Morgunblaðið - 06.05.2020, Side 15

MINNINGAR 15
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. MAÍ 2020
✝ Gísli Þór Þor-geirsson fædd-
ist á Patreksfirði
30. september
1944. Hann lést á
Dvalarheimilinu
Höfða, Akranesi,
24. apríl 2020. For-
eldrar hans voru
Ingimundur Þor-
geir Þórarinsson, f.
í Kollsvík í Rauða-
sandshreppi 11.
apríl 1916, d. 25. ágúst 1982, og
Svava Gísladóttir, f. í Rauðs-
eyjum á Breiðafirði 11. sept-
ember 1922, d. 16. desember
1997. Systur Gísla eru Sólrún
Þorgeirsdóttir, f. 28. desember
1945, d. 12. apríl 2002, og
Dagný Björk Þorgeirsdóttir, f.
20. maí 1947.
Gísli Þór Þorgeirsson ólst
upp á Patreksfirði og lauk
grásleppu og skak á eigin bát-
um frá Patreksfirði meðan
heilsan leyfði.
Á yngri árum var Gísli virk-
ur í félagslífinu á Patreksfirði.
Hann kom töluvert að starfi
Íþróttafélagsins Harðar, sinnti
meðal annars fótboltaþjálfun á
tímabili, enda þótti hann mjög
efnilegur knattspyrnumaður á
sínum tíma. Gísli var góður
skákmaður og tók þátt í skák-
mótum og félagsstarfi tengdu
skákinni bæði á Patreksfirði og
í Reykjavík. Hann tók líka þátt í
starfsemi Leikfélags Patreks-
fjarðar og sat lengi í stjórn
Eyrarsparisjóðs. Gísli hafði alla
tíð mikla ástríðu fyrir stang-
veiði, sérstaklega fyrir veiðum
á flugustöng, og var um langt
skeið virkur meðlimur í Stang-
veiðifélagi Patreksfjarðar.
Útför Gísla Þór Þorgeirs-
sonar fer fram frá Akra-
neskirkju í dag klukkan 13 og
verður athöfninni streymt á
www.akraneskirkja.is. Stytt
slóð: https://n9.cl/r5cm. Slóð-
ina má nálgast á www.mbl.is/
andlat.
landsprófi frá Hér-
aðsskólanum á
Núpi í Dýrafirði
1961. Gísli sinnti
ýmsum störfum til
sjós og lands á
yngri árum og var
meðal annars til
sjós í Vestmanna-
eyjum á árunum
fyrir gos. Hann
lauk sveinsprófi í
múraraiðn frá Iðn-
skóla Patreksfjarðar og útskrif-
aðist svo með meistararéttindi í
iðninni árið 1974. Gísli vann
alla sína starfsævi sem múr-
arameistari, framan af á Pat-
reksfirði, en árið 1997 keypti
hann íbúð í Kópavogi og hélt
heimili á báðum stöðum lengst
af eftir það. Gísli var viðloðandi
smábátaútgerð alveg frá tví-
tugsaldri, og gerði út bæði á
Gísli frændi var fyrsti óform-
legi danskennarinn minn og allt-
af þótti mér jafn gaman að stíga
spor með honum þegar við hitt-
umst. Hann var bróðir móður-
ömmu minnar, Sólömmu eða
Sólrúnar, og ég átti margar góð-
ar stundir með þeim tveimur
þegar ég var lítil. Sem og auðvit-
að fleiri fjölskyldumeðlimum,
bæði hér í Reykjavík og á Patró.
Þær eru mér margar ógleyman-
legar. Það var ávallt stutt í bros-
ið hjá Gísla og leikinn, og tónlist-
in dreif hann áfram, hvort sem
um góð lög í útvarpinu eða
geislaspilaranum var að ræða,
eða við bara sungum eitthvað.
Hann var óþreytandi að dansa
við mann tveggja ára, fimm ára,
níu ára og upp í fullorðinsárin.
