Bæjarins besta - 26.04.2006, Qupperneq 11

MIÐVIKUDAGUR 26. APRÍL 2006 11
greiðlega í gegn. Það var
komið kvöld og ég stóð og
talaði við vin minn. Allt í einu
lýstist myrkrið upp og það
var eins og verið væri að
sprengja milljón kínverja. Það
var verið að skjóta á okkur.
Það er nánast ómögulegt að
sjá hvaðan skothríðin kemur
þegar skotið er á mann. Maður
sá skotin lenda allt í kringum
okkur en vissi ekki hvaðan
þau komu. Maður upplifir
þetta eins og það gerist mjög
hægt og þjálfunin tekur bara
yfir og maður gerir það sem
þarf að gera. Við hörfuðum
og sluppum. Eftir þessa reyn-
slu fór að kárna gamanið, að
vera hermaður í Írak var ekki
eins mikill glamúr og maður
hélt.
En daginn eftir var ekki um
annað að ræða en að fara aftur
út að keyra. Litlu seinna var
skotið á okkur aftur. Við vor-
um að aka og skotið var yfir
bílinn, við snerum við og þá
var skotið á okkur með þung-
um vopnum rétt yfir hausinn
á okkur. Við bara gáfum í
botn og náðum að sleppa.
Allt þetta gerðist á þremur
vikum. Í þriðju vikunni fundu-
m við jarðsprengju. Við höfð-
um æft þetta hundrað sinnum
en það var annað þegar við
stóðum frammi fyrir raun-
verulegri sprengju. Við hring-
dum því eftir sprengjusér-
fræðingi og á meðan við
biðum eftir honum var skotið
á okkur. Einn vinur minn fékk
skot í hnéð en var svo heppinn
að það fór út hinu megin án
þess að skadda hnéskelina.
Þyrla kom á svipstundu og
náði í hann til að færa hann á
sjúkrahús. Hann var alveg
ótrúlega heppinn en talið er
að eftir átta mánuði verði hann
búinn að ná sér að fullu.
Eftir þessar fyrstu vikur sem
voru svona spennuþrungnar
kom hálfur mánuður sem var
frekar rólegur. Það er svo
furðulegt hvað maður getur
aðlagast erfiðum aðstæðum.
Maður verður alltaf skít-
hræddur en maður fer að geta
hugsað skýrt þegar maður
lendir í svona.“
Bræður sem
blæðir saman
„Fyrir nokkrum vikum len-
tu Litháar sem eru bandamenn
okkar í skothríð úr þremur
áttum. Liðþjálfinn minn spur-
ði yfirmann þeirra í talstöðinni
hvort þeir þyrftu aðstoð en þá
kom svarið: „Nei, við þurfum
meiri skotfæri.“
Eftir smá tíma var ákveðið
að senda menn til að hjálpa
þeim. Félagi minn keyrði á
undan okkur og hafði ekki
ekið 200 metra þegar hann
keyrði á jarðsprengju. Hann
var á venjulegum bíl og
sprengjan kom inn þar sem
fæturnir á honum voru og
hann missti þá báða. Ég og
sjúkraliði vorum kallaðir fram
til þess hjálpa honum og annar
sjúkraliði sinnti þeim sem var
með honum í bílnum sem
hafði slasast á höndum og
fengið brot úr bílnum í fæt-
urna. Ég þekkti þennan gaur
sem við vorum að sinna og
það var erfitt að sjá hann svona
illa farinn. Hann var lillebror
eða félagi minn í hernum. Að-
stæðurnar voru hræðilegar og
ég og sjúkraliðinn byrjuðum
að reyna að stoppa blæðing-
una. Hann batt annan fótinn
upp og ég hinn. Félagi minn
var samt rosalega rólegur,
hann var örugglega í losti og
hafði fengið morfín en hann
var alveg sallarólegur og gat
talað við okkur. Við settum
hann á börur og þyrlan fór
með hann á sjúkrahúsið. Þar
sinntu honum bestu læknar í
heimi og við fengum fregnir
um að hann væri stabíll. Allt í
einu var svo komið til okkar
og sagt að hann hefði dáið
fyrir tíu mínútum. Það var
rosalegt sjokk því við vorum
vissir um að hann mundi
þrauka. En höggið af sprengj-
unni varð of mikið fyrir lung-
un í honum og þau eyðilögð-
ust. Þótt hann hefði komist
strax á sjúkrahús þá hefði ekki
verið hægt að bjarga honum.
Allir voru mjög fagmannlegir
og enginn var í panikki. Það
var ekki fyrr en við komum
heim í herstöðina sem maður
áttaði sig almennilega á því
hvað hafði gerst.“
– Gátuð þið herfélagarnir
stutt hvern annan í þessari sorg
eða er viðhorfið að sýna ekki
tilfinningar í hernum?
„Nei, það er ekkert svoleið-
is. Við erum bræður og blæðir
saman. Við gátum fundið
styrk hver í öðrum og rætt um
þetta. Svo ræddi líka sálfræð-
ingur við okkur sem var mjög
gott.
Það var mjög skrítið að
keyra aftur út eftir þetta.
