Bæjarins besta - 02.06.1999, Side 10

Sölumiðstöð hraðfrystihús-
anna, stöku sinnum til Rúss-
lands en aðallega til Banda-
ríkjanna og Kanada. „Eg var
nær eingöngu í ferðum vestur
um haf, fyrir utan eina ferð til
Rússlands. Það var til Múr-
mansk og mér fannst sú eina
ferð þangað alveg nóg. Þessi
farmennska vestur um haf var
bara beint strik til Boston og
síðan var farið til Gloucester
og Cambridge og til Halifax á
Nýfundnalandi. Þarna dólaði
ég í ellefu ár þangað maður
varrekinn ílandfyrirelli sakir
og vitleysu", eins og Kristján
orðar það.
Þau Sigríður Inga og Krist-
ján kom í síðasta sinn í land
af Hofsjökli síðla árs 1995,
þannig að það eru að verða
komin fjögur ár síðan. „Þegar
Hofsjökull kom hér til Isa-
fjarðar fyrst eftir að við vorum
hætt, þá fannst mér endilega
að við værum að fara. Ég trúði
því varla að við værum komin
í land“, segir Inga.
Keyptu bíl til
að hafa I Boston
„Við eignuðumst fljótlega
bíl úti í Boston og höfðum
hann þar“, segir Kristján.
„Astæða þess var sú, að það
átti að drepa mig. Það bar
þannig til, að við fórum upp í
bæ eins og venjulega Við
vissum alveg hvað leigubíl-
amir kostuðu. Ferðin hvora
leið kostaði alltaf tíu dollara.
I þetta skipti voru við líklega
fimm sem tókum bíl saman
uppi í bæ og ætluðum að fara
aftur um borð. Það kemur ein-
hver helvítis svertingjabíl-
stjóri, lítill pjakkur, og við
spyrjum hvort hann rati niður
á bryggju númer það sem við
tiltókum. Hann hélt nú það og
keyrir af stað. Við fórum yfir
stóra brú og áttum eftir það að
fara fyrsta veg til vinstri og ég
segi við kallinn að ég skuli
láta hann vita hvar hann eigi
að beygja. Við komum að
vegamótunum og ég segi að
nú eigi hann að beygja, en
hann fer framhjá. Ég segi hon-
um að snúa við en hann segir
bara: Ég veit það, ég veit það.
Og hann keyrir og keyrir og
það endar með því að við erum
komin út í skóg. Ég var að
tauta við helvítis kallinn en
hann vissi ekkert hvað hann
var að fara og var meira að
segja farinn að spyrja hjól-
reiðafólk til vegar.“
Búllao og rekkverkið
„Það endar með því að ég
segi við kallinn: Nú verðurðu
bara að hringja í lögregluna
og láta lóssa þig niður að skipi.
Ég sagði honum að fara niður
á mellubúlluna King Arthur
sem allir þekktu og hringja
þar. En hann vildi alls ekki
kalla á lögregluna. Ekki um
að tala. Og það er enn keyrt
og keyrt og allt í einu sér eitt-
hvert okkar kjúklingaslátur-
hús sem var þar skammt frá
sem Hofsjökull lá. Þá rötuðum
við og gátum komið helvítis
kallinum á rétta braut. Inga
og aðrir í bílnum voru þá orðin
svo leið á þessu að þau fóru út
úr bílnum við sjoppu og ætl-
uðu síðan að labba þann stutta
spöl sem eftir var niður að
skipi. Þau fóru inn í sjoppuna
en ég var eftir í bílnum og
ætlaði að fara að borga. Þarna
við dyrnará búllunni varrekk-
verk svo að fólk sem hent var
út eða slagaði út lenti ekki
beint úti á akbrautinni, heldur
á þessu þar til gerða rekk-
verki.“
Byssuhlaup upp I augað
„Það er ekkert með það, að
ég sé á mælinum að gjaldið er
komið upp í sextíu og eitthvað
dollara. Ég segi við kallinn að
hann fái bara tíu dollara, vegna
þess að leigubíll ofan úr bæ
og niður í skip hafi alltaf kost-
að tíu dollara. Hann segir að
ég verði að borga það sem
stendur á mælinum, hann sé
með bílinn á leigu og verði að
standa eigandanum skil á því
sem mælirinn segi. Ef ég borgi
ekki samkvæmt mælinum, þá
tapi hann þessum peningum
og verði kauplaus allt kvöldið.