Hann var líka alltaf til í að
spjalla, þó hann væri kannski
stundum smá feiminn, en lét það
þó ekki vefjast fyrir sér eins og
fullorðnir eiga til að gera. Um
sjóinn, fiska og hvali, Patró, dag-
inn og veginn; í raun hvað sem er
– hann var alltaf í augnablikinu
með manni. Og alltaf var stutt í
húmorinn. Ég hugsa oft til hans
sem góðrar fyrirmyndar í þeim
efnum; hversu skapgóður hann
var og hvernig hann tók lífinu
með húmorinn að leiðarljósi.
Eins og flestir hefur hann vænt-
anlega átt sér hliðar sem lítil
frænka þekkti ekki eins vel, og
þær hafa í bland við hinar gefið
honum þá dýpt sem hann hafði.
En þetta gaf hann mér, minn-
ingu um hvað gleðin er mikil-
væg.
Hera Hilmarsdóttir.
Frá því að við munum eftir
okkur hefur Gísli frændi verið
mikill fjölskylduvinur og aufúsu-
gestur á heimili okkar. Þegar
hann kom í heimsókn var hann
ekki bara að heimsækja pabba
og mömmu, heldur lét Gísli okk-
ur líða eins og hann væri ekki
síður að heimsækja okkur börn-
in, kom fram við okkur sem jafn-
ingja og talaði aldrei við okkur
eins og við værum bara smá-
krakkar. Hann kenndi okkur
ungum mannganginn og þegar
við vorum yngri tefldi hann við
okkur eina skák eða svo í hvert
sinn sem hann heimsótti okkur.
Auk þess stundaði Gísli það að
færa okkur KitKat-súkkulaði,
eða „gúkkiliði“, þegar hann sótti
okkur heim í miðri viku.
Gísla frænda var mikið í mun
að vekja áhuga okkar á sínum
áhugamálum og gaf okkur til
dæmis bæði taflborð og veiði-
flugur, sem er ansi lýsandi fyrir
það dálæti sem hann hafði á skák
og veiðimennsku. Gísli bauð okk-
ur stundum með sér að veiða á
bátnum sínum og í Fjarðarhorni,
sem var skemmtilega öðruvísi
fyrir borgarbörnin okkur. Hann
var gleðigjafi, sem aldrei svo
mikið sem hækkaði róminn, og
tók sig ekki of alvarlega, glett-
inn, hláturmildur og dansaði
jafnvel við okkur þegar þannig
bar undir. Við systkinin minn-
umst Gísla frænda með hlýju og
þakklæti fyrir dýrmætar sam-
verustundir.
Guðjón Þór Jósefsson og
Sólrún Dögg Jósefsdóttir.
Gísli frændi hefur verið hluti
af lífi mínu frá því ég fyrst man
eftir mér að alast upp á Patró.
Stóri bróðir hennar mömmu,
piparsveinn með dass af þeim
glamúr sem því fylgdi. Gísli var
múrarameistari og ég man að
hann sá um að byggja húsið okk-
ar fyrir vestan, og þegar haldið
var reisugilli og var hann í minn-
ingunni aðalmaðurinn í þeirri
framkvæmd. Ég var nýorðin sjö
ára þegar við fluttum inn í húsið
rétt fyrir jól. Gísli var dáldið eins
og Flateyjartíminn svokallaði
fyrir mér. Enda ættaður úr
Breiðafirði. Gott ef hann kynnti
það fyrirbæri ekki fyrir mér. Þá
borðar maður þegar maður er
svangur og hvílir sig þegar mað-
ur er þreyttur, allt í harmoníu
við náttúruna.
Mamma og Gísli voru góðir
vinir alla tíð, pabbi og hann
gerðu út bát saman um tíma, svo
Gísli var tíður gestur á heimili
okkar. Við fluttum suður en þeg-
ar ég fór að vinna í fiski á Patró,
upplifði ég þau frægu partí í
Þórscafé, eins og heimili Gísla
var gjarnan kallað í höfuðið á
eigandanum. Þar ríkti oft mikil
gleði. Eftirminnileg er veiðiferð í
Fjarðarhorn sem Gísli skipu-
lagði þar sem stórfjölskyldan
naut samverunnar. Við Gísli náð-
um vel saman, hann var sá
frændi sem dró mann alltaf út á
gólfið í tjúttið. Hann var dugleg-
ur við að kenna okkur krökkun-
um dansinn og eins Heru dóttur
minni þegar hún var lítil.
