Bæjarins besta - 21.12.1994, Qupperneq 22

Vestfirsk
bókajói
Svo viróist sem
fjölmargir Vestfirðingar
komi fram í bókum
sem útgefnar eru fyrir
þessi jól. í bókinni
„Fólk og firnindi” eftir
Ómar Ragnarsson er
rætt viö fjölmarga
Vestfirðinga s.s. Óla
komma á Hornbjargi,
Gísla á Uppsölum og
Ingólf Eggertsson og
syni svo dæmi séu
tekin. í bókinni „Áhrifa-
menn er m.a. rætt við
Guðmund Guómunds-
son, framkvæmda-
stjóra Hrannar hf„ á
ísafirði og í bókinni
„Þeir fiska sem róa” er
m.a. rætt við þá skip-
stjóra, Guðjón Arnar
Kristjánsson og Kon-
ráð Eggertsson.
Þrír
höfundar
Að minnsta kosti þrír
vestfirskir einstakl-
ingar gefa einnig út
bækur fyrir þessi jól.
Vilborg Davíðsdóttir frá
Þingeyri hefur sent frá
sér sína aðra bók
„IMornadómur”. Rúnar
Helgi Vignisson sendir
frá sér þýðingu á bók
Philip Roth, „Vertu sæll
Kólumbus” og Hall-
grímur Sveinsson á
Hrafnseyri hefur sent
frá sér bók um Jón
Sigurðsson, forseta,
ævisögu hans í hnot-
skurn.
Fæddist í
framsæti
bifreiöar
ísfirskri stúlku sem
fæddist 9. desember
sl. lá heldur betur á að
komast í heiminn því
hún fæddist í framsæti
bifreiðar fyrir fram
Fjóróungssjúkrahúsió
á ísafirði. Stúlkan er
dóttir Veigars Þórs
Guðbjörnssonar og
Kristjönu Birnu
Marthensdóttur en
þess má geta aó
móóurinn lá einnig
mikið á að komast í
heiminn á sínum tíma
og tók afi hennar,
Sigurgeir Halldórsson
á móti henni þvi Ijós-
móðirin náði ekki í
tíma.
Sýning á
handverki
Fyrirhuguó er sýning
næsta vor á íslensku
handverki og hugviti er
nefnist Iðir. Undir-
búningur er í fullum
gangi og getur hand-
verks-, listiðnaðar- og
hugvitsfólk um land
allt tekió þátt í sýning-
unni. Þeir sem áhuga
hafa eru hvattir til að
hafa samband við
Rósu Ingólfsdóttur
sem allra fyrst. Hægt
er að ná í Rósu í
símum 91-672282 og
91-693864.
Ós/(um starfsfóÚQ. offgr
og Vestfirðinfium ötfum
jjtfðitfgrajóía, drs ogfriðor
og pöíjfum jaftiframt
samstarfog viðsíjpti
d ííðandi dri
RAFVERK HF.
Skólastígur 4 • Bolungarvík
ÓsÍQim starfsfótfj oífgr
tiísjós og (otids
gtfðitfgrajóía, drs ogfriðar
og pöljjum jafnframt
samstarf og viðspipti
á Cíðandi ári
ÓSVÖR HF.
Bolungarvík
tBæjartjórn ‘BoíungarvtfQir
ósfgr ‘BoCvtfjngum
og ‘Vestfirðingum öCCum
gCeðiCegrajóCa
og farsceCdar á pomandi ári
‘Bcejarstjórinn í BoCungarvííf
Ósíjum starfsfótfj oCfgr
tiCsjós og CatuCs
gCeðiCegrajóCa, árs ogfriðar
og pöCfumjafnframt
samstarf og viðsCjpti
á CíðatuCi ári 5K3
HRONN HF.