Mér var náttúrlega andskotans
sama hvort hann væri kaup-
laus eða ekki. Ef þú borgar
ekki, þá skýt ég þig, sagði
hann þá, og rak byssuhlaup
upp í augað á mér. Ég neitaði
og sagði enn að hann fengi tíu
dollara og búið. Ég skýt þig,
endurtók hann.“
Reyndi luks
að keyra yfir hann
„Þegar ég var í lögreglunni
gekk ég í alþjóðasamtök lög-
reglumanna og þegar við
komum á Hofsjökli til Cam-
bridge kom ég alltaf inn á
lögreglustöðina þar og drakk
kaffi. Ég var með skírteinið
mitt frá þessum samtökum á
mér og sýndi kallinum. Þá
slakaði hann á og ég slapp
með að borga tíu dollara. Svo
fer ég út úr bílnum, en þá
tekur helvítis kallinn tilhlaup,
bakkar og ætlar svo að keyra
mig niður. Ég var betri í löpp-
unum þá en ég er nú og stökk
yfir rekk verkið sem ég nefndi.
Hann keyrði á það en ég slapp
inn um dyrnar. Ut af þessu
keyptum við svo bílinn til að
hafa þegar við kæmum til
Boston. Við tókum aldrei
leigubíl þarna eftir það.“
Gott að hafa
snæri með I leigubíl
„Þau Inga og Kristján minn-
ast þó fleiri leigubílaferða fy r-
ir vestan haf. Astand leigubfl-
anna þar gat verið með ýmsu
móti og ekki allt beysið. Inga:
„í fyrsta skipti sem ég fór á
jólaskemmtun hjá Coldwater,
þá tókum við saman leigubfl,
Helgi stýrimaður, Einar bryti
og ég. Helgi sagði þá við mig:
Sigríður mín, hafði alltaf með
þér snæri þegarþú ferð í leigu-
bfl hér. Það gat verið betra að
hafa með sér snæri, því að
þetta lék allt á reiðiskjálfí og
maður þurfti að halda í hurð-
irnar því að það var ekki hægt
að loka þeim. Það er ekki allt
leyfilegt á Islandi sem er
leyfflegt þar.“
Þau Inga og Kristján minn-
ast líka leigubíls sem gólfið
vantaði í. Það var kona sem
keyrði þann leigubfl. „Maður
gat fylgst með merkingunum
á götunum á milli lappanna á
sér“, segir Kristján.
Alltaf skúrað pegar
var vitlaust veður
Hofsjökull var mjög stórt
skip á íslenskan mælikvarða,
hundrað og tuttugu metrar á
lengd með níu þúsund hestafla
vél og gekk tuttugu mflur.
„Þegar barningur var á móti
kom fyrir að þetta stóra og
öfluga skip tommaði varla
heilu dagana. Það var ekki
alltaf logn á þessari leið. Við
vorum eitt sinn tólf daga á
leiðinni frá Hafnarfirði til
Halifax en annars vorum við
iðulega ekki nema fimm og
hálfan sólarhring til Boston.
Það voru ekki neinir smá-
ræðis gangar í þessu skipi.
Þetta var eins og á Hótel Loft-
leiðum. Alltaf þegar var vit-
laust veður var mannskapur-
inn settur í að gera hreint, öll
loft, alla veggi og allar hurðir.
Ut af veltingnum og djöful-
ganginum var hámark að vera
með einn lítra af vatni í tíu
lítra fötu.“
„Er ekkert
verið að vinna?“
„Inga var einu sinni að
skúra í þvergangi, og hún fór
úr stjórnborðssíðunni með
helvítis fötuna og skrúbbinn
á fullri ferð eftir þvergangin-
um og yfir í vegg hinum meg-
in. Kústskaftið fór í síðuna á
henni og mölvaðist og nokkur
rifbein líka. Svo fór hún á
klósetthurðina og svo á aðra
hurð og síðan sem leið lá aftur
eftir ganginum og rotaðist. Þá
var hún spurð: Er ekkert verið
að gera? Er ekkert verið að
vinna? Það var alveg passað
upp á að láta alltaf vera að
skúra þegar var vitlaust veð-
ur“, segir Kristján.
Messinn á Hofsjökli var tví-
skiptur, yfirmannamessi og
undirmannamessi. „Ég held
að þetta hafi verið eina ís-
lenska skipið á þessum tíma
sem var enn með tvískiptan
messa. Stýrimaðurinn kom
alltaf yfir í gættina á okkar
messa og benti á klukkuna á
úlnliðnum á sér ef hún var
orðin eina mínútu yfir. Það
var ekki neitt sagt. Maður var
nýttur alveg eins og mögulegt
var. Það mátti ekki detta úr
mínúta. Helgi stýrimaður var
nú bara svona. Hann varalveg
furðulegur. Þetta er alveg búið
núna. Það lætur enginn maður
svona lengur. Hann væri
klagaður fyrir samstarfsörð-
ugleika.“
Lapparbrotnar
alltaf 23. desember
„Það eru ekki nema þrjú-
fjögur ár síðan við hættum
þarna, en það er eins og það
hafi verið í gær. Maður furðar
sig á því hvernig maður hefur
sloppið frá þessu öllu nokkurn
veginn óslasaður", segir Krist-
ján. Hann nefnir að vísu að
hann hafi lapparbrotnað þris-
var um borð í Hofsjökli en
það heitir víst ekki að slasa
sig. Og öll þrjú skiptin sem
hann lapparbrotnaði bar upp
á 29. desember, hversu furðu-
legt sem það kann að virðast.