Um það leyti sem ég var að út-
skrifast úr Leiklistarskólanum
1991 tók Gísli þátt í uppsetningu
á Svartfugli með Leikfélagi Pat-
reksfjarðar. Í Svartfugli er
fjallað um sannsögulega atburði
sem gerðust fyrir vestan. Hann
hafði gaman af því að spekúlera í
hlutunum og setja í samhengi.
Leikfélagið kom suður og sýndi
verkið í félagsheimili Kópavogs
og var Gísli mjög glaður yfir því
að okkur gæfist tækifæri til að
sjá sýninguna, svo var hún kruf-
in af kappi. Gísli var skapandi og
tilraunagjarn í matreiðslu. Hann
elskaði að stússast í elda-
mennskunni, bauð gjarnan upp á
silung sem hann hafði veitt sjálf-
ur enda mikil veiðikló. Um árabil
hélt hann skötuveislu fyrir okk-
ur að góðum vestfirskum sið.
Gísli var alltaf skapgóður og
glettinn. Þegar hann var fluttur í
bæinn hélt hann þeim góða sið
sem við vöndumst fyrir vestan,
að droppa óvænt við í heimsókn
ef hann átti leið hjá. Hann átti
ekki börn sjálfur en var mikill
uppáhaldsfrændi sem naut þess
að vera í samskiptum við litlu
frændsystkini sín. Ég man eitt
sinn þegar hann kíkti við á Leifs-
götunni. Ég var ekki heima en
Oddur Sigþór sonur minn tók á
móti honum, bauð honum auðvit-
að inn og vildi sýna frænda sín-
um gestrisni. Nú voru góð ráð
dýr en Oddur tók sig til, skellti
C-vítamín-freyðitöflum í flott
glas og bauð frænda sínum upp á
þennan fína drykk. Oddur var
ekki nema smágutti þá en hug-
myndaríkur eins og frændi hans.
Gísli frændi hélt alla tíð í sína
góðu lund, þrátt fyrir veikindin.
Hann var einstakur karakter og
átti sinn sérstaka stað í mínu
hjarta sem ég verð ævinlega
þakklát fyrir. Hans verður sárt
saknað en ég treysti því að
mamma, amma, afi og Elsa
frænka taki á móti honum í Sum-
arlandinu og þau skelli sér í
dansinn með bros á vör.
Þórey Sigþórsdóttir.
Hann Gísli frændi minn og
vinur hefur fylgt mér allt mitt líf.
Það var hann sem rölti niður á
bryggju fyrir vestan þegar pabbi
kom í land af sjónum og tilkynnti
honum um komu mína í heiminn,
og síðan hefur hann alltaf verið
til staðar með einum eða öðrum
hætti. Gísli var öðlingur, barn-
góður og mikill vinur okkar
frændsystkinanna þegar við vor-
um að alast upp á Patró. Það var
mikið byggt í þorpinu á þessum
árum og þar lagði Gísli svo sann-
arlega sitt af mörkum. Auk þess
að vera á fullu í múrverkinu
gerði hann út trillu á grásleppu
og skak með pabba og tók líka
mikinn þátt í félagslífi staðarins.