Manni fannst maður alltaf
vera svolítið ósigrandi og var
kokhraustur en þarna upplifði
maður sig svolítið varnarlaus-
an. Það er samt þess virði að
hafa farið til Íraks því það eru
hryðjaverkamenn þarna sem
vilja aðeins illt og svo er einn-
ig fólk sem vill framtíð. Það
er svo mikið rótleysi þarna og
allt í klessu, mikil vinna er
framundan.“
Hættir að taka margt
sem sjálfsagðan hlut
„Við umgöngumst íraska
borgara mjög mikið og reyn-
um að verða þeim að liði. Við
tökum líka hjálminn af þegar
við förum og heimsækjum
fólkið og þeir bera mikla virð-
ingu fyrir því. 90 prósent af
tímanum gerist ekki mikið og
allt er rólegt. Svo eru hin 10%
sem eru mjög spennuþrungin.
Íraska fólkið er farið að skilja
að við erum þarna til þess að
hjálpa þeim en ekki vinna
gegn þeim. En þetta gerist
hægt. Fátæktin er rosalega
mikil þarna sem er erfitt að
skilja þar sem óhemju mikið
af olíu er í landinu. Danir vilja
hjálpa írökum að geta staðið á
eigin fótum og það er í verk-
efni í gangi sem heitir Re-
building unit Danmark sem
er á vegum danska ríkisins og
stuðlar að uppbyggingu í land-
inu. Eins og sem dæmi þegar
við erum með vatnsdælu til
að vökva svæði þar sem döðl-
ur og annað vex fáum við
heimamenn til að sjá um það.
Þeir fá borgað fyrir vinnuna
og um leið læra að gera þetta
sjálfir. Þetta er alls ekki fáfróð
þjóð og hlutfallslega hafa íbú-
arnir þar einna flestar phd
gráður í heiminum. Ástandið
er samt erfitt. Stundum er sak-
lausum borgurum boðið að
setja niður jarðsprengjur fyrir
500 dollara og þeir samþykkja
það af því fátæktin er svo mikil
og það er hægt að kaupa
mikinn mat fyrir peningana.
Við tókum þátt í því að
fanga einn stóran glæpamann.
Við vorum í samstarfi við
Delta force og sérsveitir Íraka
og lokuðum stórt svæði af,
fórum inn og náðum vonda
kallinum. Hann var að selja
og búa til jarðsprengjur. Við
vorum mjög ánægðir með að
ná honum.“
– Það hlýtur að vera skrítið
eftir að hafa öðlast þessa
miklu lífsreynslu að koma aft-
ur heim til Danmörku í eðlilegt
ástand.
„Já, það er skrítið. Og mað-
ur hættir að taka svo margt
sem sjálfsagðan hlut. Bara það
að það sé ekki rusl og klóök
alls staðar. Þetta er mjög ríku-
leg lífsreynsla. En ég fer núna
aftur til Íraks um sinn en svo
er ég hættur í hernum og ætla
að fara í nám. Ég ætla mér að
verða verkfræðingur.“
Mikilvægt að láta
gott af sér leiða
– Ætlarðu þér að búa áfram
í Danmörku eða á kannski að
flytja heim til Íslands?
„Ég ætla mér að vera áfram
í Danmörku. Ég kann mjög
vel við mig þar og tala og les
tungumálið reiprennandi. Fyr-
ir utan að fjölskylda mín er
þar.“
– Bróðir þinn er einmitt
núna í hinum konunglega líf-
verði Danadrottningar, ef
hann ætlaði að feta í fótspor
þín og fara til Íraks mundirðu
mæla gegn því eða styðja
ákvörðun hans?
„Ég mundi ekki mæla með
því að hann færi út en ef hann
væri ákveðinn í því mundi ég
styðja við bakið á honum. En
hann ætlar ekki að gera það
því hann er ákveðinn að fara
læra og tæknifræði er það sem
heillar hann. Hann hefur þessa
reynslu að baki að vera líf-
vörður en hann hefur ekki
áhuga á meiru.“
– Hvað finnst fjölskyldunni
þinni um herævintýrið þitt?
„Mamma var áhyggjufull
vegna mín en pabbi styður
mig alveg. Þau hafa bæði verið
Hjalti ásamt bróður sínum Gísla Ragnarssyni sem er nú í danska lífverðinum.
mér til mikils stuðnings og
hjálpað mér að komast í gegn-
um erfiðar stundir.“
– Er ekki gaman að fara til
annarra landa sem eru svo ólík
þínum heimahögum?
„Það er mjög gaman að fara
á aðra staði þar sem allt annars
konar menning er og sjá það
að þó hlutirnir séu ekki eins
og við eigum að venjast þá
eru þeir ekkert slæmir. Þeir
eru bara öðruvísi. Það er líka
mikilvægt að geta komist í
svona stöðu þar sem maður
lætur gott af sér leiða í staðinn
fyrir að sitja heima og öskra á
sjónvarpið.“
– Þannig að þú sérð ekkert
eftir því að hafa gengið í her-
inn?
„Nei, alls ekki. Það starf
sem herinn er að vinna á stöð-
um eins og Kosovo og í Írak
er eitthvað sem þarf að gera
og er mjög mikilvægt,“ segir
ísfirski hermaðurinn Hjalti
Ragnarsson. – thelma@bb.is
Hjalti í danska lífverðinum.
17.PM5 5.4.2017, 10:2411