Bæjarins besta - 21.12.1994, Side 20

Sigga Maja gat brotið hrygginn á sér alveg í tvennt - sett hausinn aftur á rass. „Þetta er guðsgjöf. Ég kann enga aðra skýringu
á þessu” segir hún í viðtalinu. Þessi mynd er með þeim síðustu sem voru teknar áður en hún hætti aó sýna, eða í kringum 1976.
„Jú, það kom ansi margt
Lippá. Ég gleymi því til dæmis
aldrei þegar ég var á Þjóðhátíð
einu sinni og Guðrún A. Sím-
onar kom fram og söng fyrir
gesti. Það var auðvitað góð
stemmning á svæðinu. og þegar
hún tók Kattardúettinn fræga,
létu áhorfendur sig ekki muna
um að taka hressilega undir með
henni. Þetta fór hins vegar
eitthvað fyrir brjóstið á þeirri
gömlu, því hún strunsaði út í
fússi og sór þess eið að koma
aldrei aftur á Þjóðhátíð - þetta
fólk kynni ekki gott að meta!”
Smá mistök!
„Ég var einu sinni að fara að
skemmta á Akranesi, og þar sem
ég sit stiilt og prúð í Akraborg-
inni á leiðinni yfir með hringina
mína í hendinni, er ég mikið að
spá í hvað ég vek eitthvað mikla
athygli þarna. Ég hugsa samt
ekkert meir um það og fer svo
beint á hótelið þar sein ég átti
að koma fram föstudags- og
laugardagskvöld. Þegar ég stíg
á sviðið fyrra kvöldið sé ég að í
salnum eru nánast ekkert nema
karlmenn. Ég fer að hugsa hvað
sé eiginlega í gangi, en sýni
auðvitað bara mitt prógramm.
Þegar ég er búin, þá kemur
vinkona mín Erna Hákonar-
dóttir, sem var búsett á Akra-
nesi, til mín og segir við mig:
-Heyrðu Sigga Maja mín, þetta
var nú ekki beint það sem þeir
komu til að sjá.
-Hvað meinarðu?, segi ég.
-Veistu ekki hvað kom fyrir?
Ég hafði ekki tíma til að koma
til þín áður en þú byrjaðir, en
þú varst óvart auglýst sem
nektardansmær!
Ég hló bara að þessu, en á
seinna kvöldinu var allt fullt af
bæði konum og körlurn. Þá
virtist hið rétta hafa komist til
skila.”
Bjó bara til
æfingarnar
í huganum
Hvernig undirbjóstu þigfyrir
sýningar?
„Ég þurfti ekki að æfa mig
marga tíma á dag fyrir sýningar.
Ég settist niður, fann góða
músík, setti hana á fóninn og
bjó til æfingar og samsetn-
ingamaráþeim íhuganum. Svo
fór ég á staðinn og framkvæmdi
þetta fyrir framan áhorfendur
án þess að undirbúa mig öðru-
vísi. Ef mér mistókst einhver
æfing, bjó ég bara til annað úr
því.
Ég naut þess að koma fram
fyrir góðan sal, en þegar ég var
búin að gera mitt fór ég alltaf
beint heim. Vildi ekkert vera
að trana mér fram meir. Mér
fannst þeir sem voru til dæmis
að syngja alltaf miklu meira
listafólk en ég sjálf, einhverra
hluta vegna.”
Toppurinn að
kynnast Ingimar
Eydal
Þú hefur kvnnst fullt af
spennandi fólki?
„Já,mjög mörgum. Fyrirmig
var það þó toppurinn þegar ég
fékk að kynnast Ingimar Eydal.
Ég hitti hann fyrst þegar ég var
að skemmta með Hljómum, en
svo fór ég nokkuð oft að
skemmta fyrir norðan, og hann
tók alltaf vel á móti mér.
Ég man sérstaklega eftir
einum sjómannadegi. Þá kom
sjómannadagsráð og spurði
okkur hvort við værum til í að
koma og skemmta fyrir fólkið
á Kristnispítala. Ingimar spyr
mig hvort ég sé til, og ég segist
heldur betur vera til í það. Ég
var yfirleitt með rnúsík á bandi,
en þarna spilaði minn undir á
píanó! Þetta varð svolítið
óvenjulegt samspil - en að inínu
mati hátindurinn á öllu sem ég
gerði. Ahorfendurnir voru svo
þakklátir og skemmtilegir.
Pétur Pétursson var umboðs-
maðurinn minn þangað til ég
fór að ferðast um með Omari
Ragnarssyni. Þá tók hann eigin-
lega alveg við. Ég þvældist vítt
og breitt með honum, og við
lentum í mörgum skemmti-
legum ævintýrum. Hann átti
það til að hringja kannski bara
á fimmtudegi, föstudegi til að
bjóða mér að koma og sýna
með sér um helgina.”
