Feykir - 23.10.2019, Blaðsíða 7

byrja með. Svo fór ég að vera
með auglýstan viðverutíma
á stofunni 1. september.
Í rauninni átti ég ekkert
barneignafrí, þannig lagað, af
því að ég var á milli stofnana,
það var heilbrigðisráðuneytið
sem réði mig á Hofsós
en ég var áður í vinnu á
Borgarspítalanum. Ég hætti
reyndar þar 1. maí og fór þá á
stutt námskeið, var að fylgjast
með á Heilsuverndarstöðinni,
m.a. ungbarnaeftirliti, mæðra-
eftirliti og berklavörnum. Svo
var boðið upp á sex vikna
námskeið vorið 1975 fyrir
okkur sem vorum að vinna úti
í héraði, við vorum nokkuð
margar. Ég dreif mig á það
þó að Áslaug væri svona lítil,
mamma passaði hana fyrir
mig. Svo vildi Áslaug ekki sjá
mig þegar ég kom til baka, það
var svolítið erfitt og líka það að
þurfa að skilja hana eftir. En
það jafnaði sig nú hjá henni
blessaðri.“
Fyrstu árin bjó Sigga í
Mýrakoti hjá foreldrum sínum
þar sem gott var að geta leitað
til þeirra með barnapössun.
Eiginmaður hennar, Óskar
Hjaltason, var togarasjómaður
á þessum árum og því mikið
fjarverandi. Sonurinn Jón
Þór fæddist svo vorið 1976
og í janúar á næsta ári flutti
fjölskyldan í íbúð á efri hæð
heilsugæslunnar á Hofsósi.
Á þessum tíma var enginn
leikskóli á Hofsósi og Sigga segir
að oft hafi það verið heilmikið
púsl að vera með tvö lítil börn,
sérstaklega þegar Óskar var úti
á sjó og hún þurfti að sinna
útköllum fyrirvaralaust. Því var
nauðsynlegt að hafa einhvern
við höndina sem gæti litið
eftir börnunum og réð Sigga
til sín unglingsstúlkur sem
dvöldu hjá henni. Starfið gat
verið ónæðissamt og segist
Sigga muna eftir að hafa farið
í þrjú útköll sömu nóttina. Oft
voru líka veður vond og færðin
slæm en samgöngur hafa tekið
miklum stakkaskiptum á
þessum tíma.
„Það eru engir vetur núna
miðað við þetta, maður var
alltaf að skaka í snjó. Ég man
eftir að fyrst eftir að ég byrjaði,
þá bjó ég úti í Mýrakoti og þá
var náttúrulega vegurinn verri
og alls staðar skaflar, þá var ég
einu sinni klukkutíma á milli,
frá Mýrakoti og inn í Hofsós,
þessa fimm kílómetra, að
hjakka í snjónum. Ég fékk alveg
ágætis æfingu þarna að keyra í
snjó.“
Og keyrðir þú allt sjálf?
var þrjú heil ár með þriggja
vikna sumarfríum en ekki var
reiknað með neinum jóla- eða
páskafríum. Hvert skólaár hófst
með stóru námskeiði en að
öðru leyti fólst námið í vinnu
úti á sjúkrahúsunum sem
Sigga tók á Landspítalanum
og nokkra mánuði á Akureyri.
Eftir útskrift haustið 1970
langaði hana að kynnast fleiri
vinnustöðum og réði sig í
vinnu á Landakoti.
„Þá voru St. Jósefsnunnurnar
með spítalann. Það var
mjög gaman að kynnast
því, það var mikill skortur á
hjúkrunarfræðingum þarna
svo þær auglýstu í Þýskalandi
svo það var dálítið af ungum,
þýskum hjúkrunarkonum þar
og ég hef haldið sambandi við
tvær þeirra alveg síðan. Ég var á
Landakoti frá því haustið 1970
en hætti vorið 1972 og tók mér
smá pásu um sumarið og fór
norður en fór að vinna strax um
haustið á Borgarspítalanum,
meðal annars á móttökudeild
á slysavarðstofunni sem var
einnig háls-, nef- og eyrnadeild.
Það var mikið fjör og nóg að
gera en skemmtilegur tími. Ég
vann þar fram á vorið 1973.
Þá byrjaði ég á sjúkrahúsinu
á Sauðárkróki og var þar í
þrjá til fjóra mánuði, sem
sagt yfir sumarið, og fór svo
að vinna á gjörgæslunni á
Borgarspítalanum þegar ég
kom suður og var þar til vorsins
1974 þegar ég flutti norður.“
En hvað kemur til að þú flytur
hingað norður?