Það var Gísli sem kynnti mér
múrverkið og hafði þar með mik-
il áhrif á starfsferil minn síðar í
lífinu, en ég vann hjá honum í
þrjú sumur sem unglingur. Þá
kynntist ég honum frá öðru sjón-
arhorni og við urðum miklir fé-
lagar. Á nítjánda ári var ég að
vinna fyrir vestan í tæplega hálft
ár og fékk að búa hjá honum í
Aðalstræti 12, sem gekk undir
nafninu Þórscafé. Gísli var alltaf
léttur í lund og umburðarlyndur
og kom alltaf fram við mig sem
jafningja þannig að ég varð ein-
hvern veginn ekki var við aldurs-
muninn. Á 10. áratugnum keypti
Gísli sér íbúð í Kópavogi, hafði
vetursetu fyrir sunnan en fór svo
vestur á vorin á skak. Á þessum
tíma fórum við að vinna meira
saman aftur og hressari og
skemmtilegri samstarfsfélaga
var ekki hægt að hugsa sér. Ég á
líka margar góðar minningar um
hann tengdar veiðiskap; minn-
ingar um sjóstangveiði og svart-
fuglsveiðar úti á Flóa og stang-
veiðar í ám og vötnum svo
eitthvað sé nefnt. Gísli var líka
gleðimaður í besta skilningi þess
orðs. Hann naut þess að dansa
og hafði gaman af því að skála í
góðum veigum. Við frændurnir
áttum það til að fá okkur í glas
saman og hann ferðaðist líka
með okkur fjölskyldunni erlend-
is. Núna er gott að eiga þessar
minningar í minningabankanum.
Árið 2006 fékk Gísli alvarlegt
heilablóðfall sem breytti miklu í
lífi hans, en með dugnaði tókst
honum þó að þjálfa sig upp og
komast aftur út á vinnumarkað-
inn. Fyrir nokkrum árum tók
svo við annað áfall er hann
greindist með þann erfiða sjúk-
dóm alzheimer. Þrátt fyrir alla
þessa erfiðleika tókst honum
frænda mínum að halda í góða
skapið og þegar við fjölskyldan
minnumst hans sjáum við hann
fyrir okkur hlæjandi eftir að
hafa sagt einhverja skemmtisög-
una, sem jafnvel hafði oft heyrst
áður en fékk þó alltaf nýtt líf
með hverri frásögn. Undanfarið
hálft ár var Gísla mjög erfitt og
heilsunni fór hratt hrakandi.
Lífsgæðin voru farin og andlátið
hefur væntanlega verið honum
líkn. Þegar ég sit hér og hugsa
um frænda minn finnst mér gott
að sjá hann fyrir mér hraustan,
kátan og brosandi í fylgd Svövu
ömmu, Geira afa, mömmu,
Magðalenu langömmu og ann-
arra ættingja og vina sem farnir
eru í land hins eilífa sumars.
Með þökk fyrir samfylgdina
og vinskapinn,
Jósef Gunnar Sigþórsson.
Frændi minn Gísli Þór hefur
nú safnast til forfeðra sinna enda
þótt aldurinn hafi ekki orðið ýkja
hár. Hann glímdi við vanheilsu í
meira en áratug í kjölfar heila-
blóðfalls. Þrátt fyrir seiglu og
baráttugleði dró af honum og
síðustu árin dvaldi hann á dval-
arheimilinu Höfða á Akranesi
þar sem hann hlaut góða umönn-
un sem ástæða er til að þakka
vel.
Við Gísli erum systkinabörn
og eru foreldrar hans á Patró,
Geiri og Svava, ásamt systrun-
um Sólrúnu og Dagný Björk
órjúfanlegur hluti af góðum
minningum mínum frá uppvaxt-
arárum. Þótt aldursmunur okk-
ar væri nokkur voru tengsl stór-
fjölskyldunnar náin og
samgangur mikill bæði vestur og
suður.
Gísli var ljúfur maður með
mikið jafnaðargeð. Hann var fé-
lagslyndur enda þótt hann hafi
kosið að vera einhleypur um æv-
ina, raunar hrókur alls fagnaðar
á góðri stundu. Hann var stilltur
vel og gæddur góðum gáfum.
Hann var sögumaður þegar svo
bar undir og hafði gott auga fyr-
ir því skoplega í mannlegri til-
veru. Hann kom jafnt fram við
háa sem lága, sýndi öllum vin-
semd og hjálpsemi var honum í
blóð borin. Gísli var fróður um
menn og málefni, hafði talsverð-
an áhuga á þjóðmálum og gat
verið rökvís í umræðu um stjórn-
mál þótt þátttaka í þeim hafi
tæpast freistað hans. Hann átti
hins vegar margvísleg áhugamál
og þá lýsti af greind hans og at-
gervi bæði andlegu og líkam-
legu. Valdist hann þá gjarnan til
forystu, t.d. stjórnarformennsku
í Stangveiðifélagi Patreksfjarð-
ar og Eyrarsparisjóðnum.