Sýndi magadans
komin þrja mánuði
aleió
Og þú varst búsett á Isafirði
ailan tímann sem áþessu gekk?
„Já, já. Hér á ísafirði var ég
að ala upp mín börn, og sinnti
hlutverki sjómannskonunnar.
Ég var ekki nema sautján ára
þegarég átti dótturmína. Seinna
veitti ég gæsluvelli forstöðu, og
1976 fer ég í það að rífa upp
félagsmiðstöð í Sjallanum.
Þegar ég var á þessu flakki fór
ég annaðhvort með börnin með
mér, eða mamma passaði fyrir
mig.”
Hafði það engin áhrif á
líkamann að eiga börnin?
„Ef eitthvað var varð ég
liðugri eftir að ég átti Helgu,
þannig að það aftraði mér
ekkert. Það aftraði mér ekki
einu sinni að vera ólétt, því
þegar ég var komin rúma þrjá
mánuði á leið af henni sýndi ég
magadans fyrir fullu húsi í
Alþýðuhúsinu. Meðslæðufyrir
andlitinu og öllu tilheyrandi!”
Nú hlýturþú stundum að hafa
þurft að hafna tilboðum sem þú
fékkst afþvíað þú varst búsett
hérnafyrir vestan?
„Þetta var spurning um að
sætta sig við hlutina, sem var
oft erfitt. Óntar spurði mig til
dæmis hvort ég ætlaði ekki
koma suður. Það var þrýst á
mig úr fleiri en einni átt. Ég
þurfti að velja og hafna. Átti ég
aðfaratil Reykjavíkurmeðmitt
barn, sem hefði trúlega kostað
það að ég væri ekki í þessu
hjónabandi sem ég er í dag? Ég
lét skynsemina ráða og er voða
fegin í dag að ég gerði það.
Ymsu var samt mjög erfitt að
kyngja. Mér er til dæntis minn-
isstætt þegar Ingimar hringir í
mig fyrir hönd Guðna í Sunnu
til að athuga hvort ég væri til í
að koma til Spánar og vera þar
um tíma að skemmta. Það var
hræðilegt að þurfa að neita
þessu, en ég átti lítið barn, og
ég komst ekki frá. Þá grenjaði
ég mig líka í svefn.
Hljómar hringdu t.d. oftar en
einu sinni og báðu mig að koma
þegar ég komst ekki. Það var
helst að ég gat farið til að sýna
á sjómannadaginn, á páskum
og slíkum tyllidögum. Þá voru
ættingjar og vinir í fríi og ég gat
fengið hjálp með að passa. En
mér fannst aldrei sjálfgefið að
stökkva frá börnunum mínum.
Undir lokin var ég farin að
skeinmta með dóttur mína með
mér. Hún hefur þetta líka. Hún
var alveg liðamótalaus sem
krakki. Hún hélt þessu ekki
áfram, og ég er voðalega fegin
því, því þetta fer auðvitað ekkert
vel með líkamann til lengdar.
Ég sakna þess svolítið að
koma fram, en maður getur ekki
haldið endalaust áfram. Segir
ekki einhvers staðar að hætta
beri hverjum leik þá hæst
stendur?”
Unglingastarfið
„Vegna þess að ég er svo
opin sjálf, þarf ég voðalega lítið
að hafa fyrir því að kynnast og
vinna vel með unglingum.
Þegar við vorum með félags-
miðstöðina, þá dansaði ég bara
með krökkunum, og tók fullan
þátt í því sem þau voru að gera.
Mér þótti svo vænt um hópinn,
og ég lagði áherslu á að allir
fengju að vera þeir sjálfir. Ég
fékk hins vegar ekki að halda
þessu starfi áfram - aðrir voru
teknir fram fyrir mig. Ég veit
ekki hvort það var vegna þess
að ég er heimamanneskja, og
þess vegna ekki nógu góð. Ég
held að það hafi spilað inní.
Við leitum oft langt yfir
skammt. Mig langaði að gera
mikið meira, en ég komst ekki
að til þess. Mér fannst gengið
fram hjá mér þegar félags-
miðstöðin flutti yfir í Gúttó á
sínum tíma, og fannst ég ekki
njóta trausts íþrótta- og æsku-
lýðsráðs. Því afþakkaði ég að
veita félagsmiðstöðinni for-
stöðu þegar hún flutti yfir í
grunnskólann 1988.
Ég varð öskureið þegar ég
fékk neitun um félagsmið-
stöðina. Þá lokaði ég fyrir þetta
alveg. Ég sagði hingað og ekki
lengra. Ég get ekkert meira gert
- ég er bara hætt þessu.”
Tilbuin unglinga-
vandamál
„Að geta gengið úti á götu í
dag og heilsað unglingunum í
bænum eins og félagi þeirra
finnstmérveramikil forréttindi.