„Það var búið að vera
læknislaust hérna á þessu
svæði í tvö ár og fólk sætti sig
ekkert við það að hafa engan
heilbrigðisstarfsmann hérna.
Þetta var allt annað þá heldur
en núna, maður er skotfljótur á
Krókinn miðað við það sem var
þá, það mátti alveg reikna með
klukkutíma akstri og svo var
þetta bara oft ófært. Þeim datt
þá í hug að það gæti verið ráð
að ráða hjúkrunarfræðing og
þá var náttúrulega nærtækast
að fá einhvern sem var úr
sveitinni enda hefur það sýnt
sig að það gefst nú best, t.d.
með lækna og fleiri upp á að
þeir tolli eitthvað að þeir séu
bundnir átthagafjötrum,“ segir
Sigga glettnislega.
Hofsóslæknishérað náði
yfir svæðið frá Fljótum og inn
í Hóla- og Viðvíkursveit en um
þetta leyti voru Fljótin lögð
undir Siglufjarðarlæknishérað.
Á þessum tíma bjuggu tæplega
300 manns í þorpinu á Hofsósi
og á svæðinu frá Fellshreppi
og inn í Viðvíkursveit um 640
manns og átti eftir að fjölga í
tæplega 800 þegar flest var. Eftir
að læknislaust varð á svæðinu
fóru læknar frá Sauðárkróki
að vera með læknismóttöku
einu sinni í viku á Hofsósi en
eins og áður segir undu íbúar
svæðisins því illa að hafa ekki
lækni. Það varð svo úr, eftir að
Jón Guðmundsson á Óslandi,
sem þá var oddviti Hofshrepps,
hafði samband við Siggu að
hún ákvað að slá til og flytja
norður.
Sigga segir þá ákvörðun
ekki hafa verið erfiða, hún
hafi oft hugsað um það meðan
hún var í náminu, sérstaklega
í heilsuverndinni, hve gaman
það væri ef hægt væri að koma
upp þannig þjónustu fyrir
íbúana heima. Annað atriði
sem spilaði inn í var að Sigga
var þarna ófrísk að sínu fyrsta
barni og sá því fram á að erfitt
gæti verið að sækja vinnu
án þess að hafa það bakland
sem fjölskyldan var. Dóttirin,
Áslaug, fæddist svo 6. júní og
þann 1. júlí hóf Sigga störf á
Hofsósi.
Annasamur tími
„Ég byrjaði nú ekki í fullri
vinnu strax, ég var alltaf með
læknunum á þriðjudögum
og fór líka heim til fólks að
gefa sprautur og þess háttar
ásamt því að vinna í spjaldskrá
sem var talsvert verk til að
Fjölskyldan í júlí 1981. Óskar, Jón Þór, Sigga og Áslaug. MYND ÚR EINKASAFNI
Gömul fjölskyldumynd. Óskar með Áslaugu og Sigga með Jón Þór.
MYND ÚR EINKASAFNI
„Já, já, það þýddi ekkert annað.
Ég var á jeppa, fékk hagstætt
lán og keypti nýjan Bronko úr
kassanum, það var ekkert hægt
annað en að vera á góðum
bíl. Maður var að fara út um
sveitirnar og upp í dalina, t.d. í
ungbarnaeftirlit.“
Eru einhverjar sérstaklega
eftirminnilegar ferðir?
„Ég veit það nú ekki. Ég man
eftir einu sinni, þá var ég beðin
um að fara út í Sléttuhlíð eina
nóttina, ég var svo heppin að
Óskar var heima þá því það var
svo grenjandi stórhríð. Það var
búið að hringja í læknana uppi
á Krók og þeir lögðu af stað og
það var svo gufuvitlaust veður
að þeir komust ekki nema upp
í Hegranesið, þá urðu þeir að
snúa við. Óskar ákvað að koma
bara með mér, krakkarnir
sváfu og við hættum á að þeir
mundu ekki vakna. En það
var svo brjálað veður að það
þýddi ekkert annað en að vera
bara með opinn gluggann
og hausinn úti til að sjá hvar
vegurinn var, á þessum árum
voru heldur engar vegastikur til
að leiðbeina manni. Ég var nú
farþegi þarna og þótti gott að
Sigríður í vinnunni á Heilsugæslunni. MYND ÚR EINKASAFNI
Sigríður í dyrum Heilsugæslunnar á Hofsósi í júlí 1978. MYND ÚR EINKASAFNI
40/2019 7