Alþýðublaðið - 03.07.1925, Blaðsíða 3

' ^«ris«:p*®o»r*»2P
máilfl vaerl á hverjunn tfma hv«
nær dómur téili, og hver hanu
varð.
Nú, þagar dómurlnn mr fallinn,
ar uut að «tna loforðið, og hefir
Alþýðublaðið því fengið máls-
gögain til blrtingar. Hafa mála-
fiutningsmenn beggja aðilja leyft
að birtS varnir og sóknir og er
œtlast til, að það hvort tveggja
komi i blaðlnu, einnig sóknin af
h&lfu h.f. »KveIdúIfs«, þvf að
Atþýðublaðlð hefir enga ástæðu
til að dylja neitt í þessu máli;
þvert á móti. Væntanlega hefst
birting skjalanna í blaðinu á
morgun. Má búast við, að les-
endur hafi gaman af að fylgjast
með deilu I5g>ræðlngano&, eem
báðir eru taldlr allslyngir, um
þettá mál, sem kjarni þess —
það, hvort tæra megi penlngana
í höndum fólksins til tjóns þvi
og öðrum tll gróða, — varðar
mjög hag alirar alþýðu. Enn
fremur er gengismálið enn mjög
umhugsunarvert fyrlr alþýðu,
þvf að kunnugt er, að fjármála-
ráðherra ihaldslns feldi fslenzka
krónu i verði síðast liðlð haust
með seðlaflóði og avlftl aiþýðu
með þvi að miklu leyti sinum
hluta af verði árgæzkunnar, og
nú er islenzkri krónu haldið
niðri að liklndum með aaðlaflóði.
„Vörn í guðlastsmállnu,
Ihaldsstjórnin gegn
Brynjólfi Bjarnasyni,<
heitir bók, sem er nýkomin út.
Eins og nafniö ber meö sér, er
hún vörn í máli því, sem dóms-
og kirkju-málaráöuneytið höfðaöi
gegn Brynjólfi úl af grein (ritdómi
um »Bróf til Láiu<), sem birtist í
79. tölublaöi Alþýöublaöains, 24.
marz þ á., þar sem hann segir,
aö guð sé (aamkvæmt útskýringum
ýmsra kennimanna) »hégómagjarn
og öfundsjúkur haröstjóri og
óþokki«.
Ég þykist þesr fullviss, aö þessí
ummæli kunni aö valda misskiln-
ingi hjá mörgum, en ég heföi átt
bágt með aö trúa því, aö dóms-
og kirkju-málarsöuneyti íslands
væri skipaö svo illa læsum mönn-
um, að þeir gætu misskilið þetta,
en »sjón er sögu ríkari«, því aö
hvað gerist? Stjórniu höfðar mál á
hendur Brynjólfl Bjarnasyni fyrir
guölaat, fyrir það, að hannkemur
orðum áö lýaingum ýmsra kenni-
mánna á guðdóruinum.
þegar almenningur fékk aö vita,
að höfðað heföi verið mál á hend-
ur Brynjólfl, kom engúm til hugar
annað en að hann yrði sýknaður, og
tryggustu fylgismenn atjórnarinnar
álitu, að harðasta refaing, sem
gæti komið til mála, væri lítil-
fjörleg sekt T. d. má geta þess,
að h.v. ritstjóri stjórnarblaðsins
»Varðar« segir eitthvað á þá leið
í grein er hann ritaði i blaðið,
eftir að málahöfðunin varð heyrin-
kunn, að ekki sé tímabært, að tala
um hneyksli fyrr en Brynjólfur
hafi verið dæmdur í fangelsi.
Eítir því væri tímabært að tala
um hneyksli nú, og munu flestir
vera samdóma ritstjóra »Varðar«
um það. Skiloiðið virðist vera
viðurkenning á því, að ekki þyki
sæmandi að framfylgja dóm-
inum.
