinar skemmti-
legustu, (sem útlitið hafði reynd-
ar borið með sér).
Kunningjastúlka mín hvarf
þegar leið á kvöldið en leður-
dömumar buðu mér með sér á
bar sem heitir La mala fama -
Slœmt orðspor - og þær kváðu
þann besta í bænum. Fyrr en
varði sat ég aftan á mótorhjóli
sem þaut með ljóshraða gegnum
borgina. Við staðnæmdumst á
fáfarinni götu við að því er virt-
ist mjög venjulegt íbúðarhús,
nema hvað um tíu mótorhjól
stóðu í röð á bílastæðinu. Þar
var drepið á dyr og dyraverðin-
um heilsað kunnuglega. Síðan
var gengið inn um þykkt flauel-
stjald og inn á bar sem var ekki
mikið meira en barinn og bar-
stólamir sem á sátu í það min-
nsta sautján dömur, allar
leðurklæddar. í loftinu hékk mót-
orhjól og veggimir voru alsettir
hjólkoppum. Ég var komin á
einkabar Harley-Davidson-lesbía
í Madrid.
Hryðjuverka-
kokkteilar
Staðurinn var
hressilega loftkæld-
ur, sem ég skildi
mætavel, hafði ein-
mitt verið að hugsa
um hvemig þær
þyldu við í leðrinu,
en ég fór fljótt að
skjálfa á stutterma-
bol og sandölum.
Mér var fenginn tíu
kílóa jakki yfir
herðamar og stillt
upp á barstól þar
sem ég sat fram
undir morgun og
drakk appelsínugula,
fjólubláa og græna
kokkteila sem
baskneskur hryðju-
verkamaður hristi
oní mig.
I dagrenningu fór
öll hersingin á hjól-
unum (á Spáni er það regla
fremur en undantekning að keyra
eftir nokkra drykki) á bar niðri
við ána þar sem aðeins var seld-
ur einn drykkur: romm í
sitrónusafa og myntu. Eftir
skamma stund var stúlkunum
orðið allheitt í leðurfötunum og
farið að dreyma um að komast í
sturtu en fyrst var mér skutlað
heim - á Harley Davidson.
Hvert skal halda?
Mestöll félagastarfsemi liggur
niðri í Madrid yfir hásumarið,
öfugt við næturlífið, þannig að
ef þið eigið leið um borgina í
sumar, stúlkur mínar, er fyllilega
þess virði að kíkja á einhvem af
eftirtöldum stöðum:
- No se lo digas a nadie
c/ Ventura de la Vega 7
- Hydra
c/ Cabeza 15
- E1 Barberillo de Lavapies
c/ Salitre 43
- Ambigu
c/ Leganitos (nálægt Plaza de
Espana), „straight“ staður en vel
sóttur af lesbíum.
Eða þið farið bara á homma-
staðina, sem eru auglýstir í
hverju blaði, og spyrjið hvar
stelpumar haldi sig þessa dag-
ana.