„í eitt skiptið vorum við í Bol-
ungarvík og ég var að fara í
frí. Þá þurfti endilega að slá
einu af síðustu brettunum sem
komu niður í löppina á mér
og þá brotnaði eitthvað í
hnénu.“
„Þá lá ég einmitt rifbrotin
fyrir sunnan“, segir Inga.
„Einu sinni fórum við nokk-
rir út á dekk, ég og Óli blautur,
þriðji stýrimaður - líka kall-
aður Borgarnesblautur - og
strákarnir. Þá voru gámarnir
uppi á lúgunum að losna. Það
var heldur aldrei slegið af
heldur alltaf andskotast í bár-
una á fullri ferð. Við vorum
sendir frammá til að reyna að
tjóðra þetta niður. Við vorum
rétt að enda við að festa þegar
kemur þetta djöfulsins rosa
brot og tekur alla gámana sem
voru á lúgunni og dengir þeim
ofan í svelginn sem við vorum
í fyrir aftan lúguna og út að
lunningunni. Þannig fórum
við með þetta til Halifax."
Kallinn ætlaði að flauta
„Annað sinn um vetrartíma
var Hofsjökull á leið til Hali-
fax. Þá áttum við að fara að
höggva ís. Það hlóðst geysi-
legur ís á skipið við Ný-
fundnaland, því að hver ein-
asta skvetta sem kom inn varð
að klaka um leið. Stagið frá
mastrinu og fram í stefni var
kannski þriggja tommu vír en
það var svo svert af ísingu að
maður náði ekki utan um það.
Maður var að höggva þetta af
en það var svo vitlaust veður
að það var í rauninni ekkert
hægt að höggva Við vorum
nú samt sendir fram í bakka
til að vita hvort það væri ekki
allt í lagi þar, því að þeim
fannst skipið eitthvað svo
framþungt. Það var nú bara út
af fsnum. En við fórum bæði í
lestarnar og fram í bakka.
Þetta var engin smávegalengd
því að skipið var 120 metra
langt og brúin aftast. Kallinn
ætlaði að l'lauta ef hann sæi
brot og þá áttum við að hlaupa
í skjól.“
Hékk á rekkverkinu
aftur á rassgati
„Við vorum búnir að fara í
bakkann tveir saman og erum
á leiðinni aftureftir og þá eru
strákarnir að koma upp úr
lestunum. Ég man eftir því að
ég lagði af stað fyrstur en svo
fór ég allt í einu í grængolandi
djöfulsins sjó á fullri ferð aft-
ureftir ganginum, undir olíu-
rörið sem var fyrir framan
brúna, og flæktist einhvern
veginn í járni þar og hékk á
annarri hendinni. Ég var hálf-
dasaður en þegar ég var að
standa upp kom annað brot
og ég hélt áfram á fullri sigl-
ingu aftur eftir ganginum
þangað til ég hékk á rekk-
verkinu afturárassgati. Þaðan
gat ég brölt upp á spilið sem
þar var og síðan upp á báta-
dekkið. Maður var orðinn hel-
víti dasaður. Ég var í nýjum
gúmmígalla en það var komið
svo mikill sjór ofan í hann að
klofið í buxunum sprakk. Ég
var með hettuna reimaða og
það var að hengja mann þetta
helvíti, þetta var svo þungt.“
Nei, kondu sæll...
„Ég var dálitla stund á
bátadekkinu að jafna mig en
svo fór ég upp í brú, alveg
snarvitlaus því að kallinn var
búinn að lofa að flauta ef það
kæmi brot og ég ætlaði nú
heldur betur að lesa yfir hon-
um. En það fyrsta sem hann
sagði var: Nei, kondu sæll
Stjáni minn, ég hélt að ég
myndi aldrei sjá þig aftur.
Fórstu ekki út? Ég varð svo
hissa á þessum orðum hans
að ég sjálfur átti ekki til eitt
einasta orð. En svo kom í ljós
að um leið og ég lagði fyrstur
af stað aftureftir við hornið á
dekkhúsinu sáu hinir skaflinn
sem var að koma en ég sneri
baki í hann og sá hann ekki.
Kallinn var íbrúarglugganum
og flautaði en það heyrðist
ekkert því að llautan var full
afklakaog alltfreðið. Þettaer
nú það versta sem man eftir
að hafa lent í þarna um borð.
En það voru alveg rosaleg
djöfulsins stórviðri sem gat
10 MIÐVIKUDAGUR 2. JÚNÍ 1999