Bæjarins besta - 14.06.1989, Page 10

BB-viðtalið
10
BÆJARINS BESTA
„Eg er
ekki beiskur...“
- segir sr. Jakob Á. Hjálmarsson fráfarandi sóknarprestur
í opinskáu viðtali um 12 ára prestsskap á ísafirði,
samskiptin við fólkið og deilurnar innan safnaðarins síðustu misseri
s
EG er ekki beiskur“ segir hann og horfir ákveðinn á mig. „Það er svo margt gott sem
s búið að gerast og við erum búin að eiga hér mjög góð ár. Tólf ár. En þegar ég fer
núna ber ég blendnar tilfinningar gagnvart Isafjarðarsöfnuði.“ Sá sem þetta mælir er
sr. Jakob Ágúst Hjálmarsson, sóknarprestur ísafjarðarsafnaðar síðastliðin 12 ár, nú tilvon-
andi dómkirkjuprestur í Reykjavík. Það hefur blásið um Jakob síðustu misseri og nú þegar
hann kveður renna upp viss tímamót, bæði í hans eigin lífi og safnaðarins. Jakob féllst á að
veita BB einskonar kveðjuviðtal og hér á eftir ræðir hann veru sína hér vestra, samskiptin við
fólkið, starfið í söfnuðinum, kirkjubyggingarmálið og ýmislegt annað sem honum er ofarlega
í huga þegar hann lítur til baka.
Við erum í aðalstofu safn-
aðarheimilisins við Sólgötu,
sem er björt og rúmgóð, en
farin að láta á sjá enda hús-
næðið orðið gamalt. Jakob
hellir upp á könnuna og nefn-
ir í leiðinni að alltof fáir viti
af því að í safnaðarheimilinu
sé alltaf heitt á könnunni.
Við tyllum okkur við enda
langborðsins, Jakob hallar
sér aftur í stólnum og strýkur
yfir hárið. í gegnum glugg-
ann á bak við hann sést í um-
ferðina og inn berast bæði
umferðarhljóðin og ómur af
tali fólksins sem gengur hjá.
Það er eftirmiðdagur í byrjun
júní og eftir nokkra daga flyt-
ur Jakob kveðjuguðsþjón-
ustu sína í þessu prestakalli,
17. júní nánar tiltekið. Þann
9. júlí verður hann settur í
starf dómkirkjuprests í
Reykjavík, af nýjum dóm-
prófasti, og flyst búferlum
seinna í sama mánuði. Talið
berst fyrst að því hvað Jakobi
er efst í huga á þessum tíma-
mótum þegar hann lítur yfir
farinn veg:
„Þegar ég kveð ísafjarðar-
söfnuð hugsa ég með þakk-
læti til fólksins í sóknarnefnd-
unum og í söngkórunum og
til meðhjálpara og organista
að ekki sé gleymt hinum
dyggu kirkjugestum. Þetta
fólk hefur staðið dyggilega
sína pligt og verið ánægjulegt
að vinna með því. Árin hafa
byggt upp vináttu við þetta
fólk og það verður erfitt að
kveðja það.
Þungt í hug
Mér hins vegar í heild
þungt í hug gagnvart söfnuð-
inum vegna þess að þegar ég
lít til baka yfir liðna tíð þá
finnst mér að hann hafi hafn-
að þeirri hugmynd um safn-
aðarlíf sem ég hef fært fram
og reynt að gera að veru-
leika“ segir hann og kveður
hægt og skýrt að hverri setn-
ingu. „Ég er sannfærður um
að hún sé góð og eðlileg en
ekki nauðsynlega sú eina sem
er góð. En meðan aðrar betri
liggja ekki fyrir þá er ég
svekktur.
Þegar ég kom hingað 1977
frá Seyðisfirði var ég búinn
að mótast í skóla og gegnum
fjögurra ára prestskap þar og
kominn með vissar hugmynd-
ir um hvað mig langaði til að
gera. Mér fannst mjög gott
að fá að standá upp fyrir
austan eftir fjögur ár þar og
takast á við hlutina upp á nýtt
á nýjum stað. Hér tek ég við
af rosknum klerki sem búinn
var að vera hér í 35 ár með
þetta stóra prestakall og það
segir sig sjálft að það var ekki
neitt mikið að gerast í safnað-
arlífinu annað heldur en
guðsþjónustuverkið og kóra-
starf sem gekk ágætlega.
Annað var ekki fyrir hendi,
ekki einu sinni barnastarf.
Ég fékk sterka og mikla
hvatningu til þess að láta nú
til mín taka. Og ég sagði
þennan fyrsta vetur við fólkið
að ég skyldi sýna á sjálfum
mér hvaða hluti er hægt að
láta ganga og ég skal standa
undir þeim í tvö ár. Á þess-
um tveimur árum var allt
heila gillið byggt upp sem við
höfum búið við að mestu síð-
an.
Með of marga
bolta á lofti
En eftir þessi tvö ár var ég
orðinn eins og fjöllistamaður
í sirkus með marga bolta á
lofti í einu. Þetta var mjög
glæsilegt „show“ en svo fór
ég að verða þreyttur í hönd-
unum og fór að missa bolt-
ana. Enginn greip. Það er
það sem ég er svekktastur á.
Þeir fáu sem buðu fram að-
stoð sína gáfust upp. Það
kemur í ljós að fólk er ekki
reiðubúið til að gefa í safnað-
arstarfið eins og það gefur í
annað félagsstarf. í því liggja
vonbrigðin. Ef að fólk, til
dæmis jafnstór hópur og er í
kirkjukórnum, gæfi jafnmik-
inn tíma í annað safnaðar-
starf þá væri allt í fína lagi. Ef
kirkjukvenfélagið væri eins
og meðalkvenfélag að stærð
og ef til væri bræðrafélag sem
væri eins vel virkur og karla-
„Yandræði manna hér við ysta haf eru átakanlegri en víðast
hvar annars staðar...“
„Mér finnst söfnuðurinn hafa hafnað þ(
klúbbur þá væri nú gaman að
vera til. Sá hópur sem vinnur
af áhuga að safnaðarstarfi
hér er svo fámennur að það
er sorglegt til þess að hugsa.
Ef ég lít til baka á það starf
sem unnist hefur þá er mér
efst í huga barnastarfið. Það
gekk svo vel að það fjölgaði
og fjölgaði í kirkjuskólanum
fyrstu mánuðina sem ég var
hérna þar til að gamla kirkj-
an sprakk og við urðum að
hreinlega að skipta þessum
hópi sem sótti barnaguðs-
þjónusturnar.
Þykir vænst
um bamastarfíð
Þetta hefur raunar alla tíð
gengið prýðilega vel, mis-
munandi að vísu. Þar kemur
svo vel í ljós á hverju svona
starf byggist. Það byggist á
því að pað sé að minnsta
kosti ein manneskja sem hef-
ur lifandi áhuga á starfinu og
lætur það ganga fyrir flestu
öðru hjá sér. Þetta gerði ég
til að byrja með og hef alla