Hafnarhúsinu
ísafirði
Pað stirndi á hjarnið og
máninn glotti nærri fullur yfir
firðinum, svo glampaði á
spegilsléttann sjóinn. Veður-
stofan gerði ráð fyrir snjókomu
um nóttina. Það fannst Itonum
gott. "Á jólum á að snjóaeða er
ekki svo?” Reyndar fannst
honum nóg um allt tilstandið
um jól. Ekki var þrettándinn
fyrr liðinn en örlaði á næstu
jólum. “Maður kemst varla í
sumarfrí áður en jólaundir-
búningurinn byrjar". Árið hafði
verið erfitt en að mörgu leyti
gott. Skipzt höfðu á skin og
skúrir. Margs var að minnast,
sumt var gott annað lakara sumt
var vont og sárar minningar
ruddust fram af minnsta tilefni.
Skyldi Jesú vita hvað rnargir
stefndu fjárhag sínunt og heim-
ila sinna í voða vegna þess að
tvöþúsund árunt fyrr í Gyðinga-
landi eða ísrael fæddist hann,
frelsari mannkyns? Þar snjóar
ekki einu sinni. hvað þá oftar.
En til þess að minnast hátíðar
frelsarans á þessari eyju norður
í Atlantshafi, sem sumir fræði-
menn telja hýsa þrettánda ætt-
bálk gyðinga, þennan týnda,
leggjast íbúarnir í eitthvert
stórkostlegasta kaupæði sem
um getur, að minnsta kosti sé
miðað við höfðatölu. I skamrn-
deginu var tvennt sem vakti
athygli, hið fyrra að stór hluti
þjóðarinnar rakst áfrant í ein-
hverju stjórnleysi. búðarrápi,
starfsmannaveizlum eða ein-
faldlega hreinni ofneyzlu á
öllum sviðum. Hið síðara, til
viðbótar ytri upplýsingunni,
jólatrjám, reyndat' upp um hús-
veggi hvað þá meira, og ljósa-
skreytingum um borg og bæi,
varhin furðulega árátta landans
til þess að afneita staðreyndum.
Norður undir heimskautsbaug
létu menn eins og á sólarströnd.
Öll gjafajólatrén frá ótrúlega
mörgum vinabæjum urn gervöll
Norðurlönd, frá Hamborg og
víðar að voru vissulega falleg.
En seigla og þrautseigja landans
lýsti sér vart beturmeð nokkrum
hætti en þeint, að fjölmenna til
þess að hlýða á sendherra,
konsúla, borgar- og bæjarstjóra
með munnherkjur af kulda
flytja sömu ræðurnar frá fyrri
árum. Ekki er neitt gefið eftir,
kórar sungu og bar þá minna á
munnherkjum þeirra en hinna.
Jólasveinarnir gátu falið þær
bak við hvítu gerviskeggin.
Hvers vegna að vera hugsa
um þetta nú þegar jólahátíðin
gekk í garð með ntessum uni
allt landið. Biskupinn yrði í út-
varpinu og talaði ábyggilega um
fyrirgefninguna. Vinahjón
höfðu skilið á árinu með öllum
þeim hörmungum sem fylgja
venjulegu dauðlegu fólki, sem
finnst gott að vita af mætti fyrir-
gefningarinnar, en man hana
ekki þrátt fyrir áminningar
biskupsins. Enda var það víst
söfnuðurinn sem átti að fyrir-
gefa þeim hrösuðu, en ekki þeir
sem misgert var við. Sennilega
myndi kirkjan hafa nýja vídd
upp frá þessu. Gott var til þess
að vita fyrir Heimi og Finnu að
söfnuðurinn myndi að boði
biskups fyrirgefa þeim. En
börnin þeirra tvö hefðu viljað
að hún sneri að fjölskyldunni
sjálfri og foreldrarnir héldu
saman. Á hvað var að teysta?
Ekkert?
Hughrifin, sent greyptust
óafmáanlega í Ituga allra þegar
kirkjan í firðinum stóð í Ijósum
logum, sóttu oft að. Trylling-
urinn þegar logarnir teygðust
út úr turninum og allir glugg-
arnir voru upplýstir sem aldrei
fyrr minnti á allt annað en
biskupinn. Frekar var líkt og
um væri að ræða aðsókn neðan
úreinhverju óskilgreindu rúmi,
þar sem ekki ríkti velvild og
bræðrahugur. Risi nýja kirkjan
ekki fyrren logamirgleymdust?