Það fyllir mig bara svo mikilli
reiði að sjá hvað það er lítið
gert fyrir þau.
Ég er búin að sjá fyrir mér,
frá því 1976, opna félags-
miðstöð. Það er þörf fyrir
svoleiðis staði í nútíma sam-
félagi. Ég vil hafa félagsmið-
stöð innan skólans já, en ég vil
aðra takk! Þá er ég að tala um
félagsmiðstöð sem er ekki bara
fyrir þá sem við köllum ung-
linga í daglegu tali. Ég vil að
unglingar teljist alveg frá litlu
barni og upp í fullorðna mann-
eskju.
Héma er ekkert fyrir unglinga
utan þess þrönga aldurshóps
sem hafa aðgang að félags-
miðstöðinni í skólanum. Þarna
er hreinlega verið að búa til
unglingavandamál.
Þetta þarf ekki að kosta svo
mikla peninga, ef það er lagt til
húsnæði, hiti og rafmagn frá
hendi bæjaryfirvalda, getur
áhugafólk séð um rest. Kannski
þetta komi með Edinborgar-
húsinu - ég vona að Guð gefi að
svo verði.
Ég skil ekki af hverju við
getum ekki nýtt þessa krafta
sem við eigum hér íbænum. Ég
sjálf ræðst oft hér á heimilið,
þríf og djöflast því mig vantar
útrás fyrir alla þessa orku. Mig
langar oft að veina út í loftið.
Ég er viss um að ég er ekki ein
um þetta. Við erum öll svo
fjarlæg í þessu samfélagi. Við
verðum að ná saman og vinna í
tnálunum. Annars myglum við
bara hérna milli fjallanna.”
Sumarbúðirnar
á Núpi
„Jakob Hjálmarsson, sem var
þá prestur hér á Isafirði, og Jón
heitinn Guðjónsson hjá Héraðs-
sambandi Vestur-ísfirðinga
komu til mín fyrir tólf árum og
báðu mig um að koma og hjálpa
sér með sumarbúðir barna á
Núpi. Jón var sannkallaður
guðfaðir búðanna, og það var
mikill missir að honum þegar
hann lést í bílslysi fyrir nokkr-
um árum.
Jakob hvatti mig mjög mikið
og sagði við mig: „þú getur
þetta alveg, Sigga”. Það endaði
með því að ég sló til, og sá um
búðirnar það sumarið ásamt
Kötu Bjöms og sr. Döllu Þór-
hallsdóttur. Síðan hef ég ekki
misst úr sumar. Við Anna
Bjamadóttir höfum unnið sam-
an í þessu sleitulaust frá 1984.
Eitt sumarið fékk ég hugdettu
sem átti eftir að nýtast mér vel í
þessu starfi. Þá datt mér í hug
að fara með krakkana niður í
fjöru og láta þau finna sér hvert
sinn stein. Þau höfðu mikið fyrir
að velja rétta steininn, sem við
kölluðum svo svefnstein. Þau
tóku hann með sér í rúmið á
kvöldin, og hann hjálpaði þeim
að sofa vel og gleyma allri
heimþrá. í öll þessi ár hefur
aðeins eitt barn farið heim með
heimþrá.
Krakkarnir finna sér líka
happastein, sem hjálpar þeim
að hoppa hærrra, stökkva lengra
og almennt geta miklu meira.
Það þarf að opna börnin
meira í samfélaginu okkar. Ég
er til dæmis eindregið þeirrar
skoðunar að við verðum að
lögleiða tjáningu inn í grunn-
skóla. Ég vil sjá það gerast strax.
Við erum öll með bamið í okkur
ennþá, og það er rangt að vera
alltaf að loka á þetta bam.”
Amma í fjöllunum
„Þó ég hafi staðið örugg á
sviði og notið þess, þá er ég í
raun ofboðslega lítil og við-
kvæm vera. Ég er mjög auð-
særð. Það er líklega þess vegna
sem ég skil unglingana svona
vel. Ég virka hörð því ég hef
þurft þess í lífinu. Ég er sjó-
mannskona, og hún verður að
leika þessa hörðu týpu því hún
verður að standa sig. En svo er
maður bara litla mamman sem
er að halda utanum allt og gera
eins vel og hún getur.”
Sigga Maja er gift Friðriki
Sigurðssyni, kokki á Guð-
björginni. Þegar talið berst að
honum kemur hlýr og hugsandi
svipur á hana.
„Við Iddi erum búin að vera
saman í 28 ár. Það er langur
tími, og auðvitað hafa skiptst á
Og þessi mynf er tekin af Siggu Maju 18 árum síðar, eða um síðustu heigi.
20 MIÐVIKUDAGUR 21. DESEMBER 1994