Brynjólfur heldur því fram í
vörninni, að hin úrelta lagagrein,
sem kært er eftir, nál ekki til
Nýkomið í Fatabáðina Mikið
og faliegt úrval af fötum, Ferða-
jökkum, Regnkápum, Yfirfrökk-
um, Nærfötum, Miltiskyrtum,
Sokkum, Hönzkum, og margt
flelra. Hvergi betra! Hvergl
ódýráral Komið og skoðiðt
Eyenkápnr af ölium tegund-
um. Golftreyjur. Kjólar. Skyrtur.
Náttkjólar. Langsjöl. Háuzkar.
Sokkar, Hvítt léreft. Lastiogur,
■vartur og rósóttur. AIIs konar
smávara. Ait bezt og ódýrast í
Fatabúðinni.
Yfirfrakkar, Ijómandi faliegir
og ódýrlr, nýkomnir í Fátabúð-
ina.
greinar þeirrar, sem um |,er að
ræða, og munu flestir vera honum
sammála um það, sem lesa vörn
hans. Vil ég bór tilfæra nokkur
atriði:
Ȓ grein minni er engan veginn
ráðist á trúarlærdóma eða »dog-
mur« hiDna opinberu trúarbragða
eða nokkurs trúarfélags, heldur
hitt, hvernig þeir eru oft og einatt
útskýrðir« (bls. 11).
»Ég held, að það sé augljóst
hverjum þeim, sem les grein mína
með athygli, að ummælin eru
hvorki gys eða smán, heldur
sannarlega alvarleg vandlæting«
(bls. 25). »Það, sem er hegníngar-
vert samkvæmt lagagreininni, er
einungis gys eða smán«. (Á sömu
bls.) »Hvort er meiri misþyrmíng
á trúartilfinningu manna, að guðs-
Edgar Rice Burroughs: Vilti Tapzan.I
,Trúir þú þeasu i raun og veru?“ spurði lautinantinn.
„Drottinn minnl Ég trúi þvi ekki. Hún er svo góð,
hugrökk og yndisleg."
Apamaðurinn ypti öxlum. „Hún er hugrökk," sagði
hann, „en jafnvel rottan heíir einhverja góða eiginleika,
— en hún er það, sem ég hefi sagt, og þess vegna hata
óg hana, og það ættir þú lika að gera.“
Haraldur Percy Smith-Oldwick horfði i gaupnir sór.
nGuð varðveiti mig! Ég get ekki hataö hana.“
Apamaðurinn leit til hans og stóð á fætur. „Tarssan
fer aftur á veiðar. Þið hafið nógan mat i tvo daga. Ég
kem aftur fyrir þann tima.*
Þegar Tarzan var farinn, fanst stúlkunni hálftómlegt,
Henni hraus hugur við þeim hættum, sem alls staðar
blöstu við 1 skóginum. Meðan Tarzan var nálægur, fanst
henni skýlið ag skiðgarðurimi hiun öruggasti staður
undir sólinni. Hún óskaði, að hann hefði verið kyr.
Tveir dagar voru ógurlega lengi að liða, þegar óttinn
var annars vegar. Hún snóri sér að félaga sinum.
nÉg vildi, að hann hefði verið kyr,“ sagði hún. nÉg
er miklu öruggari, þegar hann er viðstaddur. Hann er
grimmur og ógurlegur, en þó þekki ég engan mann,
sem ég treysti betar. Hann virðist hafa óbeit á mér;
samt veit ég, að hann vill ekki, aö eitt hár verbi skert
á höfði mér. Ég skil hann ekki.“
„Ég skil hann ekki heldur,“ svaraði Bretinn, nen ég
veit það, að dvöl okkar hér hindrar fyrirætlanir hans.
Hann vildi gjarna losna við okkur, og mér finst hálf-
partinn, aö hann búist við því, að við Verðum farin,
þegar hann kemur aftur, eða dauð. — Ég held, við
verðum að reyna að komast til hvitra manna. Maður
þessi vill ekki hafa okkur hór, eada óvist, hve lengi
viö getum dregið hér fram lifið. Ég hefi ferðast viða