Hver gat ekki fyrirgefið? Og
hvað þurfti að gera svo líkn og
máttur fyrirgefningarinnar næði
yfirhöndinni? Hvers vegna
guldu þeir sem ekki höfðu unnið
sér neitt til sakar ávallt fyrir
óskilgreindar syndir. Þegar
börnin í kirkjuskólanum fóru
yfir í Skriðuvík og fengu að
sitja messu reis hæst í minningu
þeirra að hafa kontið í kirkju,
alvöru kirkju.
I barnæsku var ríkur þáttur í
jólahaldinu að fara í litlu sveitar-
kirkjuna, kirkju sem ekki var
afskræming af húsi eða bara af
tjaldi. Enginn vafi var á því, að
séra Trausti H. Traustason,
sveitarpresturinn, sem var
heimsborgari í dulargervi,
gæddi messuna þvílíku lífi, að
sú hugsun að kirkja kynni að
vera húsið eitt hvarflaði aldrei
að drengnum. En hinn fullorðni
maður velti oft vöngum yfir því
hvort kirkja væri húsið eitt,
leyndist þar eitthvað meira?
Fyrirgefningin velktist ekki
fyrir neinum, hún var hluti til-
verunnar, sem séra Trausti átti
þátt í að skapa. eiginlega ósjálf-
rátt, Lífspeki hans og trú
seytlaði inn í líf drengsins sem
annarrra og fyrr en varði mótað-
ist heimsmyndin meðal annars
af fyrirgefningunni. Sú hugsun
hefði aldrei hvarflað að séra
Trausta að sóknarbörn hans
frentur en hann sjálfur gerðu
ekki til sín kröfur sem gætu
gert hann að fyrirmynd áheyr-
endanna. Hver var hann eigin-
lega þessi guð, sem leikið hafði
vinina svo grátt á síðustu árum?
Hvort skyldi það vera guð
biskupsins eða séra Trausta?
Höfðu vinirnir ekki skilið guð?
Misskildu kaupmennirnir jóla-
hátíð frelsarans og fóru í hlut-
verk víxlaranna í musterinu á
versta tíma? Voru það ef til vill
neytendur sem höfðu misskilið
boðskap Jesú Krists? Var þá
vandamálið að Neytendasam-
tökin og kirkjan misskildu hlut-
verk hins og náðu ekki saman?
Stundum mátti haldaaðjólahá-
tíðin væri ein allsherjar mis-
skilin skemmtan undir því yfir-
skini að gleðja börnin.
Slóðin var orðin löng og
skyndilega varð Kormáki ljóst
að hann var ekki á heimleið
heldurhafði gengið stóran hring
um miðbæinn, götu úr götu og
ekki áttað sig á því að gyðinga-
ljósin voru í hverjum glugga og
villtu honurn sýn í djúpum
þönkum hans og þvíhafði leiðin
legið af götunni heim. Hans
eigin spor blöstu við honum í
snjónum.
Kormákur hló upphátt “Þar
hafði upphafið legið, hjá gyð-
ingunt, því auðvitað var Jesú
gyðingur alveg eins og ég er
Islendingur” Enda skipti svo
sem litlu hver merkimiðinn var.
I Grafarsveitinni hafði alltaf
legið í loftinu að guð hjálpaði
þeim sem hjálpaði sér sjálfur.
Til alls annars var hann ágætur
að dórni nágranna séra Trausta,
Hannesar á Víðivatni. Höfðu
þeir stundum tekið snerrur að
lokinn messu og séra Trausti þá
oft spurt nágranna sinn hví hann
kæmi til messu. “Það er gott að
hlusta á þig séra Trausti rninn
22 MIÐVIKUDAGUR 21. DESEMBER 1994