Gísli var góður skákmaður,
útsjónarsamur og vel að sér um
hernaðarlist í sókn og vörn.
Hann gat þá verið kappsamur og
á ég margar góðar minningar
allt frá bernsku til fullorðinsára
þegar við sátum fram á rauða
nótt við taflið. Annað sameigin-
legt áhugamál áttum við líka, lax
og silungsveiði á flugu, sem var
oftar en ekki umræðuefnið þegar
við frændur hittumst. Ég minn-
ist góðra stunda með Gísla við
laxveiðar í Miðfjarðará og sil-
ungsveiði í Sauðlauksdalsvatni
en þá lék hann á als oddi. Á
barns- og unglingsárum stund-
aði hann fótbolta og fór fyrir liði
barna og unglinga frá Patró sem
kepptu reglulega við jafnaldra
sína á vistheimilinu í Breiðavík.
Þegar málefni þeirrar stofnunar
komust í hámæli samfélagsum-
ræðunnar löngu síðar veitti hann
mér innsýn í líf drengjanna þar
eins og það blasti við sér og
fjallaði ætíð um þá af virðingu og
hlýju.
Lífshlaup Gísla einkenndist
ekki af mikilli fyrirferð heldur
þvert á móti var það dæmigert
fyrir þann stóra hóp þjóðarinnar
sem vinnur afrek sín í kyrrþey
og býr í haginn fyrir komandi
kynslóðir. Þótt Gísli væri múr-
arameistari að iðn og aðalstarfi
var sjórinn honum mjög hugleik-
inn. Hann átti bát og stundaði
um árabil handfæraveiðar á
sumrum frá Patró í félagi við
Daða frænda okkar. Eftir að
Gísli festi kaup á íbúð í Kópavog-
inum fyrir hartnær tuttugu ár-
um kom fyrir að ég færi með
honum á sjóstöng út í flóa þegar
vel viðraði, okkur til skemmtun-
ar. Það voru góðar stundir og
andlit hans geislaði af gleði. Það
er bjart yfir minningu Gísla.
Bragi Guðbrandsson.
Við fráfall Gísla Þórs Þor-
geirssonar er við hæfi að rifja
upp nokkur minningabrot. Sögu-
svið bernskunnar er Vatneyri
við Patreksfjörð, foreldrar okk-
ar voru þar nágrannar og feður
okkar unnu saman. Það var því
augljóst að krakkarnir léku sér
saman og ævilöng vinátta skap-
aðist. Leiksvæðið var bryggjan,
bátarnir og fjaran. Fjallið Brell-
urnar gnæfir yfir eyrina, bratt
og runnið skriðum. Hægt er að
fara upp á fjallið eftir Fjósadaln-
um eða beint upp af þorpinu. Það
var glæfralegt en farið ef það var
ákveðið. Gísli var mikill áhuga-
maður um fótbolta, hann annað-
hvort spilaði með liðinu eða
dæmdi leiki. Í minningunni eru
þessir tímar óskaplega bjartir.
Við þurftum ungir að fara að
vinna í fiski eins og tíðkaðist þá
og skólinn tók sinn tíma. Alltaf
var þó tími til leikja eða að bralla
eitthvað með félögunum. Frjáls-
ræðið var mikið og endalaust
hugmyndaflug.
Gísli Þór var drengur góður
með einstakan húmor. Hann gat
verið stríðinn en á góðan hátt.
Hann var jákvæður og æðrulaus,
ef eitthvað bjátaði á geymdi
hann það með sjálfum sér, vildi
ekki að það hefði áhrif á aðra.
Á góðum stundum greip hann
í gítarinn sinn, hafði gaman af
tónlist. Einnig var hann góður
skákmaður og kenndi skák. En
umfram allt var hann vinur vina
sinna, tryggur og traustur. Það
sýndi sig þegar ég flutti aftur til
Patreksfjarðar eftir hálfan ann-
an áratug í burtu. Vináttan hafði
ekki breyst þó að bernskan og
unglingsárin væru að baki og
verkefnin önnur.
Gísli Þór var múrarameistari,
vel látinn og vandvirkur. Hann
sá um alla múrvinnu þegar við
byggðum húsið okkar við Sigtún
og einnig á vinnustað mínum
þegar byggingarframkvæmdir
voru þar. Hann átti bát með fé-
laga sínum, Brynju BA. Þá átti
ég Heiðu BA. Var sjómennska
okkur eilíft umræðuefni, veður-
far og gæftir. Það átti við um
fleiri karla á bryggjunni, ein-
stakt samfélag þar sem um-
hyggjan sem við bárum hver fyr-
ir öðrum kom hvað best í ljós.
Báðir áttum við sæti í stjórn Ey-
rasparisjóðs nokkurn tíma.
Hann gegndi þar bæði störfum
ritara og seinna formanns.
Hann var virkur í félagsmál-
um, bæði vil ég nefna Björgunar-
sveitina Blakk og Stangveiði-
félag Patreksfjarðar. Í þeim
félögum lágu leiðir okkar saman.
Ég minnist frábærra veiðiferða
bæði í Laxá í Dölum og Fáskrúð.
Þá deildum við félagarnir einni
stöng. Engar veiðisögur skulu
sagðar hér en við nutum þessara
ferða. Að ógleymdum sumar-
kvöldunum þegar við skruppum
yfir í Sauðlauksdalsvatn, gjarn-
an komu einhver af börnum mín-
um með til að læra veiðitaktana.
Þetta voru góðir tímar.
Tíminn sem við áttum kjall-
arann á Hóli er einnig góður í
minningunni. Gísli var nágranni
okkar, átti húsið við hliðina. Við
byggðum saman girðingu með-
fram gangstéttinni svo krakkar
hlypu ekki út á Hólsbrekkuna,
þar gat verið nokkur bílaumferð.
Ekki kom til orðs að girða á milli
húsanna enda tíðförult á milli.
Að leiðarlokum þakka ég
Gísla Þór fyrir vináttuna sem
óslitin hefur varað heila manns-
ævi. Við Erna sendum Dagnýju
Björk og allri fjölskyldunni inni-
legar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minningin um góð-
an vin.
Jón Sverrir Garðarsson.
Gísli Þór
Þorgeirsson
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ÁRNI ARNAR SÆMUNDSSON,
Hlíðarvegi 69, Ólafsfirði,
sem lést þriðjudaginn 21. apríl, verður
jarðsunginn frá Ólafsfjarðarkirkju 9. maí
klukkan 14.
Vegna aðstæðna verður fjöldi viðstaddra takmarkaður.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug.
Hanna Maronsdóttir
Maron Björnsson Halldóra Garðarsdóttir
Nanna Árnadóttir Sigurlaugur V. Ágústsson
Agnar Árnason Ólöf Björk Sigurðardóttir
Jón Arnar Árnason Kristrún Þorvaldsdóttir
Sæmundur Árnason María H. Þorgeirsdóttir
Okkar ástkæra
SIGRÍÐUR VIGDÍS BÖÐVARSDÓTTIR
frá Brennu
í Lundarreykjadal
lést á Skógarbrekku Húsavík fimmtudaginn
30. apríl. Útför hennar mun fara fram frá
Húsavíkurkirkju laugardaginn 9. maí klukkan 14.
Vegna aðstæðna í samfélaginu verða aðeins nánustu
aðstandendur viðstaddir, en streymt verður frá athöfninni á
fésbókarsíðu Húsavíkurkirkju.
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug. Sérstakar þakkir fær
starfsfólk Skógarbrekku fyrir einstaka umönnun og hlýju.
Þórhallur Bjarnason
Ásthildur Bjarnadóttir
Böðvar Bjarnason
Valgerður Bjarnadóttir
og fjölskyldur